Al vanaf dat ik jong was, dacht ik altijd 3 kinderen te willen. Nu ben ik gezegend met 2 prachtige kinderen (en ik realiseer me dat dat niet vanzelfsprekend is). Maar 2 is geen 3.... Na veel nadenken hebben we besloten het er bij 2 te houden. We hebben het er zo druk mee, dat ik me niet kan voorstellen hoe het hier gaat als er de komende jaren een 3de bij zou komen. Ik heb de liefste kinderen, maar niet de makkelijkste. Aan de ene kant voelt het nog niet compleet, aan de andere kant ben ik bang dat ik een 3de niet aan kan. Dan denk ik niet eens aan de praktische kant (kan mijn lichaam nog een zwangerschap aan ivm bekkeninstabiliteit, huis verbouwen voor extra kamer). Nu heb ik de babykamer van de jongste verkocht. Dacht dat dat wel ok was, maar nu gaat het toch pijn doen. Natuurlijk weet ik dat niets definitief hoeft te zijn, maar zo voelt het wel. Beide jongens hebben in dat bedje geslapen en daar zou de 3de eigenlijk ook in horen. Pffff.... ben zo emo, zit te huilen en te lachen (zelfspot) tegelijk. Maar voel me zoooo rot!
ik ben nu zwanger van de tweede, ook altijd gedacht aan een drietal, maar toen ik verleden week in het ziekenhuis lag ging voor mij de knop om. Dit wordt de laatste... Mijn lichaam reageert er blijkbaar ook niet al te best op, ga de goden niet verzoeken.
Hier altijd de wens gehad voor 3 of mischien wel 4! Maar aangezien het hier allemaal helaas niet vanzelf gaat hopen we dat we na 2 gezonde meiden ooit nog een 3e kindje te mogen ontvangen. We zijn nu bijna 2 jaar bezig en hebben 3 miskramen gehad! We gaan nu gewoon door voor een 3e en mocht die er komen dan komt er nooit geen 4e (of het moet een 2ling zijn) want dan ben ik het ziekenhuis wel zat. Maar mocht het ons nu niet lukken en wij geen 3e mogen krijgen zal ik het hier echt heel zwaar mee krijgen! Denk goed na, en doe wat je hard je ingeeft.. een huis etc komt pas veel later,
zulke dingen blijven volgens mij altijd. bij ons kan het niet eens meer mijn man is "geholpen" maar toch kan ik de babykamer ed erg moeilijk weg doen. heb hem al een paar keer bijna verkocht maar kon het niet hahaha. terwijl er bij ons echt geen 3e kan komen . het is gewoon een gevoelskwestie. dan word het nog erger. het is gewoon heel erg met vrouwen en babys hahaha das toch echt een groot zwak punt bij de meeste vrouwen
Hier ook altijd de wens gehad voor 3 kinderen maar zal al blij zijn als er ooit nog een 2e kindje mag komen. Helaas heb je het niet altijd voor het zeggen
Hier hetzelfde. Ik kan 3 kinderen ook niet aan, die van mij zijn ook niet de makkelijkste. Maar dat er dus toch écht niet nog eentje bij komt.. is ook niet leuk. Moeilijk hè.
Hier is is het ook bijna zeker dat we bij 2 blijven. We hebben altijd samen gezegd: 3 is een mooi stel. En we hebben gelukkig vrij makkelijk 2 (meestal wel lieve) dames gekregen, maar hoe meer we er over praten hoe meer het toch een nee was om voor een 3e te gaan. Als ik dan weer een dikke buik zien, heb ik er soms toch wel eens moeite mee dat ik dat niet meer mee ga maken. En de babyspullen ben ik nog niet aan toe gekomen om te verkopen, ergens voelt het zo definitief, das natuurlijk onzin want je kan zo weer aan iets anders komen.. Er zit hier tussen en dames iets meer dan 2 jaar en soms merk ik gewoon dat ik 2 eigenlijk al met moeite aan kan, laat staan er nog weer een klein huilend beebje erbij en dan alle gebroken nachten. Daarbij gesteld dat ik dit jaar weer met een opleiding ben begonnen en weer serieus wil gaan werken, is het gewoon geen handige tijd voor nog ene kleintje nu niet en later zien we wel, al kom ik ook op een leeftijd dat het ooit eens op gaat houden (ok ik ben pas bijna 33, maar toch..) Ik zal nooit zeggen: er komt nooit meer een 3e maar de kans is vrij minimaal...
Lastig he..... Waarschijnlijk niet echt verstanding om nog een keer zwanger te raken (lichamelijk gezien) en mijn man wil het er bij 2 houden, maar toch..... Ik zeg nog niet definitief NEE
Ik heb ook 2 kids en ook altijd gezegd dat ik er graag 3 wilde krijgen. Dat heb ik nog steeds. Maar als ik de laatste tijd kijk weet ik niet zeker of ik er nog 1 wil. We hebben het al zo druk met 2 kids die kunnen we net aan dus nog een 3e zie ik echt niet zitten nu. Maar ik sluit het nog niet definitief af, ik heb nu zoiets: ik zie wel. Thijs is nog maar 2,5 misschien als hij straks naar school gaat dat ik het wel weer graag wil. Scheelt dat ik nog redelijk jong ben (nu 29) dus ik heb nog wel even de tijd. Ik kan me nu ook niet voorstellen dat ik nooit meer zwanger zal zijn en nooit meer een kleintje zal hebben.
hier is de wens voor een derde heeeeel erg groot... maar het zal mij geen goed doen om nogmaals zwanger te worden... en daarbij wil mijn man het gewoon echt niet hebben... hij zegt altijd... "aan elke hand 1 " ik vind dat je er met zijn tweetjes voor 100% achter moet staan om een 3de te mogen krijgen... en zwanger worden was voor ons ook echt niet makkelijk... oa 9 miskramen en 2 helse zwangerschappen... dus als ik een beetje realistisch nadenk dan is 2 goed... ze zijn mooi en lief en het belangrijkste gezond.... dus ja me hoofd zegt het is goed zo... maar diep in mijn hart.....
Hier ook zo mijn hart zegt heeeeeeel graag nog een 4e te willen. Maar me verstand zegt nee het is goed zo. Je hebt 3 mooie gezonde kindjes, ze worden al ouder, veel makkelijker, geen voeding/pampers/slaapjes meer. Aan de andere kant heb ik het er met alle liefde voor over om nog 1x gebroken nachten te hebben, voedingen te doen, in de pampers enz enz.....We laten de natuur zijn gang gaan voor een jaar en mocht het dan niet gelukt zijn dan zal toch afscheid moeten nemen van me wens voor een 4e. Na me 3e dacht ik eerst niet meer om meer te krijgen ben er toen ook niet mee bezig geweest. Wel vaak getwijfeld, maar toch niet de stap nemen en nu denk ik verdorie had ik toen de stap maar meteen genomen! Dan had ik misschien 4 kinderen in 6 jaar gehad maar dan waren ze wel allemaal met elkaar opgegroeid kwa leeftijd en dan waren we ook sneller uit de pampers enz geweest. Dat ik nu dus al spijt heb dat ik het niet eerder heb gedaan zegt al genoeg. Ik ben nu dus bang dat als ik er helemaal niet meer voor ga dat ik later spijt ga krijgen van had ik het nou maar wel gedaan, want dan doe je het niet even over. Hoe ouder ik word, hoe ouder de kinderen worden het leeftijdsverschil zal alleen maar meer worden. We zullen zien, de natuur laten we lekker zijn gang gaan. Mocht het ons lukken dan zijn we super blij en is het ook meer dan welkom. Lukt het niet dan is dat heel jammer maar moet ik gewoon afscheid nemen van me wens!
Lastig he? Ik wilde er 'vroeger' altijd graag 2, maar toen ik zwanger was van de oudste wist ik ineens zeker dat ik er 3 wilde. En dat gevoel is gebleven. Het lijkt me gewoon heerlijk. Ik weet niet waarom. Maar mijn vriend is duidelijk (en dat was hij al voordat ik uberhaupt zwanger was van de tweede): twee is genoeg. En "it takes two to tango", dus tja, wat moet je dan? Ik dacht altijd dat ik hem wel over zou halen (hij wilde er ook ooit maar 1), maar nu denk ik ook: waarom de goden verzoeken? We hebben twee gezonde kinderen. We hebben het allebei best druk. Ik heb een drukke baan, mijn vriend gaat beginnen met een opleiding naast zijn baan. Niet omdat we nou zo superambitieus zijn, maar gewoon omdat het financieel moet. Dus geld over hebben we ook niet. En we kunnen ook niet verhuizen (want dan lijden we verlies), en eigenlijk past in dit huis geen derde kind. Bovendien: ik vind nu al soms dat ik zo weinig aandacht voor de kinderen heb (ik werk 4 dagen, waarvan gemiddeld 1 thuis, dus eigenlijk valt het nog mee), maar met een derde heb je per kind nog minder tijd. En tenslotte is er pas geleden bij mijn in de omgeving een kind met het syndroom van down geboren. Niet dat dat nu het einde van de wereld is, maar je schrikt wel. En dan denk ik: ik heb twee gezonde jongens: waarom zou ik er nog 1 willen? Maar toch he? Heb ik nu wel 10 redenen om geen derde te willen, en ergens kan ik er toch geen afscheid van nemen. Raar is dat. Ik begrijp je dus heel goed. Ik zou er ook heel erg veel moeite mee hebben om spullen weg te doen. Gelukkig ben ik daar nog niet aanbeland. En ik kan het nog bewaren voor mijn zusje gelukkig. Heb ik een smoes...
Afscheid nemen van periodes (dus ook die van het babybedje) is voor iedereen lastig, toch? Je sluit iets af. Toen ik je topictitel las dacht ik: Er zijn ook mensen die altijd een of meer kinderen gedacht/ gehoopt hadden en niks hebben! Wees dankbaar!
Je kan ook dankbaar zijn en alsnog een wens hebben Hier is het een beetje andersom: Vriendlief wil echt wel 100% een derde...en ik weet het niet. Misschien wel, maar nu nog niet, voorlopig nog niet. Ik had wel altijd een plaatje in mijn hoofd van 3 kindjes....maar het is elke keer wel weer wat hoor, dat zwanger zijn en ontzwangeren. Eerste keer een drama bevalling, 2e keer een rottige ontzwanger periode (eigenlijk net mee begonnen). Dus tja..hoe reageert mijn lichaam een derde keer?
Mijn gevoel zegt: ja een derde! Maar de rest (en ook mijn man ) zegt: nee, beter van niet. Zwanger worden van Eva ging niet zo makkelijk, van Lisa gelukkig wel, heb ook prima zwangerschappen en bevallingen gehad. Maar praktisch gezien vind ik het prima met twee en ik ben altijd bang dat de derde dan iets mankeert waardoor ik mijn andere twee kinderen tekort doe (of dat gevoel dan heb). Nee, ik ben erg dankbaar dat we deze 2 lieve gezonde kindjes hebben gekregen en daar blijft het ook bij.
Ik heb ook nog een wens voor een 3e, m`n vriend vindt, voor nu, 2 kinderen genoeg. Het idee dat ik nooit meer zwanger zal zijn, nooit meer bevallen, nooit meer een klein babytje op m`n buik vind ik ondraaglijk. M`n verstand en gevoel spreken elkaar ook ontzettend tegen. Gevoel schreeuwt om nog een zwangerschap, verstand zegt keer op keer dat het zo goed is. We hebben een gezonde dochter en zoon, wat wil je nog meer?? Hoewel m`n vriend het niet heeft uitgesloten dat er nog een 3e komt, weet ik vrijwel zeker dat hij niet meer wil. En er zijn 2 mensen voor nodig om een kindje te maken. Voor hem zijn de praktische en financiële kant zwaarwegende redenen om het hierbij te laten en dat zegt mijn verstand ook. Maar mijn gevoel... Dat zegt dat er nog zoveel liefde en ruimte is voor nog een geweldig kind van ons tweetjes. Elke dag ben ik ermee bezig, zal het ooit nog??? Ik heb bij de 2e zwangerschap, die vrij pittig was met bi, gezegd dat we klaar waren en ik wilde niet meer. 2 maanden later had ik al over nog een kindje en dat gevoel is na bijna 1,5 jaar nog steeds niet weg. Ik wil heel graag de mening van mijn vriend respecteren, maar er kan toch ook niet zomaar aan mijn wens/mening voorbij gegaan worden?
Ow zo herkenbaar allemaal. Wij zijn ook gezegend met 2 prachtige dochters, die zeker niet de makkelijkste zijn.. Daarbij komt nog mijn zware bekkerinstabiliteit en fibromyalgie.. Ik kan deze 2 meiden soms al moeilijk aan als ik een slechte dag heb, hoe zou dat gaan met 3? Om nog maar niet te spreken over de blijvende schade die een 3e zwangerschap aan mijn lichaam kan aanbrengen (heb ik van de 2e al) het is me dan ook afgeraden om nog eens zwanger te raken.. In mijn hoofd heb ik het geaccepteerd en ben ik heel dankbaar voor mijn 2 meiden, maar diep in mijn hart (en ook in die van mijn man) vind ik het heel moeilijk om te accepteren dat ik nooit meer getrappel in mijn buik zou voelen, een kindje op de wereld mag brengen.. Enz enz... Achja met kinderen leef je van fase naar fase en dit is een fase die erg moeilijk is om afscheid van te nemen geloof ik.
Hier altijd de wens gehad om er juist 2 te mogen krijgen. Helaas zie ik dit, gezien mijn situatie (alleenstaand), niet zo snel gebeuren. Ben heel blij dat ik iig mijn dochter heb, maar had haar zo graag een broertje of een zusje gegund. Nou heb ik nog niet definitief afscheid genomen van mijn wens, want wie weet wat er in de toekomst nog allemaal gebeurd, maar zo ontzettend veel tijd heb ik (voor mijn gevoel) ook niet meer met mijn 34 jaar Kan er soms wel heel verdrietig om worden, vooral wanneer mijn dochter met haar pop speelt en doet alsof t haar zusje is. Voelt voor mij een beetje als 'falen'.