Voor sommige vrouwen doet het echt niet zo'n pijn en dan is het idee dat er 'iets gebeurt' fijn. Niet dat ze echt het strippen fijn vinden
Mijn oorontsteking op vakantie toen ik een jaar of 21 was. Wat een hel was dat... we waren aan het kamperen en ik kon niet liggend slapen en in bed ook niet zitten (lukt niet tegen tentdoek leunen ) dus ik sliep in de auto. Voor zover dat lukte. Ik ging dan lezen totdat ik niet meer kon en dan lukte het om heel even te slapen. Na een paar dagen kon ik nauwelijks meer lopen en mijn man moest me helpen met douchen. Als ik op een stoel zat viel ik van de vermoeidheid in slaap maar mijn lichaam maakte me telkens weer wakker. Overgeven tijdens die oorontsteking (ik reageerde niet zo goed op de medicijnen) was ook echt een hel. Op nummer 2 staan de migraine aanvallen van toen ik rond de 16-18 jaar was. Niet te doen. Bevallingen vond ik echt een eitje en ondanks dat ze best redelijk snel waren helemaal geen naweeën gehad. Werd ik op voorbereid door de vk kraamverzorgster maar helemaal niet gehad
Pff echt respect voor al die vrouwen die HSG's en puncties noemen, lijkt me zo moeilijk dat je al zo veel moet doorstaan terwijl het nog maar de vraag is of het wat gaat opleveren. Ik ben denk ik een bofferd want menstruatiepijn is de ergste fysieke pijn die ik kan verzinnen, daarbij heb ik wel eens het idee dat als het nog erger zou zijn ik flauw zou vallen (wat ik een geruststellende gedachte vind).
Een weeenstorm van1 uur, van niks naar 10 cm was wel het ergste. Als er iets in de buurt was geweest waar ik mezelf mee kon verwonden had ik dat gedaan. Liever dood dan door. Die gedachten erbij vond ik ook heel zwaar
Ja bevallen is echt heel anders, elk lichaam is zo anders + elke bevalling is anders + de baby qua formaat enz is anders dus scheelt echt veel. Soms heb je 3x pech, soms 3x geluk dat alles meezit
Wat een verschrikkelijke dingen zitten erbij! Voor mij waren het de pijn van een niet volledige verdoving bij een complexe keizersnede. En het heropenen van bloedvaten in mijn been, na een bloedprop in een slagader. Alsof er een miljoen messen in mijn been werden gestoken, zelfs de shot morfine die ik kreeg was niet genoeg. Ik heb toen extra gekregen. Die pijn was voor mij het heftigste.
De ergste pijn die ik heb gehad was toen ik gevallen was waardoor mijn schouder uit de kom raakte en er door de pees die aan het schouderdak en de schouder kop vast zit een stuk bot van de schouder kop werd los getrokken. De pijn die ik toen had was echt verschrikkelijk! Vele malen erger dan de pijn van de bevalling(kon ik prima handelen) Ik kon maar in 1houding zitten anders viel ik flauw of moest ik overgeven. Ze wilden me bij de huisartsenpost zien maar daar kon ik niet komen zonder van mijn stokje te gaan dus is er een spoedarts gekomen. Die arts had door dat het niet best met me ging en heeft me een prik met pijnstillers gegeven toen dat werkte waren de scherpste randjes er iets af en mocht ik naar spoedeisende hulp.
Ik zou het eigenlijk niet weten. Vind mezelf al snel een aansteller. Bij de bevalling van jongste op het laatst .
De ergste pijn was bij mij toch de cluster hoofdpijn aanvallen. Een goede 2 de plaats denk ik de uitstraling pijn in mijn bil van mijn rug hernia. Als ik uit zit op ging staan voelde het aan alsof mijn zenuw en spier flink in de knoop zaten. Psychische pijn was t ongeluk met mijn zoon zijn vingers 3 jaar terug. Hem in shock zien en achter moeten laten op de ok in de hoop dat hij al zijn vingers mocht behouden
De ergste pijn in mijn hele leven heb ik nu al enkel maanden wat tot nu toe nog niet over gaat. En dat is dat mijn trommelvliezen tegen mijn gehoorbeentjes plakken. Voel een tunnelgevoel steeds en ook alsof iemand steeds met speldenprikjes in mn oor bezig is. Gelukkig word ik daar over 3 weken aan geholpen! Eerst mn ene oor en dan mn andere oor. Het voorlopig dus doen met pijnstillers en slaappillen
Galsteenkoliek En bij laatste keizersnede mezelf laten steriliseren en kort nadat ik op de uitslaapkamer kwam kreeg ik zo'n pijn. Voor mijn gevoel heb ik mn eileider voelen afsterven, zo zeer deed het. Volgens de gyn kon het daar best mee te maken hebben.
Gelukkig nog niet te vaak iets pijnlijks moeten doorstaan... Enige wat ik echt vreselijk veel pijn vond doen was het trekken van mijn verstandskiezen. Die zijn er met veel getrek , geduw, snijden en breken uitgehaald. Nare ervaring was het. Bevallen daarentegen deed ook wel pijn maar die had ik onder controle... dus liever bevallen dan behandeling bij de kaakchirurg.
Longembolie gehad toen ik net 4 weken daarvoor was bevallen. Dat was zowel lichamelijk als psychisch heftige pijn. Ik kon nauwelijks ademhalen, alleen heel oppervlakkig en kon ook niet op mijn rug liggen. Nadat ik in t zkh moest blijven kwam de pijn in mijn hart want mijn zoontje mocht niet blijven. Ik heb daarna ook bij een psycholoog gelopen, want ik was doodsbang on dood te gaan
Het uitboren/breken van mijn horizontaal gegroeide verstandskies uit mijn kaak was de ergste pijn. Door een sukkel van een kaakchirurg die terwijl ruzie ging staan maken met zijn assistentes omdat ze eerder naar huis wilden vanwege een lang pinksterweekend Nummer 2 staat de bevalling van mijn oudste waarbij de ruggenprik maar aan 1 kant werkte en ik alleen op mijn rug mocht liggen en een uur persweeen mocht wegpuffen omdat baby niet goed was ingedaald en de gyneacoloog er nog niet was. En dat mijn man toen stopte met mijn benen te masseren om naast me een bord nasi met sate weg te gaan zitten werken
Jeetje wat een heftige dingen komen er voorbij! Ik ben nog nooit bevallen dus dat weet ik niet. Maar op 1 staat toch wel een mammografie en hierna een echo van mijn borsten die op dat moment zo enorm gezwollen en pijnlijk waren. (Mastopathie) ik heb enorm staan huilen en gevraagd of ze allebei mijn borsten er alsjeblieft af wilden halen. Op 2 komt toch wel het zetten van een spiraal. Man man man. 2 dagen lang baarmoederkramp gehad en de 2 maanden erna alleen maar buikpijn gehad.