Lieve mama's, In de afgelopen weken heeft mijn vriend al meerdere keren aangegeven weg te gaan om vervolgens na een aantal dagen weer terug te komen. Omdat ik hiet allerliefst ons gezinnetje samen zie is dat ook echt wil ik het liefst wil. Nu is hij twee weken geleden weer weggegaan en toen hij terugkwam heb ik toegestemd in het 'meer ruimte geven'. Hij zou alleen wel tijd voor zijn gezin vrij moeten blijven maken. Nu heeft hij in die afgelopen twee weken geen tijd in ons gestoken. Als hij thuis komt gaat hij direct in de slaapkamer zitten en komt daar dan niet meer uit. Ik heb hem gisterenavond aangegeven dat als hij geen tijd steekt in zijn dochter dat ik er dan langzamerhand wel een beetje klaar mee ben. Nu is hij vanmorgen weer weggegaan en kreeg ik zojuist weer een berichtje dat hij toch twijfelt. Nu is mijn vraag; zijn er mama's die in dezelfde situatie hebben gezeten? En welke stappen moet ik ondernemen om zelf bij hem weg te gaan? We zijn niet getrouwd (dat heeft hij afgezegd), we hebben alleen een dochtertje samen. Wel ben ik werkloos, wat het voor mij wat ingewikkeld maakt.
Heeft je vriend aangegeven waarom hij zo twijfelt? Twijfelde hij al voordat jullie voor een kleintje gingen en/of tijdens de zwangerschap? De eerste periode met een kleintje is natuurlijk heel heftig qua veranderingen. De eerste twee jaar noemen ze niet voor niets de tropenjaren. Niet dat je daar nu iets aan hebt. Qua stappen die je kunt nemen: Huisvesting: Is het zijn//jullie/jouw huis??? Dan kan je bekijken of je je moet inschrijven voor een huurhuis, bij voorkeur onder de huursubsidiegrens, zodat je dat ook kunt aanvragen. Of dat je hem vriendelijk doch dringend verzoek zijn spullen te pakken en te vertrekken. Inkomen: solliciteren, bijstand aanvragen (maar dat krijg je pas zodra je niet meer samenwoont volgens mij), kinderopvang regelen cq kijken wat er mogelijk is. Toeslagen. Dat zijn eerst de twee belangrijkste zaken lijkt me.
Waar slaapt hij wanneer hij weg is? Het klinkt alsof hij de bloemtjes buiten zet . Ik zou hem wel een ultimatum geven en als de wiederweer werk gaan zoeken zodat je iets achter de hand heb voor jezelf.
Ik kan me voorstellen dat er een moment kan komen in een relatie dat er twijfel opsteekt. Alleen vind ik dat je het elkaar en je kind(eren) wel verplicht bent hier volwassen mee om te gaan. Dus duidelijke afspraken en naar iemand toe om erover te praten. Zijn gedrag zou ik niet goedkeuren, zo kan hij niet met jou omgaan. Het gedrag naar jullie dochter toe vind ik helemaal belachelijk, heel verwarrend en afwijzend. Als hij geen normale afspraken kan maken dan zou ik zelf de knoop voor nu doorhakken.. Je zou opzoek kunnen naar een baan. Eventueel bij je ouders of bekenden informeren of je daar tijdelijk terecht kan. Bellen met het UWV of andere instanties.. Open een rekening op jouw naam (als je die niet hebt) etc.