M'n scooterongeluk van drie jaar geleden. Ik ben toen geschept door een auto (auto was fout). Alle banden in mijn linkerknie zijn toen afgescheurd. Dit moest geopereerd gaan worden. Toen hebben ze besloten enkel mijn kniebanden te maken en mijn beide kruisbanden te negeren. Het ongeluk en de revalidatie hebben echt ontzettend veel pijn gedaan. Ruim 2 mnd in een rolstoel gezeten. En toen opnieuw moeten leren lopen. F*ck.... Zie dat maar te doorstaan... Ik heb het gered! Maar zit nog steeds onder controle bij de orthopeed. Met een beetje pech moet ik in maart/april voor de 6e x geopeerd worden...
Had er gisteren nog over met mijn man.. Een paar jaar geleden zat er een niersteen vast in de buis tussen nier en blaas. Ik dacht dat ik door de grond ging! Hele sterke pillen gehad waardoor ik roze olifanten achteruit zag vliegen, want moest de steen zelf uitplassen, dat heeft 3 dagen geduurd. Volgens mij HA was dat pijnlijker dan bevallen.
1) rug gebroken 2) mijn hand er bijna afgezaagd met een cirkelzaag 3) de hoofdpijnen die ik bij mijn Lyme had. oh ja,de geestelijke pijn die ik het afgelopen jaar heb gehad,daar kan echt niets tegenop. Ik wil dit noooooit meer moeten meemaken
Het verlies van mijn *dochter, ik heb nog nooit zoveel pijn en verdriet in mijn leven ervaren als toen.
1. Mijn beide bevallingen waren toch wel het pijnlijkste. 2. Het inbrengen van een infuus op een rotplek voor een operatie. Wat een gekl**t was dat. Wilde bijna de operatiekamer uitlopen zonder operatie. 3. Zeer heftige ooronsteking. 4. Feit (ontsteking van weefsel en bot) aan mijn duim. 2x aan geopereerd.
Oh ja, bijna vergeten! Toen ik voor mijn tonsillectomie ging, hebben ze het infuus voor de narcose in eerste instantie verkeerd geprikt, maar dat merkten we pas toen de narcosevloeistof in mijn hand liep, in plaats van in mijn ader. Was ook geen fijne ervaring. Gelukkig heeft de anesthesioloog toen in 30 seconden een goed infuus geprikt en me in slaap gebracht, maar voordat die vloeistof er eindelijk eens uit is, duurt best heel lang...
Ik ben stiekem heel blij met mijn hoge pijngrens, maar dat heeft niet kunnen voorkomen dat ik wel eens erge pijn heb gevoeld. Zo bleek een getrokken verstandskies achteraf beter chirurgisch verwijderd te moeten zijn geweest... Op het moment toen weinig van gevoeld, maar de drie weken erna waren pittig! Ook heb ik een keer mijn duim en voet gebroken... Dat was ook geen pretje... Maar bovenstaande is niks vergeleken bij een goede verstopping, die ik een keer in de zoveel tijd heb... Dan heb ik helse darmkrampen en duurt het uren voor ik weer normaal kan functioneren. Maar meestal ogen dicht en op mijn kiezen bijten... er is licht aan het einde van de tunnel . Dadelijk bevallen, dus wie weet dat die alles gaat overtreffen... en daar gok ik zomaar op!
Toch echt by far... 1: rugweeën 2: gepest worden op de basisschool (geestelijk) 3: die takke aambeien na m'n bevalling i.c.m. een knip en de rest van de ontplofte en gezwollen ellende waardoor ik drie weken niet kon zitten. Bah, ik was uiteindelijk hele dagen chagrijnig van de pijn en zo erg dat ik er soms van moest huilen, gewoon uit onmacht.
1: mijn bekkeninstabiliteit in combi met een zwangerschapsischias, waardoor ik een keer uit bed ben gevallen omdat ik op wou staan maar mijn zenuw bekneld zat.. kon mijn hoofd niet eens meer optillen zon pijn had ik 2: in 4 uur tijd bevallen door een weeenstorm met rugweeen... 3: verstandkies eruit laten snijden die niet goed verdoofd was 4: mijn teen zo hard stoten dat ie een week dik en blauw is geweest, moest bijna kotsen van de pijn vlak na de stoot... zon klein lullig ding, maar WAT een pijn doet dat zeg
Toen ik 18 was en mijn vriend (nu mijn man) het uit maakte. Dat deed zoveel pijn, voel het weer als ik er aan denk haha. Ben weken een zombie geweest
En toch was je meer dan bereid die genen in je kinderen terug te zien... liefde maakt duidelijk blind...
mijn rug breken de aanbeien na de bevalling (bevalling zelf is super gegaan) en met navelpiercing achter zadel van paard blijven hangen ( word er weer misselijk van