Hoewel ik een zware jeugd heb gehad, veel therapieën heb gevolgd en nog steeds aan mezelf werk om trauma's uit het verleden te verwerken en PTSS te boven te komen, staat het verlies van ons dochtertje Juli met stip op één wat de meest pijnlijke gebeurtenis in mijn leven betreft.
Oei lastig! Lichamelijk: 1. Bevallen (erg pijnlijk!) 2. Galstenen/blaasok 3. Blindedarmontsteking (2 en 3 komen heeeeeel dicht bij elkaar) Mentaal: 1. Miskraam 2. Gepest zijn op de basisschool ( blijft altijd bij me)
Ja bevallen vond ik toch ook wel erg pijnlijk en ik ben 3.5 week geleden geopereerd aan mijn voet en toen ik net daarna uit de narcose kwam en de pijnmedicatie nog niet goed afgesteld was, pff.. Toen wist ik toch echt niet waar ik het moest zoeken. Verder vond ik de pijn van een ontstoken wortelkanaal en een flinke migraine aanval ook behoorlijk pijnlijk.
1 verstandskies laten trekken, dacht serieus dat me hele kaak eruit lag... 2 mirena laten zetten door huisarts, ik viel bijna flauw.. ook niet zo gek achteraf, ze had hem dwars door mn baarmoeder heen geprikt... :O
Ik heb door een breuk in mijn buikwand ( diastase) een volledige darmafsluiting ( illeus) gehad, darm zat knel tussen de breuk.....ik dacht echt dat ik dood ging...... maag zwol op, overgeven en een pijn.... echt verschrikkelijk.....
jeetje wat een heftige dingen allemaal zeg! het is maar goed dat wij vrouwen zo sterk zijn, ik zou zo'n topic weleens willen lezen met alleen maar reactie's van mannen haha
Absoluut de aambeien na de eerste bevalling. Wat een hel was dat! Bij de tweede heb ik me tojdens de zw en de bevalling alleen maar druk gemaakt over de aambeien. Gelukkig bij de tweede niet gehad. Vreselijk zeg!
10 jaar lang intens zware therapie volgen om alle shit uit mijn jeugd te verwerken. Heb o.a. borderline, depressies en anorexia moeten overwinnen. Tegelijkertijd twee universitaire studies afronden. Mijn moeder verliezen als jong kind. De rest van mijn familie verliezen vóór mijn 25e. De ernstige diagnose van ons zoontje ontvangen. Dit laatste was nog wel het aller moeilijkste......
Mijn vader zijn hand vasthouden en gerust stellen terwijl die zijn laatste adem uitblaast en ons niet wil verlaten maar schreeuwt van de pijn. doorgezette bekkeninstabiliteit na de bevalling, en dan opnieuw moeten leren lopen na bijna 2 jaar niet te hebben gekund, maar ik kan het weer ik kan zelfs weer op een normale fiets fietsen, er zijn heel wat traantjes voorbij gekomen.
Lichamelijk de pijn na mijn herniaoperatie, pas na 7 maanden had ik het idee dat het wat beter ging dan voor de operatie Geestelijk het verliezen van een dierbare
de buitenbaarmoederlijke zwangerschap en de (ingeleide) bevalling van onze jongste. Geestelijk... toch wel een heleboel dingen
Mijn bevalling, en het hechten van de knip. Daarna toch met stip op nummer 1 mijn tepelpiercings. Geestelijk was de periode dat mijn ex vermoord is. En vooral het zien van het verdriet bij zijn ouders.
Ooh brr.. dat doet me alleen al zeer om te lezen! Ik denk toch ook de bevalling Althans de bevalling van mijn oudste dan. nee, eigenlijk ook niet. Want ik was zo verdoofd haha. Ik denk dat ik helemaal nog niks (lichamelijks) aan pijn heb ervaren waarvan ik denk.. sjongejonge dat is me wat. Hoge pijngrens? haha Oh er schiet me wel iets te binnen! Ik heb mijn stuitje gebroken. Dat deed wel heel erg zeer, maar meer ook de duur van de pijn. Heb een half jaar moeite gehad met gaan zitten en weer opstaan. En dan niet een klein spierpijn gevoel, maar echt steken! En dit was ik ook bijna vergeten, ik ben als meisje van 9 een keer flauw gevallen in de badkamer, met mijn rug op een opstaande rand van de douche, zon opgemetseld randje weet je wel? sinds dien heb ik altijd last gehad van die plek, zwakke plek geworden. Maar dat is meer vervelend eigenlijk als zeer pijnlijk behalve toen het gebeurde.. geestelijk is een ander verhaal ja. Maar goed daar heb ik mezelf mee leren om gaan... Vind het wel heel naar om zo te lezen wat iedereen mee gemaakt heeft hoor