Hallo, Ik weet niet waar ik dit moet plaatsen, dus als het verkeerd is... spijt me dat... Ik wil graag mijn ei even kwijt hier..... Ik heb een rot zwangerschap gehad... in die periode kon ik alleen maar denken, dit NOOIT meer. Dat kwam goed uit, want mijn vriend wilde nooit 2 kinderen..Sterker nog, mocht het mis zijn gegaan, dan waren we niet opnieuw gaan proberen zwanger te worden..(tsja, daar hebben we onze redenen voor...!) Algoed.. in mijn zwangerschap al een afspraak gemaakt bij een uroloog...Mijn vriend zou zich laten steriliseren... Na de bevalling nog eens goed over gehad... Na een HELSE bevalling en een depressie... no way dat er een 2e kind komt! Terwijl ik dat wel altijd riep...t liefst 2... Uiteindelijk ''aangepast'' aan mijn partner, er gaat een knoop in. Er is een halfuur voor aanvang daarvan twijfel geweest bij mij, maar ik heb hem laten gaan! Toen was ik opgelucht....! Nu kregen we vorige week eindelijk de uitslag van het zaad onderzoek.. gelukt, niets meer te vinden... En misschien voelen jullie het aankomen....Ik was er even van slag.. Nu is het wel heel definitief...!Even gejankt en over gepraat met een vriendin... klaar. Gevoel weggestopt... Nu belde diezelfde lieve vriendin mij zaterdag op met het nieuws dat ze zwanger is va de 2e! Ik was( en ben natuurlijk!!!) heeeel blij voor haar... ik was echt helemaal in de wolken voor haar! Maar ineens was daar ook een ander gevoel.... Uit het niets begon ik te janken.. daar kwam het eruit... bij ons zal dat nooooit meer gebeuren..nooit meer dat gevoel wat zij nu heeft... niet samen zwanger kunnen zijn met haar... uberhaupt niet weten hoe een 2e is... Dit had ik niet verwacht...!!! Uiteraard met mijn vriend veel over gepraat... die voelt zich schuldig dat hij het zo heeft doorgedramd... EN schuldig voelen omdat hij mn droom heeft afgepakt...dat is natuurlijk niet zo, ik heb hem laten gaan...! Maar goed... om het even verder kort te houden... Even een gevoel van accepteren.... ook al zegt mijn inner feeling diep van binnen dat het goed is zo... ik word geconfronteerd met de feiten die ik had weg gestopt.... en dat is heftig! Ik ben nu alleen zo bang dat mn vriendin zich rot blijft voelen, ze wist voelde dit al aan na aanleiding van ons eerdere gesprek... en laat ik nou net ook de enige zijn die weet dat ze zwanger is... ZO...ben mijn ei kwijt.... bedankt.... EDIT: Overigens is het wel oke zo. .. ben eigenlijk heel rustig...Ik ben heel gelukkig met mijn kindje en mijn vriend/man! Kwestie van accepteren.
Wow meid, wat lijkt me dat moeilijk. Misschien moet je het allemaal nog een beetje verwerken? Ik heb in iedergeval wel eens gehoord dat er ook herstel operatie's zijn.
Hoi, er zijn zeker herstel operaties, dat is voor eigen kosten en behoorlijk zwaar voor de man. Daarbij wil mijn man gewoon echt geen 2e... Maar zoals ik al zei.. het is ook goed zo..... ben allang blij dat ik 1 gezond lief kindje heb!
Ja daar mag je ook erg blij mee zijn! Denk dat het dan echt een kwestie is van werken...misschien dat nu het besef pas echt gekomen is.
Zelfs ik moest aan het idee wennen hoor, terwijl ik er zelf ook achter stond.... Maar we hebben 4 geweldige kids, het is goed zo
mn eerste reactie was; je hebt er tenminste eentje...... maar idd , die gevoelens zijn denk ik wel erg moeilijk. tis denk ik wel belangrijk dat je met je man en viendin erover blijft praten! juist ook met je vriendin! zodat jullie mekaar begrijpen! succes ermee meid! en hoop dat je /jullie het een plek kunnen geven!