hoi met noah is alles goed,ik ben t wachten op de uitslag in augustus ivm zijn 12mm dikke nekplooi,ze hebben bloed geprikt voor een chromensomen onderzoek,omdat ze denken dat hij t noonansydroom heeft. hij heeft wel spierslapte in zijn lichaam,maar ik heb een hele lieve fisiotherapeut die thuis komt elke week. maar als hij iets zou hebben is t niet dramatisch ,want hij groeit goed is al 7 kilo. maar zorgen maken doe ik toch. heel lief dat je erom vraagt. groetjes
Heb wel een paar momenten ja, Ben een keer op straat lastig gevallen door een man, stond bij de tramhalte. Toen ik niet met wou praten begon hij me verrot te schelden, en te dreigen. Er stonden allemaal mensen bij en niemand die mij holp. Wat voelde ik me alleen. Een poging van inbraak Ik kwam thuis (woonde in een hofje) en er liepen 2 mannen me voorbij, ik zeg ze nog gedag, maar kende ze niet. Je voelt hem wel aankomen denk ik. Ik doe de deur open, mn katten helemaal in paniek, alles van mn vernsterbank af, raam helemaal ontzet. Ik had geen half uur later thuis moeten komen. Ohw die angst die je dan voelt. Mijn zoontje zijn astma aanvallen, verschrikkelijk zeg! Zeker de eerste keer denk je dat hij dood gaat, wat is het erg om je kindje zo te zien. Wij hadden een houten zandbak in de tuin staan, Quinn die kon netaan rennen. Oma kwam op visite en hij was zo blij dat hij begon te rennen, struikelde en vol met zijn neus op de houten zandbak viel, wat een bloed, en ohw wat huilde hij hard!! Op dat moment reageerde ik wat ik moest doen, maar toen we met spoed naar het ziekenhuis gingen en hij bij de dokter was, kon ik pas mijn emoties laten gaan. Verschrikkelijk!! Zn neus was gebroken, heeft hij heel lang last van gehad, zeker met slapen
Ik heb ook wel eens slaapverlamming. De eerste keer was echt doodeng, ik wist niet wat me overkwam! Ik hoorde eerst flink gebonk, daarna voetstappen en daarna was het niet alsof "iemand" mijn lichaam instapte. Nu ik het vaker heb gehad en weet wat het is, kan ik er vrij rustig onder blijven. Ik voel het 9 vd 10 keer ook aankomen (begint meestal met gebonk in mijn oren) dus dan sta ik even op, glaasje water drinken ofzo en dan kan ik weer gewoon gaan slapen. Heb er trouwens de hele zwangerschap geen last van gehad, vrij snel er na wel weer...
Toen ik 8 was, schietpartij meegemaakt voor me raam midden in de nacht. bleek een drugsdealer boven ons te wonen. En toen ik een jaar of 10 was stonden er voor ons huis 3 auto's in de brand vergeet het nooit meer, stonden we daar in ons ondergoed achter in de tuin, konden geen kant op vanwege ontploffings gevaar. Sinds dien ook echt trauma aan vuur! wat een vlammen voor me raam! Was trouwens echt geen lekker buurtje waar we toen woonde.
Dat is toch wel het overlijden van mijn moeder geweest en alles wat er in de maanden daarna is gebeurt. Woonde alleen met haar en vond haar nauwelijks ademend die dag. Ambulance gebeld, ben nog nooit zo in paniek geweest. Gezien hoe ze haar reanimeerden in de ambulance en was degene die haar de ogen moest sluiten. De maanden erna nog aardig wat dingen binnen de familie gebeurt en elke keer weer volledig in paniek. Is bijna 3 jaar geleden, maar nog steeds zijn die gevoelens helaas zo levendig als toen, dus ga er hulp voor krijgen.
Terwijl ik dit topic door zat te lezen kwamen er bij mij een paar dingen naar boven... Ik ben als kind mishandeld, mijn vader was alcoholist. Elke keer als je hem naar boven hoorde stormen, die angst heb ik heel lang nog gehad en soms nog als er ruzie ontstaat in mijn bijzijn, kan ik altijd nog in paniek raken. Op de dag dat Pim Fortuin vermoord werd, was er bij ons in de straat ook een rel. Een groep marokkanen en antilianen kregen ruzie met een groep nederlanders. (heel racistisch, maar zo was het nu eenmaal..) voor onze deur stonden ze met messen, stokken en boksbeugels en aan de overkant met ploertendoders, planken.. Gelukkig zat er een sloot tussen en stonden op beide bruggen aan het einde van de straat een leger politie, ME en honden. Was behoorlijk eng!! Was geen leuk buurtje waar we woonden, hebben er schietpartijen, steekpartijen, overvallen en branden meegemaakt maar dit blijft me heel erg bij. Wat ik ook doodeng vond was op een vrijdagavond, we waren naar koopavond geweest en gingen wat eten in een snackbar. Wij zaten daar gezellig, en de TV stond aan. Opsporingsbericht; In Den Haag werd een man, Rene van R, gezocht voor de brute moord op zijn moeder en schoonmoeder. Wij nog grappen maken dat hij op rene froger leek enz. Beeld draait weg, komt die man die snackbar binnen stappen! Geen idee dat hij gezocht werd, en die vrouw achter de balie nog "goh, u was net op TV" Hij raakte wat in paniek, kocht sigaretten en was gelukkig snel weg maar wat hadden wij het benauwd op dat moment. Hij is 5 minuten later opgepakt. Inmiddels heb ik zelf een angststoornis ontwikkeld en ben ik dus vrijwel dagelijks bang
Serieus?! Wat een domme ... Dan zeg je toch niets, en bel je direct de politie. Goed dat hij is opgepakt.
Zoiets hadden wij dus ook, die vrouw besefte het toen hij weg was ook wel maar op dat moment konden we haar wel schieten, zeker toen ze ook nog vroeg of dat zijn naam was en hij bevestigde. Pfff
Schiet me net nog iets te binnen! Ik ben een keer doodvermoeid op de bank in slaap gevallen (gebeurt wel vaker trouwens haha) Ryan lag al in bed dus niks aan de hand. Ik word op een gegeven moment wakker, helemaal vergeten dat Ryan al fijn in bedje ligt, kijk naast me in de box.... leeg.. Ik was even volledig in paniek, ervan overtuigd dat iemand mijn zoon had meegenomen! Gelukkig besefte ik een paar tellen later dat ik m al in bed had gestopt, ben meteen even naar hem gaan kijken haha.
Hahaha, ik wilde net hetzelfde zeggen! Wat een domme muts. Dat zeg je toch niet inderdaad. Voor hetzelfde geld voelt hij zich bedreigd/herkent en een kat in het nauw maakt rare sprongen. Gelukkig goed afgelopen
Ik ben een keer in een politie-arrestatie-actie terecht gekomen. De moordenaar (die het mes nog bij zich had, zag ik later op AT5) liep achter me, twee agenten in burger stonden voor me op de straathoek. Ik was dus heel ongelukkig op het verkeerde moment op de verkeerde plaats, en stond tussen hen in. Toen ik twee meter bij ze vandaan was, trokken ze ineens allebei een pistool, en begonnen te roepen 'LIGGEN, NU!' Ik schrok me kapot, maar had al snel door dat het niet om mij ging. Ik ben onder een busje gedoken. Op dat moment kwamen er van allerlei kanten zwarte politie-auto's met 'opzet-zwaailicht' en sirene, en werd die vent die vlak achter me liep, overmeesterd. Later zag ik dus op AT5 dat hij gezocht werd omdat hij net daarvoor iemand had neergestoken. Hij had een doorgeladen pistool, een kapmes en een bijl op zak! Toen ik het op het nieuws zag, kwam de schrik pas echt!
Wat een enge verhalen zeg. En ook een hoop met slaapverlamming zeg. Ik blijf het doodeng vinden. Het lijkt net alsof je vastgeboeid op bed ligt. Alsof er 200kg op je lichaam zit en je wel alles kan zien in de kamer. Je lichaam kan niks maar je ziet wel alles maar dan heel wazig. Alsof je zwaar onder invloed bent. Doodeng om eruit te komen ook
-Een ex die me probeerde te wurgen. Die jongen had af en toe van die buien.. Geen idee of het psychoses waren, maar hij ging dan eerst een tijd alleen zitten, zei niets meer, was helemaal verkrampt, daarna ging hij met een mes voor een poster in z'n kamer staan, en dáárna kwam hij naar mij toe.. -Een ex die me ontvoerde in België, hield alle autodeuren op slot en liet mij niet gaan. Uiteindelijk toch de auto uit weten te komen bij een wegrestaurant. Ik daar naar binnen, helemaal overstuur, gevraagd aan die mensen of ze de politie wilden bellen, maar ze spraken alleen maar Frans. M'n moeder gebeld. Zat zij met mij aan de telefoon aan 1 oor, en met de Belgische politie aan de telefoon aan het andere oor. Moest ik doorgeven hoe het restaurant heette en wat ik buiten zag. Zag allemaal vlaggen met een naam erop, dus ik zei dat tegen m'n moeder, en zij weer tegen de politie. 'Amai, maar nee mevrouw, dat is het merk van de mosselen!' Uiteindelijk hebben ze me wel kunnen vinden, heeft de Belgische politie me naar de douane gebracht op de grens en daar moest m'n moeder me op komen halen.. Die jongen hebben ze mee genomen naar het bureau, nooit meer iets van gehoord. -Wéér een andere ex, waar ik zwanger van raakte. Ik dolblij, ondanks onze jonge leeftijd, hij wilde dat ik het weg liet halen. Ik woedend op hem, hem uitgescholden, omdat ik zoiets nóóit zou doen en hem een onverantwoordelijke zak vond, waardoor híj dus weer woedend werd, me tegen de muur aan duwde, en z'n vuist voor m'n buik hield, klaar om te slaan.. Godzijdank ging toen de telefoon, geen idee of hij zich ineens realiseerde waar hij mee bezig was en daardoor losliet, maar goed. Hij is overigens altijd bij z'n standpunt gebleven. Ik ook, en nu heb ik een prachtige zoon van 3! Ik heb echt extréém veel psycho exen.. Gelukkig heb ik nu eindelijk een normale, lieve man gevonden.. Juist door alles wat ik heb meegemaakt ben ik extra blij met hem! -Toen ik zwanger was en we nog in een caravan woonden (wat opzich al een ramp was.. November 2008, buiten -16, binnen ook..), ik alleen thuis was en ineens het koolmonoxide-alarm afging. Ik wist eerst niet wat dat gepiep was, dus bleef gewoon op de bank zitten, me afvragen waar dat vandaan kwam Heeft niet lang geduurd, maar toen ik uiteindelijk naar buiten ben gerend was ik zó, zó, zó bang dat ik teveel ingeademd zou hebben en er iets met m'n kindje aan de hand zou zijn. Brandweer is gekomen en die hebben de caravan gecheckt, er was al geen (teveel aan) koolmonoxide meer te meten. Nog een extra check bij de verloskundige gehad, hartje klopte nog.. God wat was ik opgelucht..
wat ik ook nog steeds heel eng vind, is dingen opbiechten aan anderen en mezelf verantwoorden bij anderen, voorbeeldje: Ik heb nogal wat uitgevreten in mijn pubertijd, ma als ik dan iets uitgevreten had en me dan moest verantwoorden voor mijn ouders, omdat ze het wisten bijv. ander voorbeeld en compleet anders, ik heb laatst een hondje gehad waar ik gek op was, manlief vond het niet leuk en stond erop dat ik hem wegdeed ( terwijl hij zelf mee uitgezocht heeft op internet ) nou geef ik een hond natuurlijk niet zomaar terug, ma het was of de hond eruit of allebei deruit, ik heb 2kinhderen met hem en wil mijn huwelijk niet extra moeilijk maken door een hond. ik dus met lood in mijn schoenen terug naar de fokker gegaan om der terug te brengen, datzelfde gevoel alsof ik iets moet opbiechten, het gevoel alsof ik iets gestolen heb bij hun en het nu terug kom brengen en sorry zeggen. Dit soort situatie kan ik niet goed mee omgaan, ik heb er altijd al moeite mee gehad en heb er nu nog steeds last van, deurwaarders moet je mij bijv. ook niet laten bellen want het angstzweet breekt me uit! Ik kan helemaal instorte in dit soort situaties.....
Het engste wat ik heb meegemaakt is toch wel de nacht dat Nick ziek werd toen hij 3,5 week oud was. Met 10 dagen hadden we al het gevoel dat er iets niet goed was, hij zag wat grauw en dronk slecht. Naar de hap geweest met het advies hou het goed in de gaten dat hij niet uitdroogt. Daarna ging het weer beter. In de volgende weken nog 2 keer bij de huisarts geweest. Die gaf aan dat ik het goed in de gaten moest houden. Hij wilde me nog niet doorsturen omdat een ziekenhuis onderzoek erg ingrijpend is voor zo'n kleintje. En dan gjng het okk weer een paar dagen goed. Tot die ene nacht. Ik wilde hem voeden maar hij wilde weer niet en ging hard huilen. Toch maar weer weggelegd en een half uur later ging hij weer huilen. Hij voelde ook wat koud en klam aan. Ik nam hem bij me en toen lag hij te kreunen. We hebben toen om half 2 de hap gebeld en die liet ons meteen komen. We hebben echt met 100 door de stad gereden naar ht zh. Daar werden we meteen naar de seh doorgeloodsd 'omdat dit een heel ziek kindje is.' Daar ging het steeds slehter met hem. In notime stond er 7 man om het bed, die prikte hier, die prikte daar. Hij kreeg zuurstof en werd steeds grauwer. Ze hadden geen idee wat er was, en een infuus aanleggen wilde maar niet lukken. Uiteindelijk hebben ze een botnaald in zijn scheenbeentje geschroefd en dat is zijn redding geweest. Ze hebben daar heel snel veel vloeistof kunnen inbrengen. Daarna stabiliseerde hij en mochten we naar de zaal. Hij heeft de eerste nacht onder een warmtelamp en een zuurstof toevoer gelegen. We wisten nog niet wat het nou was en hij kreeg preventief een antibiotica. Hij moest blijven tot de uitslagen van de kweken die genomen waren, binnen zouden zijn. Tot die tijd lag hij aan de monitors. Met baden en voeden werd hij dan losgekoppeld en later weer aangekoppeld. Na een dag of 4 (hij dronk inmiddels weer prima en was weer redelijk normaal) koppelden we hem weer aan. De monitor gaf toen een hartslag van 325 aan. De verpleegster keek alle draadjes na en ging toen iemand halen. De kinderarts wist toen meteen wat het was, een hartritme stoornis. Ze haalde er een backup arts bij en toen hebben ze met een medicijn door het infuus zijn hart gereset. Dat was heel spannend, er staat dan een crashcar klaar omdat zijn hartje in principe stil werd gelegd en dan het normale ritme weer moest oppakken. Dit gaat eigenlijk altijd goed, maar uit voorzorg moet die er staan. Dat was even heel spannend, je zag zijn hartslag heel snel dalen en zit dan in spanning te kijken of ie weer omhoog gaat. Gelukkig ging alles goed. Daarna kreeg hij medicijnen en mochten we na een paar dagen weer naar huis. Er is ons wel gezegd dat als we een half uur later bij de seh waren geweest dat het heel anders was afgelopen. Hij heeft echt op het randje gelegen. Ik zal dat beeld nooit vergeten hoe hij daar lag. Er was geen rose meer te zien op zijn lijfje en ik dacht echt dat hij doodging.
Wat staan hier een boel enge dingen bij zeg.. Zo maakt iedereen wel iets mee . Bij mij is een van de engste dingen toch wel dat mijn broer mijn vader bedreigt heeft met een mes voor de neus van mijn zus, moeder en mij. Mijn moeder heeft ons toen snel bij de buren ondergebracht. Er is niets gebeurt hoor en dat wisten we ook wel, maar dat beeld blijft toch bij. (Ik was toen een jaar of 8.) Het meest recentste is toch wel dat mijn nichtje (toen 3) flauwviel in mijn armen. Mijn vriend en ik waren een ijsje halen met haar en zij was op de fiets mee (zijwieltjes). Ik was de rommel aan het opruimen bij de friettent en vriendlief was al vooruit met nichtje. Toen ik de hoek om liep zag ik haar net van d'r fiets vallen, maar vriendlief ging er al op af. Dus ik liep er naartoe en pakte haar toen over. Nou echt ik schrok me rot! Ze was weg aan het vallen (ogen wegdraaien) en ik reageerde eerste van 'hee, doe eens niet zo gek! Je bent ons voor de gek aan het houden hè?' tot ze haar plas liet lopen. Ik heb haar heel snel aan mijn vriend gegeven en ben naar huis gerend! (Was gelukkig einde van de straat). Ik schreeuwde al 'mam help! 'Nichtje' doet gek!' maar zij dacht eerst dat we een spelletje speelden . Maar toen ze mij de tuin in zag komen, wist ze dat er écht iets was. Dus zij er snel heen gerent en ambulance en zo gebeld. Ik de 112dienst nog hyperventilerend aan de telefoon gehad, om het verhaal te vertellen. En god, wat duurde die 10 minuten lang voor de ambulance er was! Nichtje is die gehele 10 minuten af en aan weg geweest af en toe wel ogen open, maar verder geen reactie. Precies toen de ambulance voor de deur stopte begon ze te huilen, tut . Uiteindelijk een hersenschudding en 's avonds in het ziekenhuis was ze weer helemaal haarzelf. Maar pfff! Wat hebben mijn vriend en ik ons schuldig gevoelt! Krijg er nu nog tranen van in mijn ogen.. En ons kind krijgt áltijd een helm op bij het fietsen, dat staat vast. Overigens is mijn nichtje ook ooit van de trap gevallen en toen was ze ook compleet out (toen 2). Ook een (zware) hersenschudding aan overgehouden toen, daar was ik niet bij. Maar sindsdien viel ze al weg als ze tegen de deur aanliep ofzo.. Daar is ze nu gelukkig overheen gegroeid, maar die hersenen van haar hebben al heel wat te verduren gehad .