Hoi allemaal, Maar aanleiding van een situatie met een vriendin waarin dit momenteel op de proef gesteld wordt, was ik benieuwd naar hoe jullie zijn in relaties met vrienden of familie. Zijn jullie vergevingsgezind en in hoeverre, of juist het type: als je me kwetst kan je vertrekken?
Ik ben heel vergevingsgezind. Maar er is mij gelukkig ook nog nooit wat ernstigs aangedaan, dus misschien heb ik makkelijk praten.
Alleen bij mensen waarvan ik houd. Dus (sommige)familieleden en hele hecte vriendschap. Voor alle andere mensen ben ik absoluut niet vergevingsgezind. Maar het ligt ook aan hoe erg ik gekwetst ben.
Het zou mij echt uitmaken wie/wat/waarom. Is er iets gebeurd en diegene komt er eerlijk zelf mee en werkt er aan om het vertrouwen te herstellen? Is het iets waarbij ik me kan inleven waarom diegene dat deed/zei? Hoe lang ken ik iemand al en wat is die relatie mij waard? Iemand waar ik geen jarenlange sterke band mee hebt en die bv achter je rug om al maanden over je roddelt ofzo ben ik liever kwijt dan rijk. Maar een goede vriendin die iets doet of zegt wat heeft gekwetst en wat je kunt uitpraten.. Die zou ik niet zomaar kwijt raken. Vaak zit er ook wel een reden achter waarom iemand iets doet/zegt. Als je daar over kan communiceren en eruit komt samen dan red een stabiele relatie/vriendschap het (wat mij betreft) wel.
Ik denk dat ik vergevingsgezind ben. Als iemand mij kwetst en daarvoor excuses aanbiedt, ben ik wel geneigd om te vergeven. Vergeten doe ik echter niet zo snel. Bijv. Stel dat mijn vriend vreemd zou gaan, zou ik hem dat wel vergeven, maar dat betekent voor mij niet automatisch dat wij dan nog een relatie hebben. Maar dan zouden we wel als vrienden (zonder wrok) de kinderen kunnen grootbrengen. In het geval van een vriendin zou de relatie bekoeld worden en zou ik vanuit haar initiatief verwachten om het vertrouwen weer terug te krijgen. Zo niet scheiden onze wegen.
Vergeven kost mij veel moeite als ik gekwetst ben. En een slechte eigenschap maar vergeten kan ik het nooit. Ik weet dat ik het hiervoor mijzelf ook moeilijker maak maar tussen weten en gevoel zit een groot verschil.
Ik kan best wel veel vergeten maar dan moet je vertrouwen niet geschaad zijn. Als ze geld afhandig maken dan zal het vertrouwen nooit terug komen. Als mijn zus na al die jaren zonder eisen als nog contact zou zoeken zou ik dat doen ondanks ze me heel erg gekwetst heeft. Bij kleine ruzies ben ik al snel weer "vergeten " waar het over gaat. Dan moet je me wel even de tijd en ruimte geven dan is het daarna wel weer goed.
Nee, ik ben niet vergevingsgezind. Best een slechte eigenschap, maar als iemand het verkloot heeft bij mij ben ik er al vrij snel klaar mee. Ik investeer alleen in familie en vriendinnen/kennissen die het écht waard zijn, en anders ben ik liever alleen. Soms ontkom je er niet aan dat je ze tegenkomt, bijvoorbeeld op verjaardagen en dan is het oké hoor, no hard feelings. Maar ik besteed er geen aandacht aan. Heb veel aan mijn hoofd, dus kan dat soort types er gewoon niet bij hebben. Heb daar simpelweg de energie niet voor.
Jahoor. Of nouja, ik besluit zelf vaak dat ik geen zin heb om dingen een issue te laten zijn omdat ik er zelf dan last van heb. Betekent niet dat de ander zijn of haar verantwoordelijkheid niet meer moet nemen of dat ik er nooit meer op terug kom ofzo. Maar ik ben niet iemand die alle issues en problemen uit het verleden als een donderwolk boven me maar hangen. No way. Vind ik zonde. Maar ik ben ook iemand die dus die knop heel makkelijk kan om zetten. Voor mezelf. Misschien uit zelfbescherming of tikkie narcisme, dat weet ik niet. Maar ik ‘kies’ daar dan voor en vind op dat moment mezelf en mijn eigen invulling van het leven ver overheersen boven de ‘shit’ van de ander, ook al betekent dat dat ik me op dat moment over mijn eigen pijn of verdriet moet geen zetten.
Ik weet tegelijkertijd niet of je me dan vergevingsgezind kan noemen of dat ik mezelf gewoon belangrijker vind Het maakt het voor de ander vaak wel makkelijker ‘om ermee weg te komen’. Hm. Interessant dit
ik ben ook niet vergevingsgezind maar ik ben dan ook niet haatdragend. Ik schrijf diegene gewoon af. En mis diegene dan ook eigenlijk nooit. Beetje hard klinkt het misschien. Ik noem het zelfbescherming.
Ik haat ruzie, dus sta er meestal niet te lang bij stil. Waardoor je wel het risico loopt dat wanneer je over mijn grenzen heen blijft gaan ik de deur een keer echt dichtgooi. En wil je hem dan nog open krijgen moet je van goede huizen komen.
Als je dicht bij mij staat kan je best veel maken..(uitzonderingen daargelaten) maar als ik klaar met je ben is het ook definitief klaar. Bijv jaren bevriend geweest met iemand echt jaren.. Steeds aangegeven dat ik bepaalde dingen jammer vond en/of zeer vervelend. Dit na 100x aangegeven te hebben ben ik klaar. Dan ga ik het ook niet meer uit leggen waarom ik er klaar mee ben.. Echter als er andersom iets was en ze vertelde dit moest het eergisteren al over zijn anders was ze een week lang boos.. Achteraf besefte ik dat de vriendschap vooral gebaseerd was op/om haar.
Heel herkenbaar hoor! Ik heb een hekel aan ruzies en slik snel dingen in voor de lieve vrede, ook omdat ik ruzie gewoon onzin vind. Echter merk ik wel dat ik daardoor de laatste tijd makkelijker over mijn grenzen laat gaan en ik sta me af te vragen of ik dat nog wil...
Nee niet echt. Ik onthoud ook alles, kan zo opnoemen wanneer iemand iets zei wat ik kwetsend vond oid. Er zijn een aantal mensen die mij zo hebben gekwetst, die kijk ik niet meer aan. Maar, heb ook wel eens ruzie gehad met vriendin bijvoorbeeld en dat kunnen we dan best uitpraten en dan is t ook wel klaar.
Nee. Ik kies er vaak wel voor om dingen geen issue te laten zijn/worden ondanks ik iets niet helemaal leuk vind. Meer omdat ik het dan de moeite niet waard vind. Maar als iets echt te ver gaat of me echt kwetst kan ik niet of nauwelijks vergeven. Ben heel goed in wrok koesteren, oude koeien uut de sloot halen en dingen onthouden. Best slecht eigenlijk..
Maar bij mij heeft het dan niet zo veel te maken met het bewaren van de lieve vrede of omdat ik ruzie onzin vind. Ik ga een goede discussie namelijk echt niet uit de weg en laat ook niet zomaar over me heen lopen. Zeker niet. Maar sommige dingen boeien me gewoon niet (meer). Dan vind ik mezelf of andere dingen waar ik op dat moment mee bezig ben gewoon belangrijker. Van het afvinken van mijn eigen lijstjes tot kinder- of werkgerelateerde zaken..
Ik sluit me dan juist af voor diegene. Geef ze geen kans meer om me te kwetsen. Ik kom wel voor mijzelf op
Ja dat heb ik ook. Dan laat ik die mensen gewoon. Ik heb gewoon geen zin/tijd voor dat soort dingen en dan richt ik me wel op belangrijkere zaken.