Hallo dames, Ik wil graag jullie mening horen. Ik zal het proberen kort te houden maar meestal lukt me dat niet dus al bij voorbaat dank voor het lezen. Mijn zoon is ruim 1,5 en gaat sinds hij ong. 5 maanden is 2 of 3 ochtenden (op dit moment 2) van 3,5 uur per week naar een gastouder. Vanaf het begin klikt het prima en zijn we dik tevreden over haar. Ze heeft toen ze jonger was 17 jaar in een kinderdagverblijf gewerkt en is sinds een jaar of 2,5 gastouder van max. 6 kinderen in totaal die verspreid komen over 4 dagen. Ik heb nog nooit eerder een ongemakkelijk gevoel over haar gehad maar afgelopen week was de evaluatie van het afgelopen jaar en toen kreeg ik dat dus wel. Dennis is volgens haar een erg teruggetrokken kind en zit veel alleen te spelen. Het contact tussen hem en andere kinderen is volgens haar vrij weinig en hij laat weinig emoties zien. Hij zit vaak stilletjes op het speelkleed lang met 1 ding te spelen en komt daar maar heel weinig van af. Thuis loopt hij al lang langs de meubels en staat af en toe los en klimt op en van de bank, daar doet hij niets van dit alles. Hij huilt echter ook nooit en vindt alles wel prima zolang de andere kindjes (vaak op zijn ochtenden maar 2 of 3 max.) niet teveel drukte om hem heen maken. Ook slaapt hij daar nog 's ochtends, vaak is een half uurtje genoeg maar hij kan volgens haar niet zonder. Thuis slaapt hij op die dagen 's middags dan nog ong. 2 uur maar wel erg onrustig (wordt meestal wel een keertje huilend wakker, soms vaker). Normaal gesproken op een dag thuis slaapt hij overdag nog 1 x en dan gelijk tussen de 2 / 2,5 uur vaak (van 11.00 tot 13.00 ong.). Dat is echt zijn ritme en dat gaat echt prima, ook met slapen 's nachts tegenwoordig. Maar goed, dit is dan eenmaal zo, hij heeft daar gewoon behoefte aan een slaapje, niet erg. Nou is het zo dat bij de evaluatie zij in haar omschrijvingen een knulletje beschrijft dat wij absoluut niet zo kennen. Hier is het juist altijd een vrolijk en druk mannetje, maakt veel contact met ons, praat ontzettend veel op zijn manier en ontwikkelt zich echt heel goed naar ons idee. Ook als we op visite zijn en er zijn andere kinderen is hij helemaal niet anders dan thuis, en ook toen mijn zus laatst een weekend heeft opgepast toen wij samen een weekendje weg waren was hij precies hetzelfde mannetje als anders en mijn zus ziet hij nu niet echt vaak want ze woont in Friesland en we zien haar hooguit 1 x per maand/ anderhalve maand. Vaak wel wat langer dan want dan blijft ze logeren of wij daar. Zij kan echt wel onderscheiden of er 'iets' aan de hand is met een kindje want ze heeft zelf een zoon (inmiddels 20) met zware ADHD en heeft heel wat moeten doorstaan toen hij kleiner was. Maar toen ik dus even bij haar zat om alles te bespreken zei ze ook dat ze een totaal ander kind zag als ik er was. Hij wordt dan meer ondernemend en maakt contact, lacht en brabbelt meteen, allemaal dingen die hij dus maar heel weinig laat zien als hij daar is, hij maakt ook weinig contact met haar. Nu maak ik me dus zorgen. Ze heeft namelijk in haar omschrijvingen het woord 'autisme' laten vallen. Niet dat Dennis dit zou hebben, maar hij heeft volgens haar wel bepaalde trekjes hiervan. Ik was er ellendig van toen ik dit hoorde vooral omdat het als een donderslag bij heldere hemel kwam, ik wist echt niet wat ik hoorde. Ze mag natuurlijk geen diagnose stellen maar ons alleen maar vertellen wat zij ziet en dan moeten wij zien wat ermee te doen. Ik heb het er natuurlijk met mijn vriend over gehad en ook hij vond het helemaal niet leuk om te horen. Maar hij zei gelijk; Dennis is daar max. 7 / 8 uurtjes per week, de rest bij ons. Wie zou dan meer van Dennis weten, zij of wij? Natuurlijk, ik weet ook wel dat wij uiteindelijk degenen zijn die hem het meeste zien maar ik wil ook gewoon dat hij daar is zoals thuis. Ik kon er niet veel over zeggen tegen haar, ik was te verbaasd/geschrokken maar zei wel dat ik vroeger als klein kind ook best afwachtend was en de kat uit de boom keek, ik was erg verlegen als klein meisje en stond liever totaal niet in de belangstelling. Ik heb het idee dat dit bij Dennis ook zo is als hij in een totaal vreemde omgeving is, zonder ons. Dat het dus gewoon een karaktereigenschap is. Het is ook niet zo dat hij zich bewust gaat afzonderen of zo, hij laat alles gewoon om zich heen gebeuren en is afwachtend. Ze liet me ook een filmpje zien waarop dat te zien was en ik zag een Dennis die in zijn eigen wereldje zat maar wel heel goed aan het observeren was wat de andere kinderen aan het doen waren. Niet echt iets buitensporig vreemds dus. Het deed me wel pijn moet ik zeggen, maar nu is mijn vraag, wat moet ik hiermee? Ik wil graag nog een keer met haar praten want zoals ik al zei, ik herken Dennis helemaal niet uit haar verhaal en ik wil dan graag dat ze ook hier eventjes komt en kijkt hoe hij thuis is. Ik heb al gedacht dat het misschien komt omdat ik hem in het Fries opvoedt en hij misschien dat bij haar mist...ik weet 't echt niet, zoek naar dingen dus. Het vervelendste vind ik nog wel dat dit de eerste keer is dat ze dit heeft gezegd, ze heeft er nooit eerder iets van laten blijken en dat vind ik jammer. Het was haar naar eigen zeggen wel eerder opgevallen dus dan had ze het ook eerder kunnen zeggen. Wat vinden jullie hier nou van en moet ik nu daadwerkelijk stappen ondernemen om hier iets mee te doen? Er iemand naar laten kijken of zo? Zelf heb ik echt het gevoel dat er niks 'mis' is maar dat Dennis zoals ik al zei, misschien in een 'vreemde' omgeving wat afwachtend is en de omgeving in die zin minder vertrouwt zodat hij minder onderneemt. Wat is wijsheid? *edit* Ook opa en oma passen af en toe op, hij is dan daar en hij is dan ook net als thuis, zondert zich niet af etc. Ook hen ziet hij niet heel vaak dus het is geen kwestie van bekend terrein of zo. Bij de gastouder komt hij ook al 14 maanden, iedere week en dat zou dus bekender terrein moeten zijn eigenlijk.
Hoi, Je hebt een duidelijk verhaal geschreven! Mijn eerste gevoel is dat er niks 'raars' aan de hand is met je zoontje. Wat je zelf aangeeft, hij ontwikkelt zich goed en speelt, beweegt en praat graag bij jou thuis maar ook bij familie. Je zegt ook dat hij niet heel erg bekend is met je familie maar toch is hij daar goed op zijn gemak. Dat de gastouder dit niet eerder aan heeft gegeven zou ik jammer vinden. Juist omdat ze signaleert dat er een groot contrast is met thuis. Wel fijn dat ze het heeft gefilmd zodat jij het zelf terug kunt zien maar ik zou toch vragen of zij duidelijker naar jullie kan communiceren. Ik vind het veel te voorbarig en ook onzinnig te stellen dat ze aan autisme denkt. Kinderen wordt tegen te snel een label op geplakt en dat zorgt voor onnodige angst of zorgen. Lees de kenmerken van autisme goed door en je zal zien dat hij daar toch helemaal niet onder valt. Hij is een levendig, vrolijk mannetje zoals je aangeeft, en belangrijk, hij kletst veel en is niet schuw. Ook bij relatief 'onbekende' familie voelt hij zich prettig. Je vertelt dat hij zonder moeite uit zijn eigen patroon kan logeren bij je zus. Autisten zouden hier veel moeite mee hebben, ze houden namelijk erg vast aan hetzelfde patroon. Ook zou je zelf thuis wel merken dat jouw zoon zich wat 'anders' gedraagt dan je gewend bent. Jij herkent jezelf in je zoontje, ik herken mezelf er ook in. Thuis was ik erg actief, praatte graag en ontwikkelde me heel goed. Mijn moeder vertelde laatst dat ik bij een gastouder en ook op de peuterspeelzaal wat terug getrokken was, ik observeerde graag en liet weinig van me horen. Ook op foto's van toen zie ik dat terug. Kinderen kunnen en mogen in wisselende situaties best anders reageren, niks mis mee. Wellicht is hij onder de indruk van meerdere kindjes om hem heen, moet hij wat langer wennen aan een andere omgeving. Ik zou de gastouder vragen elke week te bespreken hoe het is gegaan, zelf goed naar je zoontje kijken of hij lekker in zijn vel zit maar vooral het idee van autisme laten gaan. Iemand die op een kdv heeft gewerkt of gastouder is, heeft geen daadwerkelijke kennis van zaken. Jij kent hem het beste, google eens op autisme, of naar verhalen van moeders met een autistisch kind, en ga na of je er iets in herkent. Mijn gevoel is dat hij zich hartstikke goed ontwikkelt, vrolijk is en inderdaad wat verlegen als het wat drukker is, meer indrukken zijn en jij er niet bij bent. Het is ook niet zomaar wat voor zo'n kleintje toch? Succes en je kunt het altijd even voorleggen bij iemand die er daadwerkelijk voor gestudeerd heeft toch?
Meis wat mega rot! Maar als eerste wat raaaar van je gast ouder ik werk zelf opt Kdv dus heb ook ouderbesprekingen maar als wij iets zien wat opvalt Sam het kind mogen wij daar absoluut niet mee wachten om dat pas dan te zeggen! Stel er is echt wat aan de hand en dan hoor je dat zo laat lijkt me niet bevorderlijk ook niet in het vertrouwen naar haar toe Verder als jullie zelf gewoon een kindje zien wat goed ontwikkeld vrolijk is goed in zijn vel zit en zegmaar no problemo dan zou ik mij geen zorgen maken. Er zijn heel veel kindjes die heel anders doen opt Kdv/gastouder dan thuis dat is ook niet erg volgens mij? Misschien voelt je kindje zich daar nog niet zo opzn gemak of lijkt hij veel op jou wat je al zei? Om dat nou gelijk autistische trekjes te noemen vind ik wel herl erg overdreven! Ik zou zeker nog een gesprek met haar aan gaan en haar vertellen dat jr het niet fijn vind dit nu pas te horen maar dat hij thuis heel anders is en je je gern zorgen maakt Succes!
Dank jullie wel meiden! Doet me goed om dit te lezen en het is prettig dat jullie vanuit een derde persoon eigenlijk hetzelfde denken als ik. Iedere keer als ik er wat meer over nadacht kreeg ik tranen in mijn ogen want ik was al bang dat ik 'iets' genegeerd had bij Dennis misschien of zo. Iets wat ik doordat ik zijn moeder ben niet zou willen zien. @Carino; dank je wel meid, ook voor de test, die ga ik nog even doen straks. Ik ga inderdaad nog eens met haar praten en haar zeggen dat ik graag wil dat ze zijn ontwikkeling - in haar ogen - vaker met mij bespreekt. Mijn gevoel zegt nog steeds dat het gewoon een karaktereigenschap is en dat hij zich liever wat meer op de achtergrond houdt dan gelijk overal vooraan te staan en ik herken dat dus echt wel. Maar goed... blleeh, wel een rotgevoel, bij iemand waarbij je al zolang een goed gevoel hebt, wel jammer.
Volgens mij is er niks "raars" aan de hand met je kindje hoor. Jullie zijnd e ouders dus weet je hoe hij in elkaar steekt. En daarbij hij is nog maar 1,5. Logisch dat hij dan veel alleen speelt, dat doen kinderen rond deze leeftijd ook nog! Het ene kindje is heel uitbundig en de ander kijkt meer de kat uit de boom. Het ene kind is tevreden met een speeltje en kan daar heel geconcentreerd mee bezig zijn en de ander verveeld zich heel snel. Bij jezelf of thuis kan ook al heel veel schelen! En hij is er nog maar 5 maanden zeg je. Over dat autisme vind ik wel erg voorbaarig om dat nu al te stellen. Heeft zij hiervoor gestudeerd? Nee, ik zou vragen of ze je idd meer op de hoogte houd en ook vertellen dat het je overviel en dat je je niet prettig daarbij voelde omdat je nooit eerder iets gehoord had.
Alyssa was bij de 1ste go net zo. In het begin ging het prima en later minder. Toen zij stopte en we dus een andere go vonden ging het beter. Ze vond het bij de 1ste niet zo leuk. Nu weer hetzelfde probleem sinds we verhuisd zijn. Liefs doris