Ik was een enorm feestbeest, bijna elk weekend een feestje en elk jaar gingen we minstens 1x ver weg op reis. Maar ik deed dat al jaren en was ook de 30 al gepasseerd en vond het tijd voor verandering. Nou die kwam er. Soms mis ik mijn "oude" leven. Maar ik ben enorm blij met wat ik nu heb. Ik zou niet meer terug willen. Ik mis wel slaap
En ik ben me bewuster van wat ik doe. Alleen in het donker fietsen vind ik nu eng, daar had ik voorheen geen moeite mee. Ik denk altijd, wat als mij iets overkomt? Ik denk veel vanuit mijn moeder rol. Mn kinderen zitten altijd in mn hoofd
Meerdere mensen zeggen dat ze zelfverzekerder zijn geworden sinds ze kinderen hebben. Dat herken ik heel erg. Ik heb altijd erg de neiging gehad om me aan te passen aan de groep waar ik mee om ging of aan mensen waar ik tegenop keek. Ik heb altijd met kinderen gewerkt dus iemand anders bepaalde altijd hoe ik moest opvoeden en hoe ik mijn werk moest doen. Ook als ik er zelf niet helemaal achter stond. Toen ik moeder werd voelde ik een enorm gevoel van vrijheid. Natuurlijk lever je in de praktijk wel wat vrijheid in, qua stappen en reisjes, maar toch voelde ik meer vrijheid dan ooit. Voor het eerst was ik (en mijn man natuurlijk) degene die bepaalde wat er gebeurde. Ik mocht zelf de keuzes maken en anderen moesten dat accepteren. Heerlijk! Ik ben natuurlijk ook wel eens onzeker of ik het wel goed doe maar ik sta achter mijn keuzes en over het algemeen gaat het wel goed, geloof ik. Van het consultatiebureau ben ik nooit onzeker geworden en ik wist altijd goed te beargumenteren waarom we bepaalde keuzes maakten. Ze hebben me ook nooit echt tegengesproken. Onlangs kreeg ik van de verloskundige nog te horen dat ik vanaf dag één in de kraamweek een heel zelfverzekerde moeder was. Best een compliment en echt een verschil met vroeger. Doordat ik moeder werd durfde ik veel meer voor mezelf maar ook zeker voor mijn kind te gaan staan.
Ah wat naar! Zo zie je het echt niet voor je voor je kinderen krijgt. Ik kan ook ineens om tv-programma's/films huilen ook als ik boos ben. Verder. Ik ga nauwelijks uit. En als ik ergens heen ga wil ik op een christelijke tijd thuis zijn (.. want de kids worden wakker). En ik heb er gewoon geen energie voor. In tegenstelling tot voor ik kinderen kreeg.. Ik drinks nauwelijks alcohol. Naja minder dan voor die tijd
Voor kinderen: - abonnement op de Bios - +/- 3x per maand op stap - 4 dg per week werken - ieder jaar een verre reis - spontaan beslissen om ergens heen te gaan (uit eten, feestje, winkelen, stedentripje etc.) - we willen graag iets: we doen het/kopen het - uitslapen in het weekend!! - Dagje binge watchen wanneer nieuw seizoen van een serie uitkwam - Grote klussen in huis laten doen (bijv schilder laten komen) - regelmatig een dagje naar de sauna Nu met kinderen: - 2x per week sporten - 2 a 3 dagen werken per week - niet meer op stap - zomervakantie naar een leuke camping voor de kids in Frankrijk - midweek of weekendje centerparks/Landal - sparen voor iets wat we echt graag willen hebben - zelden nog uitslapen - soms een feestje (1x per 3mnd ongeveer) - veel kinderverjaardagen bezoeken, vaak ook gezellig om dan ook alle vrienden (en hun kids) te zien en weer bij te kletsen. - veel meer was te doen maar gelukkig ook een poetshulp 1x in de 2 weken - werken met roosters, schema's, volle agenda's -grote klussen in huis zoveel mogelijk zelf doen, of met hulp van vrienden/kennissen, of zwart, of gewoon niet - eerst oppas regelen, dan pas iets voor (ons) jezelf kunnen plannen/afspreken.
Gister een avondje uit gehad. We hadden een bekende gevraagd op de kindjes te passen en wij zijn een avondje naar het theater gegaan. Van half 8 tot 10. Daarna snel naar huis! Leuke avond gehad hoor, maar vroeger zou je nog ergens wat gaan drinken. Nu wilden we lekker naar huis.
Wat bij het meest veranderd is dat ik nooit had gedacht dat ik zoveel kon houden van iemand... Verder kon ik voorheen gerust tot 1.30 opblijven zo van "we zien wel hoe het morgen gaat" en ga ik nooit minder dan 8 uur voor de wekker gaat naar bed. Heel raar, ik heb sinds de geboorte opeens 8,5u slaap nodig om me echt fit te voelen. Vroeger genoeg aan 6u. Niet echt handig als jonge mama... Verder sport ik veel minder. Mijn vriend werkt ploegendiensten, ene week ochtend andere week avond. Die weken kan ik 's avonds niet zomaar de deur uit. Daarom is mijn bmi nu ook veranderd van 19 naar 27. Helaas. Gelukkig kan mijn zoon nu los fietsen sinds 2mnd dus hij gaat gezellig mee als ik ga hardlopen! Ik had ook nooit verwacht dat ik stapavonden als carnaval, rockconcerten en "stampparty's" over zou kunnen slaan. Maar het kist me geen moeite. Integendeel, die ene keer dat ik ga heb ik er geeeen zin ik. Als ik er eenmaal ben amuseer ik me wel, maar netflix is meer favoriet dan dj blabla enz
Dat je niet zomaar meer je eigen plan kunt trekken vind ik na 2 jaar nogsteeds wennen. Voordat er kinderen waren deden we niks op een vast tijdstip, gingen vaak spontaan uit eten of winkelen, tot laat een film kijken en alles pas beslissen op het moment dat wij er zelf zin in hadden. Nu plannen we veel meer vooruit en moet er altijd een stap vooruit gedacht worden. Maar de spontaniteit komt steeds meer terug nu ze ouder worden
Er veranderd natuurlijk altijd een hoop, maar de meeste dingen (zoals meer moeten plannen, niet zomaar iets kunnen doen etc) gaat allemaal vanzelf eigenlijk. Ik hoefde daar niet aan te wennen en vind dat ook helemaal prima. Maar 1 ding vind ik echt lastig en dat had ik nooit zo kunnen bedenken van te voren: dat je zoveel verantwoordelijkheid, liefde maar dus ook zorgen voor iemand kan voelen. Dat geluk en verdriet zo dicht bij elkaar kan liggen. De verantwoordelijkheid over hun leven dat vind ik nog steeds zo eng.
Dat heb ik ook wel, dat je je realiseert hoe raar dingen vroeger gingen. Ik pik aanzienlijk minder. En al helemaal niemand kwets mijn kind. Bepaalde mensen heb ik daarom ook uit mn leven gezet. Ik heb niks opgeofferd, was hiervoor veel thuis na mn werk en nu ook. Ik voel me vooral veel rijker. Ik vind mama zijn het mooiste wat ik ooit ben geworden en mis ook niks uit de tijd van voor ik moeder was.
Op zich niet zoveel veranderd, behalve echt geleefd worden door je kids Aangezien wij bewust voor kinderen hebben gekozen, is dat ook niet erg. Wat wel echt veranderd is, is dat ik onzin niet meer tolereer. Als iemand zich achterlijk gedraagt, dan spreek ik die persoon er direct op aan. Verandert het gedrag niet? Dan mag die persoon wieberen. Het kleine beetje tijd wat ik heb voor mensen buiten mijn gezin, wil ik alleen besteden aan leuke positieve mensen.
Alles. Mijn ambities, onze reislust, onze relatie, mijn vertrouwen in de toekomst... Maar goed, we hebben ook een meervoudig gehandicapt kind gekregen, die tot het einde van zijn levensdagen 24-uurszorg zal nodig hebben. Dat gaat wel wat verder dan iets minder vaak op stap of wat strakker plannen. Ik ben wel meer gaan vechten voor wat ik belangrijk vind en mijn prioriteiten zijn anders. Ik vecht als een tijger tegen de bureaucratie van zorginstellingen en vóór begrijp van anderen voor onze situatie. Met mensen die zich niet flexibel opstellen naar ons toe, verbreek ik het contact. Ik zoek vrienden om me heen die snappen dat ik vaker dan anderen een afspraak op het laatste moment afzeg. Ze weten dat ik mijn best doe, maar dat niet alles lukt. Lui die eisen dat ik op hun verjaardag kom, kunnen erop rekenen dat ze geen eens meer een kaart krijgen. Jammer dan, verjaardagen zijn geen optie meer. Mijn zoon kan ik niet meenemen en als ik een keer een avond vrij kan plannen ga ik iets anders doen dan met 10-en in een kring om een schaal gesneden komkommer zitten. Vakantie? 4 dagen in een aangepaste bungalow op Terschelling misschien, maar reizen naar Amerika en Canada en al die andere plaatsen die op onze to-do-lijst stonden zijn geen optie meer. Het leven wordt heel anders en ik kan wel zeggen dat ik heb geleerd om kleine dingen te waarderen (dat is ook zo), maar het is vooral gewoon kut en erg vermoeiend.
Dat heb ik ook heel erg. Als mijn vriend en ik samen een avondje weggaan denk ik ook altijd : we zouden nu maar verongelukken, onze kinderen zijn zo jong zij zullen ons later niet eens meer kunnen herinneren
Mijn werk was altijd heel belangrijk voor me. Nog steeds wel, maar het gaat niet meer voor alles. Mijn gezin gaat nu voor alles. Als ik weg wil, moet ik oppas regelen. Ik kan niet zomaar meer de deur achter me dicht trekken. Maar ik moet zeggen dat ik dat niet heel erg vind.. voelt niet alsof ik heel veel vrijheid in heb moeten leveren. Wat toch wel het meeste is veranderd, is dat ik nu veel meer rust voel. Rust en onvoorwaardelijke liefde. Ook heb ik een ritme gekregen, ik kan niet meer zo maar midden op de dag mijn bed uit rollen (werk heel onregelmatig).
Ik sta tegenwoordig 5u/5:30u op ipv 10u. (Werk normaal alleen avond en nachtdiensten dus dat vroege opstaan is wel ff wennen) Verder is er niet zo heel veel nog veranderd...heb nog niet de behoefte uit te gaan, dus zal nog ervaren hoe dat gaat zijn straks.
Ik ben heel onverwachts zwanger geraakt, en in de zelfde week als ik daar achter kwam mijn baan verloren. Ik ben van een workaholic met een bruisend sociaal leven (iedere week op stap, etentjes, weekendjes weg.. het kon niet op) veranderd in een thuiszittende mamma2be met een vent op zee. Jeetje wat heb ik me ongelofelijk ellendig gevoeld in de zwangerschap, al mijn dromen, doelen en vertrouwde leventje zag ik aan me voorbij gaan. Nu mijn dochter bijna 8 maanden is heb ik daar gelukkig zo’n ander gevoel bij! Mijn relatie is beter dan ooit en boven alles hebben we een práchtige en gezonde dochter (en daar ben ik zó dankbaar voor). Hoewel de frequentie wat afgenomen is doe ik nog genoeg dingen die mij plezier gaven voor mijn zwangerschap. Mijn ouders en schoonouders zijn geweldig, en nemen het over als ik het even niet meer trek of als we er samen op uit willen. Hoewel het alleen zijn nog steeds erg moeilijk is (misschien zelfs moeilijker als voor mijn bevalling) heb ik me in tijden niet zo geliefd, ontspannen, zelfverzekerd en gelukkig gevoelt. Ohja, en emotioneel zoals je kunt Lezen :’) ... jeetje, wat dat moederschap toch allemaal met je doet he!
Ik werkte meer, bijna het dubbele meer dan wat ik nu doe. We gingen vaak uit eten en als we beide vrij waren gingen we altijd wel weg en lunchen. Op het begin was het even slikken dat het anders moest....50/60 uur thuis werken met een baby is bijna onmogelijk namelijk en omdat we de eerste periode een veilige hechting wilde kozen we ervoor om hem niet te laten logeren, dus echt uitgebreid uit eten zat er ook niet meer in. Maar we hebben er zoveel voor teruggekregen. We zijn nog closer geworden en hebben beide het gezin gekregen waarin we niet zijn opgegroeid. We beschikken beide over een (onverwachte) drive om het anders te doen dan hoe wij alles geleerd hebben en onze relatie is dan ook heel anders geworden. We praten veel meer, ook over situaties rondom ons zoontje (opvoeden is nu echt begonnen) en over onszelf. De vriendschappen zijn daardoor, misschien gevoelsmatig, oppervlakkiger geworden. En wat inderdaad al werd gezegd...de liefde... Het is anders dan de andere liefdes en de wereld anders kunnen bekijken vind ik heerlijk!
JA, ons dagelijks leven is drastisch veranderd. Wij gingen minstens 2x per week uit eten vroeger, elke avond was ik wel ergens op stap (met vriendinnen, collega's, man, vriendengroep), ons huis was een soort verzamelclub/hotel voor de vrienden. Gelukkig is ons sociale leven nog steeds druk, maar heel anders. En genieten we nu vooral van onze tijd met de kids. Daarnaast vind ik de grootste verandering de constante angst die moederschap met zich meedraagt. Ik ben verantwoordelijk voor 3 kleine levens, en ze zijn ook nog afhankelijk van mijn leven. Die angst,zorg en liefde zijn allesomvattend