Dat ik nu zwanger ben en we volgend jaar ons 2e kindje mogen verwelkomen. De eerste duurde 3 jaar, en de 2e 3 maanden(!) Zo ontzettend dankbaar
De vakanties die we met ons gezin hebben gehad, stuk voor stuk prachtige herinneringen. Het afscheid van de basisschool van de oudste, en later hoe hij terug kwam van de eerste dag middelbare school. Fantastisch om te zien hoe snel hij steeds minder kind wordt, en steeds meer een puber die zijn eigen gang gaat en opkomt voor de zwakkeren. Dat koppie van hem als hij weer thuis komt met een nieuw cijfer (als hij dit de komende 5 jaar zo volhoudt dan zal hij cum laude slagen). Het bekkie van de jongste toen ze hoorde dat ze, ondanks haar veel te jonge leeftijd, mocht stage lopen bij een profclub. De club waar ze het al sinds haar 3e over had (beste meiden jeugdopleiding van Nederland). En hoe ze vervolgens ongeveer ontplofte van enthousiasme en geluk toen we bericht kregen dat ze daadwerkelijk was aangenomen. Maar ook vorige week nog, onverwacht met het hele gezin vele kilometers kunnen schaatsen in een prachtig natuurgebied. Had daar dit jaar geen rekening meer mee gehouden, maar zo fijn onverwacht kado dat dat was! Geloof eigenlijk dat ik elke dag van het leven wel geniet. Komt waarschijnlijk ook doordat ze uitgingen van het ergste en dat dat na PA onderzoek gelukkig toch niet zo bleek te zijn. In afwachting van die uitslag, heb ik toch wel heel goed beseft hoe kostbaar en kort het leven is.
Hmm ik lees dit topic elke keer door maar moet toch even nadenken. Ik denk dat ik blij ben met het feit dat ik flink heb genoten van one dochter, op de moment dat het mij lukte lekker naar buiten met haar. Zien hoe ze geniet van het buitenspelen in de regen en in de plassen stampen. Voor de rest was het vooral best wel een kutjaar
Voor mij toch wel dat we toch voor een derde zijn gegaan en ik zo snel een positieve test in handen had. En dan blijkt het ook nog eens een meisje na 2 jongens, vind dat nog steeds echt een extra strik op ons cadeautje. Verder wordt alles redelijk overschaduwd door de zwangerschap merk ik. Behoorlijk misselijk tot 25 weken. Enorm gebaald dat ik de hele zomervakantie niks kon doen met de jongens omdat ik me te beroerd voelde. En vanaf 20 weken zorgen omdat madam klein is, de placenta niet goed werkt en er vanaf 30 weken zo goed als geen vruchtwater is. Ook al staan we er redelijk nuchter in, het is wel je kind en je wilt dat alles goed verloopt! En het vooruitzicht dat we in 2023 waarschijnlijk 2 begrafenissen hebben vind ik ook niet heel positief. Dat we ons kleine meisje binnenkort mogen verkomen daar kijk ik dan echt weer enorm naar uit!
De vakanties waren dit jaar echt hoogtepunten. En op m'n werk echt wel fijn samengewerkt ondanks hoge werkdruk kijk ik hier heel goed op terug
Hier onze trouwdag in augustus maar ook absoluut het kopen van ons eerste huisje samen na zoveel jaren in huurwoningen die toch net niet groot genoeg of goed genoeg waren. Alles op alles gezet om nu ons eigen huisje volledig naar wens te maken en dan daarna nog getrouwd samen wat een hele fijne mooie dag was.
Het eerste jaar van F. bewust beleven. Van de mooie momenten tot de klote nachten. Ik herinner me zijn eerste jaar❤️. Van de tweeling ben ik het grotendeels kwijt. Dat was echt overleven. Hoe anders is dit eerste jaar. Voor de rest was het een relatief saai jaar, en daar waren we ook wel even aan toe.
Ik vind het ook lastig om iets te noemen. Was een pittig jaar waarin ik echt niet lekker in mijn vel zat. Wel heel blij dat het sinds een maand of twee een stuk beter gaat. De gesprekken die mijn man en ik hebben bij een therapeut zijn niet persé leuk, maar het werpt wel zijn vruchten af. Het leukste aan dit jaar was denk ik wel ons stralende jongste meisje. Haar zus en broer zijn uiteraard ook fantastisch, maar wat is zo'n baby nog heerlijk ongecompliceerd: er valt nog weinig op te voeden en vooral heel veel te knuffelen. Oh, en dat ik al 14 maanden borstvoeding geef! Dat had ik, gezien de vorige twee ervaringen, nooit verwacht en ben er super blij mee en trots op!
Het moment dat we na 3 zonen een dochter mochten krijgen. En hun eerste ontmoeting. Ze waren zo trots en nog steeds! Zo leuk. Daar ben ik echt heel erg dankbaar voor. Dus zeker mijn mooiste moment en herinnering van dit jaar!
Het was best een goed jaar! A. Is echt een cadeautje. J. is geopereerd en zo veranderd waardoor mijn gevoel voor hem ook weer zo veranderd is. Qua werk eindelijk voor mezelf kunnen kiezen en wat anders gaan doen.
Ondanks mijn slechte gezondheid heb ik nog redelijk wat uitjes met de meiden kunnen doen. Een mooie zomervakantie naar een mooi eiland en vorige maand een stedentrip naar Valencia. Ik wil zoveel mogelijk mooie reizen met ze maken. Ik heb hier afgelopen jaar echt van genoten❤️
Fijne momenten met ons gezin toen we op vakantie waren in Frankrijk, vd zomer genieten in onze nieuwe tuin. Maar voor mij zit geluk hem ook echt in de kleine dingen, zoals blauw liggen van het lachen met collega's of vriendinnen, uiteten met vrienden. Genieten van bezoekjes aan de schoonheidsspecialiste. Het leven is een feestje en elke dag heeft prachtige momenten waar ik van geniet. En dat is niet omdat ik zo'n geweldig leven heb. Maar wel omdat ik een heel positief ingesteld mens ben en er bewust voor kies om te genieten.
De ontmoeting tussen F&E en L staat overduidelijk boven aan. Maar ook hoogtepunten was het verbouwen van en verhuizen naar ons huis, wat nu eindelijk als een thuis voelt. De vakanties met familie en vrienden. En dat we het nieuwe jaar ingaan, wetende dat we straks een gezin van 8 worden❤️
Hoe onze jongste (heeft ass) zich heeft ontwikkeld van een kind die geen contact maakte tot een heel sociaal kind. Hij kan non-verbaal heel goed communiceren en duidelijk maken wat hij wel en niet wil. We kijken er naar uit hoe zijn verdere ontwikkeling zal gaan. Onze grijsje eigenwijsje. ❤️ En niet te vergeten onze oudste die het super goed doet op school. Hij maakt ons super trots met zijn prestaties. Jij haalt alleen 9 en 10-én. Echt een snelle jelle. ❤️
Ik wil nog 1 toevoegen. Hoe ongelooflijk bijzonder ik het vind welke rol mijn man op zich heeft genomen nu mijn vader er niet meer is. Hij is vaak bij mijn moeder, helpt haar mee met praktische zaken of ze mag uithuilen op zijn schouder. Mijn man is introvert en heeft daarnaast niet de beste sociale voelsprieten. Dus dit is zo bijzonder dat hij precies aanvoelt wat mam ook nodig heeft. Hij is echt een zoon voor mijn moeder geworden wat dat betreft. Mijn broer is sjaak afhaak helaas. Maar mijn man... wow. Hij belt haar spontaan op 'ga je mee boodschappen doen?' 'Moet ik even extra portie voor je meekoken?' Zijn die kleine dingen die zo groot zijn. En mam is zo blij met hem. En omdat ik door alles snel overprikkeld ben en zwanger en t huishouden veel laat liggen, pakt hij dat ook nog eens geweldig op. Hij krijgt dan ook een extra groot verjaardagscadeau. Van mam en mij.
Onze pup die we sinds 4 weken rond hebben lopen, nadat we in de zomer onze vorige hond in moesten laten slapen. Wat zij we blij met deze nieuwe vrolijkheid in huis en wat zijn de meiden blij met een hond die lekker met hun speelt en gek is op hen. Ik ben van baan gewisseld in september, niet meer iedere dag alleen maar energie wegzuigen maar gewoon blij thuis komen na het werk. Onze oudste die naar fulltime HB onderwijs is gegaan en daar zo onwijs op haar plek zit en zo'n fijne vrienden maakt.
Het gesprek met mijn geboren dochter dat hij graag als jongen door het leven wilde, en de sociale transitie erna. Wat ben ik trots op dat kind zeg! Zo duidelijk al weten wat hij wil en hier gewoon voor staan. En wat zijn zijn juffen, klasgenoten en de rest van onze omgeving geweldig omdat ze hem zonder oordeel accepteerden