Ik ben 2 keer getuige geweest van een moord. De eerste keer was een afrekening, ik dach dat het schot een klapband was en dat die meneer die 2 m voor mij in elkaar zakte, onwel was geworden.... tot ik het bloed uit zn hoofd zag gutsen.... Tweede was een uitsmijter die ik kende. Werd in zijn nek geschoten door iemand die hij eerder op de dag de toegang had geweigerd. Had net een babbeltje met die uitsmijter gedaan.... stond op 10m afstand. Die keer wist ik wel gelijk wat er gebeurde....
Mijn dochtertje verliezen met 16 weken. Moeten bevallen terwijl alles in je roept dat je dit niet wil.
* te horen krijgen op 16 jarige leeftijd onvruchtbaar te zijn. * op 5 jarige leeftijd gebeten worden door een hond. In gezicht/hoofd/handen. * mn vader verliezen op mn 16e aan een hartstilstand.
Als kind onterecht uit huis geplaatst en als volwassene langere periode vast gezeten in huiselijk geweld. Ik heb nu oa ptss en daarvoor sinds een paar maanden in therapie. Gaat al wel iets beter, maar heb nog een lange weg te gaan en er zijn dingen die nooit meer volledig kunnen herstellen.
Jeetje, wat een afschuwelijke dingen allemaal. Dikke knuffel voor jullie meiden. Hier ook wel het nodige op mijn bordje gehad, maar na het lezen van bepaalde berichten voelt het niet goed om dat te plaatsen. Juist met dit soort berichten is het goed om stil te staan dat in mijn leven ook zoveel dingen wel goed gaan. Neemt overigens niet weg dat je verdrietig mag zijn om dingen die gebeuren in je leven en het één is niet per sé minder dan het ander.
Heftig topic. -mijn eigen hartstilstanden. Hoewel het voor degenen die erbij waren waarschijnlijk erger was. Maar het is wel een markeerpunt in mijn leven. -hartstilstand van oudste zus. Ook zij heeft het overleefd. "Dankzij" haar kwamen we erachter dat er iets erfelijks speelt -de compleet onverwachte vroeggeboorte van mijn zoon en alle paniek eromheen. We zijn beiden gereanimeerd (voor mij hartstilstand nr. 3) -de zelfmoord van een tiener uit mijn kerk en vervolgens moest ik dat aan een groep vriendinnen van haar vertellen - de periode dat mijn ex ineens weg ging en alle ellende die dat heeft gegeven, zowel emotioneel als praktisch (schulden).
Het overlijden van mijn man. Het verliezen van mijn allerbeste vriend, mijn maatje, mijn alles. De trotse papa van mijn twee jongens. Dat is echt het allerergste wat mij tot nu toe is overkomen.
Ik word gewoon verdrietig van al jullie verhalen, iedereen een dikke knuffel! Hier is de ziekte van mijn moeder het heftigste geweest. Ze kreeg MS toen ik 14 was en tegen de tijd dat ik 18 was, moest ze naar een verpleeghuis. In die 4 jaar is er een hoop gebeurd. Boosheid van haar, waardoor mijn gekookte eten weer op de grond belandde. Ze is regelmatig gevallen, waardoor ik dr weer op moest rapen. Poep ruimen omdat ze niet op tijd op de wc was. Huishouden doen. Vader werkte fulltime in ploegen, die was er niet altijd. En dan wordt er doodleuk gezegd: thuiszorg, maar u heeft toch 2 kinderen die kunnen helpen? Tijdens je tienerjaren dit meemaken is me niet in de koude kleren gaan zitten. Er werd ook niet over gepraat thuis, we gingen maar door, de situatie was nou eenmaal zo. En dan die 13 jaar in het vph. Verschrikkelijk, die aftakeling. Ik ben er echt toen ze eenmaal het huis uit was tot mn 23e ofzo, zo van de wap van geweest. Opleidingen niet afgemaakt, geen baan kunnen houden. Echt zonde, want ik had wel echt meer gekund dan wat ik nu doe, hoe leuk ik mn baan ook vind.
- Mijn moeder dood vinden terwijl mijn kinderen er omheen speelden. - Erachter komen dat mijn zoontje (toen 7) dood wil. Heeft PTSS kwamen we dus achter, door eerste punt. Heeft mijn hart echt gebroken. Ondertussen gaat het wel beter gelukkig. - 4 jaar lang seksueel misbruik. - Moord op een leerling van mij. - Alle keren dat mijn vader op de IC lag vanwege Aneurysma's, wonder dat hij nog steeds bij ons mag zijn! Maar de angsten die daarbij horen vreselijk!
Pffff heftig en verdrietig allemaal. Klinkt gek maar door alle verhalen te lezen voel ik mij minder alleen. Sterkte voor iedereen.
Wat erg allemaal! sterkte -Mijn stiefvader die een (mislukte!) Zelfmoordpoging deed, en alles wat er bij kwam kijken. Mijn moeder vond hem, heeft hem gered. -Oud vriendinnetje van de basisschool die zelfmoord pleegde. -Klasgenootje van het MBO die zelfmoord pleegde door van een flat te springen waar haar broer ook gesprongen is.
Oh wat heftig allemaal. Geen woorden voor.. Het ergste wat ik mee gemaakt heb is 'gelukkig' niet zo extreem als bij jullie. - mijn oma was net overleden toen we bij haar aankwamen. Ze voelde nog helemaal warm en het leek net alsof ze haar laatste adem uitblies toen we binnen kwamen. Alsof ze op ons gewacht had. Ik was ontroostbaar. - mijn pnd bij mijn dochter die ons beide wel getekend heeft denk ik. Ik kreeg geen professionele hulp. Mijn huisarts wimpelde mij af. Het heeft me een heel ander mens gemaakt.
Wat een vreselijke en heftige verhalen lees ik hier Dikke knuffel! Dan valt het bij mij wel mee: Dat mijn ex het uitmaakte na 16 jaar. Maar goed,heb er een leuk gezin voor terug Dat mijn broertje zelfmoord heeft gepleegd ( daar heb ik vrede mee en respecteer zijn keuze)
Het overlijden van onze dochter. Ze had een zware hartafwijking, en alles zat tegen bij haar. Alles wat fout kon gaan, ging fout. Ze lag heel veel in het ziekenhuis en aantal operaties gehad. Ik heb altijd gezegd dat ze de 'grote' hart operatie niet zou redden. Helaas had ik gelijk. De operatie zelf was niet volledig gelukt omdat haar hartje te klein was ( ze groeide nauwelijks, was bijna 2 en 68 cm) en ze had complicaties helaas. Uiteindelijk aan een bacterie overleden. Een bacterie die niet op de ic thuis hoort. Ze is in mijn armen overleden. Wat hadden we haar graag nog bij ons gehad. Maar ergens is het goed zo. Ze was lichamelijk en verstandelijk gehandicapt geweest door complicaties. En we hoorden 2 jaar terug dat ze microcefalie had (kleine hersenen). Dat hebben we nooit geweten. Super trots op ons meisje dat ze zich toch probeerde te ontwikkelen ♡
Pff, wat een heftige verhalen allemaal De erge dingen die ik heb meegemaakt: - Op mijn 20e horen dat ik kanker had, met slechte vooruitzichten. Ik heb (zit er nog steeds, maar is gelukkig helemaal ingekapseld) een tumor in mijn oog. Gelukkig leef ik nog steeds, ben nu alleen wel blind aan één kant, maar daar is goed mee te leven. - Op de basisschool een vriendinnetje verloren aan een hersenvliesontsteking - Op de middelbare school een klasgenoot verloren aan een scooterongeluk (net na het doen van ons eindexamen, op de dag dat we de uitslag zouden krijgen, is het gebeurd).
Het heftigste wat ik heb meegemaakt is mijn schizofrene moeder. Toen ik een jaar of 4 was gingen mijn ouders uit elkaar en woonde ik doordeweeks bij mijn moeder, die regelmatig psychoses had. Toen mijn ouders nog bij elkaar waren had ze ook psychoses maar voelde ik me minder alleen doordat mijn vader er ook was en zo kreeg ik er minder van mee. Gelukkig hadden we ook een hondje, mijn steun en toeverlaat als ik alleen met mijn moeder was. Jaren erna waren ook heftig doordat mijn vader met een andere vrouw trouwde, ik mijn echte moeder opeens niet meer zag nadat ze mijn vader weer eens aangevallen had en ondanks dat mijn vader en stiefmoeder veel van mij houden hebben ze me vaak ook verwaarloosd (o.a. regelmatig heftig door de zon verbrand) en ik kan mijn verhaal niet bij ze kwijt, nooit gekund. Heb dus zo goed als altijd alles alleen moeten doen. Het meest heftige vind ik dat dit alles zoveel invloed heeft gehad op mijn leven, veel meer dan ik ooit had gedacht. Kan niet goed met mijn emoties omgaan, heb dat vroeger nooit geleerd en het was echt overleven. Kan me ook echt niet goed uiten en dat breekt me nu echt op. En nu ben ik, na een ziekenhuisopname van mijn man 3 jaar geleden, op. Heb angststoornissen gekregen. Leef mijn leven en ben best gelukkig, maar diep van binnen ben ik gewoon leeg. Heb bij de psycholoog gelopen maar ook daar loop ik vast. Heb het idee dat ze me niet meer verder kan helpen. En heb gewoon even helemaal geen zin meer om er verder aan te werken nu.
Het heel plotseling overlijden van onze oudste dochter. In iets meer dan 30 uur ging alles van ‘normaal’ naar wereld op zijn kop en moest ik mensen gaan bellen dat ze was overleden. En 9 weken later bevallen van J. snap nog steeds niet hoe ik die periode door ben gekomen. Verder natuurlijk ook alles rondom haar geboorte en de periode daarna; leven tussen hoop en vrees. Loodzwaar. De eerste keer dat we haar vonden in haar bedje in de ochtend: ze zat middenin een epileptische aanval. Ik vergeet nooit Meer hoe mijn man haar uit bed ging halen en gilde: “bel 112!” En toen ik 17 was dat mijn vader midden in de nacht mijn kamer in kwam gestormd. “Je moeder is niet goed geworden, je moet nu naar beneden komen!” Ik liep hun slaapkamer in en er stond allemaal ambulancepersoneel. Ze had een zware epilptische aanval gehad. Mijn vader ging mee met de ambulance en ik moest thuisblijven voor mijn zusje. Het was 4 uur ‘s nachts en ik was zo bang en alleen.
Hier diverse dingen maar waar ik nog dagelijks mee bezig ben zijn de twee bevallingen in het buitenland die spoed werden van het een op het andere moment.