Ha dames, Sinds ongeveer een jaar heb ik af en toe krachtverlies in mijn handen. Met name links. Het komt en gaat, maar in de loop van een jaar merk ik dat ik duidelijk minder kan. Tillen wordt echt te zwaar. Denk aan een volle boodschappentas. Dat gaat nog maar net. Daarnaast heb ik af en toe dat mijn pols heel moe gaat voelen en opeens mijn hand helemaal doof voelt. Alsof ik er een tijd op heb gelegen. Eén keer gebeurde dit in de auto en schoot het stuur uit mijn handen. Nu heb ik sinds enkele weken dat aan mijn rechtervoet 1 teen doof is geworden en sinds vandaag dat de teen ernaast ook minder gevoelig wordt. Ook in mijn andere voet wordt het gevoel minder. Ik ben ermee bij de huisarts geweest en die kon er niet veel van maken. Even aankijken zei ze. Maar voor hoelang? Ik maak me inmiddels zorgen dat er iets ernstigs aan de hand kan zijn. Heeft 1 van jullie een idee wat dit kan zijn? Over het geheel ben ik trouwens extreem moe. Ik kan overal in slaap vallen en de hele dag door. Net als aan het begin van een zwangerschap zeg maar. Doodmoe!! En misschien heeft dit er mee te maken: ik slaap al jaren niet door vanwege eruit gaan voor de kinderen en ik ben inmiddels een aantal jaar de mantelzorger van mijn partner die ernstig ziek is. Behalve zijn werk kan hij niet veel doen dus ik heb het druk. Ik ben 2 jaar geleden zo moe geweest dat ik geen boterham meer kon smeren. Ik kon al die stappen niet meer op een rijtje krijgen in mijn hoofd. Voor mijn gevoel ben ik daar weer zo'n beetje aangeland. Ik doe wat ik kan om voor mezelf te zorgen, maar daar zitten best grenzen aan omdat we nu eenmaal 3 kids hebben. Wieowie heeft raad?
Terug naar de huisarts en je door laten verwijzen. Laat ze alles maar uitsluiten. Zelf nare ervaring bij niet luisteren naar mijn onderbuikgevoel en laten afpoeieren door de huisarts. En anders bel je een andere praktijk, leg je daar je verhaal uit, en doe je het via die weg. Of in het weekend via de HAP. Jij kent je lichaam het beste, als jij je zorgen maakt, wil je niet achteraf denken 'had ik maar'. Maar los van het advies: sterkte meid. Het klinkt sowieso alsof je heel erg veel op je bordje hebt! *Edit: wij hebben uiteindelijk gewoon 112 gebeld een keer in de avond, ambulance kwam en toen was alles opeens zo geregeld!
Een zware burnout kan ook uitvalklachten geven. Je lijf wat aangeeft dat het nu gewoon echt genoeg is geweest. Als ik je verhaal lees heb je best wat veel op je bord dus zou het misschien kunnen? Maar eveneens een vitminetekort, of een zenuwafknelling. Ik zou teruggaan naar de huisarts voor een bloedname, en eventueel een doorverwijzing naar een neuroloog.
Dank voor de B12 tip! Ik heb ook wat andere klachten die daarbij kunnen horen zie ik. Die dus even laten prikken!
Naast B12 of vermoeidheid. Kun je misschien ook naar carpaal tunnelsyndroom laten kijken. Voor je polsen/handen/vingers. heel vervelend allemaal, sterkte!
Daar heb ik weleens aan gedacht om dat te doen. Via de huisarts duurt zo lang. Ik heb ook hartklachten. Hevig en dagelijks. Duurde 11 maanden voor ik ren holterkastje kreeg en bleek dat ik een hartritmestoornis heb. Tot die tijd bleef ze maar zeggen dat ik paniekaanvallen had. Zo uit haar duim gezogen, want ik had geen angst of paniekgevoelens wat je dan zou verwachten. Ook de migraine aanvallen die ik had noemde ze spanningshoofdpijn. Ik moest tegelijk met de holter een dagboek bijhouden waaruit bleek dat het hevige migraine is. De medicatie werkt voor hart en migraine dus nu gelukkig al 5 weken aanvalsvrij. Maar nu dus een enorme drempel om weer zo'n slepende zaak aan te gaan voor de uitvalsklachten. Ik heb de energie niet en vind ook dat gevoel van niet serieus genomen worden heel naar. Als maatje van mijn partner heb ik daar door zijn ziek zijn al dagelijks mee te maken. Waar ik mee worstel wordt door anderen langs de meetlat van zijn ziekzijn gelegd. Ook door onszelf weleens, want tja. Doodziek of gewoon ziek is echt een groot verschil. Mijn worsteling is vooral: hoe houd ik het vol? Waar moeten de kinderen heen als ik instort? Of zelf zieker wordt?
Dankjewel. Ik denk dat ik idd het beste toch vol moet houden en terug moet gaan tot ik een doorverwijzing krijg.
Aah lieve mama, ik voel de wanhoop gewoon van mijn scherm afspatten. Heb met je te doen!! Vergelijken zou ik sowieso niet doen, er is altijd iemand die het erger of beter heeft, maar dat doet niets af aan jou eigen situatie toch? Laat de wereld lekker lullen! Het feit dat jij je nu zorgen maakt over je kids als jij instort, geeft eigenlijk (voor mij) al aan dat jij op je absoluut laatste reserves aan het lopen bent, en dat alles meer op wilskracht gaat dan op zuivere energie. Als jij het gevoel hebt dat je huisarts je niet serieus neemt, heb je sowieso niet de juiste huisarts. Ik zou echt met dit verhaal naar een andere huisarts bellen, je verdiend het gewoon om serieus genomen te worden!
Stress kan heel veel symptomen geven, naar mijn idee geeft je lichaam aan: stop, het is teveel. Kan je eea makkelijker inrichten? Support krijgen, boodschappen laten bezorgen, schoonmaker in huis etc? Werk je ook? Hoeveel werk je? Hoe oud zijn je kinderen? Mogen ze een keertje ergens logeren, zodat je wel kunt doorslapen?
Kan neuropathie zijn in het ergste geval als er niks uitkomt uit de bloedtesten of iets dergelijks. Mocht dat zo zijn, zou ik in ieder geval vragen om doorverwijzing. Beter het zekere voor het onzekere. M’n vader heeft het ook aan zijn voeten en af en toe handen en is nu onder behandeling. Ooit begonnen met een doof voet doordat hij onze pup van toen naar buiten moest tillen en hij van de drempel door z’n enkel ging. Vanaf toen al doof voet. Maar de laatste jaren steeds verergerd.
Je hebt denk ik gelijk. De moed verzamelen om een andere huisarts te benaderen. Dankjewel voor je lieve woorden. Doet me goed.
Wat heb je veel op je bordje, het kan zijn dat dit je lichaam is die aan de rem trekt, maar het kan ook wat anders zijn. En dit soort klachten lijken me niet iets om mee door te lopen. Idd bloed laten prikken, en laat je doorverwijzen. Beter een keer voor niks doorverwezen dan dat er dalijk wel wat is en jij jezelf maar door sleept!!
Ach @Septembre, wat een moeilijke situatie. Ik sluit me aan bij alles wat @Basilicum heel mooi heeft verwoord. Zijn er verder mensen in jullie omgeving die je nog om hulp zou kunnen vragen voor hulp met je man, kinderen en/of het huishouden? En misschien ouders van klasgenoten van schoolgaande kinderen die kunnen helpen brengen en halen zodra school weer begint?
Iedere twee weken heb ik een halve dag oppas. De boodschappen laat ik bezorgen. Ik had 2 banen en ben met 1 gestopt. Ik werk nog 1,5 dag per week vanuit huis. De kinderen zijn dreumes, kleuter en een grote zoon van bijna 10. Logeren kan voor de oudste en jongste makkelijk geregeld worden, maar onze middelste wordt veel wakker s'nachts en wil dan echt 1 van ons. Heeft ook te maken met een stoornis dus lastig om hem ergens weg te brengen. Lukt eens per half jaar zo'n beetje. Wat echt helpend is is een derde volwassene in huis die de taken van mijn man waarneemt
Als ik jouw verhaal zo lees dan hebben al je klachten met uitputting te maken. Ook die van je hart. Het lijkt mij dus heel verstandig je verhaal te doen bij de huisarts en wat kan uit te laten sluiten d.m.v. (bloed)onderzoek. En ook om jezelf op je werk ziek te melden. Laat de bedrijfsarts evt. maar meedenken.
Hebben jullie geen recht op zorg aan huis ivm de ziekte van je man? Ik denk even mee, maar als hij zoveel hulp nodig heeft, valt daar wellicht iets in te realiseren? En zouden jullie de kosten voor een schoonmaker kunnen betalen?
Je kan kijken of je recht hebt op bv naschoolse opvang/dagopvang op basis van medische/psychische indicatie. Ik weet dat vriendje van mijn zoon naar de bso gaat ivm psychische toestand moeder (gescheiden ouders, zij had geen recht op bso ivm niet werken). Moet je even de website van je gemeente raadplegen. Jouw emmer loopt over, jij hebt rust nodig en ruimte voor jezelf. Je lijf schreeuwt: stop! Kijk je zorgverzekering eens na of je verzekerd bent voor mantelzorg, dat je ook iemand anders even die taken kan laten doen. Of je man even 3 dagen uit logeren oid. Mantelzorg vervanger.
Voor wat betreft je handen, dat zou echt heel goed een simpel CTS kunnen zijn. De snelste mogelijke oplossing is een nachtspalk halen bij de thuiszorgwinkel, als dat niet werkt dan langs de huisarts voor een afspraak op de cts poli. 1 zo'n dove teen, daar komt meestal niks uit, verdwijnt dan uiteindelijk zoals het gekomen is. In het geheel van je klachten lijkt een uiting van mentale overbelasting me het meest waarschijnlijk. Als er verder niks in je familie voorkomt en je algemeen gezond eet en geen overmatig alcohol drinkt, is een polyneuropathie op jouw leeftijd echt zeldzaam. Je kan eens kijken of het helpt om je kuitbeenzenuw te ontzien, door niet met je benen over elkaar te zitten en niet op je knieën te zitten en niet met iets tegen je knieholte aan te zitten. Verder is een keertje bloed prikken denk ik prima, maar verder is het obv wat je hier schrijft m.i. niet nodig om doorverwezen te worden, maar vooral om je te richten op je overbelasting. Dus draaglast omlaag, draagkracht omhoog. Om te beginnen bijvoorbeeld kijken met de behandelaars van je middelste hoe je hem uit dit patroon van nachtelijk wakker zijn en jou wakker houden krijgt.