hoe omgaan met aanhankelijkheid bij 'sprongetje'?

Hoi hoi!

Nou heb ik zelf weinig gemerkt van sprongetjes bij mijn zoon (tot nu toe, misschien komt het nog) maar hij wilde toen hij zo klein was ook liever bij mij of bij zijn papa in slaap vallen dan in zijn bedje. Ik heb hem zelden tot nooit laten huilen toen hij zo klein was.

Ik zou zeggen, lekker bij je pakken, je kunt ze op die leeftijd écht nog niet verwennen. Onze zoon sliep in het begin ook echt vaak alleen maar in, in onze armen maar nu ben ik blij als hij het een keertje doet, als hij op schoot zit dan moet hij eraf, hij moet nu de hele wereld ontdekken. Als hij echt heel moe is, dan wil hij in zijn bedje liggen, lekker ongestoord Dus lekker knuffelen, lekker bij je houden en dat zelf slapen komt wel goed hoor

 

Hoi Stéphanie, allereerst welkom op dit forum!

De meningen zullen hierover verschillen maar ik ben ervan overtuigd dat je een baby tot een maand of 6 zeker niet kan verwennen. Of hij nu een sprongetje heeft of niet, hij is pas 4 weken oud en heeft dan ook gewoon nog mamahonger. Hij heeft 9 maanden heerlijk warm in jouw buik gezeten en dan is het natuurlijk niet vreemd dat hij bij jou wel lekker in slaap valt en in zijn bedje alleen in een grote kamer niet. Louise heeft sowieso bij mij de eerste paar maanden naast me in een wiegje geslapen als ik sliep en als ik beneden was, lag ze lekker in de box of in mijn armen en viel daar in slaap. Langzaamaan wordt dat steeds beter/makkelijker en neem je allebei kleine stapjes om elkaar een klein beetje los te laten. Het komt echt goed, als je maar op je gevoel afgaat en ik zou Julian dan ook lekker bij me nemen, veel knuffelen en bij me laten slapen voor zover dat kan. Louise slaapt sinds ze een paar maanden oud is ook gewoon in haar eigen bed en dat gaat (op sprongetjes na) gewoon prima en ze is echt niet verwend. Een baby kan je echt niet verwennen met aandacht/liefde. Dat hebben ze juist nodig om goed te ontwikkelen.

Liefs
Manuela

 

Echt niet laten huilen, is nergens voor nodig! Kan alleen maar kwaad.

P.S. Niet iedereen heeft het boek, hoor Ik in ieder geval niet. Niet nodig, ik zie zo wel dat mijn dochter 'springt'. Iedere dag is weer helemaal nieuw met nieuwe dingen en ze springt de hele dag!

 

Ik geloof er ook in dat je ze tot 6 maanden niet kunt verwennen hiermee. Lekker bij je nemen! Na 6 maanden kunnen ze door gaan krijgen dat huilen in bed ervoor zorgt dat mama of papa weer komt en dat ze ook misschien wel uit bed gehaald worden als ze maar lekker lang doorhuilen

 

Laten huilen is gelukkig echt niet meer in de mode.
Je kindje heeft negen maanden lekker warm en veilig bij je in de buik gezeten, en dan moetie nu opeens maar alleen steeds in dat koude bedje, ik zou er ook van gaan huilen.
Geniet van je kind en laat je kind van jou genieten! Sls baby's je nodig hebben, huilen ze, dat is het enige wat ze kunnen. En als ze jou voelen en ruiken en horen, worden ze het snelst weer rustig.

Toen ik m'n eerste kreeg heb ik me zoveel laten beinvloeden door m'n moeder en schoonzus, die steeds maar zeiden: niet oppakken, laten huilen, anders verwen je hem. (dat was toen mode) Ik heb hierdoor m'n moederinstinct heel erg laten onderdrukken en m'n arme kereltje veel te veel onnodig laten huilen.
Met de tweede wist ik gelukkig al beter, en die was veel rustiger en gauwer getroost.
En nu weer: ik troost Jesse als het nodig is en hij is supermakkelijk en lief en rustig. Als hij huilt, (doetie gelukkig niet veel) dan heb ik hem altijd zo weer rustig. Als je ze eerst een tijd laat huilen, duurt het veel langer voor ze weer rustig zijn.

 

Er is toch een verschil tussen laten huilen en laten huilen.

Echt uren laten bleren is iets heel anders dan even een paar minuutjes laten razen! Als ik Lena altijd had opgepakt en niet had laten huilen, had ze nu nog nooit geslapen. Sommige kinderen hebben het even nodig!

Sprongetje is inderdaad vervelend, Lena had er ook echt last van. Pas later las ik over sprongetjes, was blij te lezen dat het te verklaren was waarom het opeens zo'n draakie geworden was

Wij lieten Lena altijd vijf minuten huilen (en dat lijkt lang, 3 minuten huilen lijkt al snel een half uur) en negen van de tien keer sliep ze voordat er vier minuten om waren. Huilde ze dan nog, gingen we met 'r knuffelen of kreeg ze nog wat eten, daarna viel ze eigenlijk altijd in slaap. Idem als ze echt ging krijsen ipv huilen.

Dat 'niet laten huilen' is m.i. wel iets dat je niet te letterlijk moet nemen. Laten huilen is voor mij je kind een kwartier lang laten krijsen ofzo. Das idd niet goed lijkt mij. Vaak was ook effe erbij gaan zitten of even met haar lopen in haar kamertje al voldoende om haar in slaap te krijgen.

't Is een beetje de gulden middenweg vinden, maar als je kindje zo jong is, gewoon even aankijken en daarna gewoon bij je houden.. En als ze al 'verwend' worden daardoor, leer je ze dat snel genoeg ook weer af hoor. Maar nog even niet als ze een week oud zijn

 

Ik ben van mening dat je huilen hebt en huilen.
Als Senna in een sprongetje zit dan merk je dat heel erg goed. Ze wil alleen maar bij mamma zijn, kan echt tegen mij aankruipen en slaapt dan ook een heel stuk slechter.
Als ze dan huilt bij het slapen gaan dan ga ik haar veel eerder troosten dan wanneer ze niet in een sprongetje zit.
Wanneer ze huilt als ze wakker is dan sta ik bij de eerste kik al bij haar en houd haar lekker tegen mij aan. Daar geniet zij van maar ik net zo goed.

Als ik Senna niet 'kort' in slaap laat huilen dan heb ik een meisje dat constant om het kwartier wakker is. Dat is wel gebleken uit de eerste maand. Het CB en kinderarts hadden mij al geadviseerd om haar in slaap te laten huilen maar daar geloofde ik niet in. Totdat het 'noodgedwongen' een keer zo uitkwam. Ik moest nodig kolven en Senna had ik net in bed gelegd. Afijn, binnen tien minuten sliep ze dus en wel voor een dikke vier uur.
Toen kon ik niet anders dan concluderen dat Senna het nodig heeft om zich in slaap te huilen. Ze heeft het minder vaak nodig en ik blijf soms ook even bij haar staan met mijn hand tegen haar wang. Dan is ze ook zo vertrokken (maar helaas dan ook voor een heel kort slaapje).

Kortweg: tijdens een sprongetje loop ik hier constant met Senna rond en knuffel haar zoveel zij maar wil. Als ze aangeeft dat ze het nodig heeft dan geef ik haar dat met al mijn liefde.

Je krijgt van iedereen verschillende adviezen en kan daar flink onzeker van worden. Ik heb inmiddels geleerd dat je goed op je eigen gevoel af moet gaan. Dat wil niet zeggen dat ik mij soms ook nog onzeker kan voelen (als ik een advies krijg of lees dat afwijkt van mijn eigen doen en handelen) maar gelukkig heb ik dan een partner die zegt dat ik een supermamma ben die het beste doet wat onze Senna nodig heeft. Het is een vrolijk meisje dat (schater)lacht zodra ze mij ziet. Ik denk dan maar: zo slecht doe ik het nog niet met haar.


Groet en succes
Anna

 

Volg je gevoel! Als je gevoel zegt: ik pak hem op, doe dat dan. Zo'n kleintje kun je nog niet verwennen hoor. Als hij wat ouder wordt dan laat je hem vaak al wel wat langer huilen.

 

Sluit ik me bij aan. Je weet vanzelf wat het beste werkt voor jouw kindje. Tijdens een sprongetje kunnen ze best wat extra aandacht gebruiken en waarschijnlijk neemt het daarna vanzelf weer af en bouw jij het af door de kleine weer terug te leggen in het eigen bedje ipv bij je te nemen. Geniet van die kleine (ze worden zo snel groot!).