Hallo! Ik ben heel benieuwd naar in hoeverre jullie je persoonlijke (financiele-, woon- en andere) situaties hebben laten meewegen in het besluit om een (of meerdere) kindje(s) te krijgen. Zijn jullie er gewoon voor gegaan en bekijk je later wel hoe het allemaal uitkomt of hebben jullie er heel goed over nagedacht voordat die stap werd gezet. Het hangt natuurlijk heel nauw samen met wie JIJ bent, want de een moet alles perfect geregeld hebben in haar leven en de ander kan gemakkelijker belangrijke beslissingen nemen. Hoe dan ook: zou het leuk vinden als je jouw situatie met mij wilt delen!
hee jody, mijn situatie? tja, ik ben nu 36 en heb toen ik 20 was een tijdje samengewoond. kids waren toen geen optie want ik wilde ze gewoon niet. die relatie was niet zo leuk en is na een jaar overgegaan. ik ben vanaf die tijd op mezelf blijven wonen en heb jarenlang geen vriend gehad omdat ik een heleboel emotionele ellende moest opruimen. toen ik 30 werd, was ik eigenlijk weer toe aan een partner. ik had inmiddels een eigen huis, auto, vaste goeie baan, katten, leuke familie en vrienden. ik ben toen gaan internetdaten. heb een hoop ups and downs gekend en uiteindelijk ben ik vorig jaar via internet mijn vriend tegengekomen. we wonen ongeveer 80km van elkaar af maar we wonen niet samen. hij is 5,5 jaar jonger dan ik. op zijn verzoek ben ik gestopt met de prikpil en het heeft ongeveer 4 maanden geduurd voor mijn ongi er weer door kwam. in het begin vond ik het maar niets om te gaan voor een beeb, maar nu heb ik toch echt het babyvirus te pakken. dus dit is eigenlijk mijn situatie: ik woon technisch gezien alleen, heb alles behalve een man en kind in huis. maar daar wordt aan gewerkt. voor het einde van jaar wil hij bij mij ingetrokken zijn, maar dat hangt een beetje samen met juridische toestanden omdat ik een koophuis heb. de komende vijf jaar willen we onze gezamenlijke schulden aflossen (je weet wel, creditcard en kleine leninkjes) en dan willen samen een huis kopen. en natuurlijk willen we dan ook een leuk peuterschooltje voor onze, nog geboren te worden, beeb. dus eigenlijk zijn dit niet de ideale omstandigheden geloof ik..maar ze werken voor ons...en al onze liefde is voor wat we samen opbouwen; huisje boompje beebje. Aoife
Mijn situatie... Ik ben 23 jaar en woon nu 1 1/2 samen met mijn 30 jarige vriend. We hebben 4 jaar een relatie. Maar zijn echt helemaal stapel verliefd en willen dolgraag een kindje. We werken allebei fulltime en maken beide veel overuren. Dus leven financieel als king :king: en queen :queen: . We hebben ook echt wel bekeken of wij financieel een kleintje aankunnen. We hebben een koophuis en zijn wel ook al begonnen met extra aflossen van onze hypotheek zodat de maandlasten minder worden. Zodat als ik minder ga werken, de hypotheek ook lager is. M'n vriendinnen zijn bijna ook allemaal al moeder of zwanger en ik moet zeggen dat dat ook wel aanstekelijk is hoor. Misschien hadden we anders nog een jaartje gewacht. Maar aangezien we toch ook alweer in ronde 4 zitten, en het misschien dus toch nog even kan duren ben ik heel blij met onze beslissing!! Maareh, hoe zit het eigenlijk met jou situatie?? Liefs Rena
Ik ben Dus Ninetje, Moeder van een mooie dochter van 9 uit een eerdere relatie. Ook ik heb mijn lief via internet leren kennen, in oktober 2004, hij woonde hier 200 km vandaan... Januari 2006 is hij hier ingetrokken, zonder baan...het was een super spontaan besluit met de kerst genomen. In febr 2006 vond hij hier een baan als internationaal/nationaal chauffeur. Natuurlijk hebben we t vaak over kindjes gehad maar hij was er nog niet aan toe, wilde eerst de financieen op een rijtje. Prima natuurlijk. Echter in mei kreeg ik een mk, geheel onverwachts raakte ik zwanger door de pil heen...we wisten ook pas dat ik zwanger was toen het al fout was...maar we zijn wel 1 dag in gedachte samen zwanger geweest... Dit heeft ons ertoe doen besluiten te stoppen met de pil en er voor te gaan...Inmiddels zijn we nu 4 rondes bezig en tot nog toe was hij elke vruchtbare week steeds een dag NA mijn eitje thuis...Dat is dan het nadeel van internationaal rijden... Maar we geven de moed niet op, het heeft geen haast en we zijn er van overtuigd dat als er een zieltje voor ons klaarstaat dat het hoe dan ook bij ons zal komen... Ik wens een ieder heel veel geluk toe met zwanger raken/zijn.
Wij hadden zoiets van we zien wel, we weten dat het financieel net kon nu maar we weten ook dat er volgend jaar bijv. het er heel anders uit kan zien, er kunnen altijd onverwachte situaties voorkomen, dus echt heel erg op financieel gebied hebben we niet besloten. We wilden allebei nog 1tje erbij en waar ik zelf het meest over na gedacht heb, is of ik het ook aan zou kunnen, stel dat de relatie uit gaat of ik kom er op een andere manier alleen voor te staan, je weet immers nooit! Dat was mijn grootste struikelblok en na lang nadenken zijn we ervoor gegaan.
Ik wilde het al eerder dan mn vriend. Hij zag t niet zitten om te verbouwen én een kleine op de wereld te zetten. Eerst moest alles klaar in en om huis. Daarna zouden we ervoor gaan, zie resultaat Financieel wordt t niet gemakkelijk, maar we zullen ons wel redden. Ik ga ipv 4 naar 2 dagen toe (heel misschien 3 als t écht nood geeft). En mn vriend krijgt aan t eind van t jaar flinke opslag. Door de financiele situatie willen wij 1 of 2 kids.
hier is alles best wel snel gegaan, ik leerde ed kennen in oktober 1996 en in december besloten we om samen op woningen te gaan schrijven, in januari kregen we 5 aanbiedingen binnen waar we uit konden kiezen (hij had de perfecte leeftijd om te schrijven) en hebben toen degene uitgekozen tegenover mijn moeder (mijn beste maatje) in maart (was toen 25) besloten om te stoppen met de pil zodra deze eind van de maand op was, en in juni bleek bij een onderzoek bij de gyn dat ik dus al 6 wkn zwanger was, dus 1e ronde direct raak... bij de 2e zouden we na de bouwvak stoppen met de pil (waren inmiddels verhuisd naar grotere woning in de straat waar ik ben opgegroeid) maar toen bleek later dat ik dus alweer zwanger was, door de pil heen, achteraf gerekend kwamen we er achter dat het in de week moet zijn gebeurd dat ik tja hoe zeg je dat aan de "dunne"was maar in ieder geval net zo gewenst als de 1e omdat we het toch al van plan waren... nu met mijn 34e toch de kriebels weer en zijn we inmiddels 9 mnd bezig waarvan ik deze maand heel goede "hoop"heb dat het raak zal zijn... (ff weekje wachten nog) tja dus zoals je leest alles in stroomversnelling, het voelde gewoon goed, en nu 10 jaar later nog steeds dus ondanks alle "goedbedoelde" adviezen van doe rustig aan ,. dat gaat nooit goed bla bla bla...zijn we nog steeds bij elkaar en van de bijna 10 jaar inmiddels 5 jaar getrouwd.. financiële situatie is altijd goed geweest, toen en nu (beter nog) nog steeds...vanaf dat de 1e bijna een jaar was ben ik gestopt met werken, en dat bevalt me prima moet ik zeggen... qua woonruimte had het van mij wel iets groter gemogen maar ja we blijven schrijven en hopen dat het vandaag of morgen toch ook daar "raak"mee is, er komen hier zoveel nieuwbouw woningen achter elkaar vrij dat het toch een keer moet lukken, we hebben de kinderen nu samen op onze ouderslaapkamer (is heel groot) en wij slapen op de slaapkamer van ons zoontje, en de beeb (mochten we het geluk nog een keer hebben ) komt op de slaapkamer van de kleine meid, en de zolder wordt tzt omgebouwd tot een speelkamer dus ook qua ruimte gaat het wel maar liever dat ze allen een eigen slaapkamer hebben natuurlijk.... zo en dit was mijn verhaal...
Mijn situatie: Ik was 19 toen ik mijn huidige man leerde kennen in een discotheek. Hij was 27. Na 2 maanden ben ik vanuit mijn oudershuis bij hem ingetrokken. Na 2 jaar samengewoond te hebben, zijn we getrouwd. Weer 2 jaar later zijn we verhuisd naar een grotere woning en tijdens de verhuizing bleek ik zwanger te zijn. Gevolg: een prachtige dochter van nu bijna 2 jaar. Wij zijn direct na de geboorte van Anouk weer begonnen om een kindje te krijgen en dat wil helaas nog niet lukken. Nu hebben we een huis gekocht en gaan 1 november de woning betrekken, nu maar weer hopen dat het verhuizen ons weer het geluk brengt van een tweede kindje Dus hier eigenlijk wel standaard huisje-boompje-beestje. Liefs, Natasja
ons 1e kind kwam door de pil heen,'k was 20 en we woonden op een 2 kmr.appartementje in een enge buurt.Had er wel mijn studie voor opgegeven,maar vriendlief werkte en verdiende goed. Met 3 mnd.zwanger verhuisden we naar een veel fijnere buurt... Toen de oudste eenmaal geboren was,genoot ik met volle teugen van hem,en na 9 maanden stopte ik weer met de pil,omdat we echt al toe waren aan een 2e kind.En toen zijn we ook gaan trouwen. Ook van dat huis uit zijn we verhuisd naar een wat grotere woning,want we hadden immers maar een 3 kamer-flatje. 2 maanden later bleek ik zwanger We vonden het wel ideaal zo,2 kinderen kort op elkaar,en 2 inkomens 8) ,dus nooit spijt gehad van onze keuze Helaas ben ik kort na de bevalling wel ontslagen,maar ik ging af en toe voor uitzendbureau's werken,of s'avonds(schoonmaak)
HI ik wilde al veel eerder dan mijn man!! Hij was er nog niet aan toe, vorig najaar ga hij te kennen, toch ook wel voor een kindje te willen gaan...DOL gelukkig was ik. Want mijn geduld raakte aardig op. Eerst zouden we op vakantie gaan voor een maand en daarna vond mijn man dat ik eerst zicht moest hebben, op meer uren in mijn contract. Anders durfde hij het nog niet aan??? Ik heb hem gelukkig kunnen overtuigen van het feit, dat kinderen willen krijgen, geen kwestie is van plannen, maar dat het gewoon geluk hebben is en veel geduld !!!! Nou hij was ervan overtuigd dat we zo wel zwanger zouden worden .....nu zitten we in de 5e ronde, dus zo vanzelf sprekend is het niet. Maar daar is hij nu ook wel achter. Dus van ons mag ie komen hoor die kleine....we wachten (rustig) af!!! We zijn er helemaal klaar voor
Mijn belangrijkste voorwaarde is een stabiele, liefdevolle relatie. Dat schrijf ik nu op alsof ik het zo bedacht heb, maar dat is niet zo: In mijn vorige relatie voelde ik dat ik geen kinderen wilde. Achteraf beschouwd was dat omdat ik niet op mijn ex kon rekenen. Hij kwam afspraken niet na, vond andere mensen altijd belangrijker dan zijn eigen vrouw en hij nam allerlei belangrijke beslissingen zonder met mij te overleggen. Ik zag de bui al hangen: Moest ik zeker ook in mijn eentje voor het kind gaan zorgen. No way dus. In mijn huidige relatie voel ik veel meer vertrouwen, met deze man lijkt het me een prachtig avontuur om een kind op te voeden. We hebben onze zaken financieel goed op orde (koopappartement met een hypotheek die ieder van ons eventueel ook alleen op zou kunnen brengen), maar toch ben ik pas met de pil gestopt op het moment dat ik mijn diploma verpleegkunde gehaald had. Kwestie van gezond verstand: Ik moet ook voor mezelf en m'n eventuele kind kunnen zorgen als mijn lief om wat voor reden dan ook wegvalt, en als verpleegkundige kan ik altijd werk vinden. Dus ja, omstandigheden hebben bij ons zeker een rol gespeeld. Ik heb heel krap gezeten na mijn scheiding, en omdat ik dat nooit meer mee wil maken, hebben we een bescheiden appartement gekocht, zodat we de finaciële ruimte hebben om minder te gaan werken als de omstandigheden daarom vragen. Maar voorwaarde 1 is voor mij een relatie waarin het kan. En dat hebben we nu gelukkig goed voor elkaar. Belle.
we hadden 4 jaar verkering toen we gingen samenwonen, na 8 jaar zijn we getrouwd, nu 2 jaar later hebben we een zoon gekregen. zo hebben we dat ook altijd gezegt, eerst trouwen dan kinderen, en zoals ik wel een paar jaar meewerken, om wat centen op te bouwen. maar zoals nu zien we wel, rustig aan doen met de boodschappen, we hebben nog wel 2 auto's, mocht dat moeilijker gaan gaat 1 auto de deur uit, en ga ik met de bus.
Nou, ik dan ook maar. Mijn hubbie en ik zijn sinds mijn 16e samen. In oktober is dat 8,5 jaar. Wij zijn na een jaar gaan samenwonen in een driekamer flatje. In 2005 heb ik een MBO opleiding afgerond en hebben wij een woning gekocht. Een paar maanden later hebben we besloten de pil aan de kant te gooien en zo is het gekomen. Wij hebben er wel op gelet dat mijn opleiding af was en verder ook dat we in een fatsoenlijke buurt en huis wonen, want het flatje stond in een buurt waar ik niet eens over straat kon als het schemerde. Ik had nog geen jaarcontract en daar heb ik dan ook geen rekening mee gehouden. Maar goed ook, want mijn contract is niet verlengd en zou ook niet verlengd zijn als ik niet zwanger was. Anders hadden we dus weer een jaar moeten wachten.
Hallo, daar was ik weer. Allereerst bedankt voor al jullie reacties. Ik merk wel dat het voor iedereen toch wel een min of meer bewuste keuze was. Op andere sites kom je eigenlijk wel meer minder-verstandige mensen tegen moet ik zeggen. Het bevalt me daarom hier wel! Ik ben een perfectionist en dat heeft me een paar jaar geleden even goed onderuit gehaald. Ik heb 7 maanden thuis gezeten. Onbegrijpelijk vond ik dat: zo jong en toch... Ik ben heel diep gegaan en ben er nu eindelijk weer bovenop. Het was een harde les. Ik heb de afgelopen tijd veel geleerd en probeer de boel minder te controleren. Dat is moeilijk, maar ik werk er hard aan. Op het moment dat wij het gehad hadden over daadwerkelijk stoppen met de pil zag ik het al helemaal gebeuren. Ik zou ik januari zwanger raken, want dat kwam voor veel redenen het beste uit. Gelijk weer fout natuurlijk. Ik heb mezelf op mijn donder gegeven (hihi) en nu sta ik er zo in dat ik weet dat als het nu gebeurd wij het kindje een goed huis en een liefdevolle omgeving kunnen bieden. En daar gaat het toch om? Wij zijn a.s oktober 9 jaar samen en wonen samen in een heel mooie eensgezinswoning (met 4 slaapkamers!) in een prima buurt. Mijn partner heeft een goede baan en ik ... tja, dat zou beter kunnen. Ik werk op het moment full-time, maar dat is tot kerst. Daarna kan ik hoogstwaarschijnlijk terug naar mijn vorige werkgever, maar die heeft op dat moment alleen een halve baan beschikbaar. Voor mijn partner is dit de reden om het nog even met een regenjasje (haha) te doen, maar ik wil meer!!! Wat is wijsheid?
Ik moet zeggen dat wij toch wel serieus hebben nagedacht over alles. Maar sommige dingen zijn niet te plannen... en zeker kinderen krijgen niet. Mijn man en ik zijn pas sinds april 2004 bij elkaar: ik 25 jaar nu en hij 37, dus best een flink leeftijdsverschil. Beiden hadden we weinig relaties achter rug en zaten we letterlijk op elkaar te wachten. Vanaf dag 1 voelde het daarom geweldig, en werden we keer na keer voor de leeuwen geworpen. Beiden raakten we onze baan kwijt (faillissementen) en moesten we dus op zoek naar nieuw werk. Daarnaast gebeurde er heel wat rottigheid in onze families en steeds weer vonden we elkaar en konden we elkaar steunen. Al na drie maanden trok ik bij hem in en twee jaar later (mei van dit jaar) zijn we getrouwd. Financieel zit nu alles wel goed. We hebben allebei een goede baan en het daar erg naar ons zin. We hebben vorig jaar een huis gekocht en een goede hypotheek af kunnen sluiten. Het gaat financieel zelfs zo voor de wind dat mijn hubbie besloten heeft te stoppen met werken als er een beebje zou komen. We hebben wel steeds nagedacht over kinderen krijgen en mijn hubbie gaf al snel aan dat hij (vooral ook vanwege zijn leeftijd) wel snel na het trouwen wilde beginnen. En dat klonk mij als muziek in de oren... mijn moedergevoelens beginnen echt wel op te spelen... Maar zoals ik eerder al aangaf gaat niet alles altijd zoals je wilt. Onze kinderwens is onder andere ook voortgekomen uit iets dat in het geheel niet met ons te maken heeft. Mijn vader heeft een nierziekte en het bleek het afgelopen jaar dat dat nogal slechter was gegaan. Het kan daarom zijn dat mijn vader ooit een nier van mij nodig heeft (wat ik graag zou willen doen). Maar zoals iedereen ook zegt: zwanger worden doe je (hopelijk) in een lichamelijke topconditie. Ook dat is voor ons dus een reden geweest om snel te beginnen. Dat het niet allemaal vanzelf gaat, blijkt natuurlijk (zoals bij velen hier) wel weer... We zitten nu in ronde vier en aangezien we vorige week op vakantie zijn geweest in een ijskoude tent vrees ik er niet veel goeds van deze ronde.
Bij ons wat het ook wel een afgewogen keuze. Wij zijn in maart verhuist naar van een appartement naar een eengezinswoning. In het appartemet hadden we wel de ruimte maar ik wilde liever wachten. Nu we hier wonen zijn we na 1 maand gestopt met de pil. Ik heb een vaste baan en ook mijn man heeft een vaste baan. Ik weet dat ik straks als het zover is dat ik voor 2 dagen in de week bij mijn baas terug kan komen en mijn moeder wil dan graag gaan oppassen. Eigelijk is bij ons dus nu alles al geregeld hahaha/
ik en een goed vriend (tevens ex) hebben besloten om samen een kindje te gaan maken. we wonen beide nog in dezelfde woonplaats en hebben een betere (vrienschappelijke) relatie dan ooit. het is geen poging om de boel te lijmen en na de geboorte weer te geen samenwonen of wat dan ook, maar hebben hier heel bewust voor gekozen. op financieel gebied hebben we het ook allemaal goed doorgesproken en ook qua eventuele opvang en toekomstige relaties met een andere partner. ik weet dat er nu wel mensen zijn die als ze dit lezen met hun oren zitten te klapperen, maar mensen die ons kennen hebben dit absoluut niet. liefs Ping
hoihoi, ook bij ons een echte keus. We zijn inmiddels 9 jaar bij elkaar en hebben nooit kinderen gewild. Sinds het overlijden van mijn schoonmoeder (maart 2006) is dat voor ons veranderd. Omdat we ze nooit gewild hebben denk je er erg goed over na. We wonen in een fijne plaats en in een kindvriendelijke buurt. Financieel gaat het wel lukken ... Ben nu in mijn eerste echte ronde dus het is allemaal heel spannend ... -X-
hoi, ik ben ook bang geweest dat we het financieel niet zouden redden, ondanks dat we (nu nog) allebei fulltime werken. straks is het de bedoeling dat ik de helft minder ga werken. maar ik besef dat tuurlijk is geld wel belangrijk, maar liefde en aandacht is 10x belangrijker, en dat hebben wij genoeg voor 1 of 2 kleine hummels...
Toen we vorig jaar besloten dat ik met de pil zou gaan stoppen, had ik een vaste baan en mijn man niet (nog steeds niet trouwens). We woonden toen nog op een 3-kamer huurflatje van 55m2 dat helemaal vol stond, hadden een lening door de bruiloft en een schoonvader met financiele problemen die wij hebben moeten/willen ondersteunen. Mijn man heeft altijd kinderen gewild. Ik heb nooit een sterke kinderwens gehad, maar ook nooit het idee gehad dat ik geen kinderen zou willen (anders waren we niet meer samen geweest). Vorig jaar was ik bijna dertig en werkte ik vijf jaar bij mijn werkgever en was voor mij het punt: of ik ga nu 100% voor een carriere, zoek een nieuwe baan (met tijdelijk contract) en we stellen kinderen uit, of ik blijf nog even bij mijn baas (in elk geval tot mijn lief een vaste baan heeft) en we gaan langzaam eens voor een groter huis kijken (we hebben nu net een 4-kamer appartement van 95m2 gekocht) en kijken wat er gebeurt als ik met de pil stop. De keuze is op dit laatste dus gevallen... Ondertussen dus een eigen huisje/appartementje, is de lening afgelost en in de medische malle molen beland, dus serieus met kinderen krijgen bezig. Volgende week heb ik een orienterend gesprek bij een andere werkgever (ben benaderd), maar daar heb ik wel meteen aangegeven dat ik alleen kom praten als eventueel (als je er met elkaar uitkomt) een vast contract een optie is, omdat ik een kinderwens heb.... hoewel ik weet dat je niet weet wat de toekomst brengt en dat alles kan veranderen, zijn we dus wel redelijk bewust bezig met die kinderwens en met het (voor zover we het onder controle hebben) de boel enigszins op orde te hebben (maar hebben we ook we zoiets: wat er ook komt: het regelt zichzelf uiteindelijk) Chrizzzy