Ja toch de bevallingen denk ik. Tijdens een buikgriep toen ik nog bij mijn moeder woonde kwam ook alles uit 2 gaten, ik zat gelukkig op de wc en kon tegelijk bij het fonteintje..echter zat het fonteintje verstopt door mijn braaksel en heeft mijn man dit er met zijn handen uit gevist Mijn eerste logeerpartij met mijn ex was ook best gênant, ik was zooo misselijk en beroerd dat ik maar op de bank ben gaan liggen met een emmer. Uiteindelijk schijnbaar in slaap gevallen, word ik wakker van mijn ex die naar beneden is gekomen en mij aan staart terwijl ik charmant met mijn mond open lig te slapen met naast mij nog een emmer vol braaksel.
Holy ik ga echt stuk hier. Mijn man zit te werken achter de laptop en kijkt af en toe heel droog even op.
hier eigenlijk geen beschamende dingen. Tijdens de bevalling van de oudste moest ik wel poepen (gelukkig niet veel) maar dat vond ik vreselijk gênant. Bij de jongste niet gehad gelukkig, die was er zo. Oh ja wel een keer na de bevalling na de jongste zat ik op de wc. Had nog hechtingen enzo. En toen ontglipte er een pussy fahrt Die klonk heel lang en luid en ik lag zelf dus ook helemaal dubbel. Bleek dat man en zoontje dat ook hadden gehoord en die lagen ook dubbel.
Na de bevalling helpen op de wc En een keer dat ik buikgriep had ging die me haar vast houden toen ik ging kotsen
Ik denk dat mijn man het het ergste vond toen ik HELLP had voor/na/tijdens de geboorte van Ies. Ik zei toen echt hele rare dingen en ik heb ook een keer de naam van mijn ex geroepen schijnbaar En vlak voordat ze erachter kwamen dat die bult in m’n nek de oorzaak was van mijn verschrikkelijke hoofdpijn, moest ik een MRI. De mevrouw die me kwam halen vroeg of mijn man mee naar binnen wilde en ik zei gretig ‘ja’. Dat heeft hij echt heel erg gevonden om mij die tunnel in zien te gaan en al die geluiden die volgden van de apparatuur. Dat vergeet hij nooit mee zei hij. En toen we de uitslag kregen van de neuroloog en bleek dat er niets ergs was, heeft ie bij m’n moeder zitten huilen. Hij was echt heel bang geweest zei m’n moeder. Ik denk dat ik het voor hem het ergste vond toen hij werd gebeld door zijn broertje dat zijn zusje zelfmoord had gepleegd en helemaal toen er werd gezegd dat hij daarvan deels de oorzaak was Ik heb hem nog nooit zo erg willen beschermen als toen...
Mijn zus heeft dat ook met mijn vader. Die zei tegen m’n moeder dat het niet goed ging en m’n zusje en zwager waren toen bij hen thuis. M’n zwager heeft m’n vader nog geprobeerd te reanimeren maar het mocht niet baten. Uiteindelijk heeft de brandweer hem via het balkon boven naar beneden getakeld maar toen bleef die stomme takel hangen en heeft hij een ruime 20 minuten boven de grond gebalanceerd. Op weg naar de VU is m’n vader overleden. Tijdens het reanimeren belde m’n zus mij en ik ben meteen gekomen maar ja, het stukje van Alkmaar naar Haarlem rijden doe je niet in 5 minuten dus ik heb m’n vader niet zien vechten voor z’n leven. M’n zusje wel en die heeft heel lang bij een psycholoog gelopen en af en toen nog steeds. Ze krijgt dat beeld van m’n vader niet uit haar hoofd en m’n moeder en zwager ook niet.
Nee dat begrijp ik helemaal.. Mijn vader heeft een ongeluk gehad, wat ik heb zien gebeuren. Dat zag er heel heftig en bloederig uit. Uiteindelijk had ik hem vanaf direct daarna tot hij weg ging met de ambulance nog kunnen zien/spreken, hij vroeg ook telkens naar mij. Maar ik ben toen bij hem weggegaan/weggehaald (ik was 11). Achteraf was dat het laatste stukje dat hij nog aanspreekbaar was, ik heb het ook heel lang heel naar gevonden dat ik toen niet met hem heb kunnen praten. Maar niemand had verwacht dat hij die nacht zou overlijden, ze dachten gewoon een hersenschudding i.p.v. zwaar hersenletsel. En later heb ik min of meer gedwongen in de kist moeten kijken, dat beeld van een lichaam en hoofd wat totaal niet op mijn vader leek, heb ik ook echt nachtmerries van gehad.
Wat vreselijk! Ik ben na het overlijden van mijn man op advies van de verpleegkundigen in het ziekenhuis nog met de kinderen naar het ziekenhuis gegaan. De oudste (toen 9)wilde niet kijken, de jongste (toen nog net 6) wel. De oudste heeft wel een keer bij hem gekeken toe hij in het uitvaartcentrum lag maar heb ze verder niet gedwongen. Ik vind dode mensen zelf ook eng.
Wat Wat heftig! Dan blijf je jezelf ook afvragen of hij het wel overleefd zou hebben als de takel niet was blijven hangen.
Nee de artsen zeiden dat hij het anders ook niet overleefd zou hebben. Dat is wel een ‘geruststelling’
De tijd dat m'n vriend vastzat voor een oude zaak. Was echt een afschuwelijke tijd maar het heeft onze band enorm geholpen.
Ja, je kinderen vrij laten om op hun eigen manier te rouwen, is het beste wat je doen kunt, denk ik..
Ik denk de keer dat hij een weekeindje weg was en ik ziek werd. Toen ie terugkwam had ik al 3 dagen niet gegeten en gedronken met een hittegolf. Was ie nog boos ook!
Dat heb ik dus ook altijd en daarom praat ik er niet over: wat ik wel zou moeten doen. Mijn man vindt dat heel erg en begint er weleens over maar ik klap meteen dicht, bang om bij het eerste woord al in huilen uit te barsten. Nou is dat natuurlijk niet erg en als er iemand is bij wie ik dat zou kunnen is m’n man dat wel, maar toch hè Ik heb weleens geprobeerd om het op te schrijven allemaal met al mijn emoties en zo erbij. Misschien vind jij dat ook wat? Hoeft niet maar ik probeer met je mee te denken want het is echt niet niks wat je meemaakte hoor ❤️
Ik denk dat het voor een partner ook gewoon vreselijk is, als je ziet en weet dat er wat is met uw geliefde. Mijn man was bij de onderzoeken die ik de laatste weken kreeg bijna nergens bij en dat vind hij heel lastig. Terwijl het ongeplande onderzoeken waren en het vrij logisch is, dat hij er niet bij was maar toch doet het wat met hem. Langs de andere kant, zal hij er volgende week wel bij zijn en word ik nerveus van zijn nerveus gedoe .
Ja herkenbaar dat nerveuze. Ik heb dat soms ook met m’n moeder. Die trekt alles best wel veel aan als m’n zus of ik wat hebben en gaat mee in onze emoties. Soms superfijn en soms super onhandig Dus als er een keer iets is waarvan ik tegengeluid wil ipv meeleven, bel ik eerst m’n zusje of ga ik naar haar toe en begraaf ik mezelf in m’n neefjes of nichtjes en praat ik met haar. Ze is dan wel de jongste van ons twee maar af en toe denk ik ook de wijste
Mijn man leeft met een hersentumor, daardoor al veel mens onterende dingen mee moeten maken samen. De angst, de operatie & nasleep, de enorme epileptische aanvallen etc. Maar een aantal jaar geleden liepen we in china tegelijkertijd voedselvergifteging op. Dagenlang waren we beiden aan de enorme diarree en overgeven. Met maar 1 wc en badkamer, doodziek vechten wie op de wc mocht ( en wie een alternatief moest zoeken ) Daarna wel alle schaamte voorbij
Dankjewel voor je lieve en meelevende reactie! Dat is zeker een goed idee, ik heb ook later eens een brief aan mijn vader geschreven met wat ik allemaal nog had willen zeggen, dat vond ik ook fijn. Lastig hè, mijn man wil ook graag dat ik er meer open over ben. Maar ik kan alleen of heel kort en zakelijk er wat over zeggen, zodra ik echt bij m’n emoties kom, hou ik nooit meer op met huilen voor mijn gevoel.. Edit: Sorry voor het off-topic gaan TS