Tegenwoordig wordt er heel snel een autistische of adhd stempel op iemand geplakt. Zou best kunnen hoor maar daarvoor moet je toch echt naar een specialist. Zitten ook wat gewoon typisch mannelijke eigenschappen in je verhaal: het niks uit zichzelf doen, niet over gevoelens praten, zich maar op één ding focussen bijvoorbeeld. Ik ken ook iemand die altijd op visite gewoon de krant ging zitten lezen en zich voor niks en niemand interesseerde, heel irritant en in zijn geval is het gewoon onkunde en échte desinteresse. Heeft zich vroeger ook nooit leren socialisereren zeg maar, aard van het beessie dus en krijg dat er maar uit. Of het autisme is of het aard van het beessie, zal er wel met een deskundige over gaan praten...samen. Succes!
Ten eerste om antwoord te geven op jou vraag: Of dit maneigen is dat denk ik niet...ik heb een man die altijd discuseert en zich niet onder de tafel laat praten...en zo ken ik er meerdere. Er is wel iets wat mij zorgen baart omtrent jou partner en dat is het volgende: Ik heb zelf een bepaald verleden dingen mee gemaakt in mijn jeugd. Ik ben toen heel erg onzeker geworden, ik sprak met niemand, alleen maar het hoognodige en was erg verlegen, ook schaamde ik mij voor veel dingen (onzekerheid dus) Veel mensen dachten dat ik ook autistisch was..dit is niet zo. Met niemand durfde ik over mijn verleden te hebben tot mijn relatie op een gegeen moment op springen stond ik dacht wat mijn jeugd is kapot gemaakt, maar mijn toekomst mag niet kapot worden gemaakt daar ga ik voor vechten. Heb toen alles aan mijn man verteld, ik ben op advies van mijn man met een psychiater gaan praten. Ik durfde eerst niet maar mijn man stond naast mij en wist toch alles al dus was de 1e 2 gesprekken aanwezig daarna deed ik het zelf. Nu 10 jaar later praat ik weer vanuit mijzelf, heb ik mijn verleden een plek weten te geven en ga ik discussies aan, sterker nog i loving it...hou er niet van als mensen mij onder de tafel willen praten daar ga ik dan de discussie mee aan. Weet overal wel wat op te vertellen, dus positief gezien heh. Mensen die mij kennen zeggen ook hoe ik veranderd ben en mijn partner is nu nog meer verrliefd op mij dan 12 jaar geleden. Onze relatie is opgebloeid en het gaat allemaal geweldig!! Ik herken dus veel in het gedrag van jou vriend, ik zou zeggen op een rustig avondje met een rustgeven muziekje en wat lekkers te eten of te drinken ga je naast hem zitten. Je verteld hem dan dat je ziet dat hij met iets zit en dat het zijn gedrag beinvloedt. Dat jij het pas hoeft te weten als hij daar klaar voor is (ga niet vragen waarom hoe of wat dat is pushen en klapt hij waarschijnlijk dicht) geef hem juist de ruimte. Zeg dat je het goed zou vinden voor jou relatie voor jullie gezinsleven als vader van jullie kind is als man voor jou. Dat hij met een professioneel iemand gaat praten (Verwijzing bij huisarts je hoeft niets te vertellen alleen dat je graag wilt dat je man met iemand praat vanwege persoonlijke gebeurtenissen waar jullie niet zelf uit zullen komen) Dat je bereid bent om dit voor hem te regelen en op touw te zetten dat je bereid bent om hem te brengen en in de gang te wachten en hem niet zal veroordelen. Probeer het baadt het niet schaadt het zeker niet! Relatietherapie tja...als hij niet open is en er zijn dingen waar hij niet over wilt of kan praten dan lost dat ook niets op...eerst de wortels van het probleem aanpakken dan kan je verder omhoog. Ik wens je heel veel succes...kijk naar mij ik heb het ook gered en ben gelukkiger dan ooit met mijn gezinnetje
ik dacht ook aan autisme, maar ik ben er achter gekomen, dat er heel erg veel vormen zijn, en dat het soms zeer onherkenbaar kan zijn. Mijn man heeft zeer ws. een vorm van autisme, de buitenwereld vind hem soms wat vreemd reageren, wat afwezig, maar hij kijkt mensen wel aan, maakt wel contact, dus niet opvallend. Op zijn werk gaat het prima, krijgt veel waardering daar en kan zijn eigen gang gaan, maar ook daar vinden ze hem wat afwezig. Hij heeft weinig behoefte aan echt sociale contacten, vind het wel gezellig, maar heeft het niet nodig. De gesprekken tussen ons zijn oppervlakkig, of diepgaander als het over zijn onderwerpen gaan. Hij wil zich wel inleven, maar hij kan het niet (bijv. ik heb borstontsteking gehad, ik lag met 40 graden koorts ziek te zijn op de bank, met een baby en een kleuter rondlopend, dan is een dag heel lang zonder hulp. Ik was blij dat manlief klaar zou zijn met werken, en het eerste wat hij vraagt toen hij thuis kwam: "heb je wel gekookt"?terwijl hij wist dat ik ziek was. Een week later was hij wat verkouden en hoesterig, en hij heeft 4 dagen op bed gelegen, zielig mopperend dat niemand zich zo voelde als hij, en dat niemand voor hem zorgde!) De andere kant is dat hij een harde werker is, die alles perfekt afwerkt, maar daardoor vaak geen oog meer heeft voor de dingen die om hem heen gebeuren. Er moet hier bijv.elke dag elke dag gedweild worden (het liefst 2 x, ook al zijn we de hele dag niet thuis geweest)Ongemerkt komt alles in huis op mij neer, zeker de regeldingen rondom de kinderen, opvang, enz. Ik kan mijn man niet veranderen, maar ik kan wel leren om mijn eigen grenzen goed aan te geven, en om duidelijk te zijn naar hem wat ik verwacht van hem, zodat ik ook weet dat hij me gehoord heeft, en vooral dat er doorgedrongen is wat ik gezegd hebt, daardoor merk ik ook dat het met hem beter gaat. Bijv. als ik het ergens niet mee eens ben, hield ik vroeger een heel verhaal over waarom ik het wel of niet wilde, en als hij niet echt reageerde haalde ik er nog meer argumenten bij, wat meestal eindigde in een ruzie van mijn kant (hij bleef wel zwijgen). Nu ik korter en duidelijker zeg wat ik wil/niet wil, en ook kort en duidelijk mijn verwachting. Bijv. Ik wil dat je vanavond die en die belt. of ik vind dat en dat niet leuk, je deed me pijn. Hoe was hij trouwens als kind, want als het autisme is, moet het toen ook gezien zijn, als het van de laatste paar jaar is, kan het geen autisme zijn. Ik heb heel veel gehad aan een lezing voor partners van mensen met autisme, als je er belang bij hebt, wil ik je wel een link sturen. Met mijn lange verhaal wil ik niet zeggen dat jou partner het heeft, maar als het wel zo is, zou het wel veel ophelderen, en zou je samen kunnen kijken naar wat werkt, succes!
Het verhaal van de TS had ik kunnen schrijven.Mijn man is uitgebreid getest en daar is uitgekomen dat het Asperger en ADHD heeft.Ik ben blij dat ik het weet,voor hemzelf maar vooral ook voor mij,hijzelf zegt er geen last van te hebben.Hij krijgt nu hulp en wij hebben gesprekken met een psygoloog erbij en dat is zo fijn.We kunnen nu leren hoe we beide ermee moeten omgaan. Mijn man is trouwens erg sociaal in opervlakkige contacten,je moet alleen niet verder gaan over gevoelens of "moeilijke"gesprekken proberen te voeren.Je krijgt vaak een heel vaag antwoord of hij kan zo'n vreemd niet gepast antwoord geven,ik schaamde me soms echt helemaal dood.
@sweetlove: jouw verhaal komt mij ook bekend mbt tot mijn man, hij is heel erg onzeker en verlegen, ook door zijn jeugd.
Wat fijn dat er zoveel reacties zijn! We zijn het gelukkig samen erover eens dat een gesprek met iemand die er verstand van heeft wel zo verstandig is. We willen beiden graag antwoord hebben op de vraag waar dit gedrag vandaan komt. Natuurlijk zullen er dingen zijn die gewoon voort komen uit wie hij is en misschien uit wat hij heeft meegemaakt maar het zou ook goed kunnen zijn dat zijn gedrag verklaard kan worden door iets heel anders, misschien inderdaad een vorm (lichte?) van autisme. Als ik met hem over vroeger praat dan is hij hier heel open over en hij zegt ook dat hij het absoluut niet als heel vervelend heeft ervaren. Maar hij geeft wel aan dat hij voordat hij mij leerde kennen onzekerder was dan nu met mij. Gewoon omdat hij vaak het idee kreeg dat hij niet voor "volwaardig" werd aangezien. Ook geeft hij aan dat hij graag had gewild dat hij was opgegroeid in een gezin zoals het gezin waarin ik ben opgegroeid. Hij heeft die gezelligheid wel altijd gemist maar vind het desondanks toch moeilijk om zelf ook een "gezellig" persoon te zijn. Hij is absoluut niet onzeker, maar ik heb soms zelf wel het idee dat hij zich schaamt als hij zich in een gesprek mengt. Soms heb ik het idee dat hij denkt dat wat hij zegt "dom" is. Voor onze zoon is hij gelukkig echt een super vader. Hij is enorm betrokken bij zijn ontwikkeling, hij mist hem al als hij een middag weg is en ze hebben een hele goede band. Ze delen ook 1 grote passie: voetballen. Het zijn dus 2 handen op 1 buik. Gelukkig maar. Vriend stelde zelf voor dat het misschien goed is om eens met zijn ouders te praten. Hoe zij het hebben ervaren in de jaren voordat hij mij leerde kennen en wat zij precies bedoelde met dat ze 5 jaar geleden graag wilde dat hij onderzocht werd. En dan is de volgende stap denk ik toch een doorverwijzing van de huisarts. Al is het alleen maar om het verhaal eens te kunnen delen met een deskundige en eens te horen hij hij/zij erover denkt. En dan wordt het een kwestie van accepteren, er mee om leren gaan denk ik. Ik wil mijn vriend voor geen goud kwijt, maar ik merk wel dat het veel van mij vraagt om op deze manier samen met hem te leven. Daarom wil ik ook graag weten wat het precies is en ik hoop zo dat we dan een manier kunnen vinden om hier samen mee om te leren gaan. Kikker: Ik zou het wel fijn vinden om dat eens te lezen, zou je mij die link willen sturen? Thnx! FairyLaughs: Dat is inderdaad de reden, ik wil het gewoon helder hebben waarom hij doet zoals hij doet. Dwingen werkt inderdaad absoluut niet, maar gelukkig is hij het er zelf ook over eens dat het goed is om dit eens te laten onderzoeken. Ik ben zo blij dat hij het serieus neemt en dat hij open staat voor de mening van een deskundige.
Zo herkenbaar verhaal yummy Mijn vriend heeft zich ook laten testen (vroeger al) daar is uit gekomen dat hij een vorm van ADD en ODD heeft Hij leeft af en toe echt in zijn eigen wereld en lijkt alles langs hem heen te gaan. Heel veel succes meis
Het doet mij juist een beetje denken aan ADD (attention deficit disorder). Dit is een subtype van ADHD (dus min of meer hetzelfde, maar dan zonder het lichamelijke. Maar je omschrijft natuurlijk maar een paar kenmerken van zijn gedrag, dus ik kan het verder ook niet zeggen, ik herken alleen bepaalde dingen die je omschrijft. Ik heb ook ervaring met iemand die vaak een soort van onderdrukt zijn in zijn kindertijd, die persoon is erg onzeker gemaakt door het gedrag van zijn ouders, en daar merk ik bijvoorbeeld dingen als vergeetachtigheid, en dingen zodanig vergeten dat ik het idee heb dat hij zich niet ervoor interesseert. Ook weinig empathisch vermogen, zeker als hij niet lekker in zijn vel zit, en slecht een eigen mening kunnen hebben, en heel erg gesloten zijn. Ook bijna nooit spontaan over zichzelf vertellen, of hoe hij over iets denkt etc. Ook beslissingen wil hij zelf niet graag maken, het liefste zou hij willen dat iemand voor hem beslist. Ik denk dat een deel van deze dingen die je omschrijft in zijn karakter zitten, veel ook aangeleerd en meegekregen van vroeger, maar er zou ook best een stoornis kunnen zijn voor een ander deel. Lastig zeg... weet je misschien of hij vaak aan het nadenken is, of dat hij juist meer laks is en eigenlijk helemaal niet zoveel nadenkt ? Weet hij zelf dat zijn gedrag lichtelijk opvalt en waardoor denkt hij dat dit komt ?
Yummy, allereerst vind ik het al fijn te horen dat jullie er samen over praten en er iets aan willen doen! Ik ken je vriend natuurlijk niet persoonlijk maar weet wel "wat" meer over hem en eigenlijk is het heel erg vergelijkbaar met mijn zwager. Ik weet niet of ik je dit weleens heb verteld maar dat is echt een zeer zelfverzekerde man, god's gift to women als je hem ziet en gewoon heel erg aardig. Maar diep van binnen zit een man met veel onzekerheden als het gaat om zijn eigen intelligentieniveau. Hij had dan geen dyslexie maar vreselijk veel moeite met rekenen en heeft dit ook vaak op school gehoord. Dit werd zo'n groot onderdeel van zijn onderbewuste zelfvertrouwen dat hij dichtklapte als hij alleen al een simpele som moest maken. bv de rekening in een restaurant even delen oid. Uiteindelijk werd hij ook oppervlakkiger en had het idee dat zijn inbreng in een gesprek minder interessant zou zijn dan die van een ander. Na vele gesprekken met een expert (psycholoog) gaat het echt vele malen beter! Hij weet nu dat het gewoon een slimme leuke vent is maar dat rekenen niet zijn vak is, so what? Maar vooral de overeenkomst tussen die 2 is opvallend. Je vriend is natuurlijk het type wat qua uiterlijk wel opvalt en daardoor snel een stempel krijgt dat hij dan wel heel veel zelfvertrouwen moet hebben! Dat is mijn zwager ook. Oppervlakkig hebben ze dat dan ook maar diep van binnen.... Heel veel succes!!
Fijn dat jullie het daar over eens zijn. Wat ik je nog wel wil meegeven (dat heb ik me bij mijn eerste bericht niet gerealiseerd) is hem geen stempel op te plakken voor er echt een diagnose zou zijn. Heel veel dingen worden in het hokje van Autisme Spectrum Stoornissen geschoven maar zolang er geen definitieve diagnose is moet daar in mijn ogen wel mee opgepast worden. Een stempel opplakken is niet zo moeilijk, de inkt is er alleen vaak zo moeilijk af te wassen! Heel veel sterkte in ieder geval jullie samen!
@TS; Ik herken er ook iets van mijn man in. Niet in alles wat je schrijft, maar wel het moeilijk mengen in gesprekken. Hij geeft zelf ook aan dat hij wel wil, maar niet goed weet hoe. Ik moest altijd antwoorden uit hem trekken, wij zijn toen naar een psychologe gegaan en hebben om handvatten gevraagd over hoe ik het beste met hem kan communiceren en hoe hij met mij. (We zijn allebei best fel en tja, dat botst dan wel eens als je elkaar niet goed begrijpt.) Sinds wij dit gesprek hebben gehad, 2 jaar geleden, gaat het stukken beter! Misschien is dit handig voor jullie? Zo weet je de goede snaar te raken voor een antwoord en hij 'leert' hoe hij beter antwoord kan geven.. Maar om direct van autisme te spreken. Nee.. Maar vervelend is het wel!
Ik herken wel wat dingen in wat ik vroeger op school heb gehad over authisme, maar eigenlijk meer in wat ik terug zie in een vriendin van mij. Ze heeft ADD en is er vaak ook echt niet bij, kan in een gesprek over iets heel anders beginnen en vergeet ook dingen waarvan ze weet dat het voor andere echt belangrijk voor ze zijn (zoals de eerste echo bij een zwangerschap van een vriendin, dan sms ik haar zodat ze niet vergeet erna te vragen). Miss. dat hij idd met iemand kan praten, dan weet hij ook of het een oorzaak heeft dat hij zo is. Met dat ADD heb je ook pilletjes en met authisme zijn bepaalde dingen als 'behandeling / omgangsmanieren' mogelijk, maar natuurlijk afhankelijk van de vorm. (ik heb niet alles gelezen dus miss is het wel heel dubbel wat ik reageer)
zorgwekkend wil ik dit allemaal niet noemen zoals iemand het in het begin van dit topic noemde. richting ASS wel. op zich kun je daar oud mee worden, ook samen. als je de goede handvaten hebt.en veel incaseringsvermogen en doorzettingsvermogen als partner. ( vaak is het inderdaad zo dat ze mensen niet aankijken, maar ik heb hier een spraakwaterval met adhd en pddnos en die kijkt ook mensen gewoon aan en lult ze van hun stoel hij begrijpt alleen vaak geen snars van wat ze terug zeggen. of hoe hij moet reageren.) als zijn vriendin down is dat roept ie maaaaaaaaa praat jij ff met haar, ik ga ff roken. tjah.... hoevaak ik het hem ook uitleg. het kwartje valt niet en zal nooit vallen vrees ik. veel kracht gewenst.
Zijn communicatieve vaardigheden zijn wat beperkt als het onverspelbaar is voor hem, begrijp ik dat goed? Want in zijn werk heeft hij hier geen last van, hij weet wat hem te doen staat. Misschien is hier een training voor te volgen? Als hij er ook last van heeft tenminste. Lijkt me soms erg lastig wanneer je geen goed gesprek kan voeren met je partner.
Ik herken der veel in. Mijn vriend heeft asperger een mildere vorm van autisme. Hij kijkt mensen wel aan, kan zich ook aanpassen, en best wel socialiseren (heeft hij zichzelf aangeleerd). Maar toont ook heel weinig initiatief, alles wat hem dwars zit heeft met hem te maken, alles waar hij blij om is heeft met hem te maken. heel egocentrish want de wereld draait alleen om hem. Hij ziet ook niet dat ik kapot ben en echt zijn hulp kan gebruiken. Ik MOET het aan hem vragen. Nu leer ik er wel mee omgaan maar is inderdaad niet makkelijk. Mocht het asperger, autisme, add etc zijn is acceptatie dat hij anders is toch wel erg belangrijk. Ik kreeg het te horen toen we nog geen maand bij elkaar waren (woon nu al meer als een jaar samen) Het wil ook niet zeggen dat hij er niet om geeft, hij ziet het simpelweg niet. Probeer iig met hem te praten over een psycholoog, deze kan het vaststellen of er inderdaad sprake is van een "beperking" of dat er iets anders aan de hand is. Je mag me pmen als je erover wilt praten.
Ik heb ook een paar keer met mensen met Asperger gewerkt, en dit komt best overeen. Het hoeft niet hoor, maar het is meer om met je mee te denken.. Sterkte ermee... en laat je weten hoe het afloopt?
Heb alles hier gelezen en net een gesprek met schoonmoeder gehad. Vriend is vroeger getest op verschillende dingen (waaronder Asperger) en uit deze testen kwam naar voren dat hij dit niet heeft. Nu moet ik eerlijk zeggen dat ik (ben vanmiddag nog naar de bibliotheek geweest en heb op internet gekeken) ook weinig symptomen van Asperger en andere stoornissen in hem terug zie. Wel enkele hoor, maar heel veel ook niet. Conclusie was in ieder geval dat hij geen enkele van deze stoornissen heeft maar het werd wel duidelijk dat hij dyslexie had en een taalachterstand. Ergens ben ik hier heel blij om, maar ik weet ook niet zo goed wat wij nu nog moeten doen? Schoonmoeder wilde heel graag met ons samen praten, kijken of zij ons misschien kan helpen. Ze vertelde dat zij het vroeger ook best moeilijk vond dat hij zo gesloten was naar hen toe en volgens haar was hij naar mij al zoveel opener dan dat hij ooit naar hen is geweest. 078mama: Wat je beschrijft over je zwager, dat is precies wat ik bedoel te beschrijven qua J. zijn gedrag. Alleen heeft J. dus geen moeite met cijfers maar met taal. Ik heb ook altijd het idee dat hij "bang" is om het fout te doen of te zeggen. En andere mensen zien alleen maar een aantrekkelijke, grote, sterk gebouwde man die heel zelfverzekerd lijkt (en ergens ook wel is) maar hij is volgens mij niet zo zelfverzekerd wat "communicatie" betreft. Alleen dus wel weer als het op werk-gebied is, want hij weet dat hij goed is in wat hij doet. Dan lult hij echt als Brugman. Ik herken hem ook nooit als ik hem hoor bellen met klanten, als ik die mensen zou vertellen dat hij moeite met gesprekken heeft dan lachen ze mij zeker weten uit haha. Ik weet dat het mijn vriend vroeger ook echt honderden keren verteld is dat hij niet goed is in schrijven, in lezen en in het houden van een spreekbeurt. Toen we het er vanmiddag even over hadden zei hij ook dat hij de gesprekken bij bijv. mijn ouders thuis wel kan volgen, maar dat hij altijd denkt dat wat hij te zeggen heeft toch niets toevoegt aan het gesprek. Ik zit al de hele dag te denken en heb net geconcludeerd dat er denk ik 2 dingen zijn die ik vanochtend als 1 ding zag, maar die los van elkaar staan. 1. Vriend is gewoon niet zo'n romanticus en niet goed in spontaan iets organiseren of mij verrassen. Hij heeft moeite met het nemen van initiatieven. 2. Hij vindt het moeilijk om een écht gesprek met iemand aan te gaan over iets waar hij niet alles vanaf weet. Want over zijn werk of voetbal kan hij echt ellendig lang met mensen praten. Dat is iets waar hij veel van weet en waarvan hij zeker weet dat het is zoals hij het zegt. Gaat het echter over het presidentschap van Obama of de reden waarom Jan en Yolanthe uit elkaar zijn dan houdt hij zijn mond, ookal denkt hij er van binnen best iets over hij zegt het niet. Bang om "dom" gevonden te worden. Dat eerste daar is denk ik weinig aan te doen. Daar hebben we het ook al lang en breed met de relatietherapeut over gehad en dat is iets wat ik moet accepteren en waar hij af en toe zijn best in moet doen om het toch eens te proberen. Maar dat laatste vind ik toch wel erg, want ik wil niet dat hij zich zo voelt en zich daarom dus altijd stil houdt. Dat kan toch ook nooit goed zijn, altijd alles maar binnen houden? En ik ben juist het tegenovergestelde. Ik meng mij het liefst in iedere discussie, geef mijn mening en verdedig mijn standpunt met alles wat ik heb. Ik durf ook best iets te zeggen over onderwerpen waar ik minder verstand van heb en ben ook absoluut niet bang om iets "fouts" te zeggen want dan praat ik het wel weer recht. Ik kom uit een gezin waar je gestimuleerd werd om je mening te geven en voor jezelf op te komen. Hij komt uit een gezin waar mama de baas was en tegenspraak absoluut niet geduld werd. We hebben in ieder geval besloten dat een gesprek met een deskundige wel fijn zou zijn. Nog 1 vraagje, want ik lees tegenstrijdige dingen op internet: Als eenmaal uit testen naar voren komt dat je iets niet hebt (bijv. Asperger) dan kun je dat toch niet later nog ontwikkelen?
uit je verhaal krijg ik het idee asperger syndroom.. een vorm van autisme.. ik werk bij iemand die dit heeft,kleine puntjes waar je het aan kan herkennen.. -bepaalde handelingen altijd in dezelfde volgorde doen -geen/weinig inlevingsvermogen..geintreseerd in eigen verhalen -juist heel goed zijn in bepaalde dingen(kan breien zijn bijv of woordspellen .vanalles) -bepaalde dingen moeilijk verwerken(nieuws op tv wat schokkend is) -moeilijke concentratie op meerdere dingen(het getik van een klok of horen van muziek tijdens het bezig zijn) lees er wat over op google.. maar ditis wat mijn gevoel zegt. wil je veelsucces wensen en hopelijk kom je er snel achter wat het zijn kan.ik kan me er weinig bij voorstellen dat iemand uitzichzelf zo langs iedereen heen leeft.
oh lees net dat hij al getest was daarop.. had niet verder gelezen .. toch even naar de ha gaan of psych die wat meer door de buitenkant heen kan prikken en eventueel ideeen heeft waarop hij wel getest kan worden..is hij al getest op depressies?
Yummy, ik heb toch sterk het idee dat het een vorm van faalangst is en als je probleem 2 aanpakt dat je dan ook probleem 1 kunt oplossen. Misschien moet hij het gewoon samen met jou bij de ha bespreken en vragen of er een psycholoog in de buurt is die hierin gespecialiseerd is. Dus geen Psychiater! Ander maak je het zo beladen en dat is volgens mij niet nodig. Als je meer wilt weten over de situatie toen met mijn zwager weet je me te vinden!