Wij voeden een heel eind op deze manier op, maar in de praktijk kom ik juist enorm veel kinderen tegen die juist enorm onzeker worden als ze terechtkomen in wat 'hardere' werkelijkheid. Of dat is in een speeltuin als andere kinderen 'gewoon' nee zeggen, of in een groep waar even geen tijd is om alles uit te onderhandelen. Het verbaast me overigens wel, maar juist in de praktijk zie ik kinderen die nooit een simpele nee of boosheid hebben meegemaakt, helemaal onzeker en verloren worden rond de kleuter leeftijd. Ik zie mijn taak als ouder om het kind ook te leren omgaan met alledaagse sociale teleurstellingen, want die komen er.
Ik luister naar m'n zoontje, hij heeft inspraak in sommige dingen, ik vraag dingen, leg 'm keuzes voor, ik leg uit...maar ik biecht op, ik zeg ook wel eens "omdat ik het zeg" of "sommige dingen horen nou eenmaal zo".
Ik geloof dat je kinderen duidelijke kaders moet geven. Dus uiteindelijk, tot hier en niet verder. Binnen die kaders mogen ze van mij veel vrijheid. Daar leren ze van. Dus qua kledingkeuze, winterjas is niet onderhandelbaar, maar wat voor kleren daaronder grotendeels wel (al ligt zomerspul nu apart). Bedtijd is niet bespreekbaar, maar het half uur voor bedtijd mag door hun ingevuld worden, zolang het maar gezamenlijk is. Volgens mij is het belangrijk, juist ook voor het veiligheidsgevoel van een kind als bepaalde grenzen duidelijk zijn. Maar dan hoef je daarbinnen ook niet constant over alles discussies aan te gaan. De ruimte tussen de grenzen zijn kind en leeftijdsafhankelijk. Mijn oudste mag en kan meer dan mijn jongste. Maar daar horen ook grotere verantwoordelijkheden bij.
Hier sluit ik me bij aan. Zolang het om keuzes gaat die voor henzelf of andere niet schadelijk zijn mogen ze best een hoop zelf bepalen bij mij, sterker nog dat stimuleer ik alleen maar. Het zijn ook individuen hoor. Zo bepalen ze hier beide 1x per week wat er gegeten word bijvoorbeeld.
Dit is inderdaad jammer. Het komt mijns inzien doordat de niet opvoeders verschuilen zich vaan achter de theorieën en gedachtes van de bewust opvoeders Ik zie ook in mijn omgeving wat ts ziet, maar probeer hier niet over te oordelen. Vanuit 1 situatie kun je niet bepalen hoe iemand opvoed denk ik dan maar.
Dit is ook mijn insteek idd. Veel dingen kan mijn zoon prima zelf bepalen, waaronder de vraag of hij wel of geen jas aan wil. Hij heeft het super snel warm, dus soms dan doet hij een jas uit of heeft hij alleen een t-shirt aan. Daar wordt hij niet ziek van oid. Hij heeft het gewoon warm, wie ben ik dan om te bepalen dat hij een jas aan moet? En zo ook met kleren kiezen, grotendeels ook tussendoortjes en eten, etc. Er wordt al genoeg voor hem bepaald, dus waarom zou ik hem de dingen ontnemen die hij best zelf kan beslissen. Uiteraard zijn er dingen die ik wel bepaal: geen films voor boven de 12, overwegend ook geen spelen van boven de 12, bedtijd, wanneer de schermen uit gaan etc.
Heel mooi gezegd: - duidelijk kaders en grenzen = veiligheid voor het kind - vrijheid daar binnen = vorming van eigen ik - te veel beslissingen bij het kind = ook te veel verantwoordelijkheid dat het kind daarmee krijgt wat weer een onveilig gevoel heeft. Ik merk het bovenstaande in de aftasting die je als ouder continu doet naar mate het kind groter wordt. In ouderwetse termen: teugels losser maken. Nu met 6 jaar geven wij bijv meer beslissingsvrijheid maar ook meer consequenties voor de keuzes bij de kinderen. Dus wel zelf beslissen wat we gaan doen vandaag bijv maar ook jezelf neer kunnen leggen bij die beslissing, en niet achteraf klagen dat we toch niet iets anders hebben gedaan. En gaandeweg proeven we welke verantwoordelijkheid nog te zwaar is om te dragen.
Hier hetzelfde. Vraag blijft of de door ouders gestelde kaders ook passen bij het betreffende kind en de leeftijd. Naar wat ik lees hier op Zp kloppen die nog wel eens niet. Het ene na het andere topic wordt geopend over kinderen die weglopen, niet luisteren, drammen, krijsen, etc. Dan gaat er toch iets mis. Dat is ook meer waar ik op doelde. Ik denk dat kinderen nog beter meewerken wanneer die kaders in overleg zijn bepaald. Dan heeftiedereen zijn wensen naar voren kunnen brengen en kan iedereen instemmen met gemaakte regels. Ik.vind het makkelijker om mijn kinderen aan door hunzelf gemaakte regels te houden dan mijn wil op te leggen. Uiteraard moeten zowel ik als papa het eens zijn met die kaders. Met mijn zoon van 2 is dat wat lastig hoor, maar mijn dochter vaart er goed bij.
Ik ben redelijk streng en consequent naar mijn kinderen, maar ik ken genoeg mensen waarbij dat niet zo is. Kan me ook niet druk maken over hoe anderen hun kinderen opvoeden, ieder zn manier en als het niet werkt hebben ze daar uiteindelijk zelf het meeste last van. Snap ook niet zo goed waar het voor nodig is om andermans opvoeding te bekritiseren.
Wat ik wel prachtig vind is dat ze bij ons op deze manier een goede onderhandelingstechniek ontwikkelen. Tot vorig jaar hadden wij per dag 1 kind die van alles mocht beslissen (anders was er constant ruzie tussen 3 draken), dus welke tekenfilm, naar welke speeltuin fietsen, dat soort dingen. Nu zijn ze wat groter en vraag ik ze om samen te overleggen welke film ze gaan kijken. En dan ga ik staan luisteren, GEWELDIG wat er allemaal uit de kast komt om eigen keuze te verdedigen
Ik ben erg fan van dalton onderwijs (helaas hier geen school in de buurt) en heb zo een beetje mijn eigen dalton opvoeding Vrijheid in gebondenheid; maw zelf keuze mogen maken maar wel uit beperkt aantal keuzes (anders wordt het ook te moeilijk voor een kind) ik bepaal welke opties er zijn en daaruit mag kind kiezen. Zelfstandigheid; eigen keuze mogen maken draagt ook bij aan zelfstandigheid Samenwerken; is een lastige als je 3 bent maar stimuleer het wel en probeer ook goed voorbeeld te zijn Een ander belangrijk pedagogisch uitgangspunt vind ik relatie, competentie en autonomie. Goede relatie is basis voor alles. Dingen kunnen en ook zelf kunnen is belangrijk voor een kind. Zelf mogen beslissen hoort daar ook bij, maar wel met een verantwoordelijkheidsniveau wat daarbij past. In sommige gevallen is die verantwoordelijkheid te groot en bepaalt de verantwoordelijke opvoeder. Door goede voorbeelden te geven en vooral ook te onderbouwen kan het kind als het goed is op een gegeven moment zelf verstandige keuzes maken, óf weloverwogen een minder verstandige keuze...
Oke, maar wat mag ze dan zelf kiezen? Hier snapt de oudste gewoonweg niet wat handig is om te dragen icm het weer, dus mag ze wel kiezen tussen 2 setjes die ik uitkies. En qua eten zou ze elke dag hetzelfde willen (iets wat op dat moment haar lievelingseten is). Is dat bij jouw kind niet dan, heb ik een heel bijzonder kind? Wat zijn nog meer dingen waarbij je kind mag kiezen?
Ja het grappige is dus, mijn dochter zit wel op montessori. Ik vind zelfstandigheid wel belangrijk, daarom moet dochter alles eerst zelf proberen te doen. Maar voor sommige keuzes vind ik haar gewoonweg nog wat jong en ik ga niet eeuwig discussiëren over alles. Ik zie moeders wil is wet heel anders dan jullie. Het is echt niet zo dat dochter niets te zeggen heeft, ik heb alleen geen zin in eeuwige discussies. Tenzij ze iets zinnigs te zeggen heeft, dan luister ik echt wel naar haar argumenten, maar op het moment komt er nog niet veel zinnigs uit
Deze manier klinkt voor mij als ideale opvoeding. Het lijkt me alleen heel moeilijk hier altijd gedult voor op te brengen. Vooral het stukje samen doen...
Maar wat vind jij dan een zinnig argument? Hier kiezen kinderen bijv hun eigen kledingstijl. Ik bepaal de prijsklasse en geef wel de sturing, maar ik heb 2 dochters met 2 totaal verschillende kledingsmaken, dus kiest 1 voor jurkjes en tulerokjes en roze, en de ander voor een zwart/witte sweater en spijkerbroeken. Zoon kiest ook zijn eigen kleding in de winkel, wel met mijn sturing (ik vertel hem dat we 2 broeken in maat x gaan kopen in winkel y, hij kiest verder zelf) Of een daguitje, onze 3 kinderen bepalen grotendeels waar we heen gaan, willen ze een dierentuin, pretpark of museum? Van daaruit geven we verdere keuzes aan. Ze kiezen ook ieder eigen fruit voor school, welke film gaan we kijken, welk speelgoed of boek kopen enz En dit deed ik ook toen ze 4 jaar waren hoor, een 4jarige heeft echt wel een eigen smaak en mening, die moet je alleen een kans geven.
Speelgoed mogen ze niet kiezen, omdat ze dat alleen als cadeau krijgen, dus dan is het een verrassing, ze mag uiteraard wel een verlanglijstje maken. Boeken in de bieb kiest ze ook zelf. En heel soms zet ik een filmpje op youtube op en dan geef ik haar de opties waar ze uit mag kiezen. Dat wat ze mee naar school neemt is vaak ongeveer hetzelfde als dat van mij, maar ze mag best wat groenten kiezen of het soort fruit. Nu klinkt het echt alsof ze helemaal geen keuze krijgt, dat is echt niet zo. Maar als ik en vriend in de middag couscous meenemen, ga ik niet voor dochter soep maken, omdat zij zo graag soep wil. Ze mag WEL kiezen welke groente ze dan graag heeft (mits dan enigszins een goede combi is, aangezien vriend en ik het dus ook eten). Op die manier mag ze dus best keuzes maken, maar ook wij bepalen gewoon dingen. We beperken dus als het ware de keuzevrijheid. Als we wat leuks gaan doen, bepalen wij, omdat dochter altijd zal kiezen voor opa en oma en ze begrijpt gewoon niet dat dat niet altijd kan. Dus dan gaan we gewoon naar het bos en vertellen we dat. Waarom zou je altijd aan je kind moeten vragen of ze naar het bos of de speeltuin wil? Voor mij (ik ben 34) word ook genoeg bepaald waar ik niets over heb te zeggen, ik heb keuzevrijheid in veel dingen, maar in sommige dingen niet. En zo geldt dat ook voor dochter en de jongste twee, maar die zijn wel erg jong. En zinnige argumenten verschillen per situatie. Ik kan daar niet gelijk een voorbeeld van geven.
En ik kan hier nog uren over doorpraten. Dochter kiest bijvoorbeeld welk verhaaltje ze 's avonds wil, maar ik bepaal hoe laat ze naar bed gaat etc. Zo zijn er gewoon dingen waarvoor ik haar te jong vind of waarbij ik vind dat ik betere keuzes kan maken. Ze heeft best wat inbreng in de dingen waar mijn kleuter aan toe is, maar wij beperken vaak wel de keuzes. Juist omdat een vierjarige gewoon niet altijd de meest verstandige keuzes kan maken. Hou ouder ze wordt, hoe meer vrijheid ze daarin zullen krijgen.
Oh, dat is ook zeker zo! Maar even voor de duidelijkheid: ik heb het over de niet-opvoeders. En ik weet zeker dat het niet mensen betreft, die vinden dat het zo belangrijk is dat een kind zelf leert kiezen, want ze geven in eerste instantie de grenzen aan, het kind gaat er overheen, ze proberen hun kind te corrigeren, maar krijgen me weerstand te maken en vervolgens geven ze het op. Wat leert het kind dan? Niet om eigen keuzes te maken, maar dat je van een Nee altijd een Ja kunt maken, als maar een langere adem hebt dan de regelmaker.
Maar je gaat toch naar het bos of de speeltuin voor hun. Waarom mogen ze daar dan niet uit kiezen? als zoontje van 3, toen nog 2 vroeg naar de speeltuin dan gingen we ook als dat kon. En hij leert ook met teleurstellingen omgaan want de speeltuin heeft een lange winterstop speelgoed krijgt hij hier ook grotendeels cadeau maar hij kiest het wel voor een gedeelte. Dat begint nu pas stilaan. Als we boodschappen gaan doen in een bepaalde winkel mag hij soms iets kleins uitkiezen. Laatst koos hij een autootje uit die hij al heeft. Ik heb hem 3 keer gezegd dat hij die al heeft, andere auto's laten zien maar neen, hij wilde deze auto. Tja, zijn keuze en achteraf gezien geen slechte keuze want hij gebruikt beiden altijd bij elkaar. Fruit mag hij kiezen tussen 2 stuks. Ook in de albert heijn mag hij zich iets uitkiezen van fruit kleding boeit hem niet zoveel maar hij heeft wel mijn smaak. Als hij mag kiezen kiest hij altijd hetgene ik heb gekocht en zelden wat oma heeft gekocht . Ik ben voor relaxte en skate kleding, oma voor nettere
Ik hoop dat er dikgedrukt is wat ik wilde. Even een oprechte vraag hoor, niet om je aan te vallen o.i.d. Hoe zou je dat gaan doen als je dochter vegetariër zou willen worden/ zijn? Zou je dan niet apart voor haar willen kopen?