Heel veel geweldsincidenten tijdens mijn werk. Helaas doet dat me momenteel weinig meer en "ben ik er al aan gewend" kan niet in detail gaan maar wel doodsbedreigingen, pogingen tot doodslag, brandstichtingen, zelfontbrandingen, (poging tot) zelfmoord etc etc
Toen ik een jaar of 7-8 was mocht ik voor het eerst naar huis fietsen. We woonden achteraf en ongeveer 200 m van de weg af, mijn moeder kon me door de ramen in de verte zien aankomen. Tijdens een van die eerste keren kwam ik een tegenligger op de fiets tegen. Hij hield mij staande vlak voordat ik onze inrit op wilde fietsen. Hij had een vishengel bij zich die hij voor mijn keel langs deed zodat ik er niet langs kon. Die jongen zei niets, keek me alleen maar aan. Op een gegeven moment ben ik toch onder de vishengel doorgedoken, die jongen gooide de vishengel en zijn fiets aan de kant en kwam me achterna rennen. Gelukkig is het goed afgelopen. Gelijk tegen mijn moeder gezegd, toen zijn we in de auto achter hem aangereden. Wat bleek....hij wilde mij vragen om een geschikt visplekje......????? Mijn moeder heeft hem wel even duidelijk gemaakt dat dit niet de manier is om dat te vragen. Gelukkig heb ik die jongen nooit weer gezien. Iets anders engs, waar ik ook heel veel moeite mee heb gehad is 8 jaar geleden gebeurt. Toen is er bij ons ingebroken terwijl wij boven lagen te slapen. Ze zijn via de achterkant binnengekomen en zijn sowieso bij de kapstok onderaan de trap geweest. In kamer/ keuken stonden alle kastjes open, de auto van het werk van mijn man was weg en onze auto. Nu was dat niet het ergste, maar dat ze binnen zijn geweest terwijl wij boven lagen te slapen. Ik heb hierna een erg moeilijk jaar gehad (veel huilen/ paniek/ 's nachts veel wakker/ achterdocht/ het idee hebben dat er weer wordt ingebroken,etc..). Achterna denk ik dat ik hiervoor hulp heb moeten inroepen..... Nu heb ik 's nachts nog altijd als ik wakker wordt dat ik denk: Waar wordt ik nou toch wakker van? vaak kijk ik ook even naar buiten.
Ik vind het naar om te zeggen, maar dat is toch de verkrachting. Toen die aanslagen op het wtc waren, ben daar heel erg ziek van geweest. Ik was zo bang toen. Vooral toen ik jong was, was ik snel bang.
moet zeggen dat ik niet zo snel bang ben. Heb wel eea meegemaakt waar ik vrij kalm onder bleef en achteraf dacht; oh dat was best spannend of eng. Heb jaren als stewardess gevlogen en veel meegemaakt met agressie van passagiers en rare mensen o.a een jongen die duivels zag en steeds meer in paniek raakte. Uiteindelijk is dat goed gekomen maar goed, heb wel rare mensen tegenover me gehad en punt in het vliegtuig is dat je geen politie kan bellen en het vrij snel kan escaleren omdat het een kleine ruimte met veel mensen hebt en iedereen bemoeid zich overal mee. Daarbij ook aantal voorzorgslandingen en technisch gedoe meegemaakt maar je leert na een tijd vliegen wel wat een vliegtuig wel en niet kan en we kregen altijd goeie info van de piloten dus kon het altijd wel relativeren. Wat is dus echt veel engel vind dan alles hierboven, is dat er iets met mijn zoontje gebeurd. Ben niet overbezorgd en laat hem vrij makkelijk los maar ben me vorige zomer toch behoorlijk rot geschrokken toen ik hem in ene kwijt was. We waren vlakbij huis, net aan de andere kant van een weg. Daar is een wandelgebied met kronkelpaadjes en op dat moment was het gras eromheen nogal hoog. Hij fietste op zijn 12 inch fietsje wat natuurlijk niet erg hoog is, op dat moment ongeveer net zo hoog als dat gras. Geen zijwielen meer dus hij fietste aardig door. Ik was lopend dus liep aardig door, af en rende ik een stukje mee. Opeens zie ik hem niet meer, net voor het hoge gras weg is en het pad uitkomt op een fietspad. Dus ik sprint naar het fietspad, kijk links en rechts en zie hem echt nergens meer.....toen ik was verder heen en weer liep en hem nog steeds niet zag, voelde ik paniek opkomen. Vlakbij was ook water dus ben daar meteen gaan kijken maar aangezien ik zelf lopend was, schiet je niet echt op en kan je maar een klein gebied afzoeken. Ik mn man gebeld, die was thuis. Ik zei " ik ben hier tegenover maar ik zie onze zoon nergens mee, kom meteen hierheen op de fiets en help zoeken". Even later zie ik man aan komen maar die had hem ook niet gezien. Wij doorzoeken, ik lopend en man op de fiets. Het zijn waarschijnlijk minuten geweest maar het voelde als uren dat we hem niet zagen dus uiteindelijk heb ik toch 112 gebeld. Kreeg hele aardige mevrouw aan de lijn van de politie en die vroeg waar we waren, wat er was gebeurd en hoe zoon eruit zag, wat hij aanhad, hoe zn fiets eruit zag etc. Dat voelt heel raar, als je dat moet vertellen, vreselijk. Zij raadde aan dat 1 van ons naar huis zou gaan want anders was er niemand thuis. Man is teruggefietst en belde mij na niet al te lange tijd op dat zoon voor de deur stond..... Ik heb 112 teruggebeld en die vrouw was ook erg blij dat ik kon melden dat zoon terecht was. Uiteindelijk bleek zoon de weg overgestoken te zijn en rechtstreeks naar huis gefietst te zijn. Hij was toen 3,5 jaar en vertelde in geuren en kleuren dat de auto keurig voor hem gestopt was zodat hij kon oversteken, en dat toen hij thuis kwam, er niemand was. ( waarschijnlijk heeft hij op de stoep gefietst want mijn man heeft hem dus niet gezien) Toen heeft hij nog bij de buren aangebeld maar die waren er niet en uiteindelijk is naar een vriendin van mij aan de overkant gelopen en daar aangebeld. Net toen mijn man terug kwam met de fiets, kwam zij met hem aanlopen want zij vond het uiteraard een vreemd verhaal dat hij zei dat er niemand thuis was. Eind goed al goed dus maar mijn god, dat waren de langste 10 minuten uit mijn leven! Het gevoeld dat je geen idee hebt waar hij heen is en dat je niet weet waar je moet zoeken, afschuwelijk!
Op Amsterdam CS tussen 2 vuurwapens ingestaan. Wrong place, wrong time. Vorige week net op tijd geopereerd aan een BBZ (eierstok gesprongen) Als ik iets later aan de bel had getrokken had ik er niet meer geweest. Ben nog steeds aan het bijkomen van dat besef.
Aantal jaren geleden 's nachts op het station in ons dorp aangesproken door een gozer die vroeg of ik of hij iets mocht vragen. Ik zeg tuurlijk, waarop hij vraagt of "wel eens een neger gepijpt had". Ik was verbijsterd en vooral erg boos. Hij liep mee naar de fietsenstalling en bleef vunzige taal uitslaan en vertellen wat hij met me uit wou halen. Op dat moment was ik niet echt bang, maar vond het zo'n loser en ik was witheet. Ik had een zware metalen ketting om mijn fiets en dacht serieus: als hij meeloopt tot aan mijn fiets sla ik dat ding om zijn nek (alsof dat zou lukken ) Hij heeft dat misschien gevoeld, want droop af. Pas thuis in bed kwam de schrik. Toen ik klein was zag ik 's nachts vanuit mijn slaapkamerraam af en toe lichte bollen boven de wei/weg zweven naast ons huis. Vond ik wel echt eng. Mijn ma zei altijd dat het vast een fietser was, maar dat was het echt niet. Het waren meerdere lichten die zich ook niet verplaatsten. Zo raar. Ik weet nog steeds niet wat ik er van moet denken. Was het mijn kinderfantasie of echt gezien?
wat een enge verhalen hier zeg.. heb ze allemaal zitten lezen... Hier, hoop meegemaakt.. het engste, tsja dat weet ik niet... Stiefvader die zichzelf opgehangen heeft, heb het niet gezien hoor... Mijn moeder was er gelukkig nog net op tijd bij, hij was al blauw... Gelukkig ben je soms sterker dan je denkt.. ze moest hem op zien te tillen en het touw zien door te snijden. ondertussen was ik net thuis uit school nietsvermoedend aan het leren voor mijn examen toen. Ik ging naar beneden en in eens zat de hele woonkamer vol met familie en ik hoor mijn oma zeggen; zijn ze met de trauma helicopter mee? Dus ik kreeg een paniekerig gevoel en vroeg wat er aan de hand was. (zij wisten niet dat ik t nog niet wist, ik dacht dat mn moeder een ongeluk had gehad ofzo) niemand zei wat en het werd doodstil. Mijn vader (die ook bijna nooit daar binnenkwam?!) kwam naar me toe en liep met mij de gang in. Toen ik de gang in liep begon ik al te huilen, ik dacht echt dat t mijn moeder was. Ik draaide me om en hij zei; ''****** heeft zichzelf opgehangen...'' en ik stortte huilend in zijn armen. Hij heeft dus 2 dagen op de intensive care gelegen, en is daarna overgeplaatst naar de psychiatrie.. wat een paniek.. bah. Er was daar waar het gebeurden gelukkig niemand toen. Hij weet er zelf niks meer van, had een fles alcohol achterover geslagen toen. De rest van het verhaal zal ik jullie besparen. Stiefvader en broertje die elkaar aanvliegen en elkaar bij de keel grijpen en niet loslaten. Gelukkig waren er meer mensen bij, kreeg iemand ze gelukkig van elkaar af. Broertje die mij aanvloog, (nogal groot en sterk.. en eenmaal boos moet je maken dat je weg komt).. wist niet was ik moest doen, hij vloog over de bank heen op mij af dus ik pak iets (een glazen pot) en ik sloeg hem zo op zijn hoofd kapot. WAS ECHT NIET DE BEDOELING! hij ging HELEMAAL door het lint en heeft de deur door midden geslagen (flink dikke houten deur) kats door midden. ik zag bloed op zijn schouders, ik was doodsbang dat hij mij te pakken zou krijgen, en daarna dat ik hem niet misschien ernstigs had aangedaan. Bleek een kleine snee in zijn hoofd, niks ernstigs. Je kunt je wel voorstellen dat de hele kamer vol lag met glas en hout. wat heb ik mezelf schuldig gevoeld.. maar toch, wat als ik dat niet had gedaan.. ik wil niet weten wat er dan misschien wel was gebeurd.. doordat ik sloeg liep hij een paar stappen terug naar de deur en sloeg die in tweeën. Ik lag net te slapen.. hoor ik ineens heel hard gefluister.. ik schrok wakker keek om me heen en er was niemand, ik floog als een razende naar beneden en mn moeder zei dat ik t vast had gedroomd.. maar ik weet t niet hoor.. krijg nu nog tranen in mijn ogen als ik er aan denk zo bang. Maarja, ik ben een schijterd hoor en zeker als ik alleen ben en zo heb ik een hele hoop dingen mee gemaakt, maar sluit nu de pc af.. trusten dames...
Ik heb heeeel lang geleden wel iets ergs meegemaakt waar ik ivm herkenning niet veel over kwijt kan. Maar het ging over dat ik door een aantal personen werd gechanteerd, dat ze een geheim zouden doorvertellen aan een persoon. Als die persoon erachter zou komen zou hij me hoogstwaarschijnlijk vermoorden. Lekker geheimzinnig zo, maar nog steeds heb ik last van dit gebeuren. Vreselijk was dat.
toen mijn zoontje na 3 opnames van nierbekkenonstekingen 1 avond heel slecht lag en een hartslag van 195 had hij schreeuwde alles bij elkaar van de pijn en we konden niets doen. Verschrikkelijk! KA maakte zich ook zorgen om ons zoontje en bleef er constant bij staan.. Pas toen hij een zware ibuprofen zetpil kreeg ( wat ze eigenlijk niet aan baby's geven alleen volwassen ) Maar kind had zoveel pijn KA wist ook niet wat te doen had al een paar paracetamollen gehad hielp allemaal niets! Pas daarna werd hij wat rustiger en ging de KA weer even weg oh wat was ik bang zeg!
Toen mijn zusje in mijn armen onwel werd en nooit meer is bijgekomen, riep mijn ouders erbij en die zijn als een malle naar het ziekenhuis gereden, bleek hersenvliesontsteking te zijn en is drie dagen later hersendood verklaard. Merk nu nog steeds angst om me te binden aan mensen omdat ik de angst heb ze kwijt te raken. zomaar, in een fractie van een seconde. Twee weken geleden is onze jongste met gierende ambulance afgevoerd omdat hij ook buiten bewustzijn was geraakt. door uitdroging na hevige buikgriep, maar het moment dat mijn ouders hier voor de oudste kwamen zorgen toen de ambulance arriveerde kregen ze het toch even te moeilijk! verschrikkelijk voor ze.
Ik had met mijn ponys een keuring smorgens vroeg. Op die plek stond ook een soort koepeltje, en daar had een man zichzelf opgehangen. Er was nog geen politie bij. Echt doodeng. Was toen 12 ofzo
Veel van wat hier geschreven is, is wel veeeel erger dan mijn engste verhaal Toen ik 19 was, was ik met mijn jeugdorkest op toernee in het buitenland, en hadden we een concert op een berg. We werden vervoerd in 2 grote bussen. Op de 'opweg' was ik me niet zo bewust van de haarspeldbochten, maar toen we na afloop in het bijna-donker terug gingen, werd pijnlijk duidelijk wat voor een uitdaging dit voor onze chauffeur was. We reden in een van de bochten eerst over de bocht heen zeg maar, en moesten steil omhoog terug om goed in de bocht terug te komen. Ik zat voorin en keek in een zwarte diepte Ik geloof dat iedereen opeens in een god geloofde en voor z'n leven heeft zitten bidden op dat moment. Maar de chauffeur heeft koelbloedig gehandeld, en ons keurig netjes naar beneden kunnen brengen. Brrrr.
Ik sta vertstelt van je verhaal dit is precies mijn verhaal...ik heb alleen al meerdere keren schimmen gezien..en Dan voor al een man met een hoed..het is Echt dood eng het overkomt mij het meest Al's ik op mijn rug lig.. Uit tredingen meerdere Keren gehad..en Al's je niet kan bewegen en je wilt om hulp roepen je stembanden werken gewoon niet.. En idd meerdere Keren achter elkaar.. Heb er Soms weken last van en Dan ineens een poos niet..maar wat een opluchting dat ik niet de enige Ben..ik Ben Naar de Huisarts geweest maar die wist niet wat hij er mee aan moest had het nooit eerder gehoord...het is bij mij een jaar of 7 terug begonnen.. En idd ik Ben zwanger en ik heb het tot nu toe nog niet gehad!!
Haha grappig ook met zwangerschap niet meer gehad Een man met een hoed, de meesten die iets zien zien iemand met een hoed dacht ik ja, echt freaky
Mijn engste momentjes zijn misschien toch wel met lief op de mountainbike: In Zwitserland: we hebben net zo'n zes uur geklommen (meer lopend dan fietsend) en even uitgerust op ons hoogste punt, en beginnen aan de afdaling op een kiezelweggetje. Lief is vlak voor me en heeft al een behoorlijke snelheid - komt er ineens een auto met flinke snelheid de bocht om omhoog! No way dat dat langs elkaar ging passen! Lief weet nog steeds niet waar die reflex vandaan kwam, maar zijn stuur sloeg om en hij kwakte net op tijd in de berm... En een paar jaar later in de Ardennen: ik ben een betere klimmer, maar hij kent geen angst en daalt daarom sneller af. Om deze reden reed ik iets voor hem uit toen we aan de daling begonnen, ik ging ervan uit dat hij me snel zou inhalen. Kom ik onderaan aan, kijk om - geen manlief! Komen er een paar andere mountainbikers langs - "il est tombé!" De schrik sloeg me om het hart. Terug omhoog, en daar kwam hij hoor! Paar blauwe plekken en schrammen, maar verder niks aan de hand, hij was vlak naast een grote steen terecht gekomen die een stuk meer schade had kunnen doen, ondanks zijn helm!