Als ik het vergelijk met alle verhalen hier mag ik toch niet klagen geloof ik.. Wat veel erge dingen dames! En mooi dat jullie er zo krachtig weer uit zijn gekomen. Het ergste hier is dan toch wel afgelopen jaar waarin toch wel duidelijk werd dat het even gaat duren voor onze kinderwens in vervulling mag gaan. Vooral het verlies van ons kindje na 3 maanden zwangerschap, en anderen om ons heen wel een zwangerschap zien voldragen heeft er in gehakt.
Het ergste lijkt me toch wel je kind te verliezen, gelukkig heb ik dat nooit hoeven mee maken en ik hoop dat ook nooit mee te maken. De alcoholverslaving van mijn moeder, dat was van mijn 13e tot mijn 17e. Mijn ouders waren gescheiden waardoor ik veel teveel verantwoordelijkheid op me heb moeten nemen. Mijn pnd na de geboorte van mijn dochter. Ben nu nog aan het herstellen maar had nooit verwacht dat dit zo heftig zou zijn.
Wat een heftige dingen allemaal zeg! Wat zijn jullie allemaal sterke vrouwen! Ik heb veel dingen meegemaakt in mijn leven, maar kan achteraf gezien wel zeggen dat deze gebeurtenissen mij hebben gemaakt tot wie ik ben. Ik heb best een moeilijke jeugd gehad, waarin ik veel ben gepest. Op mijn 14e ben ik verkracht door een bekende en heb ik een zware periode doorgemaakt met PTSS en depressies, maar hier ben ik gelukkig weer bovenop gekomen. Verder ben ik op mijn 17e verlamd geraakt na een operatie aan mijn rug, waarna ik weer opnieuw moest leren lopen. De kans op complicaties tijdens de operatie was erg groot, toch heb ik na jarenlange uitzichtloze pijn de stap genomen, omdat dit de laatste optie was. En toen ging het mis. Nu, jaren later, kan ik gelukkig zeggen dat ik dankzij revalidatie weer normaal kan lopen en je niet meer kunt zien dat ik verlamd ben geweest. Wel heb ik nog vrijwel constant pijn in mijn rug en benen, dit gaat helaas ook nooit meer weg. Maar alles valt in het niet bij mijn grootste nachtmerrie die werkelijkheid is geworden: Mijn grootste angst was het verliezen van mijn kind. Uiteindelijk is dit ook gebeurd tijdens 23 weken zwangerschap, omdat ik zo ernstig ziek werd door het Hellp-syndroom dat de artsen de keuze moesten maken tussen mij of de baby. Ik wist op dat moment wel dat ik ziek was, maar het voelde niet alsof ik op sterven lag, terwijl dit wel zo was. Het meest vreselijke gevoel was dan ook het besef dat ik moest bevallen en ik wist dat mijn kind zou komen te overlijden, zonder dat ik iets kon doen om hem te beschermen. Achteraf gezien heb ik de dood in de ogen gekeken en hebben de artsen mij ook verteld dat ik van geluk mag spreken dat ik nog leef. Het verlies van mijn baby heeft ervoor gezorgd dat ik voor mijn gevoel alles aan kan, want het allerergste wat mij heeft kunnen overkomen is gebeurd en ik sta nog steeds. Ik kan oprecht zeggen dat ik nog genoeg momenten van blijdschap en geluk ken. Ondanks het allesoverheersende verdriet dat ik iedere dag met me meedraag ben ik er juist ook sterker door geworden. Het heeft de dingen weer in perspectief gebracht en mij doen beseffen wat er belangrijk is in het leven.
De ergste dingen die ik heb meegemaakt was het verongelukken van een jongen op wie ik al heel lang verliefd was en dat ik tijdens een stage verdacht werd van een geweldsmisdrijf. Ik had daar niks mee te maken maar ik moest mee naar het politiebureau en ik werd verhoord. Ik snap best dat agenten te maken hebben met zware criminelen en dat ze een bepaalde houding moeten hebben, maar voor mij als onzekere begin twintiger was dat behoorlijk heftig. En dan hoefde ik nog niet eens handboeien om en heb ik niet in de cel gezeten ofzo. Gelukkig werd al heel snel bewezen dat ik het op het moment dat het misdrijf plaatsvond niet aanwezig was op stage, er was op de bewakingscamera's te zien dat ik een uur eerder was vertrokken en niet meer teruggekomen was. Maar oh oh wat voelde ik me machteloos! Ik zag mezelf al jaren in de cel zitten. Later zeiden die agenten dat ze vanaf de eerste minuut wisten dat ik het niet was, maar omdat mijn onschuld nog niet was aangetoond mochten ze dat niet laten merken. Ik heb er niet echt een trauma van, geen nachtmerries of herbelevingen ofzo, maar op dat stage-adres heb ik geen stap meer binnen gezet en ik ben nog jarenlang met een grote boog om agenten in uniform heengelopen. En nog steeds, inmiddels meer dan 12 jaar later, word ik onpasselijk als ik agenten zie. Brrr En die jongen...we waren allebei 17 en woonden in hetzelfde kleine dorp, hij hing vaak op het dorpsplein rond met zijn vrienden en ik vond hem helemaal het einde, hij was ZO knap en lachte ZO lief, in gedachten had ik al vijfhonderd scenario's waarin ik hem zou aanspreken en dat we iets zouden krijgen. En toen was hij er niet meer, boem, boink, alle scenario's konden de prullenbak in. Had-ik-maar Maar ja, achteraf idealiseer je iemand natuurlijk ook. Wie weet hadden we helemaal niet bij elkaar gepast in werkelijkheid. Ik ben dolblij met mijn mannetje met wie ik al 8,5 jaar samen ben en met wie ik een prachtzoon heb. Maar mijn jeugdliefde zal ik wel altijd onthouden
Er zijn veel ergere dingen hier beschreven, maar wat voor mij momenteel het ergste is, is weten dat je weer door een prenatale depressie gaat, en de angst voor een herhaling van jaren ellende postnataal. Het schuldgevoel tegenover je gezin, de ellende die gaat volgen. Doodsbang zijn... Maar zoals ik zei, dat valt in het niet tegen het verdriet wat ik hier in dit topic heb gelezen. Sterkteknuffels voor wie ze nodig heeft. Jullie zijn het waard!
Wow wat heftig allemaal zeg jeetje.. Bij mij is dat toen ze drie jaar geleden tegen mij zeiden: Je hebt MS.. Nu gaat het wel maar die onzekerheid af en toe pff En dat mijn zoontje van 5 drie oogziektes heeft waardoor hij heel erg slecht ziet en ik de drager van 2 ben..
Dat van die agenten herken ik. Ik vertrouw ze voor geen haar. Militairen ook niet. Leg maar eens uit met 2 zoons in huis die de ene dag agent willen worden en de andere dag militair. Ik onderhoud ze liever zelf dan dat ze zo'n carriere uitpikken.
Oh dames, het heftigste wat je kan mee maken is je kind verliezen. Hier kom je nooit meer overheen toch? Ik zou echt niet meer willen en kunnen leven denk ik. Of tenminste, ik zou echt geen bal meer doen behalve Mn leven vergooien volgens mij. Iets ergers bestaat gewoon niet. Moet gewoon huilen bij alle berichten van moeders die hun kindje zijn verloren.
Echt even serieus! De dingen waar iedereen doorheen gegaan is, alle trauma's die ik hier lees. Pfff ... Tranen in mijn ogen maar ontzettend veel respect voor jullie openheid en het verwerken hiervan ...
Qua impact op mijn leven: - structureel gepest worden van groep 6 lagere school tm de 2e/3e middelbare school - zorgt ervoor dat ik 'slecht' ben in vriendschap, ik wantrouw mensen snel en ik laat mensen niet dichtbij komen. Denk ook snel dat men wel weer genoeg van me heeft als er geen contact is een tijdje. - alles rondom zwanger worden (te maken gehad met langdurige onvruchtbaarheid), zwanger zijn (hyperemesis gravidarum, daardoor in totaal een jaar thuis geweest tijdens en na de zwangerschap) en bevallen (dramabevaling van 2 dagen) Wat een heftige verhalen trouwens in dit topic!
We hebben vorig jaar te horen gekregen dat onze zoon ongeneeslijk ziek is. Hij heeft de spierziekte Duchenne De wereld zakt onder je voeten vandaan... Wetend dat als ik gezond blijf, ik mijn kind ga overleven, dat is zo ongelooflijk hard en oneerlijk. Daar denk ik dan ook maar niet vaak aan..
Ik wilde een aantal dingen typen maar alles valt totaal in het niet als ik deze verhalen lees. Wat een ellende
Mijn zusje die vertelde dat ze jarenlang misbruikt werd door onze vader. Ze heeft een paar maanden bij mij in huis gewoond. Dat was heftig. Hetzelfde zusje die op haar 23e werd geopereerd aan een tumor en complicaties kreeg en vanaf haar nek verlamd raakte. Ze kon helemaal niks meer. Na een ziekbed van 3 jaar is ze dmv euthanasie overleden. Ik was toen 6 maanden zwanger. Mijn moeder naar de gesloten afdeling van de paaz moeten brengen. Mijn vader met wie ik al jaren geen contact had omdat hij mijn zusje misbruikt had plotseling overleden. Ik moest de nalatenschap afhandelen. Dit is het korte verhaal, kan er wel een boek over schrijven met wat er allemaal gebeurd is. Op het moment zit ik thuis. Mijn werk wat psychisch niet makkeijk was in combinatie van alles wat de afgelopen jaren gebeurd is werd me uiteindelijk toch teveel.
Ja, toen bij mij deden ze dat ook met enorm veel machtsvertoon. Ik begrijp best dat ze ook met hele criminele keiharde mensen te maken hebben, dus dat dit een beroepshouding is, maar ik voelde me echt kleiner dan een dobbelsteentje, vooral van vrouwelijke agenten.
Ooh afschuwelijk! Kennis van me heeft ook een zoontje met Duchenne, je hele wereld zakt weg denk ik, als je denkt aan de toekomst. Dat is echt onvoorstelbaar. Heel veel sterkte!
Jeetje wat heftig. Het enige wat ik kan zeggen maak er een prachtige tijd van met de mooiste en dierbaarste herinneringen. Ons dochtertje van 5 is plotsklaps overleden (in een tijdsbestek van uren) en ik vind het toch zo moeilijk dat wij nooit bewust herinneringen hebben mogen/kunnen creëeren en afscheid kunnen nemen. Ik wens je zoveel sterkte toe met alles wat zal gaan komen. Daarbij t vreselijkste wat ik heb meegemaakt. Het overlijden van ons dochtertje. Zo onverwachts, zo’n intens verdriet.