Midden in de nacht vluchten met mijn kinderen. Weg bij mijn ex die mij psychisch helemaal kapot heeft gemaakt. Later bleek hij de kinderen stelselmatig te slaan. Heel erg, maar weet je wat het ergste is wat ik meemaak niet eens bovenstaande. Maar het feit dat kinderen in dit land ondanks alles gedwongen worden een ouder te zien waar ze doodsbang voor zijn. Ze hebben beide PTSS. (Ik ook) opgelopen door de gebeurtenissen in dat huis. En nu blijven instanties en rechters ze dwingen. De kinderen worden kapot gemaakt voor mij ogen en je kan er niets aan doen want je MOET meewerken anders word je als tegenwerkend gezien en dan ga je een heel ander traject in. Het liefst emigreer ik maar ja ik wil niet al onze familie achterlaten
Geen gezellig topic. Maar ik wil wel even zeggen dat dit forum barst van de power- vrouwen. Laten we daar voortaan eems over nadenken voor we iets onaardigs willen zeggen
31 december 2006.. oudjaarsavond. Mijn vader en moeder hebben zo'n erge ruzie dat hij haar bedreigt terwijl ze op bed vastgehouden wordt en ik het gevoel heb dat hij haar nek zal breken. Ik ben gevlucht naar buiten (veel vuurwerk maar ik liep overal zo tussendoor) en ben bij vrienden thuis gaan zitten. Om 00.10u terug naar huis gegaan en in 1 streep naar bed gelopen. Ik lag er om 00.15u in. Het was zo'n vreselijke avond (ik was toen 17 jaar). En het moment dat mijn moeder mij een mail stuurde met de tekst; "je bent de grootste fout van mijn leven, ik heb je nooit gewild".
Door het lezen van al deze verhalen is het ergste wat ik heb meegemaakt ineens zo niet erg meer. Ik heb een heerlijke jeugd gehad zonder zorgen en verdriet gelukkig. Mijn ellende begon 8 jaar geleden toen ik een auto ongeval kreeg. Ik was op weg naar mijn werk met de auto. Reed een gangetje of 80 km/uur toen er opeens een tegenliggende auto die nog veel harder reed op mijn rijbaan kwam. We hebben elkaar vol frontaal geraakt. Mijn auto begon te spinnen en ik dacht op dat moment dat ik dood ging (en dat wilde ik niet) toen ik bijkwam had ik zoveel pijn en wensde ik dat ik dood was. Ik heb hier lichamelijk nog steeds last van en zolang de medische wetenschap niet vooruit gaat zal ik dit altijd blijven houden. Ook heb ik hersenletsel opgelopen waardoor ik cognitieve klachten heb en ik heb een PTSS er aan overgehouden die na 3 psychiaters met bijbehorende behandelingen nog niet over is. 90% van de tijd kan ik gelukkig heel positief met dit alles om gaan. Maar soms, heel soms, als iets me niet lukt, als ik besef dat ik iets kleins of simpels niet zelfstandig kan, of als ik weer eens iets niet kan doen met de kinderen door mijn beperkingen, of als mijn man dingen moet laten om voor mij te zorgen, dan vind ik mezelf (en ook mijn omgeving) heel erg zielig en twijfel ik of mijn gezin niet beter af was geweest als het ongeluk anders was afgelopen.
Nou dit inderdaad! We staan er niet bij stil maar we hebben allemaal wel bagage. Sommigen meer dan anderen. Niet alleen hier zo. Maar ook op straat met mensen die je tegenkomt. Doe of zeg iets liefs voor/tegen een ander. Kan zoveel verschil maken. En dat kan ook echt op een forum. Heel veel sterkte/kracht allemaal. Ook ik heb dingen te verwerken. Maar dat lukt prima. Er worden hier dingen genoemd wat mijn grootste angsten zijn. En zolang dat mijn grootste angsten mogen blijven en dat geen werkelijkheid wordt, kan ik prima mijn dingen verwerken en prijs ik mij zeer gelukkig!
Dat onze dochter totaal onverwachts tijdens onze vakantie, 6 weken voor haar 1e verjaardag, overleed.
Onze zoon zijn geboorten. En vooral de druk op zijn hartslag op het moment dat naar de OK gereden werd aangezien hij zo dipte dat ze dachten dat hij zou overlijden. Daar na zijn longen die niks deden en steeds de woorden we weten niet of hij dit ga halen of dan weer zus wil je nog foto's van hem maken. Daar naast vond ik lichamelijk het heftigste de ablaties aan mijn hart en dan vooral het moment van branden. En mijn hartstilstand. Dit icm met de geboorte van onze zoon heeft helaas ptss veroorzaakt. En het nooit beter zullen worden. Ik ben uit behandeld en elke dag is een gevecht met wat wel of niet gaat lukken. Aan de buitenkant is niet te zien dat mijn hart stuk is en dat geeft veel onbegrip en pijn.
het moment waarop mn man zei verder te willen met mn beste vriendin. en ik toen met 2 kinderen toen nog geen 1 en net 3 ineens alles kwijt was......gelukkig jaren later gelukkig hertrouwd en gelukkiger dan ooit
T ergste.....zijn meerder dingen - onze caravan is jaren geleden in brand gestoken en over geslagen naar onze woning. Werd er slechts wakker van en konden nog net ontsnappen via een raampje aan de achterzijde van t huis. - het overlijden van mijn vader 8.5 jaar geleden. Heeft zichzelf dood gedronken. - het ongeluk met mijn zoon waarbij hij bijna 2 vingers is kwijt geraakt maar met hulp van een kundig micro plastisch chirurg toch zijn vingers kon behouden. - in dezelfde week is mijn stiefvader gestorven tijdens een routine operatie aan zijn hart. Heb mijn moeder nog nooit zo verdrietig gezien
Meerdere dingen, Toen we hoorde dat ons zoontje was overleden in mijn buik....ik was toen 35 weken zwanger....en na de bevalling van hem dus geen huiltje te horen en daardoor het besef dat hij er daadwerkelijk niet meer was. Mijn vader bijna zien sterven. Mijn oudste zoon een anafylaxtisch schok zien krijgen
Elke keer als ik weer een ander verhaal lees dan denk ik: wat hebben mensen toch veel meegemaakt. Ik sluit me helemaal aan bij wat eerder is gezegd; beoordeel/veroordeel iemand niet voordat je zijn of haar verhaal kent. Ook niet op dit forum inderdaad. Het raakt me dat er zoveel mensen een kindje zijn verloren. Hoe kom je daar ooit overheen denk ik dan. Ik lees dan wilskracht. Dat is heel mooi gezegd maar wat is het een verschrikkelijk afschuwelijk iets! Ik wil jullie heel erg danken voor het delen voor jullie verhalen. Dat jullie dit durven. Dat je er hopelijk ‘iets aan hebt’ en dat het je gevoel wellicht iets lichter maakt voor zover dat kan.
Helaas meerdere heftige dingen meegemaakt in een paar jaar tijd: een vriend verongelukt (net 36 jaar, jonge kids), mijn partner die een hartinfarct kreeg en maar net op tijd op de OK lag voor een ingreep, in de zes weken daarna te horen krijgen dat je kleine kadootje (verrassingszwangerschap) helaas een zware trisomie heeft en dat je afscheid moet nemen. In het jaar daarna een neefje van 14 maanden plotseling verliezen en mijn schoonmoeder binnen 24 uur "weg". En nog eens twee jaar later mijn tweede neefje, ook met 14 maanden moeten begraven. Hoe ga je er mee om??? Je gaat in de overlevingsstand, je wordt ergens "voor" gezet en je hebt er maar mee te dealen. En heel stom.... ik kon altijd wel iets/iemand bedenken die het nog zwaarder had. En als ik dan de heftige verhalen hier zo lees.... Heel sterke dames! En voor allemaal een dikke knuffel.
Klinkt echt heel heftig! Sterkte.. hopelijk helpt alle hulp die je krijgt.. ik word hier zo droevig van!
Ja klopt indd. Wat een angst en schuld heb ik toen gevoeld. Als hij nu met die kou last heeft van zijn littekens dan breekt mijn hart weer. Hij zegt dan.....mama, ik vind mijn littekens niet leuk wil je ze weg halen. Zo sneu. En op korte termijn komt er nog een operatie aan want zijn pink begint te trekken en kan m al niet helemaal meer strekken. Helaas. Maar t belangrijkste is dat hij nog 10 vingers heeft en hij super sterk is
Pff, dit topic.. zo verdrietig!! Maar ook zo mooi hoe er over sommige dingen geschreven wordt.. ik bewonder jullie allemaal om jullie wilskracht en doorzettingsvermogen. De dingen die ik heb meegemaakt vallen dan echt in het niets..
Herkenbaar, inclusief het stukje naar jezelf minder erg vinden dan hoe er met de kinderen hierin omgegaan wordt. Wat dat betreft mogen ‘professionals’ maar ook de samenleving nog wel wat leren over ‘vechtscheidingen’ en complexe situaties na scheiding. Behoorlijk wat meegemaakt en alles daarvan heeft eraan bijgedragen wie ik nu ben, hoe ik nu ben, hoe ik met zaken om ga maar het heeft ook een duidelijke bijdrage aan mijn mening en visie over zaken.