Oh, dat klinkt ook wel heel naar ja. Voor mij: 'pijnlijk' in de zin van genant: Als solist voor een groot symfonisch orkest halverwege het stuk denken dat ik klaar was, en mijn viool laten zakken. En dan die blik in de ogen van de dirigent, zo van 'wat DOE jij nou...?'. Ik kan er nog ongemakkelijk om worden.
lichmaelijk": met me been vastzitten tussen een atracttie in een atractiepark. met als resultaat slagadelijke bloeding enz enz. geestelijk: de stap genomen om het contact met mijn vader te verbreken.
de eerste twee dagen na mijn ongeplande keizersnee bij onze oudste. Ik ging echt flippen van de pijn en kreeg wat rustgevends om een beetje te kunnen ontspannen.
- dierbare verliezen - de tijd na ingeknipt te zijn....pfff NOOIT meer - bevallen - baarmoederontsteking - tattoos
poe er lijkt me idd geen ergere pijn als je kindje/man/ ouders verliezen... daar kan geen lichamelijke pijn tegen op. en als ik dit soort dingen hier lees...heb ik niks te klagen.
eerste keer uit bed na een ongeplande keizersnee... geestelijk gezien: er na 25 jaar achter komen dat oma een andere vrouw was dan ik altijd dacht.
Fysieke pijn;wakker worden na een concert bijgewoond te hebben met gescheurde enkelbanden ( was onderweg naar het concert gebeurd), en ook nog eens met de trein naar huis gegaan. Dom, maar vond mezelf zo sterk op dat moment, nog dommer... Qua pijn beval ik echt nog liever tien x. O ja en nachtelijke kramp aanvallen in mijn kuiten. Emotioneel; mijn moeder razendsnel zien aftakelen door kanker. Haar euthanasie aanvraag nier meer kunnen regelen. En haar tijdens de laatste dagen iedere keer terug in bed moeten duwen omdat ze niet meer doorhad dat ze niet meer kon staan. Haar woedende blik die dwars door ons heen ging terwijl we haar moesten vast houden. Zeer recent, en ik slaap er nog steeds slecht van.
Wat een nare verhalen allemaal eigenlijk, waarom lees ik dit??? Voor mij was het pijnlijkste de bevalling van mijn oudste (maar bevallen mochten we niet invullen) en ook de niet goed verdoofde keizersnede bij de geboorte van de jongste.... Eerst ging het op zich nog wel en probeerde ik het te negeren, maar op een gegeven moment deed het zo ongelooflijk veel pijn: alleen de rechterkant was goed verdoofd, de linkerkant niet na 14 (!) mislukte ruggeprikken. En de ingreep duurde extra lang, omdat ze ook nog eens aangeboren afwijkingen ontdekten tijdens die operatie. Fijn! Verder was het ook best pijnlijk toen ik tijdens mijn zwangerschap HG had en letterlijk 20x per dag moest braken gedurende 11 weken achter elkaar en daardoor plotseling een klaplong had opgelopen Geestelijke pijn was het moment dat mijn lieve schoonmoeder overleed terwijl mijn man, schoonzusje en ik naast haar stonden in de woonkamer en we constateerden dat ze echt dood was en eigenlijk geen flauw idee hadden wat we nu moesten doen.
Emotioneel, met stip op 1. De keuze maken om de behandeling van mijn zoontje stop te zetten. Dat is ronduit onmenselijk, niet eens pijnlijk meer te noemen.
Fysiek: Mijn ontzettend heftige oorontstekingen. Waarvan 1 tijdens mijn 2e zwangerschap. Ik had op dat moment met liefde willen ruilen met een bevalling. Mijn god, dat deed nog veel meer pijn. Zoveel dat ik zelfs ging hallucineren. Ook heb ik een borstverkleining gehad. Dat deed niet zoveel pijn. Maar ik blijk allergisch voor het hechtdraad. ALLES was ontstoken en de wonden stonden ruim een cm uit elkaar en daartussen zat alleen maar pus en PIJN PIJN PIJN! Een jaar later een corrigerende operatie gehad met ander hechtdraad. Daardoor ook een ontstoken onderkantje gehad na de knip. Je wilt niet weten hoe dat voelde, dat moesten ze wel hechten met dat hechtdraad. Ik heb 4 maanden als een stoere man gelopen met mijn benen helemaal wijd. Psychisch: Mijn man bijna zien doodgaan in het ziekenhuis. Je voelt je zo machteloos. En nu is hij natuurlijk wel thuis maar je leeft altijd in onzekerheid. We weten niet hoe lang we hebben. Volgens de artsen kan hij nog een jaar "zo" doorleven of nog wel 6 jaar. En daarna? Geen idee... Het doet me zoveel pijn als ik bedenk dat de meiden hun papa misschien niet meemaken als ze puber of volwassen zijn. Of als ik denk aan hem. Hij is juist zo bang zijn meiden niet volwassen te zien worden...Maar wij hebben onze zinnen gezet op nog minstens 30 jaar! Dan is hij ruim 60 en zijn de meiden volwassen! Het is mogelijk! Wie weet gebeurt er een wonder en wordt ie wel 80!
Lichamelijk: ontstoken tandvlees en de laatste keer dat ik tonsillitis had - m'n keelamandelen waren zo opgezwollen dat ik nog amper kon eten. Oh en toen ik bijna m'n kleine teen had gebroken, een paar weken na de bevalling van m'n zoontje... Dat deed echt serieus meer pijn dan de bevalling. Geestelijk: jarenlang gepest geweest.
Lichaamelijk: na beide spoedkeizersnedes voor de1e keer opstaan(alhoewel ween ook ontzettend pijn deden) En psygisch :burnout en zware depressie ong een jaar lang.
Ja toch ook bevallen hoor man man..35 uur weeen en geen ruggeprik die werkte au! Verder toen mijn man een herseninfarct kreeg en nu moeten zien hoe hij worstelt en veranderd is..... Het begraven van mijn opa en oma
Mijn amandelen laten uithalen. Auch... Toen voelde ik mezelf zo zielig dat ik dacht dat niemand in de hele wereld ooit zoveel (lichamelijke) pijn gehad heeft als ik. (ben een watje, ik weet het maar ik had écht heel veel pijn! )
Ik heb er lang over na moeten denken. Op de een of andere manier vergeet ik pijn wel makkelijk. Maar hier toch mijn lijstje: Psychisch: zwanger willen worden maar het lukt niet. En dan blijkt iedereen om je heen zo vruchtbaar te zijn dat ze zwanger worden van twee keer naar elkaar lachen bij wijze van. Wij waren de eerste met een kinderwens en de laatsten met een kind. En dan die opmerkingen van buitenstaanders... Ik moest alleen nog een laparoscopie krijgen voor we met IUI zouden beginnen. Operatie stond voor 1 sept gepland, 4 aug had ik een positieve test. De eerste keer in 2,5 jaar dat ik over tijd was. En toen zoon 3,5 week oud was, werd ie heel ziek en heeft ie het maar net gered. Hij bleek een hartritmestoornis te hebben waardoor zijn bloed niet meer goed rondgepompt werd. Heb hem echt helemaal grijs zien worden, was geen roze meer te zien. Lichamelijk: - tijdens een hsg een verstopte eileider 'die ze wel even doorspuiten' - een zo ontstoken verstandskies dat mijn wang helemaal dik werd - na mijn bevalling bleef ik bloeden. De zuster heeft twee keer met haar vuist mijn baarmoeder leeggedrukt en daarna wilde de gyn wel even voelen of het niet van de hechtingen kwam... Lekker, met vier vingers in je net gehechte doos.... Maar als ik aan al die dingen terugdenk herinner ik me niet echt meer de pijn die het deed.
De bevalling vond ik zowel fysiek en lichamelijk het pijnlijkst. Maar als ik naar mijn mannetje kijk vergeet ik dat weer gelijk.
Acute alvleesklierontsteking. Ik dacht dat bevallen het pijnlijkste was wat je als vrouw mee kon maken (fysiek gezien dan) totdat ik een heel lang durende galsteenaanval kreeg waarbij het steentje bleef hangen. Toen dacht ik dat dat het allerergste was, maar het kon dus nog erger, want ik kreeg er nog een acute alvleesklierontsteking bovenop. Maar ik leef nog. Als ik moest kiezen heb ik eerlijk gezegd 100x liever fysieke pijn dan de emotionele pijn die sommigen hier hebben meegemaakt.
Lichamelijk: 15 operaties(nr 16 eind van de maand),2x trombose,1x longembolie,3 nierstenen,galstenen,6 bevallingen,20miskramen.,4 puncties......meest pijnlijke waren echt de nierstenen.Mijn god....dacht dat ik doodging.Vond het veel erger dan bevallen. Geestelijk: Verkrachting en jarenlang incest,overlijden van ons 1e kindje,20 miskramen,uitslag van mijn man ivm ALS en uitslag van 3 van onze 5 kinderen ook ivm ALS.De laatste 2 vind ik op het ogenblik heel erg zwaar.Het idee dat mijn man en 3 van onze kids zeker ALS zullen krijgen is niet te verkroppen.Probeer er niet dagelijks mee bezig te zijn anders trek ik het niet maar pfffftt.....af en toe weet ik het niet meer hoor.Dat ik mijn man ga overleven staat al vast maar ik wil niet mijn kinderen overleven.