Inmiddels is het tien jaar geleden dat ik dat had, ik kreeg wel medicatie, wel lichte ivm leeftijd (ik was 16) Ook ben ik naar een psychologe geweest. Ik heb vanaf mijn 16e tot 23 AD geslikt. Ondertussen aan de oorzaak gewerkt. IK ben er niet vanaf, kan ineens in een aanval schieten, maar kan mezelf er meestal weer uit trekken. (voorbeeld ik met veel pijn en moeite alleen met de trein, rijd ie niet, en moet ik zoeken naar een andere? hoppa daar kwam het weer) Natsja, idd kan het echt wel weken duren voordat het aanslaat, geef het echt de tijd hoor!
Bedankt...!! Helaas had je inderdaad gelijk. Heb me een paar dagen echt heel erg slecht gevoeld. Lichamelijk voelde ik me echt ziek maar ook de aanvallen waren veel heviger en frequenter. Pff... Gelukkig gaat het nu weer een stukje beter...!!!
Hier ook 1 die het helaas herkent. Het begon 4 jaar geleden. Gelukkig heb ik weinig paniekaanvallen meer, maar nog wel steeds een gigantische hypochonder en heb chronische (onbewuste) hyperventilatie. Wat mij heeft geholpen tegen de aanvallen was ook cognitieve gedragstherapie en veel Ontspanningsoefeningen. Ook sporten helpt ontzettend goed.
Ik reageer even op je eerdere lapje tekst hoor , maar quote even met deze. Ik heb dit al eerder gehad, na het overlijden van mijn zoontje (maar raar genoeg toen korter), vlak na de bevalling, acht weken na de bevalling, toen is het een paar maanden rustiger geweest, ik voelde me sterker en beter, maar toen in Juli (rond de overlijdensdatum van mijn oudste zoontje) begon het weer te malen, toen kwam mijn vader in het ziekenhuis terecht en was het weer klaar. Ik kreeg zomaar ineens weer een flinke aanval, maar aan de andere kant herkende ik het, maar aan de ene kant ook niet, het ging er bij mij niet in. HA heeft weer heel erg zitten twijfelen toen om me medicatie te geven, maar zijn twijfel maakte mij onzeker en gaf me het gevoel alsof hij dacht dat ik het niet alleen aankon. Ben Cesartherapie gaan volgen en toen zij me vroeg wat mijn uiteindelijke doel was zei ik: Ik wil het onder controle kunnen houden, zodat ik meer zelfvertrouwen krijg en weer door kan gaan. Daar wringt de schoen ook eigenlijk. Ik vertrouw mijn lichaam dusdanig slecht, dat ik 24/7 controle wil houden over alles. Mijn lichaam, mijn situatie etc.etc. Waardoor ik dus echt totaal niet ontspan. Mijn lichaam is als het ware dus eigenlijk de hele dag door met 120 km/pu aan het gaan en dat trekt niemand. Denk dat ik na de bevalling en die periode daarop veel te druk bezig ben geweest mezelf weer ''normaal'' te voelen, waardoor ik eigenlijk te snel ging. Uiteindelijk zorgde dit voor een terugval, want het ging helemaal nog niet goed. Ik reflecteerde mijn angst op dat moment op mijn zoontje en ik had het probleem totaal nog niet aangepakt, maar ben er mee bezig. Van het weekend het moeilijkste punt op mijn lijstje aangepakt (heel stom voor iemand die het niet snapt), maar dat was: Naar Beverwijk gaan (een uur in de auto, drukke situatie etc). Uiteindelijk gingen de autoritten verrassend goed, maar naar 4! uur in Beverwijk werd ik toch ongemakkelijk en wou ik naar huis. Al met al ben ik trots dat ik het hoogste angstpunt van mijn lijstje heb aangepakt, maar baal dat ik toch met een rotgevoel ben weggegaan (en een nieuwe jas ). Zolang ik dus nog kleine stapjes vooruit blijf gaan, accepteer ik de aanvallen die soms nog komen, luister ik naar mijn lichaam en naar mijzelf en probeer ik het te overwinnen zonder medicatie. Jammer genoeg heb ik mezelf toch een beetje teveel gepusht door vandaag weer te gaan winkelen, waardoor ik me nu niet helemaal super voel, maar dat hoort er even bij. Het kost veel inspanning, bang zijn. Je heb waarschijnlijk niks aan mijn lap tekst, maar wat ik er mee wil zeggen is: Je kan het! En ik hoop ik ook .
Met mijn calcium zit het goed, neem het trouwens in bij mijn avondeten, met een glas koude melk . Ik heb bij de reformwinkel een potje pure magnesium gehaald. Niet Gesynthetiseerd ofzo.
Ik heb ook al dik een jaar last van hele heftige paniekaanvallen. Heb het mijn hele leven al maar nog nooit zo erg als afgelopen jaar. Ik slik oxazepam,dat helpt wel en ik ga soms maar wat wandelen. Ik loop wel bij een psycholoog en ben erg blij dat ik mijn verhaal aan haar kwijt kan. Ik praat als een gek het hele uur vol Mijn allereerste paniekaanval had ik toen ik in de 20 was en toen dacht ik ook dat ik dood ging of tenminste een hartaanval had. Naar de ehbo gegaan en er was niets aan de hand. Ik ben toen in therapie gegaan en heb antidepressiva gekregen. 20 mg per dag en die helpt heel erg goed. Totdat ik dus 2 jaar geleden heel ziek werd en de paniekaanvallen weer verergerden. Ik wens iedereen heel veel sterkte hiermee.
Iemand die ik ken heeft ook veel last van paniekaanvallen gehad en wat bij hem het beste werkte was mindfullness based cognitive therapy. Combi van therapie en mindfullness, je leert dan omgaan met je emoties door ze te observeren en rustiger te worden door meditatie (klinkt zweverig dan het is bij meditatie hoef je niet uren op een matje te zitten oid)
Hier ptss met paniekaanvallen. Ik moet nog therapie gaan krijgen en red het voor nu door een end te gaan wandelen met kindlief en hondje en/of me helemaal het schompes te roken
Zo wat een herkenning!! wat een fijn topic ook ik kamp hiermee na dat ons eerste kindje in mijn buik is overleden... heb er elke dag last van..ook ik ga wel overal heen ook al vergt het veel.. Ik wil liever geen medicatie ook omdat ik bv geef maar het is gewoon moeilijk... ik wil gewoon weer is kunnen genieten en mezelf kunnen zijn..
Ik heb een opleiding gevolgd om deze therapie te kunnen geven. Het geeft je een andere manier van denken en dat maakt je minder snel gestrest. Vaak maken we ons te druk over van alles. Wat de mensen om je heen van je denken, of die sollicitatie wel goed zal gaan, of we eind van de maand reden qua salaris, of morgen de trein wel op tijd rijd want je hebt een afspraak. Grote en kleine dingen waar we ons ontzettend over kunnen opwinden. Denk aan die vrienden die je altijd hebt geholpen, maar nu jij hulp nodig hebt er niet zijn, of die vreselijk schoonmoeder die maar doet of ze je kinderen geweldig vind, maar nooit eens op bezoek komt. Wat je leert is om in het hier en nu te staan en dat het geen enkele zin heeft om over dit soort dingen lang na te denken. Ook het steeds maar weer denken aan dingen die geweest zijn. Je kunt het verleden niet veranderen, de toekomst niet voorspellen dus leef in het hier en nu. Het is zo zonde van je tijd om nog stil te staan bij wat geweest is. Je nu al druk maken over morgen is ook zoiets wat totaal geen zin heeft omdat je niet weet water gaat gebeuren. Daarnaast doe je ontspanningoefenngen. Die zijn erg fijn. Je hebt heel veel verschillende.
Ik heb zeker wel wat aan je lapje tekst hoor. Het is fijn om te lezen hoe andere hier mee omgaan. Zo kan je voor jezelf een manier vinden en ook het gevoel niet alleen te zijn en echt te worden begrepen door anderen is ook zeer fijn. Even een vraag in het algemeen: Ik was er eigenlijk van overtuigd dat ik alleen de eerste keer heb gehyperventileerd. Daar kon je ook niet omheen. Het was zo erg dat mijn handen helemaal verkrampten en kon mijn been niet meer buigen, deed ontzettend veel pijn. Dit kwam volgens de ambulancebroeder dus van het CO2 tekort. Sindsdien wordt ik wel elke keer ontzettend benauwd en pijn op de borst enzo maar ik was er van overtuigd dat ik het dan weer een soort van onder controle kreeg voordat ik weer begon te hyperventileren. Maar omdat ik bij elke aanval wel heel erg last heb van tintelende handen, benen en gezicht, werd mij door een arts van de HAP verteld dat ik dus onbewust hyperventileer. Wist niet dat dat ook kon. Normaal ben ik iemand die heel erg van zingen houd. Elk moment dat ik alleen thuis ben gooi ik normaliter meteen de muziek aan en ga uit volle borst meezingen. Dit is voor mij normaal een manier om te ontspannen. De afgelopen week heb ik een aantal keer op een moment dat ik lekker rustig was lekker de muziek aangezet maar op de 1 of andere manier heb ik ineens gewoon niet genoeg lucht om mee te kunnen zingen en ben ik meteen weer benauwd... Ook is het zo dat als ik op mijn ademhaling ga letten (tijdens een aanval maar ook tussen de aanvallen door) ik het alleen maar erger maak... Dus alle tips over hoe hier mee om te gaan zijn meer dan welkom...!!