de beste tip voor mij was: Als je het even niet meer weet en je kind ook niet meer........ga samen knuffelen en misschien even samen huilen en dan pak je samen opnieuw de draad weer op!!
schiet me er nog een te binnen die ik aan iedereen wil geven; Als 1 van mijn kids 'huilen om niks' en dan bedoel ik dus als ze ff hun zin niet krijgen ofzo dan zeg ik; misschien moet je even huilen gaan dan ben je ervanaf. of als ze zogenaamd huilen zeg ik; je vergeet de tranen of dat kan harder. werkt goed hoor. Ik zeg dit alles dan wel liefelijk en troost ze evengoed als ze willen.
nee het is door eigen familie gezegd die mijn verleden kennen snappie Daarbij is het echt iets wat heel erg in mijn hoofd zit omdat ik persoonlijk weet dat je kind moet kunnen zijn en niet bezig moet zijn met volwassen problemen Hoef je trouwens geen sorry voor te zeggen
advies niet. Maar ik heb ooit tijdens mijn zwangerschap een klein boekje gelezen van desmond morris. Hij legt het ouderschap uit vanuit het biologische zeg maar. En dat boekje is heel klein, maar het is me altijd bijgebleven.
hier toch een tip van he consultatiebureau... Zeg een kind dat het iets moet doen als je wilt dat hij/zij iets doet... vraag het niet! (ik zei altijd "ga je naar bed?" en ik bedoelde "nu ga je naar bed!")
1 van de zusters op de Neonatale afdeling (onze dochter heeft 2 maanden in het ziekenhuis gelegen ivm prematuur/dysmatuur) heeft mij toen het beste advies gegeven wat ik kon krijgen: "wat denk je zelf!?" Onze dochter was heel klein en teer, en soms was dat even onzeker makend. Zij heeft ons met die ene opmerking duidelijk gemaakt dat je niet meteen een ander iets moet vragen, maar eerst je eigen intuitie te volgen. Maar ja, ik WIST toen nog niet hoe die intuitie te "horen". (ze was ook nog maar 3 weken oud toen) Daarna is het heel goed gegaan, ik hoorde ineens die stem van binnen Dus: Wat denk je ZELF!?
Oja, die ook. Hebben we ook lang verkeerd gedaan (ondanks dat advies). Maar doet me ook weer denken aan een advies van me, voor in de NEE-fase. Geef ze een keuze! Daar heb ik gisteren de vruchten van geplukt. Ik zei niet: We gaan naar boven (want dan zegt ie meteen nee) maar We gaan naar boven. Moet mama je dragen, of wil je zelf lopen? Keek ie me eerst een beetje vragend aan en zei toen: Zelf lopen. Oké! Dus we liepen naar de trap, hij klom zelf de trap op en we waren boven, zonder morren
Geniet van ze en hou ze vast wanneer je daar behoefte aan hebt (als baby zijnde) toen Mike nog echt baby was en ik had er behoefte aan om hem bij me te hebben (tenzij hij sliep ofzo) dan legde ik hem weer op mijn buik en hield hem vast. Een heerlijk gevoel om dat kleine babylijfje op je te hebben. En als hij dan in slaap viel dan bleven we lekker samen zitten. En dat betekend dat ik heel wat uurtjes lekker mijn baby heb vastgehouden. Waardoor ik nu zeker het gevoel heb dat ik optimaal van hem genoten heb. En nog doe natuurlijk.... En hele goede opvoedtips heb ik gekregen van tracy hoggs.. Zij raadde een bepaald ritme aan. Slapen, eten, schone luier, even wakker en weer slapen. Zo wist baby een beetje waar hij aan toe was.. En verder als mama wil ik graag de tip geven.. Geniet... Met volle teugen en knuffel en geef alle liefde die je hebt aan je kleine telg..
Ja, in mijzelf lachte ik mij rot als ze op de grond ging liggen. Ik vind dat zo leuk, whahaha. Mijn uk deed dat een keer bij de apotheek. Iedereen keek ernaar. Ik zei; joh, ze hebben de vloer al gedweild! Toen was ze idd ook gelijk klaar. Of ik zeg; kijk nou toch eens ......er ligt hier een gillend speenvarkentje op de grond. Nou da ga ik snel weg want ik hou niet van varkens. En dan kon ze ineens snel opstaan. Of staan wachten, stil kijkend, en dan vragen; ben je klaar? Goed, ga je weer mee? Ik vind het bij anderen ook leuk om te zien. Zo mooi. Karakter van het kind dat zich aan het ontwikkelen is. Ook een keer in de kar. Gillen, gillen, gillen. Ze kreeg geen stukje kaas meer want ze had al gehad. Ik op ooghoogte. Al gil je tot je een ons weegt, je krijgt niet meer. En nu gaat mama lekker boodschappen doen. Je kan gezellig gaan doen en mama helpen of je kan blijven gillen en thuis een uurtje in je hoek zitten. Met mijn meest vriendelijke lach natuurlijk. Toen was het ook snel over.
De wijze woorden van mijn moeder: Het is allemaal maar een fase... Echt zó waar, als ik me weer enorme zorgen maakte omdat ze niet goed at/sliep/poepte, of dit juist heeeel veel deed, of ineens ging weigeren e.d. Achteraf gezien...waar heb ik me toch zo gigantisch druk om gemaakt... Het waren inderdaad allemaal korte fases... En: veelgezegd maar zo waar, luister naar je intuitie! Als moeders voelen/zien wij dingen die anderen niet zien! (bij je kind dan)
Aan mij gegeven door mijn moeder, dat een kindje helemaal geen splinternieuwe kinderwagen of babykamer nodig heeft... maar wel liefde!
Ik heb de reacties nog niet gelezen, dus grote kans op mosterd na de maaltijd. Beste advies van mijn moeder toen Sil 2 weken was en ik erg gestresst was omdat ik het allemaal niet dacht te kunnen: "Meis, een baby gaat echt niet zomaar dood als je iets verkeerd doet" Ik realiseer me dat dit hard kan klinken voor mensen die een kindje hebben verloren, daarvoor mijn excuses, maar dit heeft mij zo enorm geholpen om het moederschap in perspectief te zien! Ik was zoooo bang iets fout te doen, dat ik echt even met mijn voeten terug op aarde moest worden gezet om te snappen dat het niet het einde van de wereld is als je een foutje maakt.
oh herkenbaar! en de aanpak ook, rustig blijven en laten zien dat het niet indrukwekkend is al dat lawaai ik las ook ergens keuzes ipv opdrachten geven, werkt hier ook heel goed.
oh man, ik wou dat ik die gehad had! Het heeft me maanden gekost om zelf de perfectiegraad wat omlaag te schroeven. En, het is zoveel fijner om te knuffelen en relaxed met je kindje om te gaan dan om een perfect ritme en huishouden na te streven! @Rozemarijke, gefeliciteerd! wat leuk voor jullie!