Sorry, moet dit even kwijt... Weet even niet waar ik anders terecht kan... Op dit moment stromen me de tranen over de wangen. Waarom? Geen idee! Kan gewoon niet stoppen met huilen, voel me zo verschrikkelijk! Vanochtend hebben we de 20 weken echo gehad. Alles lijkt prima in orde en we krijgen een dochter. Natuurlijk ben ik daar heel blij mee, maar toch loop ik nu niet te stralen maar te huilen. Dat is toch vreselijk?! En iedereen blijft maar zeggen dat ik moet genieten van m'n zwangerschap. Maar hoe moet dat dan? Ik heb geen zin om de deur uit te gaan, geen zin om iets in huis te doen. Zou het liefst gewoon verdwijnen... Heb in het verleden vaker last gehad van depressies en sociale angst. Dacht dat het weg was, dat ik sterk genoeg zou zijn voor een zwangerschap. Maar het lijkt er niet op... Ik word vast een waardeloze moeder...
Ach meid, zo moet je niet denken!!!! Je kunt voor je kindje nooit iets fout doen omdat je altijd alles doet met de beste intensie! En wat voor jou goed is, hoeft voor een ander niet goed te zijn!! Laat die tranen maar gewoon lekker stromen, komen ook een hoop emoties en hormonen bij kijken bij een zwangerschap!! Geniet er van op jouw manier dan komt alles helemaal goed..... Liefs Jessie
Meid, hou je vast aan de gedachte dat je gevoelens en emoties in je zwangerschap nogal met je op de loop kunnen gaan en dus helemaal NIETS zeggen over wat voor moeder je zult zijn. Ik heb ook de nodige (?) moeilijke periodes in mijn zwangerschap gehad, zelfs zo erg dat ik meerdere keren aan mijn man heb gevraagd of we ons niet alsnog konden bedenken want dit werd toch niks... Gelukkig heb ik na hele heftige eerste weken (die kunnen ook behoorlijk pittig zijn, hou daar wel rekening mee) eindelijk het gevoel gevonden dat hoort bij moeder worden! En nu, anderhalf jaar later, kan ik me niet meer voorstellen dat ik er zo tegenop zag of dat ik het in het begin gewoon echt niet zo leuk vond........... Overigens moet je wel goed bij jezelf nagaan of je denkt dat dit hormonale oprispingen zijn of dat er misschien toch meer aan de hand is. Als je je echt langdurig zo slecht voelt, zou ik toch eens met een professional gaan praten. Die kan je beter helpen dan wij hier, met onze goedbedoelde adviezen Sterkte, meis!
hey meis nee nee nee dat word je niet maar je moet wel echt gaan praten met je gyn of je vk want het akn ook een zwangerschapsdepressie zijn gewoon rustig aan doen gefeliciteerd met je meisje en kom op probeer de nare gedachtes tegen te gaan schrijf ze op en probeer er een oplossing voor te vinden praat het ook van je af desnoods stickers op je spiegel met leuke en lieve berichtjes voor je zelf heel veel succes!!!
Linn meis komt echt allemaal door de hormonen.....dat heb ik ook wel es heb dan helemaal nergens zin in.. zou het liefst gewoon hele dag in me bed liggen en niks doen.. en soms dan word ik boos om iets dan weet ik later niet meer waar ik boos om ben geweest..en soms dan zeg ik tegen me man vanuit het niets dat ik wil scheiden omdat hij rookt en dat soort onzin dingen komt allemaal door hormonenn lieverd als jij vandaag nergens zin in hebt doe je toch ook lekker niks ga lekker luieren jezelf verwennen lekker lang in bad chillen.
Meisje toch. Ongetwijfeld word je géén waardeloze moeder!!! Maar ik wil je wel op het hart drukken om de gevoelens die je hebt bespreekbaar te maken bij je vk, zeker omdat je een historie met depressies c.q. depressieve gevoelens hebt. En dat is echt niks om je voor te schamen. Heel goed én sterk van je juist als je het aankaart! KNUF!
Linn84, een waardeloze moeder word je echt NIET! Ik kan het nu uit ervaring zeggen; ik ben nu 16 weken en heb me ook ruim 10 weken het merendeel down gevoeld door vreselijk nare gedachten; of ik straks wel van mijn kindje kan houden en als ik hoorde dat iemand door een postnatele depressie nare gedachten had om bijv. haar kindje te verdrinken en ze dit aan mij vertelden, werd ik al helemaal angstig, bang dat ik ook zoiets zou kunnen doen! Ik zag mezelf al zo helemaal in een instelling zitten, dat ik nooit meer de oude Elleke zou zijn! Maar het komt echt goed, echt waar! Ik zou ook eventueel wel met je VK gaan praten; ik wil het ook niet, maar als het echt niet anders word zijn er medicaties waardoor je je beter gaat voelen. Het is echt niet iets waar je je voor hoeft te schamen, het zijn puur je hormonen, want voor de tijd was je toch dolgelukkig dat je zwanger was? Kamp je al langer met deze problemen, of heb je nu een 'dip-dag'? Sterkte en... je mag altijd PB'en! Liefs, Elleke
gos wat herkenbaar Meis, komt inderdaad door je hormonen, maar zou voor de zekerheid wel even bij je vlos, of huisarts aan de bel trekken ivm je depressies in het verleden dit om uit te sluiten dat het om een zwangerschapsdepressie gaat ik heb soms ook van die dagen...soms puur uit onzekerheid over het moeder worden ( hoewel ik me er over het algemeen erg op verheug ) en soms gewoon door de hormonen, dan huil ik, irriteer ik me aan mn vriend ( die alles o zo lief bedoeld ) *knuffel*
Thnx meiden, super lief! Sja, ik weet het eigenlijk ook niet... Ik heb sinds ik weet dat ik zwanger ben 1 keer zo'n jubel moment gehad, dat was na de eerste echo. Toen begreep ik heel eventjes wat men met een roze wolk bedoeld. De dag daarna had m'n zus de termijnecho en die leek helemaal niet goed. Ben toen van m'n roze wolkje af gevallen en sindsdien lijkt die wolk wel weg ofzo. Het bleek bij haar trouwens loos alarm hoor, ze is 3 weken na mij uitgerekend Maar goed, ik heb dus vaker dagen dat het niet wil en dat ik eigenlijk de hele dag wel kan huilen. Weet niet zo goed of het nu hormonen zijn of dat het weer richting depressief zijn gaat. Ben daar nooit zo goed in, het herkennen Wat ik wel weet is dat ik het heel moeilijk vind om aan te geven bij huisarts, vk of om weer aan te kloppen bij een psycholoog. Dan heb je meteen weer een stempel zeg maar. Bij vk trouwens wel aangegeven dat ik er bang voor ben, dat de stemmingen te wisselend en de emoties te vlak zijn naar mijn idee. Heb eerder al eens een berichtje geplaatst, over dat ik me niet zo blij voelde als dat ik dacht te moeten zijn. Was toen 7 weken zwanger ofzo. Kreeg toen veel reacties dat het hormonen zijn... Maar als het hormonen zijn, gaat het dan ook weer over? Of pas ná de zwangerschap? Bah, wil zo graag een stralende aanstaande mama zijn! Heb trouwens geen last van rare gedachten gelukkig. Weet dat ik m'n kindje nooit iets zou kunnen aandoen en dat de liefde onvoorwaardelijk zal zijn. Ben alleen bang dat dit m'n hele leven doorgaat en dat ik daardoor teveel met mezelf bezig ben en niet met m'n dochter. Beetje onsamenhangend verhaal, maar schrijf maar gewoon alles even wat in me op komt
Herkenbaar hoor, jou verhaal! Ik zou toch wel met een professioneel iemand gaan praten. Ik zit sinds 3 weken aan de medicijnen (anti depressiva) omdat er bij mij geen ophouden kwam aan het huilen en mezelf depri voelen. Terwijl je juist moet stralen tijdens de zwangerschap. Ik kon me nergens meer op verheugen. Natuurlijk is niet voor iedereen een medicijn de oplossing, maar voor mij nu wel het beste. In 3 weken tijd ben ik weer de oude. Heb energie voor 10 en heb het gevoel dat ik de wereld weer aan kan. Ik zag het al helemaal gebeuren dat ik na de bevalling in een postnatale depressie zou glijden, en de kans dat dat ook daadwerkelijk zou gebeuren was heel erg groot aanwezig volgens de VK en de psych. Ook was de kans op vroeg geboorte door de stress die ik ervaarde omdat ik mezelf zo depri voelde veel groter aanwezig. Dit heeft mij het besluit doen nemen om dan toch maar aan de medicatie te gaan (hoewel ik er zelf echt geen voorstander van ben). Mijn zus heeft me uiteindelijk over de streep heen getrokken. Je bent echt geen waardeloze moeder door aan de bel te trekken dat je jezelf niet goed voelt. Je bent juist eerder een goede moeder die optijd aan de bel trekt door met iemand te gaan praten. Het is een eerste stap en meteen ook de moeilijkste stap om te nemen, maar wie weet heb je er baat bij en geeft het je een zetje in de goede richting! Dikke knuffel voor jou!
Hoi Linn, Als het echt je hormonen zijn dan kan het echt wel weer goedkomen hoor na de bevalling Ik vond er eigenlijk helemaal geen bál aan, dat hele zwanger zijn. Was behoorlijk ongelukkig 9 maanden lang, en wist ook niet goed waar die roze wolk nou te vinden was. Moest veel huilen, was doodvermoeid, vond alles maar stom en had nergens zin in. Ook ik dacht vaak "moet dit het nou zijn", en "hoe moet dat dan als ons kindje er is"..... Bij mij is het allemaal goed gekomen! Sinds mijn bevalling, nou ja 2 weken erna, voel ik mij weer compleet mezelf en ontzettend gelukkig! Ik ben nog steeds niet dagelijks in een jubelstemming, maar verwacht dat ook helemaal niet van mezelf en dat is het belangrijkste! Dus 2 dingen; laat je niet van alles aanpraten, dat je gelukkig zou moeten zijn of dat je zou moeten stralen. Als dat niet zo is, dan is het niet zo, maar dat zegt nog niets over wat voor moeder jij gaat worden. En ten tweede, probeer of je je gevoelens kunt verklaren. Is het vermoeidheid, is het angst, is het weet ik veel... Of kun je er niet achter komen, is het wellicht toch een depressie? Kaart het dan aan, ten minste bij je vriend / man of bij je zus/ouders/beste vriendin! Praat er wel over, ga het niet zelf zitten opkroppen! Sterkte meis!
je MOET niets hoor, en genieten op commando is ook niet echt leuk. Voel je vooral niet tekortschieten omdat je niet loopt te stralen. Ik ben m'n hele tweede zwangerschap alleen maar moe geweest. Als dat genieten moet zijn.... Bespreek het met je vk, óók je voorgeschiedenis (als je dat niet al bij de intake verteld hebt).
Hey linn, Je moet niets!!! Je hebt vrouwen die 9 maanden lang stralen en op die roze wolk zitten. Maar veel ook niet hoor!! ikzelf heb geloof ik 2 dagen sinds ik zwanger ben die roze wolk gezien maar dat was ook weer gauw over.... Tegen mij is toen gezegd door meerdere mensen om me heen. Ach wees je zelf dan is het goed. Ik heb gewoon gemerkt dat ik zwanger zijn niet zo leuk vind... Het is inderdaad wel handig om met iemand te praten hierover. Dat kan nog wel eens je gedachten op een rijtje zetten en kun je op een andere manier kijken naar waar het vandaan komt. En ik zou trouwens niet weten waarom je een slechte moeder zou zijn?! Je bent hartstikke sterk, omdat je onder ogen ziet dat je niet lekker in je vel zit en daar wat aan wil doen!! Dat maakt je juist een goede moeder want dat doe je niet omdat het zo is maar dat doe je voor jullie kleine meisje!!! Sterkte meis en het komt allemaal helemaal goed!! Liefs Soesje
ahh linn wat rot dat je je zo voelt, maar je wordt echt GEEN waardeloze moeder!!!!! je wordt een trotse goede moeder! samen met je man....worden jullie een gezinnetje! Ik zou zeker met iemand gaan praten, zoek hulp en zorg dat je niet instort! blijf sterk meid, je kan het hoor!!!
Hoi Ik herken je gevoelens helemaal, enkel bij mij kwamen ze vooral na de bevalling. Ik had het ook een aantal weken ervoor al iets maar niet zo erg. Je moet dan nnu direct dit gevoel delen met de vk of gyn desnoods de huisarts. Hoe eerder je met dit aan de bel trekt des te sneller ze je van deze gevoelens kunnen afhelpen. Het heeft heel vveel met hormonente maken. Ik kan enkel niet voorspellen of dit na de bevalling in een klap over is, het kan namelijk doorslaan in postnatale depressie. Nu wordt het nog pre-natale depressie genoemd. Je wordt echt geen waardeloze moeder, want een echte waardeloze moeder zit daar niet over in dat ze dat zou zijn..... Meid zoek hulp, want het wordt niet vanzelf beter......
Dank jullie voor de lieve reacties. Ik heb het vanochtend aangegeven bij de bedrijfsarts, moest daar toch naartoe voor andere zaken. Heb een poos met hem gepraat over wat het probleem nou precies is en we kwamen een beetje tot de conclusie dat ik slecht om kan gaan met de "druk" die de buitenwereld je oplegt als je zwanger bent. In ieder zwangerschapsboek of tijdschrift staan alleen maar stralende vrouwen, je hoort op je roze wolk te zitten en de kwaaltjes wegen niet op tegen de blijdschap die je behoort te voelen. Zo heb ik me de zwangerschap ook altijd voorgesteld. Niets op de wereld leek me mooier dan zwanger zijn. Dus ja, de teleurstelling is er ook wel nu het toch niet zo geweldig blijkt te zijn dat je bekkenklachten hebt, 's nachts niet slaapt en die roze wolk niet te vinden blijkt. Daarnaast ben ik erg snel zwanger geraakt. Voor we konden wennen aan het idee van "er voor gaan" was ik al zwanger. Dat voelt ook dubbel. Natuurlijk ben ik super blij dat het zo makkelijk ging, weet maar al te goed dat ik m'n handjes mag dichtklappen. Wat er ook weer voor zorgt dat ik me best schuldig heb gevoeld naar mensen in mijn omgeving bij wie het helaas niet zo makkelijk gaat. Aan de andere kant heb ik geen tijd gehad om te "verwerken" dat ik moeder ga worden.. Nouja, ik voel me in ieder geval wel een stukje beter na jullie lieve reacties en het gesprekje vanochtend. En m'n vriend is super lief voor me en kan altijd bij hem terecht, dat is ook heel erg fijn. Liefs Linn
Hoi linn84, Wat vervelend dat jeje zo voelt! Ik loop ook niet altijd over van geluk hoor tijdens de zwangerschap. En ben ook periodes een beetje "depri" geweest. Ik heb er maar gewoon elke keer lekker aan toe gegeven en dan ook geen reet uitgevoerd, eigenlijk was dat nog het beste. Het is elke keer vanzelf weer overgewaait eigenlijk, ik hoop dat dit bij jou ook gebeurd. Dikke knuffel!