Hallo allemaal! Ik post nog niet zo heel lang op het forum, maar ik lees veel mee en wil zelf graag eventjes iets van me afschrijven. Ik ben nu 15 weken zwanger. Na 11 maanden geprobeerd te hebben, is het dit jaar gelukt. Super blij natuurlijk!! Sinds een paar weekjes en met name vanaf afgelopen weekend ben ik echter ontzettend emotioneel. Ik heb erg veel last van verlatingsangst, tot op een punt waarop ik mijzelf en mijn partner tot last ben. Sinds ik zwanger ben, heeft het eigenlijk met name gedraaid om mijn kwaaltjes, gevoelens en angsten. Afgelopen weekend heb ik een flinke ruzie gehad met mijn vriend. Ik wil niet te diep hierop in gaan, maar het had te maken met iets dat ik gevonden heb dat in de intieme sfeer (om even netjes te blijven). Ik weet dat het absoluut niets te maken heeft gehad met vreemd gaan. De afgelopen maanden zijn we niet op alle momenten heel erg close geweest en hij heeft mij ook laten weten waar hij mee heeft gezeten. De punten die hij aandroeg waren erg herkenbaar en ik wil hier graag aan werken. Ook werken we aan de communicatie met elkaar (direct aangeven als je je ergens niet prettig bij voelt etc.). We hebben dit helemaal uitgepraat, we voelden ons ook weer helemaal de oude, maar er blijft bij mij nu na een week toch een knagend gevoel, veel angst en onzekerheid bestaan. Mijn vriend is een schat, hij staat altijd voor me klaar, maar ik heb de laatste tijd geen rekening met hem gehouden. Ik wil het graag beter maken en ervoor zorgen dat hij mij zoals vanouds ziet. Ik ben nu steeds erg bang, jaloers en claimerig sinds het voorval. Dit uit ik niet steeds naar hem toe, maar het zit erg in mijn hoofd. Ik kan ook om het minste in huilen uitbarsten. Het liefst ben ik nu constant bij hem, maar uiteraard heeft hij ook zijn werk en hobbies. Ik heb gewoon veel bevestiging nodig nu maar wil hem niet steeds claimen. Heeft iemand hier ervaring mee? Ik heb het idee dat het voor een groot deel door mijn hormonen wordt veroorzaakt, want zo erg heb ik dit eerder niet gehad. Hopelijk herkent iemand mijn verhaal. Ik ben echt op zoek naar een paar positieve reactiea dus haha, ik wil het zo graag van me af zetten! Bedankt voor het lezen
Meid laat je niet gek maken door je hormonen zoals je het beschrijft heb je een lieve vent, die echt wel begrijpt dat het die eerste maanden zo spannend voor je is. Spreek het anders uit, dat je in de gaten hebt dat alles om jou draaide de afgelopen tijd, maar dat je het ook enorm waardeert dat hij zoveel voor je doet. Niet wanhopig de bevestiging gaan zoeken of claimen, dat werkt benauwend. Verwen hem juist en laat hem lekker vrij, en blijf leuke dingen doen samen, zonder de hele tijd bezig te zijn met zwanger zijn. Deze onzekerheden horen erbij, en volgens mij mag je de hormonen daar de schuld van geven niet fijn maar laat je ook niet gekmaken.
Ahh dankjewel voor je reactie . Ja uit zichzelf praat hij niet veel over de zwangerschap. Maar dat zal wel normaal zijn voor sommige mannen...
Hormonen doen maar gekke dingen met je hè? Denk sowieso gewoon al heel goed dat jullie er open met elkaar over gesproken hebben. Zou blijven proberen rationeel te denken. Onzeker zijn en jaloers is zooooo vervelend en het levert je nog helemaal niets op ook, alleen maar meer afstand tussen beide soms. Dus probeer die rot gedachte in te ruilen voor positieve. Toen ik in een nieuwe relatie kwam na een relatie waarin mijn vertrouwen erg was beschadigd ben ik ook heel open geweest. Heb steeds gezegd hoe ik me voelde bv jaloers of onzeker en zei dan ook hoe ik me eigenlijk wilde voelen. Ook heb ik heel erg in mijn hoofd dat als iemand wil vreemd gaan het toch wel gebeurt en misschien wel sneller wanneer je er bovenop gaat zitten ivm jaloezie. Dus ik heb mijn vriend nooit proberen te claimen ook al wilde ik dat soms wel en dat heeft bij ons heel goed gewerkt. Succes meis! Komt vast goed hoor!
Bedankt voor jullie reacties. Ik snap inderdaad dat de hormonen een grote rol spelen. Maar mijn onderliggende onzekerheid zal ook erg worden uitvergroot op het moment. Mijn vriend en ik hadden zelf beiden een relatie toen we elkaar tegen kwamen. Beide relaties liepen al een tijd niet meer goed. Omdat we verliefd werden, hebben we toen besloten voor elkaar te gaan. Ik houd ergens in mijn achterhoofd dat hij dat wellicht weer zou kunnen doen, met iemand anders. In die begin fase zat er zoveel spanning nog en natuurlijk een stuk meer vlindertjes dan later in je relatie. Ik voel me daarbij erg onzeker over mijn uiterlijk, al geeft hij altijd aan dat dit niet nodig is. Ik weeg rond de 80 kg en kan daar nu ik zwanger ben natuurlijk al helemaal niks aan doen. Ik word juist flinker alleen haha! Niet dat het om mijn buikje gaat ofzo, dat maakt natuurlijk niets uit nu. Ik vrees dus gewoon voor wat er komen gaat en haal me de stomste scenario's in mijn hoofd. Echt heel vervelend . Herkent iemand dit? Ik ga het pbtje beantwoorden !
Ik had dit heel erg in mijn eerste zwangerschap. Enorm onzeker over mijzelf en bij mijn man zocht overal wat achter. Ik ging ineens drama maken als hij een bakkie ging doen bij de buurvrouw, bij wijze van spreken. Nu kunnen we daarom lachen gelukkig. En deze zwangerschap heb ik er geen last van (nu heb ik weer andere dingen ). Probeer om erover te blijven praten. En hou in je achterhoofd dat hormonen heel veel met je kunnen doen.