Hallo, De bevalling komt steeds dichter bij en ik moet zeggen dat ik hem behoorlijk begin te knijpen. Ik weet niet wat me te wachten staat en ik vind het doodeng. Ik probeer er zo min mogelijk aan te denken, tot nu toe lukt dat nog niet en ik moet nog 10 weken. En nu ben ik sinds gisterenavond al in zo´n vreemde stemming. ik ben moe, geirriteerd en ik sta op het punt om in huilen uit te barsten. En ik weet niet eens waarom. Is er misschien iemand die dit herkent en weet hoe ik nu het beste kan ontspannen, want als ik zo giga begin te huilen dan gaat mijn baas denk ik vreemd opkijken.
Hey Allyssa, Het enige dat ik kan zeggen is dat ik bij mijn eerste bevalling van te voren ook erg bang was. Het rare was dat toen het eenmaal echt begon er een soort oergevoel was, en ik de hele bevalling niet bang of in paniek ben geweest!En geloof me, ik was in die tijd (9 jaar terug) echt een angsthaas. Volgens mij zorgt de natuur ervoor dat je het "ondergaat" en de angst uitgeschakeld wordt.Maar goed, dat ik puur mijn eigen ervaring he... Liefs Emma
uuuuuuuuuuuuuuuhm dan ben ik gelukkig niet de enige die zo vreselijk tegen de bevalling opzoet hahahaha ik moet nog even maar het komt toch iedere dag een beetje dichter bij ik ben ook zo bang en schaamachtig ben jenet zon kijkdoos doekje omhoog u hebt .... cm ontsluiting pfffffffffffffffffff het is dus ook een van de reden waarom ik sinds ik zwanger ben iet meer naar de bevalling en dergeljike op tv kijk word ik misschien nog banger van brrrr
Hoi Emma, Dank je voor je berichtje. Ik weet dat ik me ook niet zo moet aanstellen dat er dagelijks tientallen vrouwen zijn die het doen, maar ja Ik heb op dit moment het gevoel dat ik op instorten sta, en het huilen staat me nader dan het lachen. En ik weet niet hoe ik uit die sombere stemming moet komen. Ik zit nu op mijn werk en ik kan dit er gewoon niet bij hebben. Ik begin iedere keer bijna te huilen en moet me dan echt bij elkaar rapen. En ik weet echt niet waarom er is voor de rest niks bijzonders gebeurt in mijn omgeving.
ik heb er nog geen ervaring mee. Maar ik heb nu van heel veel mensen ook gehoord wat Emma ook schrijft. Er komt een soort oergevoel over je heen. Ik geloof dat helemaal. Ik heb bijvoorbeeld eens iets heel vervelends meegemaakt, toen ik daar midden in zat werd ik heel sterk en kon ik het aan. Net alsof je lichaam daar een mechanisme voor heeft. En dan b.v. het verhaal van een moeder en een kind. Kind komt onder de vrachtauto en ligt onder de band. De moeder tilt zo de vrachtauto omhoog om haar kind te bevrijden. Dat is ook een oerkracht. Maar paniek kan ik begrijpen, helaas heb je geen keus en moet het er uit. Maar ik denk dat je op je lichaam moet vertrouwen,
Tja ik kan je eigelijk geen advies geven. Voor mij is het ook de eerste. Ik heb eerlijk gezegd geen enkele angst voor de bevalling. Het enige wat ik weet is dat het pijn gaat doen en dat het kind er toch uit moet. Daarom denk ik dat het heel weinig zin heeft om je er druk over te maken. (dat is natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan) Ik ben wat dat betreft er nuchter. Miljoenen vrouwen hebben het voor mij gedaan, dus waarom zou ik er niet doorheen komen. Je lichaam is erop gebouwd en weet precies wat het moet doen, ik zou daar gewoon op vertrouwen. Heel veel sterkte iig.
Ik ben ook altijd de nuchtere geweest, daarom weet ik me ook geen raad met deze gevoelens. Ik heb altijd gezegd het is er fijner ingegaan dan het eruit zal komen, maar ja het moet. Maar het lijkt wel alsof ik nu gewoon opeens in een depressie zit of zo. En dat past gewoon echt niet bij mij. En ik weet niet hoe ik er uit moet komen. Ik wil van dat gevoel af dat ik elk moment een huilbui of paniekaanval kan krijgen. Want dat is echt niet leuk.
Ik denk dat je gewoon ff heel vel last hebt van je hormonen. Iedere zwangere heeft wel eens van die buien. Dan je angst voor de bevalling. Ik was helemaal niet bang voor de bevalling van mn dochter. Je weet dat het pijn gaat doen maar je moet voor ogen houden dat die pijn ook weer weggaat. Achteraf gezien had ik alle reden om bang te zijn maar als je er midden in zit dan denk je daar niet meer aan. Je lichaam neemt het volledig over en het enige wat jij kan doen is proberen te ontspannen zodat het allemaal nog wat sneller achter de rug. Nu is het tegelijk mn meest verschrikkelijke herrinering en ook m´n mooiste. Aan de pijn is niks moois maar achteraf ben je zo trots op jezelf, je kind. Het is gewoon echt een bijzondere ervaring. Pijnlijk maar bijzonder.
Hey Allyssa, Je stelt je helemaal niet aan hoor! Ik denk dat het idd je hormonen zijn en ik denk dat je van het gevoel af kan komen door juist wél ff lekker te huilen! (Lastig op je werk..hihihih..., maar gewoon ff aan toe geven!~) Liefs Emma
Erg vervelend dat je je zo rot voelt, zeg. Maar ik wil je toch ook een positief verhaal vertellen. Bij mijn eerste ben ik niet nerveus geweest voor de bevalling en de bevalling zelf is me inderdaad oo erg meegevallen! Natuurlijk heb ik pijn gehad. Het moeilijkste vond ik de ontsluitingsweeën, die waren het pijnlijkst. Het begon rustig maar werd steeds pijnlijker. Het bouwde langzaam op zeg maar, wat het naar mijn idee nog net draaglijk maakte. Na iedere wee had ik zoiets van, nou die hebben we gehad. Toen ik eenmaal mocht persen was de pijn over! Geen pijn meer, maar vond het voornamelijk erg zwaar in de zin van vermoeiend. Het hele gebeuren heeft ook maar 6 uur geduurd. En heb altijd gezegd dat het een pijnlijke maar makkelijke bevalling was. Zo mag ie van mij nog een keer. Iedere bevalling is natuurlijk anders, maar hou jezelf voor dat het geen verschrikkelijke ervaring hoeft te zijn. En ik denk inderdaad dat je versteld zal staan van de kracht die je hebt! We heben het hier natuurlijk wel over het sterkere geslacht hè?!
Ik heb helemaal nof angte voor de bevalling. Ben er erg nuchter in eigelijk. Ik had wel verwacht dat er wel wat zou wezen maar heb nog steeds zoiets van tja het moet er toch uit hoe dan ook. Ik heb wel een hele lijst met tel nr gemaakt zodat ik iedereenkan bellen voor als ik alleen ben en in paniek schiet. Ik heb ook met mensen allemaal afspraken gemaakt haha. Als me vriend langer dan een uur van huis is bel ik me ouders zij kunnnen als ze willen binnen 30 a 40 min hier staan. Is hij binnen een uur thuis dan kan ik bij de buurvrouw aan bellen . Me zusje woont bij ons in en als ik denk van nou ik surf het wel aan komt ze gelijk van school naar huis. Wel leuk dat we gelijk oplopen
hoi hoi ik was ook bij de eerste bang voor te gaan bevallen maar ja het moet het toch uit dus wat kan je er aan doen nu bij de 2de ben ik wel weer aan denken hoe zal het nu gaan enzzz maar ik denk vooral je moet me maar zo denken het moet er toch uit groeten chantal morgen 17 weken zwanger
Dit is een van de redenen dat ik toch voor zwangerschapsgym heb gekozen. Hoe duf het ook mag zijn, maar ik hoop dat net wat relaxter van te worden. Ik heb ook altijd geen kinderen gewilt, puur omdat ik niet wil bevallen. En tja... ik zal nu hoe dan ook moeten bevallen En probeer er ook met anderen over te praten, met je moeder bijvoorbeeld. Ik heb de mazzel dat mijn ene oma maar liefst 14 bevallingen heeft gehad, en mijn andere 8 en mijn moeder 2. Dus ervaring genoeg in de nabije omgeving. En als mijn oma er 14 heeft overleefd (psychisch) dan moet ik er toch ook wel 1tje kunnen.. niet?
Waarom informeer je niet bij jou in de buurt of je nog terecht kan bij zwangerschapsyoga. Ik was ook heel erg bang voor de bevalling en ben vanaf week 15 al naar zw.yoga gegaan. Ze bereiden je daar zo goed voor op de bevalling, dat mijn angst op een gegeven moment over is gegaan in nieuwsschierigheid en een gevoel van, 'kom maar op, ik kan het'. Tijdens mijn bevalling heb ik er ook ontzettend veel van gehad, de vk en later in het ziekenhuis zeiden dat ik goed voorbereid was. Mijn bevalling was niet makkelijk en heeft erg lang geduurd. Het deed pijn, dat zeker, maar het was ook een heel mooie en bijzondere ervaring. Mede door de yoga wist ik gewoon wat ik moest doen, om zo goed mogelijk te ontspannen en ik wist ook heel goed wat er allemaal komen ging.. Nu ben ik voor de 2e keer zwanger en zie totaal niet meer op tegen de bevalling, ondanks dat de eerste zo ontzettend moeizaam ging....En ik ga binnenkort ook weer lekker naar de yoga
Ik heb al yoga gedaan, maar dat was me toch iets te zweverig. (of ik had de goede niet) maar ze had het over dat ik me voor moest stellen dat mijn vagina een bloem was die open ging als ik inademde en dicht ging als ik uitademde. Ik ben helemaal niet zo zweverig dus dit vond ik iets te veel van het goede. Dus yoga is niks voor mij, en ik ben bang (onzeker) voor wat er gaat komen, ik weet niet wat er gaat gebeuren en dat vind ik absoluut niet leuk. Ik ben iemand die graag alles van te voren wil weten en hier is geen draaiboek van. Misschien dat ik daarom wel het gevoel heb dat ik elk moment in huilen kan uitbarsten, zijn mijn hormonen gewoon helemaal over de rooie. En ik ben van nature heel nuchter in dit soort dingen daarom overvalt het mij een beetje.
dat vind ik echt geen aanstellen hoor, je weet immers niet wat er gaat gebeuren. bij de eerste was ik niet zenuwachtig of bang ofzo en die bevalling is een beetje een drama geworden. en toch heb ik nu ook geen angsgevoelens. ik weet toch niet hoe het gaan zal. voor het zelfde geld gaat het soepetjes en zonder rare dingen....... ik moet er ook niet teveel over nadenken hoor... maar ik heb ook weleens dat ik denk SLIK! hoe zal het gaan.........maar dan denk ik gewoon steeds: je weet niet hoe het gaat, doe nou maar rustig wnat hier heb je toch niks aan om je druk te maken............ helpt bij mij prima...............tot nu toe en dat gevoel van ieder moment in tranen uit kunnen barsten... tja dat zijn gewoon je hormonen inderdaad. en dan denk je bij jezelf.... doe toch niet zo stom.....maar je kan er niks aan doen dan gewoon een potje janken............ en dan vraagt mijn man: wat heb je, waarom huil je ? dan zeg ik maar: laat me maar lekker huilen, er is niets aan de hand maar ik wil gewoon even lekker huilen................ en dan heeft hij wel door hoe laat het is........ en laat me gewoon even met rust
Bij mijn eerste was ik de hele zwangerschap niet bang of zo, maar toen mijn vliezen braken, dacht ik toch: shit waar ben ik aan begonnen. Dat ene zinnetje is me altijd bijgebleven. Meid, je moet maar zo denken: het is pijnlijk, het is geen pretje. Maar zodra je je baby ziet ben je de pijn alweer vergeten. Het is het dubbel en dwars waard. Sterkte... Amira
Ik heb al een dochter van 2,5 jaar, daar had ik een geluk bij een ongeluk mee, want mijn vliezen braken en ik was geen moment paniekerig, dat meen ik. Ik was zo serieus kalm terwijl ik altijd dacht dat ik zou gaan gillen. Heb geen 1 wee gevoeld want we gingen naar het ziekenhuis en binnen een uur werd de baby gehaald met een keizersnede. Ze lag verkeerd om. Lekker zou je denken, maar niet als je daarna een helse pijn hebt door die buikwond Jah en nu moet ik eraan geloven want de baby ligt goed en met het hoofdje tegen mijn schaambot al. Dus eruit komen gaat alleen nog maar via 1 weg. Draaien kan ook niet meer dus stuitligging is bij deze baby niet ter sprake. Ik ben als de dood, weet niet wat me te wachten staat, ben zo bang voor die enorme pijn waar iedereen het maar over heeft. Dus je staat niet alleen. Ik kan je niet helpen maar weet dat we dit allemaal een keer moeten meemaken om te weten wat het is. Ik was zo verdrietig na mijn keizersnede dat ik hoopte bij de 2de een normale bevalling te krijgen. Want dan ben je de volgende dag al meestal opgeknapt, bij mij duurde dat toen door die buikwond 3 weken! Nou die normale bevalling komt eraan en ik moet echt slikken als ik eraan denk maar 1 ding weet ik zeker ik ga niet dood dus zo erg kan het toch niet zijn?
Hoi Allyssa Ik zou het probleem voorleggen aan mijn verloskundige. Je verdrietigheid en somberheid klinken een beetje als een prenatale depressie. (maar dat hoeft natuurlijk helemaal niet zo te zijn) Misschien is er wel een fijn (homeopatisch) medicijn waardoor je je wat vrolijker en minder angstig gaat voelen. Of misschien lucht een gesprek met je verloskundige al behoorlijk op, omdat zij/ hij je angsten grotendeels weg kan nemen. Het zou zonde zijn als je zwangerschap vanaf nu overschaduwd wordt door je angst om te bevallen!
Idd, die yoga van jou klinkt wel heeel zweverig, zo was het bij mij niet. Daar ging het echt om de ontspanning van lichaam en geest en het voorbereiden op wat komen gaat, maar zeker niet zweverig. Jammer hoor, voor je..zo'n cursus zou al een hoop twijfels weg kunnen nemen... Leg het iig voor aan je VK, mss kan zij je een beetje geruststellen..