kijk, en voor dit soort dingen hebben wij dus een paragnost in geschakeld! en wat was ik daar blij mee. is een hele wereld voor ons maar vooral voor onze dochter open gegaan. ze was altijd (vanaf dat ze kon praten en dat kon ze al heel vlot) aan het praten met ''iemand'' en dan niet een fantasie verhaal zoals kinderen doen maar echt een 1 op 1 gesprek. ze zei wat, dan was er even niks en dan gaf ze antwoord of een reactie leek het wel. nou dat was dus ook zo. ze was met opa thee aan het drinken of aan het spelen of iets. maar opa was er gewoon voor haar. maar ze is een tijdje terug geopereerd en vanaf toen was er dus ook iemand anders en die maakte haar heel bang, zo erg dat ze dus niet meer alleen durfde te zijn op haar kamer. paragnost in geschakeld en die heeft dat gedaante weg gestuurd en sinds dien is ze zooo veranderd. ze praat er open over (zelfs tegen de juf van de psz) en normaal zegt ze het tegen niemand alleen tegen mij. heel veel kindjes schijnen trouwens gedaantes te zien hoor maar gaat meestal bij ong 3 jaar over.
Klopt, maar als zelfs de juffen van het mkd tegen je gaan zeggen dat ze het idee hebben dat je kind speelt met een ander onzichtbaar kindje en dat ze denken dat er soms een man en soms een vrouw naast je kindje van nog geen 3 staan dan ga je dat toch echt wel anders bekijken dan "oh het is maar een fantasiefiguur" Overigens heeft mijn dochter pas een angst onwikkeld voor het donker onder haar bed. Sindsdien ligt haar draak (een knuffelbeest van de efteling) onder haar bed, die past op het donker..... Werkt prima.
Het 'engste' waar mijn dochter het over heeft zijn draken, leeuwen en krokodillen in haar kamer Ze hangen vaak aan het plafond
Ik heb als kind ook tegen mijn moeder gezegd ( ik weet dit niet meer ) dat ik mijn moeder heb uitgekozen. Mijn moeder heeft dit altijd onthouden en vond dit erg mooi
Mijn dochter blijft volhouden dat ze een broertje en een zusje krijgt. Ik hoop niet dat ze er eentje over het hoofd hebben gezien tijdens de echo, haha.
Een paar maanden geleden: mijn dochtertje zat 's avonds in haar kinderstoel aan tafel met mij en haar broertje rustig te eten. Opeens is ze helemaal overstuur, huilend strekt ze haar armpjes naar me uit. Ik neem haar bij me en ze kruipt zowat in me. Ik vraag wat er is en ze wijst naar het raam in de woonkamer (tuinkant) en zegt steeds "eng, eng, eng". Vreemd vond ik het wel, maar goed, het was donker buiten en misschien zag ze een vogel of zo voorbij schieten. Een paar dagen later, exact hetzelfde scenario met de lunch! Alleen nu was het hartstikke licht en niets engs te bekennen. Toen heb ik ook hardop gevraagd:" Willen jullie P met rust laten alsjeblieft? Ze vindt het eng." Ook al was het een placebo-effect , het is daarna in ieder geval niet meer gebeurd.
Mijn vriendinnetje was met haar zoontje (toen 3) ergens naar toe met de auto. Hij zat achterin. Opeens zegt hij tegen haar:mama, waarom zit die meneer bij ons in de auto? Dus....
Mijn oudste heeft ook een keer gevraagd wat die mevrouw in de auto deed. Bleek dat hij het over de stem van de navigatie had, hahahaha.
Niet eng, wel grappig: Ik liep met mijn nichtje van 4 over het kerkhof. Ze wilde zelf graag naar het graf van "Tante M". Nou, prima. Elk graf heeft natuurlijk een nummertje dus toen ze graf nummer 4 zag, zei ze: "Kijk tante L! Hier kom ik te liggen als ik dood ben!" Oja, nog iets.. Liepen over dat zelfde kerkhof, zegt ze ineens uit het niets: Ohhh, wat is het hier mooi!
Ja, dat vind ik ook wel een naar idee, dat van die eigen ouders uitkiezen. Ik hoop dat het niet zo is, want dan zou ik me best rot voelen. Maar brr, sommige verhalen! Zo slecht van me om dit te lezen, ben zo snel bang. En toch wil ik meer lezen
Hahaha ik denk dat bijna overal wel een verklaring voor is Mijn nichtje kan ook uit het niets ineens gaan huilen en dan alleen maar bij je op schoot willen want ze is bang o.i.d. Maar zij is gewoon een gevoelig meisje. (al denk ik dat het bij haar ook aan haar opvoeding ligt, ouders reageren op elke kik die ze geeft)
Ik vind het zo interessant om te lezen dat sommige kindjes zoveel zien of horen of voelen. Ik geloof dat het meerendeel te maken heeft met de ontwikkeling van de hersenen. Dat er niets is, maar dat de hersenen een spelletje spelen. Toch denk ik dat er wel iets van waar kan zijn. Sommige dingetjes zijn toch onverklaarbaar 1x heb ik schijnbaar ooit tegen mijn moeder gezegd dat er mensen over mij heen liepen, maar dat kwam omdat ik 40 graden koorts had. lol.
Ons meisje praat nog amper dus dat is hier nog niet gaande. Maar ik geloof wel dat er zielen op de wereld zijn. Een paar jaren geleden zaten mijn oom en ik op de computer, er was toen iets heel populairs gaande op mijn school, een "geest" die alle vragen van je kon beantwoorden, en ze allemaal goed had (was op een site en je typte het antwoord maar door de site kwam de vraag er te staan, zoiets.) We zaten het al een tijdje te doen en toen vroeg mijn oom aan de "geest" "Laat de duif wapperen" (we hadden een duif aan een touw hangen, nep uiteraard) Het was savonds, geen raam stond open en zodra hij dit zei begon dat ding te wapperen..Ha..Haha.. (Dat is niet de rede waarom ik geloof dat er zielen zijn trouwens)
Zo iets zei mijn dochtertje ook. Ik heb jullie zelf uit gekozen en de engelen hebben mij naar huis gebracht.
Kan het er ook niet aan liggen dat de kinderen tegenwoordig veel filmpjes/t.v. kijken waar ook ongelofelijk veel fantasie verhalen op te zien zijn? Dit samen met de fantasiewereld waar kinderen sowieso al in leven.... vind ik het niet raar dat ze soms vreemde dingen zeggen. Ik geloof wel dat er geesten zijn hierboven, maar dat we die met rust moeten laten. En ik geloof er niet in dat mijn overleden oma of opa of wie dan ook contact met ons willen/kunnen maken. (dit is niet respectloos bedoeld naar anderen toe)