het engste is nog altijd,is dat ze dachten dat mijn wondertje een dodelijke afwijking had in mijn zwangerschap. dit vergeet ik nooit meer.
Verschrikkelijk! Heb tranen in mijn ogen. Ik ben gestalkt, aangereden, achter volgt, 2 maal bijna vermoord en heb zelfs een bom kado gehad dat allemaal door mijn ex. Maar dat valt denkk in het niets bij je kind verliezen!
Ik heb ooit in een vliegtuig gezeten waar kerosine in de airco lekte... volgens de piloot brandde het al ergens. Gelukkig zijn we (met een hoop brandweerwagens en ziekenhuiswagens) weer veilig geland, maar mijn leven flitst wel even aan me voorbij. Wat niet hielp was de mannelijke stewardess die naar achter rende al gillend "nothing is wrong, nothing is wrong". Juist..... Op dezelfde vakantie (Afrika) zaten we in een trein en kwam er een man binnen met een pistool (op ons gericht) die zei dat hij van de bewaking was. Zijn pistool was oud, hij had geen uniform en zijn "bewakingskaartje" stond bol van de spelfouten. Hij wilde onze kaartjes en ID. Gelukkig was mijn toenmalige vriendje zo kalm om hem heel erg te bedanken voor zijn goede werk enz. Hij heeft vriendjes met hem gemaakt. Ik weet niet of hij echt gewoon een slechtbetaalde bewaker was, maar op dat moment dat hij dat pistool op ons richtte werd ik echt helemaal koud. En - laatste - een keer toen ik op het verzorgpaard van een vriendinnetje zat, die schrok van een hond en sloeg op hol. Dwars door het verkeer, bijna aangereden door een bus en ik heb hem toen maar een steile heuvel op gereden (met het idee dat dat hem af zou remmen). Bleek die heuvel onderdeel te zijn van een monument. We stopten net op tijd, want anders was ik met paard en al 3m naar beneden op een marmeren doorgang gevallen. Soms word ik al bang wat onze dochter allemaal gaat overkomen. Die is een stuk pittiger en avontuurlijker dan ik (nu iig, mss verandert het nog). Dit, of je kindje (dreigen te) verliezen, lijkt me een van de engste dingen die je kan overkomen. Ik kan me voorstellen dat je hartstikke bang bent geweest!
Mijn moeder vinden na haar zelfmoordpoging. Nog geen 10 jaar oud en je moeder met hartstikstand afgevoerd zien worden. Vervolgens drie weken lang niet op bezoek mogen om met eigen ogen te zien dat ze nog leefde. Zie nog het beeld voor me, schuim op haar mond en bovenlichaam uit bed gevallen. Inmiddels is het 18 jaar later en alles goed gekomen, maar het hele gebeuren heeft een grote impact op mijn leven gehad...
De gedwongen abortus toen ik 17 was. Ik zie nog steeds de beelden elke dag voor me, ik weet precies hoe die mensen heten en eruit zien. Nu ben ik mama geworden en zie elke keer deze beelden voor me dat ze dat mijn zoontje doen. Ik krijg al hulp ervoor maar zelfs na 7 jaar lig ik er elke dag ng wakker van
Wat erg! Ik kan me niet voorstellen dat mensen je dit aangedaan hebben. Veel sterkte met de verwerking.
Toen ik 16 was hebben ze geprobeerd in te breken en werd ik wakker omdat ze probeerden binnen te komen via de dakramen waaronder ik lag te slapen. Nog regelmatig denk ik daar over na. Het sterven van mijn vader, de pijn de angst en het overgeven aan de dood of wel de strijd in de laatste minuten van zijn leven. In mijn zwangerschap werd ik ziek ik moest toen door de mri en werd aan alle kanten vastgesnoerd, ik ben daar helemaal in paniek van geraakt en ben nu heel snel angstig. In kleine ruimtes een scan durf ik niet meer behoorlijk in. Maar ook als het ergens druk is wil ik naast de uitgang staan. Gisteren naar een optreden in de stad geweest en ik sta helemaal te shaken, voor mij wel de 1e stap naar vooruitgang. Het geen ik nog steeds heel eng vindt ondanks dat mijn ik er neit zelf bij was. Is dat ze een jaartje geleden hebben geprobeerd mijn broertje te pakken en aan te rijden met 5 man in een golf. Omdat die een natte doek had gehaald in de discotheek voor iemand die zij in elkaar hadden geslagen. Mijn moeder ging hem halen en dat is zijn redding geweest Hij zat verstopt in de bosjes en heeft mijn moeder weten te bellen, helaas hadden ze hem al wel te grazen genomen. Hij had een breuk in zijn oogkas, jukbeen en een gescheurd trommelvlies. Gelukkig zo afgelopen wel triest dat een jongen van bijna 22 niet meer alleen over straat durft in het donker nu.
De aanranding van m'n opa. M'n zusje en ik waren toen alleen thuis met hem. Mijn ouders waren n weekendje weg.
Het verliezen van onze tweeling afgelopen december na een zwangerschap van 18+5. En achteraf beseffen dat ikzelf toen ook kantje boord heb gelegen en manlief bijna voor 3 de crematie had moeten regelen en manlief en ons zoontje zonder mama door hadden moeten gaan.
So missQ,dat is inderdaad heel eng. Nog heel veel sterkte met het verlies van de tweeling Wat ik momenteel het engste vind is de angst nooit meer beter te worden van mijn ziekte en daarbij ook nog de angst nooit een kindje van mezelf en man te zullen krijgen. Dat knaagt aan me. Wat ook heel eng was de dingen die ik heb gezien op houseparty's en waarbij ik zelf xtc op had. Een keer zat ik in een partybus en een jongen was helemaal aan het hijgen en flippen en rillen met enorme ogen omdat ie teveel drugs ophad. Doodeng om zoiets te zien. Ik zal ook nooit meer drugs gebruiken!
ik heb 18 november een auto ongeluk gehad met 2 van mijn kinderen bij me in een andere auto reed op mijn weghelft en ging niet voor mij aan de kant waardoor ik moest uitwijken en met 80 km per uur tegen een boom ben geknalt de automobilist is gewoon doorgereden gelukkig had mijn zoon van toen 12 jaar de kleur van de auto gezien en heeft de politie hem in januari kunnen vinden en ondervraagt gelukkig hebben wij er niets aan overgehouden maar ohh wat ben ik nog woedend en door die persoon moet ik nu emdr therapie gaan volgen
Het verlies van mijn nicht/vriendin 16 jaar geleden. Mijn bbz in 2010... ik verwachtte een mk maar in no-time werd ik klaar gemaakt voor de o.k. Ik was helemaal in shock en lag te shaken op de operatietafel.
Oh ja en toen ik tijdens en na de bevalling bleef bloeden. Bloeddruk was heel laag 80 om 35 geloof ik, ik voelde mij zo wegglijden en dacht.. Nou dit was m'n leven dan en m'n man blijft achter met 3 kids
Moeder gestorven toen ik 8j was, oom en grootvader op mijn 9e en grootmoeder op mijn 10e. Waren niet echt de leukste jaren van mijn leven, vooral niet toen de kinderverwaarlozing daarna begon. Recent:buurman die mijn deur staat in te rammen terwijl ik met een baby van 2 maanden doodsbang op de sofa zat. Gelukkig zijn we nu naar een goede buurt erhuisd
vroeger woonde er bij ons in de straat een drugsverslaafde. Hij vond het heel normaal om vanaf zijn balkon bierflesjes naar beneden te gooien precies op het moment dat ik en mijn buurmeisje op de stoep waar hij boven woonde aan het spelen waren. niemand raaktte gewond ofzo, maartoch! :x Hij was ook eens in een "lollige" bui en trok rustig een broodmes uit zijn jas en richtte er mee naar ons. Gelukkig wel van een afstand hoor, en het was duidelijk alleen maar bangmakerij, maar dat zal ik niet snel vergeten, ik scheet 7 kleuren stront.
1) Verlies van Milou* 2) Mijn man heeft de ziekte van Crohn. In 2004 is hij hieraan geopereerd. 30cm darm weg gehaald. 2 weken later nog niet opgeknapt, bleek abcessen te hebben. Dus spoedoperatie, daarna wond open gehouden en drains er in. Blijkbaar had één van de drains van binnen een ader doorgeprikt waardoor hij opeens weg zakte. Zaalpatienten hebben op de noodknop gedrukt, bed gekanteld en zakken bloed er in.Toen kwam hij gelukkig terug. Heb het zelf niet gezien, want ik was aan het werk. Maar was toen 16 en heeft een behoorlijke indruk gemaakt.Het idee dat ik mijn maatje kwijt had kunnen zijn.
Toen er bij mijn dochter van 2,5 plotseling een bult groeide op haar borstbeen en we doorgestuurd werden naar het Sophia, oncologie. Er zat een tumor, maar we wisten verder helemaal niks. Niet waar het vanuit ging, of het goed of slecht was, niks. Waar je allemaal niet aan denkt.... Heb in mijn hoofd chemo voorbij zien komen, een kaal koppie, een ziek kind. Even heel kort een flits van een kistje met bloemen maar dat heb ik snel weggedrukt. Gelukkig leek het na bezoek op iets goedaardigs, maar om het definitief te weten moesten we nog een week wachten of het verder groeide. Het groeide niet en bleek om een zeldzaam iets te gaan wat ook nog eens vanzelf verdwijnt. Hierna besefte ik pas hoe heftig de angst om te verliezen kan zijn.