goedemorgen dames Wie heeft hier ook veel last van? En dan echt het psychische dus ; angst-paniek aanvallen, nervositeit, gespannen en bang zijn de controle te verliezen. Zelf heb ik hier al een lange tijd last van. Ook ben ik bij de huisarts /psycholoog geweest maar je moet het toch zelf doen. Er is een optie om voor medicatie te gaan maar daar ben ik zelf geen voorstander voor. Wat helpt jou? Zodat je weer je normale leven kunt lijden, kunt genieten van je gezin zonder dit alles Waar heb jij baat bij?
Ik heb al jaren een paniekstoornis en dat belemmert mij behoorlijk in het dagelijks leven. Ik was altijd heel erg tegen medicatie, maar op een gegeven moment was het zo erg dat ik toch maar aan de medicatie ben gegaan. Bij mij helpt het, alhoewel ik de laatste tijd wel een terugval heb. Maar dat heeft ook te maken met het Corona gebeuren en constant de kinderen om me heen.
Het is echt pittig om elke dag die strijd te hebben vind ik zelf. Mag ik vragen welke medicatie je helpt? Heb je wel eens andere dingen geprobeerd zoals hobby s afleiding of iets van kruiden?
Ik vind het ook echt heel pittig. Weet jij waardoor jij deze klachten hebt? Als je dat weet, zou je kunnen proberen om daar iets aan te doen. Bij mij was de grootste oorzaak mijn ex. Inmiddels zijn we gescheiden, maar de verwerking is nog in volle gang. Als ik al aan het verwerken ben... Ik ben bij de psycholoog geweest, maar daarvoor had ik gewoon geen ruimte in m'n hoofd. Alternatieve geneeswijzen heb ik wel over nagedacht, maar had gewoon echt niet de energie om er wat mee te doen. Uiteindelijk ben ik antidepressiva gaan slikken. Dit icm Oxazepam.
Ik heb ook angsten voor medicatie dat is het lastige er aan. Het zijn toch denk de dingen die je mee hebt gemaakt tijdens de moeilijke tijden, ik heb heel veel diepe dalen gekend ook veel hyperventilatie in m’n leven en al z on 20 jaar op en af therapie maar dit is nu wel erger geworden en vooral het gevoel van tegen een muur aan lopen, niet meer weten hoe je er uit moet komen vind ik heel eng, nu heb ik angst om weer zo diep te geraken
In mindere mate, bij mij zit de controlfreak en perfecfionistische er vrij heftig aan wat in combinatie met een te groot verantwoordelijkheidsgevoel op zich handig is, mits je niet in de valkuil ervan trapt. Lessen die mij o.a. hielpen was proberen niet te ver vooruit alle ijsberen en scenario's te maken. Gewoon behapbare brokken maken wat realistisch te overzien is. Sommige zaken moet je wel vooruit plannen, denk bijv. wie vangt dochter op als wij gelijktijdig of kort naar elkaar overlijden (lekkerste onderwerp). Maar andere zaken is prima maar een dag, een week of een maand vooruit te kijken. Ook genieten van de kleine dingen, de kleine meid die toch écht even moet komen knuffelen als je dr een kwartier geleden nog achter t behang kon plakken. Mooie sterrenhemel, niet teveel nieuws kijken als t je gespannen maakt. Het is continue doseren in wat je kan hebben en wat niet. Vooral het vinden van de grens is lastig, juist omdat die nogal verspringt per dag of soms moment. Wat je graag zou willen bereiken is een mooie visie om voor ogen te houden, maar bedenk wel dat het een marathon is en er is niet 1 pasklare route naar succes. Dat ligt voor iedereen anders. Je doet elke keer een klein stapje vooruit, soms val je ook even terug, maar het belangrijkste is dat je op blijft staan en realiseert dat heel veel kleine stapjes ook een grote afstand vormen terwijl in dit gejaagde bestaan we eigenlijk reuzepassen van onszelf verwachten. Hoeveel of hoe weinig structuur je nodig hebt ligt aan jezelf. Bij mij na een burnout moest ik echt ff "minder meedenkend" leren zijn. "over de schutting werpen" een eigenschap die ik gruwelijk haat moest ik me maar aanleren. Maar dan wel binnen mijn functie, niet als afschuiftechniek ala ik heb er geen zin in. Werktijd werd werktijd, ook geen half uur meer. Email synchronisatie UIT of een zakelijke telefoon gebruiken en die uitgooien na werktijd of op vrije dagen. Ik heb tijdenlang email synchronisatie van mn werkmail uitgezet, totdat corona uitbrak. En ik merk nu alweer dat t me niet lekker zit als dat kreng bliept als ik niet aan t werk ben, overleggen ingepland worden waar ik aanwezig bij moet zijn terwijl mijn werkshift pas in de middag begint en ik dus gelijktijdig een 3 jarige in de gaten noet houden en dat werkuren over een hele week verdeeld zijn incl avonden wat aardig vreet in de "offline" modus. Of storingen die voorbij komen terwijl ik volgepland ben met een project waar een deadline op zit. Dan merk ik alweer dat die muur in mn rug komt te staan. Dat bouwt zich gaandeweg op en doordat ik weet wat de grenzen zijn kan ik wel enigzins dealen met tijdelijk ongemak maar ik weet ook wanneer t gewoon ff helemaal klaar is voordat het echt problemen gaat leveren. Ook ik loop 7 jaar later nog steeds die marathon, stapje voor stapje gaat het gaandeweg me makkelijker af. Tegenwoordig zit ik bij een bedrijf waar meerdere mensen kunnen wat ik kan. Dus dan is overdragen ineens wel een optie. Ik ben niet langer meer het schaap met de 5 poten in mn uppie. Mn leidinggevende is semi uitlaatpunt, die het werk inhoudelijk kent en waar wij terecht kunnen en dat doe ik dan ook. Niet om de "zeikerd" te zijn, maar wel om aan te geven van "tot zo ver kan ik, en daar ligt mijn grens qua mogelijkheden" zonder te denken "ohjee daar gaat mn beoordeling of eerstvolgende ronde ben ik de pineut". En tuurlijk komen er ook spoedgevallen tussendoor of storingen, waar mogelijk wil ik daar best induiken maar dat betekend wel dat ik mn grens moet bewaken anders is die ene spoed ineens de druppel die de emmer doet overlopen en hebben we een iets groter probleem. Ik geef gewoon mijn grens aan, vraag hulp wanneer nodig. Zowel prive als zakelijk.
Kijk eens op facebook bij de groep pms/pmdd nederland (of zoiets). Psychische klachten gerelateerd aan hormoonschommelingen komen enorm veel voor. Er is geen wondermiddel, maar wel veel dingen die je kunt proberen. Homeopatisch slikken en vitamine d/magnesium slikken helpt mij wel. Maar daarvoor is een uitgebreide bloedtest heel belangrijk. Dan kun je zien of je überhaupt tekorten hebt. En daarbij zijn de gemiddelden in de medische wereld niet altijd passend bij hoe iemand zich voelt (ik bedoel dat een vitamine d gehalte nog binnen het 'normaal' valt, maar dat dat voor je lichaam wel te laag kan zijn). Ik heb vooral klachten na de eisprong. Warrig, verliezen concentratie, chaotisch, emotioneel en uiteindelijk wanhopig, boos op mezelf en iedereen en zelfs gedachtes dat de wereld beter af is zonder mij. Het is heel eng, dat onvermijdelijke, elke keer maar weer, maar ook heel fijn te weten dat het niet echt is. Dat 'iets' mijn wereld overneemt. De dag dat ik ongesteld wordt, ben ik er weer. Zoals dit filmpje. Maar dan is mijn dieptepunt nog iets dieper zeg maar. Ik ben daarom nu gestart met de pil slikken. Vooralsnog helpt het niet, misschien te snel om te zeggen na 2,5 week slikken. Maar aangezien ik nu al 2,5 week ongesteld ben... betwijfel ik inderdaad of het wat voor mij is. https://www.facebook.com/glamour/videos/vb.26815555478/10154657322060479/?type=2&theater
Veel angst en paniek houd je ook in stand door verkeerde ademhaling. Mediteren en sporten heeft mij geholpen uit een hele lange en pittige angt te komen.
Ben ermee bekend, maar bij mij bleek het te worden veroorzaakt door de schildklier. Nu ik daar medicijnen voor heb is het steeds minder (nog niet over, maar over het algemeen goed mee te leven).
Ik en dan bijna precies zoals jij het beschrijft. Extreme angst, paniek en zelfs suïcidale gedachten voor de menstruatie. Heel erg bang om de controle te verliezen. Als de memstruatie dan doorbrak ging het binnen 24 uur beter. Uiteindelijk bij de psychiater geweest. Het hele stuk dat ik ernaar toe reed, dacht ik en nu bots ik ergens tegenaan en dan was het dat. Ik kon niet meer differentiëren tussen dwanggedachten waar ik ook last van heb of daadwerkelijk een wens. Ik kon niet meer. Ik heb hier meer dan anderhalf jaar mee rondgelopen en het werd elke maand erger. In overleg met de psychiater begonnen met Paroxetine en Xanax als het echt niet gaat. Dat was februari vorig jaar. Nu merk ik dat het echt beter gaat en gaan we na de zomer proberen af te bouwen. Ik moest beloven dat ik het minstens anderhalf jaar zou nemen zodat de hormonen niet meer zoveel invloed zouden hebben op de Serotonine. Ik voel me echt goed nu. Ik ben ook hoopvol dat het afbouwen lukt. Geen seconde spijt van gehad dat ik ben begonnen. Wat bij mij trouwens ook wel wat helpt is oppassen met voeding, geen voeding die de bloedsuikerspiegel extreem laar schommelen. Geen koffie, maar het was op een gegeven moment niet meer voldoende. Daarnaast ga ik ook regelmatig naar de psycholoog. Dus het is medicatie in combinatie met gesprekstherapie.
Ook ik heb enorm veel last van pms. Alles wat beter ik voel en denk is zo echt terwijl het puur hormonaal is want zodra mijn menstruatie doorbreekt klaren mijn lijf en geest op en voel ik mij weer ontspannen en licht. Ik heb vorig jaar in overleg met de huisarts de pil doorgeslikt. Dat ging super goed! Geen schommelingen meer. Maar gezien mijn leeftijd en de toch al verhoogde kans op borstkanker ben ik na 1 jaar dus gestopt met de pil. Ik vond het eng terwijl ik tegelijkertijd zo ontzettend blij was af te zijn van de pms. En nu...is het er d us weer. Ik zou graag van die vreselijke emotionele buien af willen waarin ik alles en en iedereen zat ben en overal om huil en boos word om alles en niets. Zo ben ik niet....echt niet.
Heel herkenbaar. Sinds ik bevallen ben van de jongste is 't nog erger geworden. Vooral dwanggedachten hier. Vind dat zo eng.
Heel herkenbaar. Ik vlieg opeens om het minste geringste tegen het plafond. M'n man krijgt te horen dat ik niet met hem had moeten trouwen etc. Behoefte om goed te praten ook.