Hmm hier went het toch echt niet, helaas. Ik heb voortdurend het gevoel dat ik zo'n fijnere persoon en mama zou zijn met meer slaap. En dat is ook zo, herinner ik me uit de periode tussen mijn oudste die eindelijk goed ging slapen en de geboorte van de jongste.
Hmmm ik heb ook wel eens het gevoel dat ik een fijnere collega zou zijn met meer slaap hoor, vooral mijn concentratie is niet echt optimaal. Maar ik heb ooit in een verleden eens 1 nachtje opgepast op een nachtbrakertje, en toen heb ik me na een halve dag werken ziek gemeld omdat ik zoooo moe was en nu met mijn eigen nachtbrakertje, ben ik wel moe, maar heb toch niet echt het gevoel van elk moment omvallen moe ofzo. Ik ben wel benieuwd hoe ik me zou voelen met meer slaap, wie weet wordt ik ook echt een leukere mama en partner verder trouwens! Maar heb die vergelijking nog niet echt.
De nachten, sorry ladies: hier een meisje dat echt snel ging doorslapen en dat ook al.een tijdje volhoudt. Alleen bij pijn of ziek wil ze nog weleens een nachtje sputteren, maar matrasje ernaast en ze slaapt weer.
Ja maar ja, jij hebt er dan ook eentje die stelselmatig heel vroeg wakker wordt... Laatst sliep mijn dochter een week lang écht goed, hoorde haar 's nachts niet en' s ochtends pas om 7 uur. Voelde me toen zó wakker! Ik dacht dat ik wel aardig gewend was aan weinig slaap maar nu denk ik daar toch weer anders over
Het is mij meegevallen dat ik op zo'n natuurlijke, relaxte manier kan opvoeden. Ik heb namelijk helemaal niets met kinderen (behalve met die van mijzelf, haha). En vriendjes en vriendinnetjes over de vloer, valt me eigenlijk ook alles mee.
Ik ben veel relaxter dan ik vantevoren dacht. Ben nogal angstig ingesteld. Als we dan eens logeetjes hadden, ging ik er 5 x per nacht uit om te kijken of het wel goed ging. Ik dacht dus dat ik dat bij mijn eigen dochter ook zou hebben. Totaal niet! Gewoon het vertrouwen hebben dat het goed gaat! En dat heb ik eigenlijk met alles. Helemaal niet zo angstig als dat ik dacht dat ik zou zijn.
Dit herken ik wel! Ik was/ben een behoorlijk angstig persoon, snel panisch over alles, dus ik vreesde dat ik dat ook met een kind zou hebben, dat ik continu me enorm zorgen over alles zou maken, maar dat valt eigenlijk reuze mee! En omdat het zo druk is, heb ik ook weer minder tijd om me zorgen over andere dingen te maken, dus wat dat betreft kan ik het moederschap echt aan iedereen aanraden
- driftbuien ( in het openbaar): nauwelijks gehad - werd altijd "bang gemaakt" door verhalen van vriendinnen over hun kinderen die 10000 keer uit bed kwamen, moeilijk in slaap kwamen. Supervroeg wakker. Is allemaal niet aan de orde geweest, tot op de dag van vandaag is ze heel gemakkelijk.
Slapen indd. Onze oudste sliep gelukkig snel het klokje rond. Ik was ook bang te gaan klunzen. Dat viel uiteindelijk reuze mee.
Dat twee kinderen tot nu toe prima te doen is. Ik had het veel zwaarder verwacht. En ik dacht altijd dat ik het loodzwaar zou vinden om een kind met een beperking te hebben. Dochter is onverwacht best wel beperkt maar het valt mij zo mee
De klik met eigen kind. Ik had verwacht dat ik daar meer moeite mee zou hebben, omdat ik verder weinig met andere kinderen had.
Dat ik het echt leuk vind om moeder te zijn en soms zelfs emotioneel kan worden (oké hormonen doen hun werk) omdat ik zoveel van dat kleine mens hou. Ik hou namelijk niet van kinderen. Baby's vind ik super, dreumesen en peuters oké, maar verder vond (en vind) ik andere kinderen gewoon niet leuk. Maar het cliché bleek waar: een kind van jezelf is heeeeeel anders dan een kind van een een ander.
Ah. Nou. Dit dus. Ik word echt niet blij van kinderfeestjes, helpen op school of een middagje speeltuin. Ik heb niks met kinderen. Maar sinds ik er zelf 1 heb, die ik wél leuk vind, ben ik wel wat toleranter geworden.
Alles eigenlijk. Nooit in heel m'n leven is iets geweest wat gewoon gemakkelijk ging totdat ik m'n mannetje in m'n armen had. Deze 5 jaren zijn omgevlogen en alles is eigenlijk vanzelf gegaan Natuurlijk zijn er dingetjes voorgevallen en gaat er nog vanalles gebeuren maar dit komt door de gemiddelden die zijn opgelegd waar een kind netjes binnenin moet vallen. Maar dat ligt niet aan m'n manneke. Dit ligt aan de maatschappij waar wij in leven. bweigh. De opvoeding gaat gewoon vanzelf. Is gewoon een ontzettend gemakkelijk jochie. Ik ben wel benieuwd naar de puberteit. Voornamelijk naar mijn eigen karakter want ik ben niet echt een alpha vrouwtje ofzo. Ik ben veel te zachtaardig dus ik hoop dat zoontje ook een gemakkelijke puberteit gaat hebben zodat dan ook alles gemakkelijk blijft lopen.
Over het algemeen is het hele hebben van kinderen me meegevallen. Ik vind kinderen over het algemeen niet leuk, wilde 8 jaar geleden nooit kinderen en zag mezelf niet als moeder (niemand zag mij zo overigens) en toch vind ik ze leuk en valt het me veel minder zwaar dan ik van te voren gedacht had.
De overgang van 1 naar 2. Wat is dat genieten met een grote G. Veel zekerder van mezelf! Zit al 6 maanden op een grote roze wolk ondanks slapeloze nachten (meerdere voedingen nog) Ook cliché maar ik ben ECHT geen kindervriend maar hou zoveel van mijn eigen kinderen en ben eigenlijk best een leuke mama
Het hebben van een tweede kind. Ik las hier zulke horror verhalen over hoe druk en zwaar het is om 2 kinderen te hebben en het is me zo ontzettend meegevallen! Misschien komt het ook door het leeftijdsverschil (4 jaar) maar vind het heerlijk! Zou het iedereen aanraden
Het feit dat ze alle fouten die ik maak best overleven en gewoon groot worden... Dat ik 3 jongens echt heel leuk vind... Dat je inderdaad met zeer weinig/geen slaap best kunt functioneren...