wie herkent dit??? Zo hebben ik het jaren lang heel moeilijk gehad met een moeder die weinig interesse in mij en mijn gezin toonde. Was ik bijv. ziek dan zou ze nooit haar hulp aan bieden, of eens een keer oppassen was al te veel. Het draaide altijd om haar. Heb het op een gegeven moment los gelaten en besloten om niks meer van haar te verwachten. Er is dus ook nog maar weinig contact, behalve van die verplichte dingen zoals kerst en sinterklaas. Het liefst zou ik die ook niet meer willen laten doorgaan,maar dat durf ik nog niet aan te geven. Maar goed deze omslag is een paar maanden geleden ontstaan en vervolgens is er ineens een vriendin waar ik al langer mee omging meer naar voren gekomen en biedt mij op allerlei onverwachte momenten haar hulp aan. Zo zouden mijn man en ik samen sinds jaren een weekendje weggaan en vervolgens belt onze oppas af ivm ziekte. Waarop zij aanbiedt om op onze 3 kinderen te willen passen. Zo lief! Of ben ik ziek, belt zij op of ze wat kan doen. En ik heb nog veel meer voorbeelden..... Het voelde echt zo van doordat ik het stukje van mijn moeder heb losgelaten er ineens ruimte is gekomen voor anderen. Alsof mijn hart wat meer is open gaan staan voor anderen. Ipv dat ik altijd zo gefocust was op mijn ouders. Echt bijzonder om te ervaren.
Wat fijn.. zo"n beslissing kan moeilijk zijn maar blijkbaar voor jouw wel een hele goede beslissing geweest.
ja, ik herken het wel. Mooi he, die grote afgrond van iets loslaten blijkt ineens niet meer dan een afstapje te zijn. Ik vond het wel een mooie les, als je te lang vasthoudt aan iets dat niet goed voor je is, heb je geen ruimte voor de dingen die wel goed voor je zijn. Wat naar dat je moeder er niet voor je is. Ik hoop dat je het een plekje kan geven en dat je je beseft dat het aan haar ligt, niet aan jou.
Hey, Heel herkenbaar.. Ik ben nu midden in het proces van los laten, ik hoop ook dat daardoor mijn leven vooruit zal gaan.. Op dit moment zijn wij behoorlijk sociaal geisoleerd. Dat mijn vader NPS had wist ik al (gediagnosticeerd), maar de laatste tijd mede door deze site Daughters of Narcissistic Mothers verdenk ik mijn moeder ervan (daarbij is mijn oma nou ook nog gediagnosticeer met NPS van moeders kant).. Nou heb ik dit vorige week besproken met mijn psychiater en die heeft mijn moeder echt heel vaak gesproken.. Hij sprak het niet tegen, hij zei zelfs wat zal dit een opluchting voor je zijn, hij herinnerde zich nog heel goed dat mijn moeder echt raar deed.. Toen ik echt heel erg depressief was en op het randje van opname en ik helemaal ingestort voor hem zat, mijn moeder het nog alleen maar over zich zelf had en de gevolgen voor haar.. Hij gaat zich er nu ook in verdiepen, hij gaat ook die sites doorlezen.. Maar goed.. aan de ene kant heel pijnlijk, aan de andere kant, misschien begint mijn leven nu pas echt.. Wel fijn voor je dat het zo goed met je gaat en dat je beseft dat je het zelf ook kunt zonder je moeder! Gr. Carlien PS. Ik zeg niet dat je moeder NPS heeft Ik deel even een plaatje die ik zelf op mijn fb heb staan, die voor mij alles zegt..
die grote stap is eigenlijk heel geleidelijk gegaan en ik ging er vanuit dat het een heel gemis zou zijn. Maar dat is het juist helemaal niet, het voelt veel meer als een opluchting. Ik vraag ze eigenlijk nooit meer ergens voor,maar nu vroegen ze van de week of we samen sinterklaas wilde vieren. Ik heb ja gezegd en gevraagd of zei dan een avondje wilde oppassen zodat man en ik cadeaus konden kopen. Zegt ze weet ik nog niet want je vader is volgende week ook een dagje vrij en als dat precies op dezelfde dag is dan wilde ze niet oppassen. Aangegeven dat als zij niet wilde oppassen wij ook geen cadeau`s konden kopen. Tuurlijk kan ik iemand anders vragen. Maar zei wilde graag met ons dit feest vieren, terwijl we elkaar de afgelopen maanden amper gezien hebben en dan is dat weer te veel. Gelijk weer zo`n klap in mijn gezicht en nu ik dit ook schrijf voel ik ook weer een boel frustratie. Heb ook besloten dat als ze echt afzeggen voor het oppassen, ik het hele sinterklaasfeest met hun aflas. Ben benieuwd!
inderdaad dat plaatje zegt alles! Mooi! Ik heb al eens eerder dat stukje over nps gelezen. Als ik het me goed herinner had je daar ook een topic over geopend. Vind het niet helemaal overeen komen met mijn moeder, maar heb wel altijd het gevoel gehad dat er psychisch iets niet helemaal klopt bij haar. Maar goed als je midden in de pubertijd zit dan voel je je alleen maar eenzaam en onbegrepen omdat je broertje altijd wordt voorgetrokken en zaken wel mag hebben die ik niet mocht hebben. Nu jaren later kan ik het steeds meer bij haar laten, toch kan ik me er af en toe nog verdrietig over voelen als ik zie dat ze niks met haar klein kinderen te maken wilt hebben. Hoop ook voor jouw dat er iets moois van terug komt. Dat verdient iedereen namelijk! Ook wij leefden enorm sociaal geisoleerd. Ondanks dat we hele lieve schoonouders hebben die altijd voor ons klaar willen staan, stond mijn hart er niet voor open, want ik wilde graag de hulp van iemand anders, maar die kwam nooit!!
Mijn moeder heeft - waarschijnlijk - iets in hetzelfde spectrum, histrionic personality disorder. Ik heb een tijdje meegelezen op een forum voor partners en familie van mensen met borderline (een aanverwante stoornis) en vond daar veel herkenning voor wat het met je doet. Op de site leerde ik veel over grenzen stellen. Eigenlijk precies wat jij nu doet met je moeder en Sinterklaas (haar reactie zou zo de reactie van mijn moeder kunnen zijn). Tegenwoordig kan ik het goed handelen, als ik goed in mijn vel zit. Als ik zelf even wiebelig ben (ziek, moe, ruzie met vriendje, onzeker, dat soort kleine dingen) dan komt ze extra hard binnen en kan ik mezelf minder goed verdedigen. Het is iig heel goed dat je nu afstand neemt en grenzen stelt zonder dat je meteen de relatie helemaal afkapt.