Ja vandaag hebben we afscheid genomen van de hond, en dammmnn wat is dat moeilijk zeg!! Gelukkig niet doordat hij is overleden maar omdat wij afstand van hem hebben moeten doen. 1,5 jaar geleden besloten we een hond te nemen, we gingen naar een asiel en werden helemaal verliefd op onze Rakker. Het zou een lief beestje zijn, kon goed alleen zijn, hoefde niet in de bench en het klonk ons ideaal! Dit bleek echter toch niet zo ideaal te zijn.... De eerste nacht heeft hij alles onder geplast! (laminaat naar de knoppen ) En hebben we toch een bench voor hem moeten kopen zodat hij daar s'nachts in kon. Sindsdien ging het goed..... Tot het moment dat de buren na een aantal weken kwamen klagen van de hond die constant aan het janken was als wij weg waren. Inmiddels waren wij al enorm gehecht aan de hond.... We zijn gaan informeren bij de dierenarts en begonnen met trainen, steeds even weg en weer terug komen en dan steeds verder uitbreiden, dit leek te werken maar op den duur begon hij gewoon weer opnieuw en was het niet meer te trainen.... We zijn toen begonnen met (helaas ) een blaf band, maar ook daar ging hij gewoon dwars door heen! Dat was dus ook geen optie.... Informatie ingewonnen bij hondentrainers en toch weer opnieuw gaan trainen, in combinatie met medicatie die we van de dierenarts kregen, helaas weer met geen succes...... Inmiddels zaten we met onze handen in het haar en we probeerde steeds maar weer opnieuw te trainen en hebben 2 therapeuten erbij die niks meer voor ons konden doen.... Uiteindelijk zijn we verhuisd en hadden we een tijdelijke oplossing; De hond ging met de kleine mee naar mijn ouders die dan ook op hem zouden passen, maar dat was ook maar tijdelijk aangezien zij zelf ook een hond hebben en ze het best druk vinden ook nog met een kleine erbij..... Ik besloot in Augustus, nadat hij al even op marktplaats had gestaan, nog een laatste poging te doen tot training in combinatie met medicatie want ik wilde kosten wat kost de hond houden! Maar helaas weer geen succes.... En als je dan dat gejank hoort als je net een uurtje weg bent geweest nou dan sprongen de tranen in mijn ogen! Hij was ook altijd knetter gek als wij weer thuis kwamen (als een dolle rond rennen etc etc ) en uiteindelijk kwam het moment (wat bij mijn vriend al veel eerder aanwezig was ) dat ik dacht: Dit is gewoon te zielig voor hem we moeten iets anders!! Uiteindelijk heb ik een paar dagen geleden een advertentie op marktplaats gezet met wat hij "mankeert" wat voor baasje we voor hem zoeken, en dat we hem niet zomaar bij iedereen zouden plaatsen. Want 1 ding was voor mij zeker: Ik wilde hem niet meer in het asiel plaatsen! In mijn gedachten had ik al een ideaal beeld voor hem: Op een boerderij, kinderen, misschien nog een ander hondje en veel ruimte! En alsof iemand ergens mijn gedachten had kunnen lezen kregen we ineens een reactie van een gezin die interesse in hem had! Wonend op een boerderij, 4 kinderen, veel ruimte en een andere hond! Ze nodigde ons uit om te gaan kijken.... Nou vandaag was het zover! Rakker heeft als een dolle rond gerend, gespeeld met de kinderen, geknuffeld, en het andere hondje vond hij ook prima! Het jongste kind heeft zelfs met hem met het balletje gespeeld en kwam enthousiast naar haar toe gerend toen zij hem riep! En toen dacht ik: Ja hier hoort hij thuis!!! Voor hen was het al meteen duidelijk: Rakker past bij ons gezin! EN ook voor ons was het duidelijk; ja hier hoort hij! HIer heeft hij alle ruimte, hier is altijd iemand thuis hoeft hij zich niet alleen te voelen, en wordt hij liefdevol ontvangen... En hoewel ik het met veel pijn in mijn hart heb gedaan (ik heb niet voor niks al die energie in hem gestoken om hem te trainen zodat hij bij ons kon blijven ) en de tranen nu nog steeds over mijn wangen rollen besef ik me dat dit het beste voor hem is! Hij is nu in een gezin die hem verdiend, een gezin dat om hem geeft en waar hij niet hoeft te janken omdat hij zich eenzaam voelt........ En gelukkig mogen we als we willen nog zo af en toe een keer langs komen dat is wel erg fijn! Al zullen we dat pas over een paar maanden doen als hij daar wat meer gewend is.... Sorry voor mijn lange verhaal maar ik moest het gewoon even kwijt!
Wat zijn jullie lief geweest voor de hond en jullie hebben alles geprobeert, super!! Wat lijkt me dat verschrikkelijk! Heel veel sterkte!!
Mooi dat ie nu een leuk thuis heeft. Alleen vind ik het niet vreemd dat een hond de 1e nacht alles onder pist. Eerste nacht in een vreemd huis, vreemde mensen, andere luchtjes, alles nieuw. Nogal logisch.
Wat lijkt me dat moeilijk. Maar houd wel in je gedachte dat je alles maar ook echt alles hebt geprobeerd om Rakker bij jullie te kunnen laten wonen. Fijn dat Rakker het nu zo goed heeft op de boerderij, moet voor jullie ook een goede geruststelling zijn.
Een hele goede daad van jullie! Rakker gaat het vast super hebben bij deze lieve mensen. Ik heb helaas ook 2x voor de keuze gestaan, en de keuze ook gemaakt. Allebei mijn honden zijn super terecht gekomen, de 1e heb ik een keer opgezocht na een jaar en dat was fantastisch, de andere ga ik dit jaar nog een keer op zoeken. Het zijn hele moeilijke dingen, maar je weet dat het het beste is voor de hond! Sterkte ermee!
wow heb tranen in mn ogen.. jullie hadden hem ook wel verdiend hoor... jullie hebben echt alles geprobeerd, en ik vind het enorm goed, dat jullie in interesse van jullie hond handelen en niet egoistisch... BRAVO
Bedankt voor jullie lieve berichten! Het was vanmorgen toch wel even moeilijk toen ik beneden kwam, geen hond die je enthousiast begroet Net dacht ik even: Ik rijd naar ze toe en ga hem weer ophalen! Al weet ik dat dat voor hem niet de beste keus is..... Ik moet gewoon even doorzetten en dan vind ik er hopelijk wel een plekje voor!
Even een update voor de geintereseerde: Rakker doet het bij zijn nieuwe baasjes erg goed, hij rent door de tuin, speelt met de andere hond, liggen zelfs samen in een mandje (al heeft hij er zelf ook 1 ) en is erg lief voor de kinderen. Hij heeft de eerste nacht wel om 5.00 gejankt (vreemde omgeving natuurlijk ) maar dat was vannacht niet het geval! Ben blij om te horen dat het goed met hem gaat! Maar het blijft enorm moeilijk voor me, en vooral omdat ik me zo schuldig voel! Als het asiel dit had gezegd (het lijkt me dat ze dit moesten weten van de vorige eigenaren ? ) van te voren dan hadden we natuurlijk niet voor hem gekozen (al is het een schat van een beest! ) maar voor een hond die wel alleen kon zijn....
Allereerst wat knap dat je die beslissing hebt gemaakt, hoe vervelend het ook voor jullie is. Wat fijn dat hij nu bij zo'n leuk gezin is, het daar goed doet en dat je hem ook nog op mag zoeken!!!
Wat een fijn bericht! Je hoeft je echt niet schuldig te voelen, Rakker wordt vast heel gelukkig daar en is jou, klinkt lullig, zo vergeten. Als je hem op zou zoeken zou hij je zeker herkennen maar uit het oog uit het hart. Als het beest maar gelukkig is toch? Sterkte liefs Samba
super dat je een goed huis voor m gevonden hebt. ik weet helaas hoe moeilijk het is... wij wilden een speelkameraadje voor onze hond. superleuk hondje uit het asiel gehaald, maar bleek ook niet alleen te kunnen zijn.. (huis compleet gesloopt, heeeeel veeel blaffen) helaas hadden wij op dat moment niet de mogelijkheid om fulltime thuis te zijn en de hond te trainen. we hebben hem terug moeten brengen naar het asiel en dat vond ik ontzettend moeiiljk. vooral toen wij na een paar maanden gingen informeren hoe het ging.. toen bleek dat de hond zich terug had getrokken, niets meer wilde en ze hebben besloten dat dit geen leven voor hem was en hebben hem in laten slapen.. ik ging me heel erg schuldig voelen, maar wist ook dat wij geen andere keus hadden.. maar sterkte voor jou.. een hond ga je erg missen, ook al is hij nu op een betere plek.