De ontsluitingsweeën.. Ik dacht dat die heftig waren bij m'n eerste bevalling (van 4 naar 9 centimeter in een uurtje), maar bij de tweede was het nog veel heftiger (van 5 centimeter naar baby geboren in 20 minuutjes). Nu denk ik achteraf dat dat misschien ook wel kwam doordat ik het idee had dat ik nog heel lang moest. Er was net getoucheerd en ik zat pas op 5 centimeter. Het zou dus nog wel even duren. Ik kon me niet voorstellen dat ik die helse pijn nog zó lang moest doorstaan. Ik werd niet geloofd als ik zei dat ik het hoofdje voelde staan, dat ik haar weer terug voelde glijden en dat ik daarna het hoofdje weer voelde. Tot er uiteindelijk toch maar gekeken werd, de arts erbij geroepen werd, zij binnen kwam rennen, nog net haar handschoenen aan kon trekken en ons meisje gelanceerd werd, terwijl de verpleegkundige en co-assistente nog met de beenbeugels in hun handen stonden, om vast te maken aan het bed Ik vraag me af of het misschien beter te doen was geweest als ik had geweten dat ik er bijna was en dat het niet lang meer zou duren. Maar goed, dat zullen we nooit weten
Hoppa!! Ontopic: De ontsluitingsweeën, vooral in de rug (of als het een storm is) pffoee En idd als de persweeen komen, dan kun je tenminste iets doen.. Dat vond ik een opluchting
Herkenbaar wat je schrijft Shaddixxx, ik dacht hetzelfde.. als dit pas het begin is gaat het dus nog veel erger worden..... Ik ging in 35 minuten van 2 naar 10 cm ontsluiting, ik dacht echt serieus dat ik dood ging.
Ja, ik ook.. Ik heb echt schreeuwend gesmeekt of iemand me alsjeblieft kon helpen, maar ik had de hoogste dosering voor de ruggenprik al toegediend gekregen (die niet goed bleek te zitten, dus qua pijnstilling deed het niets, maar dat spul zat wel in m'n lichaam), dus ze konden me niets anders geven. Met de gedachte dat het nog uren kon duren, werd ik helemaal gek.. Ze zeggen altijd dat als je denkt dat je doodgaat, je er bijna bent, maar ik dacht dat ik doodging en iedereen bleef maar zeggen dat ik nog helemaal zo ver nog niet kon zijn..
De weeen zelf vond k meevallen( ging in 3 uur tijd van 1 naar 10, vond ze heel erg meevallen), maar de persweeën vond ik verschrikkelijk! Misschien ook wel omdat die 2 uur duurde voordat ik ( eindelijk) een knip kreeg. Wat een verlossing was dat joh! Daarna vrij veel las van hechtingen gehad.
mijn optie staat er niet bij. Ik vond het hechten achteraf het ergste eigenlijk, daar heb ik meer au bij geroepen dan bij de hele bevalling
oja dat ook ja, verdoven ze dat niet ofzo de knip had ie van te voren al goed verdoofd, gezien ik er een huidflapje over de ingang heb zeg maar
hier waren de ontsluitingswegen het ergste. bij de eerste een weeën storm waar ik niks mee kon en bij de 2de was het geen weeën storm maar ik kon niks met die weeën. dat vind ik denk ik het meest vervelend, dat je ze alleen weg kan zuchten en verder niks kan doen en moet afwachten tot je mag persen. vond het persen dan ook een verademing. (hoewel dat ook niet heel fijn is)
Ik wilde dit topic niet gaan openen.. toch kan ik het niet laten.. Pff zie er wel tegenop hoor weet echt niet wat ik kan verwachten..
Ja volgens die vrouw die mij hechtte had ze alle mogelijke spuiten met verdoving gegeven en uiteindelijk ook nog een of andere spray. De meeste dames hier in de omgeving die ik ken walgde van die spray maar van mij kon ze niet lang genoeg sprayen. HEERLIJK haha. Ze hadden het maximum gegeven aan verdoving maar nog lag ik af en toe flink te joelen. En dat voor 2 inwendige en 3 uitwendige hechtingen aan beide kanten ik was trouwens niet geknipt of gescheurd maar geschaafd. geen idee of dat verschil maakt.
Ja nou echt niet he. Bij mij dan. Ik was dolblij dat onze zoon er was maar de eerste minuten nadat hij geboren was kon ik alleen maar denken dat ik giga in de FIK stond daar beneden
Ik denk toch de persweeen, maar ik ben misschien bevooroordeeld aangezien ik na een uur op eigen kracht persen, weeenopwekkers nodig had, en vervolgens nog 1,5 uur de persweeen moest wegpuffen... Toen ik eenmaal mocht persen deed dat vreselijk veel zeer, ik 'snapte' niets van het 'door de pijn heen persen'. Liefs,
eerst was mijn water gebroken en daarachter kreeg ik ontsluitingsweeen, rond 3 uur 's nachts had ik 1,5cm opening na 7 uur 's morgens kon ik het niet meer houden van de pijn en toen was het nog maar 2,5cm. Om 10 uur 's morgens heb ik een ruggenprik gevraagd mijn opening was nog maar 3cm ik kon het niet meer volhouden het ging zo traag! na mijn ruggenprik had ik niets meer gevoelt toen heb ik nog wat geslapen en ze hadden mij medicatie toegediend om mijn weeën sneller te laten komen
Bij het hechten heb ik ook heel vaak au, oe, aah, nee, stop geroepen en mijn benen dicht getrokken.. De hele bevalling niet gegild en bij het hechten wel
Ontsluitingsweeen. Vreselijk vond ik dat. En met persen als het hoofdje blijft staan is ook geen prettig gevoel. en na de bevalling is naar de wc gaan ook niet zo fijn als je gescheurd of geknipt bent
Ontsluitingsweeen kan ik goed handelen, zeker bij de tweede ging het ook heel vlot omdat ik me er prima aan kon overgeven. Maar persweeen! Bah! Of nouja, niet de weeen zelf, want die doen geen pijn, maar het persen zelf...pffff dat vind ik echt super rottig. Ik heb beide keren geen heel krachtige persweeen gehad en het was zoooo hard werken en ik was zooo moe... Het is dat ik geen andere keuze had dan doorgaan . En het gepruts erna vind ik ook vervelend: dat harde duwen op je buik om het bloed uit je baarmoeder te duwen, het hechten... Niet leuk! Doe mij maar de ontsluitingsfase . Maar de beloning van een baby op je buik is het echt wel waard hoor, ik kan me de pijn nog goed herinneren (jongste is bijna 5 weken) en ik zou het zo weer doen, dus....
De laatste weeën voor ik mocht persen. Maar ik ben de pijn echt helemaal vergeten. Niet direct, maar wel vrij snel. Ook toen het hoofdje stond was niet echt een fijn gevoel. Net alsof de vk haar nagels in mijn huid zette. Dat dacht ik toen ook serieus dat ze deed, terwijl wat ze echt deed alleen maar was om het perineum te masseren zodat ik niet zou uitscheuren bij het persen. Maar het enige dat ik me nog echt levendig herinner is het hechten. Dat was niet het pijnlijkste, maar vond ik wel achteraf het vervelendste. Het voelt zo nutteloos. Je kindje is er, je wilt helemaal niet bezig zijn met die stomme hechtingen maar met je kind.