Zelfde hier. Maar toen mijn overleden dochtertje geboren werd, en ik haar zag, dacht ik wauw dit is mijn kind! ik was megatrots en "blij" om haar nu eindelijk te zien en vasthouden, wetende dat dit de enige keer was dat ik dit zou kunnen doen. en ik dacht wat heeft ze veel haar! bij mijn zoontje was ik bang toen ik hem zag, omdat hij een beetje blauw en duf was, ik wist niet of hij wel oké was. maar de gyn en zuster waren heel bemoedigend aan het praten tegen hem, toen dacht ik, het zal wel goed zijn. langzaam aan ging ik wennen aan het idee dat het goed met hem ging en hij bleef leven. heel bizar allemaal. ik denk dat ik meer in een soort shock was. het geluksgevoel kwam daarna pas
Ik riep 15 keer "Mijn kindje! Mijn kindje! Mijn kindje! Wat ben je mooi! Wat ben je mooi! haha. De bevalling verliep moeizaam en op het einde was het heel spannend allemaal. Ik was zó blij dat ie er was. Ik voelde gelijk dat alles goed was met hem, terwijl iedereen in de ruimte daar niet zeker over was. Zelfs toen ze hem direct meenamen voor onderzoek, keek ik verliefd die ruimte in vanaf mijn bevalbed. Ik dacht: "Jullie doen maar, hij is toch perfect." Mijn man dacht het omgekeerde. Hij vond het maar een verfrommeld hoofdje (wat het logischerwijs qua bevalling ook was), was compleet in shock door de gebeurtenissen en hij heeft zeker een uur gedacht dat ons kindje een afwijking had. Toen hij hem langzaam bij zag trekken in zijn armen, kon mijn man pas een beetje 'landen'. Dat heeft er wel ingehakt ja. Arme man.
Als eerste dacht ik: gelukkig hij ademt! En gelijk daarna: hij is best groot. Ik ben nl bevallen met 31.4 wkn en ze hadden me meerdere malen gewaarschuwd dat de kans groot was dat hij niet zelfstandig zou ademen. Dus ik was superblij dat hij gelijk huilde.
Het eerste was: gelukkig, het is voorbij. Beide keren. Tweede gedachte was bij de eerste: huh? Ik heb nu echt een baby! Bij de tweede: geef hem aan mij! Maar het gevoel is niet te omschrijven... Instant liefde ❤️
Ik dacht: Oh nee, het is een jongen Wij wisten niet wat het werd en mijn gevoel zei echt een meisje. Kon me ook niet voorstellen dat ik een zoontje zou krijgen (heb alleen maar zusjes). Toen hadden we dus opeens toch een zoon. Maar gelukkig hield ik vanaf de 1e seconde heel veel van hem en weet ik nu dat een jongen toch wel heel erg leuk is.
Ik heb een helse zwangerschap gehad met een zelfde bevalling. Ik dacht er ook niets te van willen weten (stond in m'n bevalplan, Geef baby aan man). Maartoen ze hem zo uit me direct op mij legden wilde ik hem niet meer loslaten. Het was toen pas dat ik besefte dat ik een heel mensje gemaakt had en dat dat toch echt gelukt was. En waar ik het 7maanden had over "dit nooit meer" zei ik als eerste dat ik het nog wel eens zou doen. Verder vooral gevraagd of de baby wel ok was want ik geloofde het gewoon niet dat alles goed was. Heeft nog een paar dagen geduurd. De roze wolk was er direct toen hij er was
Na mijn natuurlijke bevalling dacht ik; is die van mij? ze zag tamelijk paars en haar haar leek wel zwart terwijl wij allemaal blond zijn... maar toen overviel me dat gevoel van trots en verliefd zijn. En ik dacht, Jaaa, klaar met bevallen, pijn is weg (niet dus, heftige naweeen doordat het infuus met weeenopwekkers moest blijven lopen doordat de bm niet goed samentrok.)