Hi meiden, Ik ben nu sinds deze week met verlof, en langzaam begint het door te dringen dat er straks een eind komt aan deze mooie tijd van het zwanger zijn. Het slaat natuurlijk eigenlijk nergens op want er komt straks iets geweldigs voor in de plaats, maar we hebben zoveel moeite gehad om zwanger te worden en nu denk ik: wie weet is dit wel de eerste en de laatste keer! Het gevoel dat het een enorm wonder is dat je niet altijd zomaar cadeau krijgt, komt weer helemaal terug. Vrienden van ons waren tegelijk begonnen met zwanger worden van de eerste, en zij is alweer zwanger van de tweede en ik ben nog niet eens bevallen van de eerste! Zo'n gek idee. Ik vind het van mezelf echt heel stom maar ik voel me een beetje verdrietig... Hebben meer mensen dit gehad en gaat dat gevoel weer over? Misschien ben ik rond week 40 wel helemaal klaar ermee haha
Herkenbaar hier hoor. Ik heb net als jij PCO en ook ruim 20 maanden gedaan om zwanger te worden van ons wondertje. En ja, ik denk ook steeds meer na over dat we wel erg geboft hebben dat het ons toch gelukt is en wie zegt dat het ons nogmaals gegund is? Ik denk dat het ook een beetje de hormonen zijn hoor.... ik ben het zwanger zijn ook nog helemaal niet zat en idd, de tijd gaat zooooo snel! Ik zie onwijs uit naar ons kleintje, echt waar, maar zwanger zijn is ook zoooooo mooi! Ondanks het moeilijke zwanger worden, gaat mijn zwangerschap echt van een leien dakje! Dus ja, wat je zegt is bij mij heel herkenbaar en vast bij meerdere meiden! Mijn beste vriendin en ik waren destijds bijna gelijk met de pil gestopt, zij waren meteen zwanger en hun meisje is alweer ruim 1,5 geweest. Ze zijn nu 'bezig' voor de tweede, dus waarschijnlijk zal ze zwanger zijn als ik nog zwanger ben. Geweldig natuurlijk, maar zo wordt je wel weer op de feiten gedrukt dat het niet voor iedereen zo makkelijk weggelegd is.... En wie weet denken we aan het eind wel..... whaaaaaaa eruit met dat kind! ben het helemaaaaaal zat! Maar ik betwijfel het hoor....
Ik was zelf erg snel zwanger, maar toch ken ik het wel hoor. Aan de ene kant ben ik die dikke buik zat want hij zit in de weg. En ik ben nieuwsgierig naar de inwoner van mijn buik Maar toch mis ik het ook wel...nu al...het is gewoon een heel dubbel gevoel.
Ik ben zelf 3,5 jaar bezig geweest om zwanger te raken van de eerste. Ik heb het na de bevalling gehad, ik ging lekker onderuit op de bank zitten en over me buik heen zitten wrijven, maar helaas geen dikke buik meer en ook geen reacties van de kleine op me aanrakingen. Ik heb dat in t begin wel gemist hoor, die dikke bewegende buik. Maar net als wat je zegt, er is iets super moois voor terug gekomen. Nu zwanger van nr 2 en ik denk dat ik straks na de bevalling toch wel weer die zwangere buik ga missen hoor. Zo gek is het dus niet hoor, en we zullen vast niet de enige zijn die dit hebben neem ik aan
ik was in 1 x zwanger. Maar toch lijkt het me zo raar als dat kleine kindje niet meer in mijn buik zit als alles weer stil is daar binnen. En de blikken van mensen die je buik bewonderen. Lijkt me jammer als dat straks allemaal vorbij is. Hoewel ik ook niet kan wachten om de kleine in mijn armen te hebben.
Heb dat gevoel nog niet, maar ik hoorde van een kennis dat ze zelfs zo vertrouwd was met haar dikke buik dat ze zelfs wenste dat haar kindje veilig in haar buik kon blijven. Ze keek ernaar uit hoor, naar het wondertje, begrijp me niet verkeerd, maar aan de andere kant voelde ze dat ook.
Mij lijkt dat de komst van de kleine mijn aandacht volledig zal verleggen van mijn buik naar het kleine hummeltje. Dus ik zie zelf het probleem helemaal niet. Natuurlijk is het een wonder wat daar in je buik afspeelt en is het fijn om altijd een kindje bij je te dragen, maar straks komt daar toch iets voor in de plaats wat veel specialer is? Zo zie ik het althans...
Klopt er komt zeker iets voor terug wat specialer is. Ik dacht er ook zo over toen ik voor de eerste keer zwanger was en andere meiden dit hoorde zeggen. Maar toen ik eenmaal zelf bevallen was en Milan lag lekker in zn bedje en ik ging lekker onderuit op de bank zitten toen miste ik het dus ook, want het spelen met je kleintje in je buik kan dan niet meer. Het was bij mij niet zo dat ik dat echt heel lang had, het was gewoon een paar dagen en daarna wen je weer helemaal aan het feit dat er niets meer zit
Ik zal mijn buik niet missen, denk ik. Ben blij als ik weer gewoon de dingen kan doen (vooral sporten) die ik voor de zwangerschap ook kon... en dat terwijl mijn buik nog niet eens echt in de weg zit nu. Kijk er echt naar uit om samen met ons kindje te gaan wandelen enzo. Heb liever mijn eigen platte buikje weer terug (wordt straks stevig trainen waarschijnlijk ). Maar misschien verandert dat wel als ik het kindje straks wat beter ga voelen... Nu voel ik het af en toe even, nog niet echt duidelijk.
Tja ik ben nu al bezig om mijn buik bewust te beleven... dit is de tweede en weet nog goed hoe leeg ik mezelf voelde na de bevalling..... Je krijgt er idd iets moois voor terug...... maar dat kun je helaas niet altijd bij je dragen....
Nee hoor, ik denk niet dat ik mijn buik ga missen, ook al is ie nu nog maar zo klein. Ik kan niet wachten tot dat kleintje eruit is en ik het veilig in mijn armen heb.
Ik heb 2 kids en dat gevoel heb ik nooit gehad...En dit x denk ik ook niet.. Mischien omdat ik niet echt kon/kan genieten van zwanger zijn.. vind het nu al te lang duren... En ik moet nog een maand of 7.... Liefs Jeanney
ik ben 9 jaar getrouwd en nu eindelijk zwanger, ook bij mij is het waarchijnlijk 1 keer en nooit meer en toch voel ik me gigantisch gezegend dat het toch gelukt is, ik dacht dat ik nooit zwanger zou raken (schildklierafwijking en weinig eisprongen, hooguit 1 keer in de 3a4 mnd), nu is het opnieuw spannend omdat mijn schildklier vanaf dag 1 van de zwangerschap al onstabiel is, medicatie is verdubbelt en inmiddels andere medicatie, ik ben dus ook nog eens heel bang dat deze zwangerschap misgaat daardoor, nou veeg me dan maar bij elkaar, ik begrijp je heel goed hoor, geniet van elke minuut dat je zwanger bent en straks van jullie wondertje!
Ik heb nog een paar dagen tot de (ingeleide) bevalling en ik ben er eigenlijk nog niet mee bezig om afscheid te nemen van mijn buik. Van mij mag hij komen! Natuurlijk maken we veel foto's en filmen we de bokspartijtjes die hij in mijn buik heeft, maar het lijkt me zo heerlijk om hem in het 'echt' te zien en te kroelen. Oh en mijn lijf krijg ik ook nog eens terug, hallelujah! Of dit mijn laatste zwangerschap is, weet ik nog niet. Mijn vriend hoeft niet meer, na alle narigheid. En ik ben zelf ook wel bang dat het een volgende keer weer zo'n moeilijke zwangerschap wordt. Maar ik hoop dat de natuur me toch nog een kindje gunt. Ooit.
Ik kan me er niets bij voorstellen dat ik min buik of de zwangerschap zou missen. Na alle beroerdigheid voel ik me sinds een paar weken eindelijk redelijk normaal, (op de maagzuur en de enorme moeheid na), dus mogelijk dat ik vanaf volgende week in m'n verlof er ineens nog van ga genieten... Maar voor de rest: dat zwanger-zijn mogen ze overslaan van mij De volgende doen we met de ooievaar, :-D Ik kan niet wachten tot ze eruit is... veeeeeeel leuker! En m'n lijf dus weer normaal doet en z'n normale vormen terugheeft. @Vlinder84: ha, dus het is nu bijna zover? Weet je al wanneer ze je gaan inleiden? Sterkte iig! En veel plezier straks met de kleine uk!
het is toch ook een hele bijzondere tijd! En iedereen heeft meer aandacht voor je en je wordt anders behandeld. Maar je leeft ook helemaal toe naar dat ene moment!
Tja, als je je redelijk fit voelt, zal het best een bijzondere tijd zijn. Ik ben zo ontzettend beroerd geweest dat ik het allemaal wel over had willen slaan... pfff. Maar misschien heb ik de volgende keer meer mazzel... en ga ik het dan wel missen,
wij zijn zelfs 30 maanden bezig geweest om zwanger te raken en ik vind dit ook een hele bijzondere tijd. Maar ik heb tot nu toe ook nog niet veel last gehad. Wel zal ik straks blij zijn dat ik na 3 jaar lang aan de hormonen eindelijk mijzelf weer eens te zijn. En ik kan niet wachten om de kleine straks in mijn armen mijn armen te sluiten. Maar het zwanger zijn zal ik zeker gaan missen. groetjes sjolie