dat soort 'methodes' zijn in mijn ogen niet echt voorbehouden aan mensen die geen grenzen kunnen trekken en hun kind niet leren dat je eigen behoefte niet altijd vervuld HOEFT te worden. Het laatste is echt een probleem van laatste tijd, en wordt inmiddels ook erkend door leerkrachten en stagebegeleiders enz. Opvoeden vanuit de gedachte dat de behoeften van het kind [dus van het individu] altijd op voorgrond horen te staan is een behoorlijk individualistische manier van persoonlijksheidsvorming. Vooral vanaf de schoolleeftijd. Zolang ouders dit niet in achterhoofd hebben vind ik dit soort leuk bedachte theorieën behoorlijk tekortschieten. Of degene die ze toepassen, dat kan ook.
Mijn wil is geen wet, omdat het Mijn WIL is. Mijn kind is ook een persoon, met een eigen wil, die net zo belangrijk is als mijn wil. Dat betekent niet dat zij alles mogen bepalen, integendeel, ik denk dat ik best streng ben, maar het betekent wel dat ik ze als volwaardig persoon zie en hun mening zoveel mogelijk respecteer. Maar het zijn en blijven kinderen, dus soms beslis ik als ouder. Maar over andere dingen ga ik me niet al te druk maken; het zal me een zorg zijn welke sokken ze aantrekken. En zij weten hoe ze zich voelen, dus kunnen beter bepalen of ze school willen proberen of niet, tenzij ze overduidelijk ziek zijn natuurlijk, dan krijgen ze geen keus. Ik maak dus in iedere situatie opnieuw een afweging.
De andere kant van de 'moeders wil is wet' opvoed methode is dat er verwacht wordt van het kind dat het mee gaat in het ritme van de familie, terwijl het kind wel een individu is met een eigen ritme en behoeften. Sommige kinderen kunnen er vast goed tegen, en andere niet. Het is geen individualistische manier van opvoeden; door goed naar het kind te kijken kun je deze zo goed mogelijk begeleiden, op elke leeftijd. Het is ook zeker niet altijd het kind gelijk geven en dat het kind altijd alles mag, maar het zeer zeker niet de zin van mama doordrammen, omdat ; 'ik het zeg' .
Het mooie ervan is dat een kind leert dat iedereen binnen het gezin eigen behoeftes heeft en dat je gezamenlijk moet zorgen voor ieders welzijn. Dat is dus helemaal niet individualistisch. Kinderen die altijd op nummer 1 staan en redelijk onhandelbaar zijn in andere situaties, hebben niet ervaren dat anderen net zo veel behoeftes hebben als zijzelf. Dat is een foutje van de opvoeders, niet van idee van onvoorwaardelijkheid.
Ik zie aan een aantal van de reacties, dat ik mijn woorden misschien wat verkeerd heb gekozen. De voorbeelden waarbij een kind per se bepaalde kleren aan wil of per se die ene film op wil hebben staan, daarbij bedoelde ik in situaties, waarbij dat niet kan. Bijvoorbeeld als die kleren in de was zitten, of wanneer er ook andere kinderen in het gezin zijn, die ook eens een keer mogen kiezen en NIET die ene film. Of omdat ik de Frosen liedjes zelf beu ben Een kind hoort in mijn ogen ook te leren, dat het niet altijd zijn/haar zin kan krijgen. Maar dat terzijde, ik doelde dus op het drama wat er volgt op de 'nee' en de ouders die dan dus alsnog 'ja' zeggen... OF die bij voorbaat dus al mee gaan in verregaande wensen van een kind, omdat ze geen zin hebben in het drama.
Dat is weer wat anders. Bij ongewenst gedrag ga je achterhalen wat er aan de hand is en de communiceert met je kind. Je geeft ze niet onvoorwaardelijk hun 'zin'. Ik quote even een stukje: "Geen Laat-maar-waaien Het grote misverstand bestaat dat als je reageert op de behoefte achter gedrag, je alles maar goed lijkt te vinden. Dat klopt niet: de laat-maar-waaien- opvoedstijl (ook wel: laissez-faire genoemd) kenmerkt zich juist door heel weinig betrokkenheid. Onvoorwaardelijk ouderschap gaat juist uit van grote betrokkenheid bij elkaar. Als kinderen voor ons vervelend gedrag vertonen, of niet doen wat wij willen, dan is het zaak om een oplossing te vinden, waar iedereen het mee eens is. Dat kost vaak iets meer moeite dan alleen zeggen dat iets niet mag, of dreigen met een consequentie." Bron: Onvoorwaardelijk ouderschap - het nieuwe opvoeden - KROOST Hmmm... dat doortrekkend.... hoe komt het dat we steeds meer horen over dat de samenleving zo verhuftert? Het zijn niet alleen de kinderen, die steeds minder respect hebben voor anderen... Het zijn ook de volwassenen van nu. Maar dat is een heel andere discussie. Ben het hier helemaal mee eens! Met wel meer hier, maar even specifiek dit stukje aangehaald.
Ouders die geen zin hebben in het gedoe dat bij grenzen stellen en handhaven hoort en graag 'vriendjes' willen zijn met hun kinderen, die ontnemen hun kinderen dus hun ouders. Kinderen móeten botsen om te leren en te ontwikkelen. Duidelijke en consequente grenzen aanbieden is een daad van liefde!
Mee eens en daarnaast is nee hier ook echt nee en wordt het geen ja. Drammen en zeuren word hier in huis juist bestraft want daar heb ik echt zo een gigantische hekel aan!! Maar daarnaast mag hij zijn eigen mening hebben bijv. Bij de kapper hoe hij zijn haar wil, met winkelen welke kleding hij wil, ik overleg ook wel wekelijks over het eten met man en zoon "welke groente heb je deze week echt trek in", wat voor fruit wil je vandaag mee naar school? en zo zijn er vast meer dingen. En ik beken schuld in sommige situaties ga ik wel eens voor de makkelijke weg en zeg ik ja terwijl ik iets liever niet heb puur omdat ik op dat moment geen kracht heb in ruzie of straf geven... maar dan heb ik nooit van te voren al nee gezegt.
Er zitten gelukkig vele gradaties genuanceerde opvoedingen die puur stellen dat je als ouder naar je eigen kind moet kijken en daar de opvoedingsstijl op aanpassen, en deze kan zelfs per kind verschillen. Een goede ouder weet veel beter wat bij een kind past dan welke theorie dan ook. Je leest bijv van dat moeders vooral de opvoeding kiezen die bij hen past. Maar past deze wel bij elke van hun kinderen, of bij de vader? En uiteindelijk komt het neer op de praktijk. Je ziet bijv een groot verschil tussen mensen zonder kind die puur vanuit de theorie gaan vertellen hoe ze hun kind opvoeden, zonder te beseffen dat een peuter van 2 nog geen intrinsieke motivatie kent om uit zichzelf goede beslissing te nemen, dat leren omgaan met andermans behoeften en jezelf soms op 2de plek stellen een proces is van jaren opvoeden en opgroeien, en niet iets dat een jong kind al kan enz En juist bij deze mensen zie ik in hun ongenuanceerdheid dat ze deze dingen dus niet hebben gelezen in de theorieboekjes. Als de ouder vervolgens niet in staat is om af te stappen van theorie (of andere uiterste, van eigen wil) gaat het mis. Dan krijg je inderdaad een 2jarige die zelf beslissingen moet nemen over zaken waar zo'n kind helemaal niet toe in staat is, ten nadele van het kind zelf en ten nadele van iedereen om hem heen.
Helemaal mee eens.. ik vind echt dat kinderen steeds minder leren om respect te hebben voor anderen. En de volwassenen van nu zijn ook steeds meer opgegroeid in die trend. Je hoort overal dat mensen vinden dat ze zeker geen respect of ontzag voor wie dan ook hoeven te hebben, tenzij degene het echt heeft verdiend. Ik vind dat zo individualistisch (en ja, de samenleving wordt steeds extremer hierin).. Natuurlijk moet respect verdiend worden, maar daarvoor is een negatieve en een positieve benadering: - we respecteren iedereen tenzij dat persoon ons respect ernstig schaadt (ik ben zo opgevoed en merk steeds meer dat mijn insteek als ouderwets wordt gezien), of - we hebben voor niemand respect of gezag tenzij degene het dubbel en dwars heeft verdiend (dit vind ik persoonlijk een zeer negatieve instelling, maar dat hoor je zovaak tegenwoordig, vooral richting ouderen, familie, leerkrachten enz)
Ik denk er ook zo over, amdaa. Dit is mede de reden waarom wij als niet-Christenen hebben gekozen voor een Protestant Christelijke school. Omdat dat respect onderdeel is van de Christelijke grondslag. Hoe met kinderen dat met de paplepel ingegoten krijgen, hoe groter de kans dat ze er ook zo naar handelen.
Heb niet alles gelezen maar misschien oordeel je te algemeen als mijn oudste boos is en dramt, betekent dat dat iets onduidelijk is voor hem. (Autisme) Hoe vaak ik wel niet hoor dat ik hem niet steeds moet paaien als dat gebeurt, terwijl er heel wat anders speelt dan mensen denken je ziet ook niks aan hem, dat is lastig. Wat hier op het forum betreft.. Dat is de opvoedstijl van deze tijd. Maar ik zeg heel vaak thuis dat ik de baas ben dus ik bepaal.. En ik denk dat elke moeder dat wel doet. Vriendin van mij paait haar dochter om te compenseren voor de vechtscheiding.. Heel slecht, maar dat is uitzondering denk ik.. Hoop ik.
Nee hoor. Ik bedoel echt specifieke situaties. Ik oordeel ook niet op één moeder, die één drammend kind in de supermarkt een keer zijn zin geeft, omdat ze geen zin/tijd/energie heeft om op dat moment duidelijk te maken dat nee nee is. Ik heb gisteren zelf nog wat meer opgezocht en gelezen over o.a. unconditional parenting en andere opvoedstijlen en kwam onderstaande schema tegen. Die ouderwetse opvoedstijl van 'moeders wil is wet' is autoritair. 'Moeder weet het beter', zoals ik het bedoel, is meer autoratief. Volgens mij valt onvoorwaardelijk ouderschap, mits goed gedaan, onder permissief. De 'opvoedstijl', waar ik me zorgen over maak, heet hieronder laissez-fair. Ik vind dat geen opvoedstijl, maar een houding. En of het nou komt door onvermogen van de ouder, luiheid/laksheid van de ouders, of het kind maar aan het lot over te laten, omdat ze denken dat dat beter is, ik vind het zorgelijk. Oh en er zijn echt bosjes mensen, die denken in het ene vak te zitten, maar eigenlijk in een ander vak zitten. Alleen is men blind voor hun eigen fouten. Dat is menselijk... En commentaar op iemands opvoedstijl is vaak héél gevoelig.
Ik heb 2 kinderen volwassen (24 en 19) en 2 kleine kinderen van 3 en 5. Ik ben heel streng, maar bij onenigheid kies ik wat ik de moeite vind van het tegenin gaan.. Ja, met koud weer moet je een jas aan (en ben je volwassen doe je het lekker niet, maar verpleegt mama je ook niet) maar of je je roze of je blauwe aantrekt, maakt mij niet zo uit. Ik bepaal wel de regels, maar mijn kinderen mogen zelf meedenken. Hoeven niet alles klakkeloos aan te nemen omdat ik het zeg. Wel wb veiligheid en beleefdheid natuurlijk, maar wat ze aan willen, op brood willen, met welk vriendje ze willen spelen vandaag en welke film ze willen kijken, dat mogen ze zelf bepalen. Als ze het ergens niet mee eens zijn mogen ze dat (op normale toon) gerust zeggen en dan praten we erover. Zij mogen dan zelf aangeven hoe en wat ze willen om tot een compromis te komen. Soms geef ik ze dan gelijk en ga er in mee, soms ook niet. Zo ook de oudsten: die kwamen op een leeftijd dat ze uit willen gaan. Nu mogen ze van mij 's avonds best weg hoor, maar uiterlijk 1 uur thuis. Ze mogen van mij echt niet tot 's morgens vroeg weg blijven, vind ik nergens voor nodig. Ik weet ook eigenlijk altijd wel waar ze zijn. En ik besef echt wel dat dat voor deze tijd enorm streng klinkt: niet onbeperkt zomaar weg mogen blijven....Maar aan de andere kant, ik weet ongeveer wat ze doen, waar ze zijn en met wie, en heb serieus nog nooit rottigheid met ze gehad. Geen drugs, nooit stomdronken of wat dan ook.
En wat ik trouwens ook heel belangrijk vindt is dat je, als ouders zijnde zelf ook het goed voorbeeld geef. Als ik plotseling weg ga en er is niemand thuis leg ik een briefje neer waar ik ben en hoe laat ik ongeveer terug ben. Dat doet mijn man ook en dat verwacht ik ook van mijn (de oudste uiteraard ) kinderen. Wij komen onze afspraken na, als ik iets beloof, doe ik het ook. Dat verwacht ik ook van mijn kinderen. Als dochter van 5 op maandag afspreekt met een vriendinnetje te spelen op dinsdag, mag ze niet in eens van mij op dinsdag met een ander vriendinnetje afspreken bijv. Zo leer je van kleins af aan ook je kinderen dat je binnen een gezin op een respectvolle manier met elkaar om gaat en dat je rekening met de anderen (binnen het gezin) houdt. Ik vind niks zo vervelend als niet weten waar iedereen uithangt en niet weten hoe laat ze terug zijn, of ze mee eten etc.
Ik bedacht me net nog een voorbeeld. Mijn zoon van 6 speelt alleen buiten. Nou ja, 'alleen'.... zonder ouderlijk toezicht zeg maar. Hij mag niet helemaal alleen op straat. Als hij met een vriendje is, mag hij deze ook nooit alleen laten en hij moet ook naar huis komen als alle kinderen weg zijn. Oh, en als hij ergens binnen gaat spelen, moet hij dat even komen zeggen. Mijn zoontje van 3 wil vaak mee naar buiten, maar ik vind het echt onverantwoord om hem zonder toezicht buiten te laten spelen. Als het uitkomt, dan gaat een van ons wel eens mee, maar het komt ook vaak niet uit. Dan is mijn zoontje meestal wel verdrietig en hij blijft aangeven dat hij met zijn broer mee buiten wil spelen. Ik leg dan uit dat dat niet kan, omdat hij nog te klein is en dat het buiten gevaarlijk is zonder volwassenen er bij. En ja, die discussie heb ik bij mooi weer wel meerdere malen per week. Ik snap dat het vervelend is voor hem. Ik snap dat hij met zijn broer wil spelen. Ik snap dat hij de vrijheid bij zijn broer ziet, en die ook wil. Maar ik blijft toch elke keer nee zeggen, uitleggen en troosten. Geen haar op mijn hoofd, dat er aan denkt om hem dan toch maar buiten te laten spelen zonder toezicht, omdat ik de discussie niet aan wil. En ook niet, omdat ik hem niet verdrietig wil maken.
Nou, ik kan alleen maar zeggen dat het hier goed werkt(e). De 2 oudsten zijn opgedroogd tot 2 heel leuke, vriendelijke volwassenen. (al zeg ik het zelf ) En tuurlijk, het ging niet altijd zonder slag of stoot, heb echt wel eens flink boze pubers in huis gehad en nu ook wel af en toe een driftige peuter of kleuter hoor. Toch blijf ik erbij: af en toe streng zijn is niets mis mee, al moet je ook soms de teugels laten vieren. Kinderen moeten behalve regels leren OOK zichzelf ontdekken en ontplooien. Maar dit moet wel op een veilige manier kunnen en daar ben jij als ouder voor. Wat ik ook belangrijk vindt is om "bij jezelf te blijven". Als je ergens niet achter staat (zoals het tot 's morgens vroeg uitgaan) moet je dat ook uitleggen aan je kind en dus onderbouwen. Anders kun je nee zeggen tot je een ons weegt, een kind luistert gewoon beter naar je als jij goed kunt uitleggen waarom je iets niet of juist wel wil.
Ik zit denk ik in geen enkel vak. Hier is onze manier van opvoeden gegroeid naar wat het nu is. Wij volgen ons kindje en kijken echt naar welke aanpak hij nodig heeft. Hij is extreem gemakkelijk dus misschien kom ik soms wel heel soft over maar een 'uh' of ziin naam iets harder/directer noemen volstaat. Bij een 'uh' bevriest hij. Heel handig om hem wat aan te leren op straat In het ergste geval moet ik hem even oppakken en doorlopen. Respect is hier juist heel belangrijk. Maar niet alleen voor ouderen, respect voor iedereen en voor alle spulletjes wat er bestaan. Ikzelf ben ook nog het type dat als iemand me aankijkt of we komen iemand tegen op straat dat ik goedendag zeg of even knik naar die persoon en dat heeft hij ook al overgekregen van me. Zwaait naar alles en iedereen We hebben ook gekozen voor de school hier met een redelijk belgische aanpak. Een christelijke school. Een beetje disipline is goed. Dit is wel nog afwachten want hij gaat er nog niet Hij mag veel beslissen maar ik beslis tussen wat hij mag beslissen Maar ik doe zeker niet alles goed. Hij is het type van, als iemand hem iets afpakt vind hij dat gewoon goed. Dan pakt hij wel iets anders om mee te spelen. Pakken ze hem dat dan af, neemt hij weer iets anders. Daar moet ik iets op vinden. Laatst was zijn neefje hier. Ze wilden beiden de brandweerwagen voor zich alleen hebben. Wat deed ons manneke. Hij nam een andere brandweerwagen, gaf die aan zijn neefje en wachtte tot zijn neefje die aannam en nam dan zijn andere brandweerwagen in beslag. Wat deed zijn neefje? Hetzelfde het was te zien dat het familie van elkaar is. Heel mooi om te zien, in oplossingen denken. Alleen werkt dat niet bij de meeste kindjes, die nemen dan gewoon beiden spullen in beslag.