Kleinesara: ik snap dat je door je Asperger wilt analyseren en ik vind het knap dat je je staande houd met het syndroom in je omgeving maar persoonlijk vind ik dat je bepaalde dingen moet loslaten. De tijd dat jij aan het analyseren bent kan je beter steken in leuke dingen. Zo te lezen heb je een pittige dochter en in mijn ogen een andere kijk op bepaalde dingen (zo geloof ik niet dat een baby van 5 weken "vraagt/wil" om bij een moeder te zijn zoal je schreef in een ander topic) maar geloof ik meer in het "nodig hebben van....." Meningen zijn overigens objectief en leuk om uit te wisselen mits onderbouwd Ik wil je niet aanvallen maar dit viel me erg op.
Drie kinderen van mezelf, veel kinderen in mijn omgeving en die zijn allemaal anders. Ik hief niet te "bewijzen" of iets niet bestaat (meestal is dat andersom) Ik geloof vooral dat ik geen enkele behoefte heb om gedrag te verklaren en al helemaal niet met zgn sprongetjes die wetenschappelijk nooit bewezen zijn.. Go with the flow
Kijk en dat is dan de andere kant van vertellen dat ik Asperger heb en dat ik er nu spijt van heb dat ik het heb gedaan. Niet alles komt doordat ik Asperger heb. Ik wil niet dat alles altijd maar daarop afgeschoven wordt. Ik heb naast Asperger ook nog een persoonlijkheid die daar totaal los van staat.
Dacht ook gelijk, nu niet overal de Asperger bijhalen...heb zelf geen asperger maar weet wel hoe het is wanneer sommige mensen niet verder kijken dan die stempel op je voorhoofd, beetje jammer Over sprongetjes, ben ik niet zo van en zoontje ook niet Ik zie het opgroeien als één grote sprong en heb het over fases en van de ene fase merk je meer dan de andere fase...maak het niet groter dan dat het is en daar is ie weer, go with the flow.
Ik wil er nog aan toevoegen dat ik wel in sprongetjes geloof. Dylan heeft er wel minder last van en volgt vaak een ander schema maar ik zit wel bij een groepje met mama's die allemaal leeftijdsgenootjes hebben en heel veel kindjes zitten altijd in dezelfde fase en dan merk ik het ook wel dat Dylan er ook in zit. Nu zitten er velen in de "ik wil niks eten" fase, Dylan ook
Weinig tot nu toe, wel heeft ze periodes dat ze extra slaapt, na zo'n periode merk ik dat ze iets kan wat ze voor die periode niet kon of dat ze ineens een stuk langer is geworden zoals bij de laatste tijd. Ze is in 3 maanden tijd 7 cm gegroeid. Voor de rest wat betreft verlatingsangst bij 9 maanden was er hier ook weinig van te merken nu met 18 maanden vollop aanwezig. Ik tank bijvoorbeeld alleen bij een onbemande pomp waar ik naast de auto kan blijven staan zodat ze me ziet maar toch nog vreselijk overstuur huilen. Wc deur dicht is hier ook geen optie meer, totaal overstuur dan. Enige voordeel daarvan is dat ze op het potje wil zitten en na die tijd een stukje wcpapier wil om zich vanonderen af te vegen. Maar echt wat ze omschrijven met die sprongetjes nee dat niet.
Ik ben eigenlijk nooit echt bezig geweest met die sprongetjes. Van dit forum heb ik er eigenlijk het eerst over gehoord. Ik wist wel dat er bepaalde fases waren waar baby's veelal doorheen gaan. Als ik terug kijk heeft Lino een tijdje geleden wel de vervelende fase gehad van: Ik wil opgetild worden, als ik opgetild ben wil ik er weer af, ik wil dit, dan krijg ik het maar wil het dan niet meer.. etc. etc. Was een paar maandjes geleden.
Ik las pas over sprongetjes, toen ik mijn zoontje al had. Maar had er van tevoren geen mening over. Heb er ook nooit wat van gemerkt. Heb wel eens regeldagen, dat hij veel wil drinken en huileriger is, maar niet dat hij daarna ineens meer kan/anders is.
Ik geloof wel in sprongetjes.. Haha al is het alleen maar om er onverklaarbaar gedrag van m'n kind op te schuiven. Wel een beetje flauw dat nu alles op je asperger wordt geschoven.
Haha, precies ja. Het is zo fijn om dat vervelende zeurende gedrag af te kunnen schuiven op een boekje . Even zonder gekheid, ik heb wel het idee dat mijn zoontje af en toe wat dagen heeft dat hij iets nieuws leert wat dan niet goed lukt en dan dagen gefrustreerd is. Ook heb ik het gevoel dat deze nieuwe dingen altijd een beetje in "pakketjes" komen. Maar ik heb nog nooit gezien dat het bij mijn kindje op vaste tijden volgens boekjes ging. De verlatingsangst met 9 maanden ben ik bijvoorbeeld ook nog steeds niet tegengekomen... Over asperger vond ik ook een gekke opmerking. Ik vind het overigens echt heel knap als mensen dat kunnen, het go-with-the-flow principe, ik kan dat niet zo goed, maar heb ook nog maar 1 kindje. Maar voor alle mensen die daar wat meer moeite mee hebben, asperger of niet , is het toch super leuk en fijn om meningen en ervaringen van anderen te vragen en/ of uit te wisselen.
Nou inderdaad, dat laatste. Ik durf bijna geen vraag meer te stellen want dan maak ik me vanwege mijn Asperger veel te druk. Ik zit me echt niet druk te maken hoor. Mijn dochter zit momenteel in een zeer irritante fase en het zou best fijn zijn om te praten met moeders die deze fase herkennen. Maar dat is geen druk maken.
Mijn kindje is 4 dagen jonger dan de jouwe maar ik heb nog niks van de verlatingsangst gemerkt .. En ook vandaag was hij weer super gezellig, nog steeds geen sprong te bekennen
Dat is hier wel anders helaas. We zitten in de gilfase volgens mij, gillen en schreeuwen om alles. En zodra ze mag doen wat ze wil doen is het goed en is ze meteen weer vrolijk en gezellig. Maar we kunnen haar natuurlijk ook niet altijd haar zin geven. Ik vind het zo lastig dit..
Tuurlijk! Snap ik ook en je hebt ook gelijk.... Ik geloof een beetje in sprongetjes. Niet zozeer dat ze dan enorm knap zijn daarna maar wel dat er een hoop in het lichaam gebeurt. Lichamelijk maar ook mentaal.
Het is algemeen bekend dat kinderen zich ontwikkelen in mentale sprongen, en dat veel kinderen daar min of meer last van hebben. Of de sprongen nou volgens een boek verlopen, who cares, als een boek de ouder een beetje herkenning geeft is het toch prima? Ik vind het echt dat sommigen heel heftig op jouw topics reageren Kleinesara. Er komen hier dagelijks topics voorbij over sprongen. Verlatingsangst is ook een mentale sprong namelijk. Als jij een topic had aangemaakt met: 'kind zit in 9/10/11 mnd sprong, wie nog meer?', had je heel veel 'lotgenoten' gekregen denk ik : Ot: ik had het boek niet, maar onze alle drie kinderen hadden mentale sprongen, en nooit tegelijk. Dus ja, ieder kind volgt hier een eigen patroon. En ze hadden er ook niet evenveel last van. Twee sprongen heb ik als heftig ervaren: die van 11-13 mnd (duurde twee maanden, denk dat jouw dochter nu zoiets heeft), en die van 18mnd.
Ik denk dat het maar is hoe je het interpreteert. Ik denk dat niemand ontkent dat de ontwikkeling van baby's in fases verloopt. Dat ziet iedereen. Maar die sprongetjes... Misschien had ik gewoon zo'n moeilijk kind dat ik ze nooit opgemerkt had. Ik lees hier vaak 'opeens sinds 3 dagen onrustig' of zo. Nou, mijn dochter was voortdurend onrustig. En soms had ze dan weer goede dagen. En dan weer slechte. Eigenlijk ben ik wel jaloers op mama's met sprong-baby's, want dat betekent dat je kindje het grootste deel van de tijd een blije baby is. Dat heb ik nooit gekend. Maar anderzijds: wat maakt het uit of een kind in een sprongetje zit?