Nessy ik weet niet wat ik moet zeggen, wat een vreselijk bericht poeh, ik wil je een dikke knuffel geven, onmenselijk wat je door moest/moet maken.....
Ben er stil van....hoeveel lijden kan een mens hebben?? Ik heb ook je weblog gelezen en tranen gelaten. Wat verschrikkelijk oneerlijk. En wat een sterk mens moet jij zijn om nog rechtop te staan. Petje af.
Helemaal mee eens! Mijn top 2 ziet er precies hetzelfde uit. Misschien dat die hechtingen nog wel pijnlijker waren dan de bevalling. Had namelijk ruggeprik. Wat een hel waren die hechtingen zeg...
Een gaatje laten boren zonder verdoving bij de tandarts. Ik heb wel 2 bevallingen gedaan (ook zonder verdoving), maar deze pijn was beter te doen. Verder heb ik tot nu toe veel geluk gehad. Ja, wel mensen overleden (oma, opa) maar dat was meer verdriet dan pijn. Mijn ouders heb ik gelukkig nog, ik geloof ook dat dat ook echt pijn gaat doen als die zouden overlijden. Maar ik prijs me zeer gelukkig als ik het vergelijk met sommige van jullie pijnen, zeker van degene die er op dit moment last van hebben. Sterkte voor jullie.
Nessy; een hele dikke knuffel, heb er echt geen woorden voor. OT; Ik vind het altijd zo moeilijk om te reageren in zo een topic. Wat bij de een veel pijn deed, valt bij de ander in het niet. Dan bedoel ik vooral het geestelijke. Nu ik terug kijk en zie wat ik zelf op heb genoemd, dan denk ik; wat klets ik nou? Er zijn zoveel mensen wat hun kindje hebben verloren of waar de man of kinderen ziek zijn, dan vallen die andere dingen echt in het niet
Wow! heftig zeg. Knuf!!!! mijn pijnlijkste... Dikke zenuwontsteking onder mn kies na t uitvallen van een vulling. Beval liever elke dag een week lang dan dat nog een keer!
Lichamelijk mijn eerste bevalling. Die eeuwig durende rugweeenstorm. Ik heb me nog nooit zo machteloos gevoeld. Bij de tweede was de pijn aan het eind nog lang niet zo erg en voor mijn gevoel ben ik toen ook in 10 minuten bevallen. De VK kwam thuis kijken en ik had volledige ontsluiting, ik geloofde er helemaal niets van. Ik was echt aan het wachten op die enorme pijn. Geestelijk, toch wel de beroerte van mijn broer op zijn 41ste. Hij was op fietsvakantie in Frankrijk en ik was het eerste in het ziekenhuis. De onmacht en paniek in zijn ogen toen ik hem bezocht op de I.C. Hij fluisterde dat hij dood wilde en zo niet kon leven. Dit moment heeft me echt getekend en bezorgd me nog steeds veel tranen.
Valt me op dat er meestal acute lichamelijke pijn wordt genoemd en dat vergeleken met chronische psychische pijn. Dat vind ik geen vergelijk.. Natuurlijk is iets chronisch erger. Maak de allerergste lichamelijke pijn maar eens chronisch. Daar valt niet mee te leven. Met bepaalde psychische pijnen overigens ook niet, maar ik kan niet zeggen dat dat erger is.
Van sommige verhalen word ik heel stil.. Jeetje zeg, dan weet je pas weer hoe blij ik mag zijn met mijn gezonde gezinnetje..
Jeetje wat een verhalen... DIet me beseffen dat ik erg blij moet zijn met alles en vooral mijn 2 gezonde kindjes. Ik heb nooit echt emotionele pijn gehad en wat lichamelijke pijn betreft valt het ook erg mee. Ben nooitziek, bevallingen vond ik erg goed te doen. Het ergste vond ijdel stuwing. Ik had extreme stuwing waar ik medicijnen voor heb gekregen. Het leek net of er messen in mijn borsten werden gestoken, heb nachten niet geslapen van de pijn. Maar niet te vergelijken met wat sommige meiden hier (hebben) moeten doorstaan...
Lichamelijk deed mij het meest pijn dat mijn maag in m'n slokdarm schoot. Geestelijk wil ik verder niet over uitwijden....
Ik denk dat je ook niet moet gaan vergelijken.... de vraag is gewoon wat is je ergste pijn.... de een maak daar meer in mee dan de ander, prijs je zelf gelukkig als je niet veel te noemen hebt.... het kan zo anders zijn!!! carpe diem!
Lichamelijk, mijn tweede bevalling. De eerste viel mee, maar die tweede.... Pffff Mentaal de periode met mijn ex.. Lichamelijk en seksueel geweld.. Blij dat dat allemaal verleden tijd is
Afgelopen december is mijn oma overleden binnen 2 weken nadat ze te horen had gekregen kanker te hebben. Laatste dagen waren heel intensief en ze bleef maar zeggen dat haar tijd nog niet gekomen was om naar mijn moeder te gaan (die is overleden toen ik 3 was) omdat ze eerst de kleine nog wou zien. Verder de 4 miskramen.
Waarom zou je abortus doen als jullie binnekort sowieso voor een 2e zouden gaan?! Kan ik echt niet bij, sorry!
Mijn eerste gedachte was: het mede opstellen van de lijst met namen van mensen die ontslagen moesten worden vanwege bedrijfseconomische redenen. Maar toen ik de andere reacties las, dacht ik: qua lichamelijke pijn: bevallen en een paar jaar wedstrijdsport qua geestelijke pijn: het overlijden van mijn vader terwijl ik met hem overhoop lag (lees: aan het puberen was), en de zelfdoding van iemand die mij na aan het hart stond, en het bijna-einde van mijn relatie. alleen uit het laatste is veel goeds voortgekomen.
Lichamelijke pijn: de hevige darmkrampen waar ik jarenlang zomaar last van heb gehad, niet te doen. Daar zijn weeën echt niets bij voor mij. Geestelijke pijn: de tijd met mijn ex, vooral de laatste periode, waarin ik het gevoel had niets te zijn en vooral niets waard te zijn.