Ik zou graag willen weten of dit herkenbaar is.. Ik ben nu een aantal maanden alleenstaande moeder, de kinderen gaan om het weekend en daartussen af en toe dagje/nachtje naar papa. Ik vind het soms behoorlijk zwaar met 2 kleine pubertjes die behoorlijk hun grenzen opzoeken en de eeuwige strijd van broer zus en het altijd eerste willen zijn en moeite met delen. Vaak vind ik het dan ook wel fijn dat ze even naar papa gaan en ik weer op adem kan komen en even kan doen waar ik anders niet aan toe kom. Maar zodra ik alleen ben komen er schuldgevoelens. Ikoverdenk dan de afgelopen dagen wat ik anders had moeten doen, ben ik niet te streng geweest, heb ik mijn stem te vaak verhefd, heb ik wel genoeg geknuffeld en gezegd hoeveel ik van ze hou. En ik neem me elke keer weer voor om wanneer ze er weer zijn rustig te blijven...maar ze kunnen er wat van samen. Ik kan er soms gewoon om huilen, wil heel graag een kalme lieve leuke moeder zijn, maar temperament zit ook in de genen. Herkent iemand dit?
Ik denk dat het niet anders is dan bij een gezin met vader en moeder onder 1 dak hoor. Ik ben ook blij als mijn man het even over kan nemen naar een dag vol corrigeren, proberen het leuk te houden etc. En ook lig wel eens huilend in bed na een pittige dag. Ook een dag voor mezelf vind ik heerlijk. Dus nee, ik vind je volkomen normaal
Ja dat snap ik. Maar ik doel meer op het vreselijke schuldgevoel. Het gevoel hebben dat je het anders had kunnen doen. Dat het lontje misschien te kort was of best iets rustiger had mogen reageren ook al was het de zoveelste keer. Ik kan er echt mee zitten en voel me echt rot. Wil gewoon rustig blijven en dat lukt me niet altijd.
Herkenbaar hoor. Ik denk ook vaak 'had ik maar anders gereageerd of had ik maar...'. Je doet er denk ik vrij weinig aan... Iedereen heeft het wel eens.
Ik herken het heel goed hoor! Het schuldgevoel is niet zo heel groot, omdat we het niet zo enorm vaak doen. Soms 1x per maand, soms wat vaker, maar ook wel eens twee maanden niet. Ik neem me ook vaak vanalles voor. Maar in de praktijk is het toch best moeilijk. Knuffel!!
Zeker erg herkenbaar, vooral naar mijn oudste toe. Mijn lontje is ook best kort, ik werk veel uren en mijn zoontje is erg pittig qua temperament...niet altijd de beste combinatie dus! Voor mijn gevoel mopper ik ook te vaak, schiet ik te snel uit mijn slof en verwacht ik soms wat teveel van hem. Gelukkig word er ook ontzettend veel geknuffeld en samen gespeeld dus ik hoop dat er al met al wel gewoon een balans is... Het is ook echt de leeftijd denk ik; mijn zoontje is nu echt rijp voor school en verveelt zich thuis ook snel en dat gaat dan "klieren".
Ja, herkenbaar... Ook al is mijn ventje nog klein, hij heeft een flink temperament en is een echte driftkikker. Ik ben zelf een rustig persoon en heb geen kort lontje, maar na de hele dag gillen, niet willen slapen, nergens mee tevreden te krijgen schiet ik soms wel eens uit mijn slof. Verhef mijn stem dan en roep dat hij nou eens moet ophouden!!! Vervolgens gaat 'ie huilen want daar schrikt hij van... pff, kan me dan nog dagen schuldig voelen.
Zeker herkenbaar.. Ik denk ook dat het met het feit te maken heeft dat je ze moet 'delen' Je wilt het leuk hebben met je kindjes en bovenal wil je dat hun het leuk hebben... Als ze dan naar hun vader gaan ga jw twijfelen, hebben ze het wel leuk genoeg gehad? Ben ik niet te streng geweest? Zullen ze me Missen als ze bij papa zijn? Zullen ze het leuk vinden om weer terug te komen? Zijn ze niet liever bij papa? Omdat ik niet de leuke moeder ben die ik zou willen zijn... Ik ken ze allemaal, hier gaat zoontje een hele week naar zijn vader, en dan een week weer hier. En het schuldgevoel dat je er niet ALTIJD kan zijn voor je kindje weegt hier wel zwaar mee, ik heb daardoor het idee dat ik extra leuk zou moeten zijn.. Maar aan extra leuk zijn hebben ze niks, het is al lastig genoeg dus ze hebben behoefte aan duidelijkheid rn structuur Ik weet niet hoelang jullie al uit elkaar zijn, maar het 'went' Ik denk niet dat het ooit makkelijk word, maar je leert ermee omgaan Voel je niet schuldig ook om het feit dat je leuke dingen doet als de kinderen er niet zijn... Sommige dingen zijn nou eenmaal makkelijker zonder kinderen, zoals de weekboodschappen oid... Probeer te genieten van de paar daagjes dat je even niks moet...
Jij verwoordt echt precies hoe ik me voel! Dit bedoel ik. We zijn sinds december uit elkaar maar sinds april verhuisd en het ouderschapsplan in werking. Ik ben wel blij dat het herkend wordt,dat het niet zozeer aan mij ligt. Het voeltsomsbest egoïstisch.