@triskele: ik snap je oogpunt heel goed maar in de realiteit gaat het vaak gewoon niet. Ik en mijn ex zijn goed uit elkaar gegaan en hij gaat dus ook om het weekend in mijn huis maar heel fijn is het ook niet hoor. Het is toch soort inbreuk op je privacy want je bent immers niet meer samen. Daarnaast hebben papa's en mama's toch vaak andere regels maar dan zitten ze vervolgens wel in het zelfde huis dus dat is ook verwarrend voor kinderen. En vaak gaan mensen helemaal niet leuk uit elkaar en dan is dit al helemaal niet haalbaar hoe graag je ook het beste voor je kind wilt, je bent zelf ook maar een mens Daarnaast zijn mijn ouders gescheiden en ik heb in veel verschillende huizen gewoond (vaak verhuisd) Ik heb dat eigenlijk nooit vervelend ervaren. Het enige wat ik vervelend vond is dat mijn ouders elkaar niet onder ogen wouden komen. Dat is pas erg! Ik wil dat mijn kinderen niet aan doen en ik vind het fijn dat ze zien dat wij gewoon nog vrienden zijn gebleven en ook gerust nog samen wat met de kinderen gaan doen.
Kijk, dan ben ik even heel ouderwets: maar als je echt vindt dat kinderen maar één huis zouden moeten hebben, dan moet je bij elkaar blijven. Of inderdaad zelf verkassen en de kinderen in hetzelfde huis laten. Het valt me op -en nu zullen er wel veel mensen over me heen vallen- dat het vrijwel altijd de moeders zijn die vinden dat je niet met kinderen moet slepen. Ze moeten in één huis en mogen af en toe op bezoek bij de andere ouder. Maar die andere ouder moet dan natuurlijk wel de papa zijn. Want owee als je zegt dat kinderen ook bij papa kunnen wonen en dan om het weekend een paar uurtjes bij mama op bezoek... Het zijn ook vaker moeders dan vaders die zeggen dat de ander niet verantwoordelijk genoeg is. Er zullen best wel een paar gevallen zijn waarin de klopt, dus ik zal geen individuele gevallen veroordelen. Maar door het aantal moeders die dit soort uitspraken doen, vind ik het wel ongeloofwaardig worden om zomaar aan te nemen dat dit altijd zou kloppen. Ik denk dat er ook een hoop moeders zijn die vinden dat zij alleen recht hebben op hun kind(eren) en dat papa kan stikken. En dat wordt er steeds gepraat over het belang van het kind... Sorry hoor, maar het is echt maar zelden in het belang van een kind om bij zijn of haar ouder(s) weggehaald te worden!
Tot 1 jaar is overdag weg en 's avonds weer thuis bij mama slapen naar mijn mening sowieso het beste. Daarna ligt het erg aan het kind en de situatie. Tot 3-4 jaar enkel overdag naar papa mogen is in ieder geval, sorry dat ik het zo ronduit zeg, totale waanzin. Dat gaat echt nergens over. Je haalt hechtingsproblemen aan, maar dan heb je duidelijk geen sjoege van wat hechtingsproblemen nou werkelijk zijn. Een kind dat bij zijn/haar vertrouwde papa gaat logeren en een nachtje z'n moeder moet missen, loopt geen hechtingsproblemen op hoor.... Dan zou je je kind ook nooit een nachtje uit logeren kunnen doen, voor ze naar de basisschool gaan? Ik heb binnen mijn werk meerdere malen jonge vaders begeleid, die met hun ex een omgangsregeling moesten gaan treffen voor hun kindje. Dan zag je vaak dat die meisjes het liefst alles zo beperkt mogelijk wilden houden, (enkel papa bij hen thuis op bezoek voor een uur of 2), terwijl die knullen vanaf de eerste dag dat kind al een heel weekend mee wilden hebben. Gezien de ontwikkeling van kinderen en het doel van de omgangsregeling, (een band opbouwen en onderhouden met de vader), is het bij jonge kids handiger om een tot tweemaal in de week een dag of dagdeel een bezoekregeling te hebben, zodat de periodes tussen de bezoekjes relatief kort zijn. Twee weken ertussen is voor een heel jong kind te lang om dan echt een goede vertrouwensband op te bouwen en dan kun je beter minimaal eens per week een vast moment hebben, maar liever nog 2 keer een middag bijvoorbeeld. Zo heb ik dat ook altijd begeleid en met goed succes. Er kon dan vanuit die situatie langzaam opgebouwd worden naar minder frequent maar langer, als dat praktisch gesproken handiger en wenselijker was.
Mijn vriend en zijn ex zijn gescheiden toen hun zoontje 4,5 was dus al een beetje ouder dan waar jij (TS) over spreekt maar zij hebben vanaf het begin co-ouderschap en zouden het ook zo gedaan hebben als hun zoontje jonger was geweest. Ze zijn allebei evenveel ouder vind ik en dragen dus allebei zowel de lusten als de lasten. Heel simpel. Hij (mijn stiefzoon dus) is inmiddels 12 trouwens en vind dit de beste oplossing die er is, hoewel hij een stuk meer botst met zijn moeder dan met zijn vader wil hij daar wel graag evenveel zijn. Uhhmmm.. misschien ligt het aan mij, maar dit vind ik echt een hele vreemde constructie. Als je nu allebei een nieuwe partner hebt dan ga je toch niet met die nieuwe partner in het huis van je ex zitten omdat je bij je kinderen wilt zijn?? Heel raar... het zou geen minuut in mijn hoofd komen in elk geval om met mijn vriend in het huis van zijn ex te gaan logeren als mijn vriend zijn zoon wil zien. En zij ziet daar met haar vriend ook niets in, dat durf ik hardop te beweren, lol. Slepen met kinderen zoals jij het noemt is een veroordeling die niet op zijn plaats is vind ik. Je kiest niet voor je lol voor een scheiding, en zeker niet als je kinderen hebt. Zolang je zorgt voor structuur en regelmaat, en met de opvoeding, normen en waarden blijf je zoveel mogelijk op één lijn met je ex kun je heus twee veilige thuishavens creëren voor je kind is mijn mening.
Ik heb een prima omgangsregeling met mijn exman. Om het weekend gaat onze zoon naar zn vader en als hij tussendoor een keer wil dan ga ik gewoon mee op visite etc. De band tussen vader en zoon is uitermate prima en dat heb ik altijd gestimuleerd. Maar ik moet er toch echt niet aan denken dat ik om het weekend mijn ex in mijn eigen huis heb zitten. Bovendien ben ik inmiddels hertrouwd...en mn huidige man ziet me aankomen als ik zeg van schat, kom pak je koffers want het is het weekend van mijn ex, dus hop verschoon je bed want hij moet op jouw plek slapen Nee, het klinkt allemaal mooi, maar in de praktijk werkt het niet. Als je dan echt voor de kinderen kiest op die manier dan moet je ook nooit meer aan een andere relatie beginnen en je leven lang alleen blijven totdat de kinderen uit huis zijn. Da's al helemaal geen gezonde manier van leven.
Slepen met kinderen, logeren bij papa....beetje vage en oneerbiedige termen hoor. Ik sleep niet met m'n kind en ze logeert ook niet bij haar papa. Mijn huis is haar THUIS en papa's huis is ook haar THUIS. En als ze op maandag denkt..joh ik wil vanavond bij papa slapen, dan bellen we papa op om te vragen of dat uitkomt. En dan gaat ze naar papa en brengt hij haar de volgende ochtend naar school. Tot 1 jaar ben ik overigens wel voorstander van het 'niet blijven slapen' principe en alleen overdag. Maar dan niet 1 middagje per week ofzo, maar zo vaak als mogelijk/haalbaar is. En dan opbouwen.
Ik ben al jaren gescheiden, en in het begin is het voor een kind natuurlijk erg wennen. Hou voor ogen dat een kind altijd net zoveel van zijn vader houdt als van zijn moeder. En de vader van het kind houdt net zoveel van zijn kind als jij dat doet. Hechtingsproblemen creeer je juist door het kind weinig aan vader mee te geven. Uiteindelijk krijg je daar jaren laten zelf de ellende van en de verwijten. Misschien zorgt de vader "anders"' voor het kind dan dat jij zou doen, en doet hij dingen anders... dat is een kwestie van op je tanden bijten en "laten gaan" Hij heeft net zoveel recht op het kind als jij dat hebt. Stel je je eens voor dat jij je kind vanaf nu maar 1 dag per 2 weken te zien krijgt. Hoe voel je je ? Onverteerbaar toch? Precies, zo voelt papa zich ook. Laat papa zn eigen fouten maken en het op zijn manier doen. Hij zal ook moeten leren, als hij nooit of weinig alleen is met het kindje heeft hij ook weinig kans om het goed/fout te doen. Zolang er liefde tussen die twee is...komt alles goed Enne.... peuterpubertijd..... nee..ik wil niet... nee nee nee.... Soms moet je daar doorheen prikken. Als hij/zij niet wil.... hop niets te willen, gaan! Succes!
Mijn man heeft 2 kids uit een eerder huwelijk, die om het weekend hier zijn. Ik ben fel tegenstander van scheiden/fel voorstander van proberen er samen uit te komen, om op die manier dan dus wel gelukkig te worden als gezin. Dat was ik altijd al, en nu ik in de praktijk zie welke effecten het op de kids heeft, ben ik daar alleen maar in gesterkt. Toch is wat jij schrijft echt TE zwart-wit. De kids kunnen zich zowel thuis als hier prima aarden. Dat heeft veel meer te maken met een thuis hebben, je geliefd weten. Dat heeft niet zozeer met een plek te maken. Ja, als je een kind voortdurend van plek naar plek sleept, steeds nieuwe huizen, enz enz, dan zul je daar de effecten wel van zien. Maar goed, welk mens (getrouwd of gescheiden), verhuist nou werkelijk elk jaar? Bijna niemand toch? De kids van mijn man hebben dus wel degelijk hun eigen plekje, zowel bij hun moeder als hier. Ze stompen dus ook niet af. Uiteraard spelen er emoties en frustraties. Elk kind zou het liefste zijn vader en moeder samen willen zien, gelukkig met elkaar levend. Dat hadden de kids van mijn man ook zielsgraag gewild. En met de komst van halfzusjes zowel bij moeder thuis als hier, krijg je daar nog weer andere emoties bij: hun wens dat papa en mama weer samen zouden komen, conflicteert nu direct met het geluk van hun kleine zusjes. Want als hun papa en mama weer samen zouden komen, zou dat betekenen dat hun halfzusjes vervolgens in de situatie zouden komen waar zij nu zelf in zitten. Mag je dat dan dus nog wel willen? Maar tegelijkertijd hebben ze het thuis EN hier goed. Zijn ze gewend aan de situatie en hebben ze hun weg erin gevonden. Nee, ideaal bepaald niet, (maar welk leven is WEL ideaal? Ik moet de eerste mens nog tegenkomen die altijd gelukkig is en bij wie altijd ideale omstandigheden zijn), maar ook niet zo dat ze van hun leven niet meer gelukkig zouden kunnen zijn en worden. Zo zwart-wit ligt het ook weer niet.
Heel belangrijke les die alle gescheiden ouders op een bepaald punt (hebben) moeten leren. Ik loop er soms nog steeds tegen aan hoor, maar ik laat het al steeds makkelijker los.
Ik vind dit nogal vreemde redenen om kinderen niet naar hun vader te sturen? Ze kunnen hun vriendjes niet zien, er gelden andere regels, bij papa kunnen zij zich niet thuis voelen? Vind dit eerder slappe excuses voor een mama die graag het heft in eigen handen houd. Mama en papa kunnen niet meer samen leven en dat vergt aanpassingen van zowel ouders als kind(eren). Het is vooral wennen. Ik ben een kind van gescheiden ouders heb er nooit last van ondervonden
Ik ben dus stiefmoeder van 2 kids, maar ik vind opvoeden een groot woord als je ziet welke beperkte invloed wij hebben op de kids.... Opvoeden gebeurt dan toch door hun moeder en stiefvader. Wij moeten dan toch vaak voegen naar hoe zij het doen, ook als we het daar gruwelijk mee oneens zijn. Dat doen we meestal dan ook in het belang van de kids, (die hebben er niets aan als wij voortdurend gaan lopen roepen wat we vinden van hoe het thuis gaat en de keuzes die daar gemaakt worden), en heel soms bieden we wat tegenwicht, als we vinden dat bepaalde dingen echt te ver gaan. Maar ik vind opvoeden daarin een erg groot woord Zo voelt dat totaal niet, zeker niet nu we met onze dochter wel weer echt kunnen opvoeden.
En het is voor moeders erg goed en gezond om te beseffen dat papa met PRECIES diezelfde gevoelens kampt! Dat ook hij dingen ziet, die moeder doet, die hij vreselijk vindt, en die hij moet leren los te laten, als daar gezamenlijk niet uit te komen is....
Ik denk dat dit per situatie afhankelijk is. Zelf was ik vroeger erg gehecht aan mijn vader en ik keek er 2 wken lang naar uit om een weekend bij hem te kunnen zijn. Op zondag avond keerde ik met pijn in mijn buik terug naar mijn moeder en hing ik dezelfde avond weer huilend met mijn vader aan de telefoon (ik was ook heel erg jong toen mijn ouders zijn gescheiden toen ik 2 was) En serieus nu ik hier aan terug denk krijg ik weer de tranen in mijn ogen als ik denk aan hoe erg ik mijn vader miste! In mijn geval had het dus veel beter geweest om veel meer bij mijn vader te zijn. Mijn moeder heb ik hier echter noooit iets kwalijk in genomen, als mijn moeder nachtdienst/avonddienst had belde zij altijd mijn vader of hij wilde "oppassen" zodat wij een extra moment samen hadden. Toen ik 12 was en ik dus zelf mocht beslissen waar ik wilde wonen en hoeveel heb ik er voor gekozen 50/50 te gaan wonen. Mede omdat ik niet goed door 1 deur kon met mijn stiefvader. Echter was mijn vader op dat moment zwaar depressief en overspannen en had het toen juist beter geweest om mij minder naar mn vader te laten gaan. Ik denk dat het het belangrijkste is dat ouders goed naar het kind kijken en hoe deze reageert op bepaalde situaties. Als een kind terug komt van bijv. zijn moeder en dol enthousiast is om je te zien als vader. Hoeft dit niet te betekenen dat het kind het niet naar zijn zin heeft bij zijn moeder. Mijn stiefzus heeft ook twee stiefkinderen en de jongste was een tijd erg eenkennig en na 1nachtje wilde zij altijd terug naar haar moeder. Hier hebben zij nooit een probleem van gemaakt en haar wanneer zij dit aangaf terug gebracht. Zo gaat het kind ook niet opzien tegen de bezoekjes omdat ze weet dat ze open en eerlijk kan zijn als zij het liever anders ziet. Kortom mijn mening: Ieder kind is anders en hier moet je dus ook anders op reageren. Het is wel belangrijk niet niet voor je kind te gaan denken maar MET je kind. Ook kindjes van 2,3,4 jaar kunne heel goed aangeven wat ze voelen en hoe ze denken. Het is alleen aan de ouders om dit te erkennen en serieus te nemen.
Is wat dat betreft weinig anders dan wanneer je nog wel getrouwd bent. Mijn man doet ook dingen waarvan ik denk: Jeeeeeemig! En andersom
Wat een onzin. Mijn ouders zijn gescheiden vanaf dat ik 3 was en ik heb vanaf dat moment ook altijd bij mijn vader geslapen. En dat voelde echt niet als logeren hoor. Ik had gewoon 2 huizen. Zo voelde het niet alleen, zo wás het gewoon.
Ik snap wel wat je bedoeld, maar ik wist vroeger donders goed dat wat ik bij mijn moeder mocht niet automatisch betekende dat dat bij mijn vader ook zo was. Toen ik bijv. voor de eerste keer wilde gaan stappen belde mijn moeder mijn vader en hebben zij het hier samen over gehad (toch een grote beslissing) Maar toen die stap eenmaal genomen was, besloot iedere ouder voor zich wat ik wel en niet mocht in het weekend. Was ik bij mijn vader met oud en nieuw hoefde ik het niet in mijn hoofd te halen naar een oud en nieuw feest te willen tot 4 uur snachts terwijl mijn moeder dit geen probleem vond. Ook wist ik dat het geen zin had ze tegen elkaar uit te spelen omdat hun de afspraak met elkaar hadden dat ieder voor zich bepaalde wat ik wel of niet mocht in het weekend. Het kan dus wel werken om ieder zijn eigen regels te hebben.
Ik denk dat dit vooral gezegd wordt door moeders die ook toen ze nog wel samen waren met de vader van hun kind, het hadden over "oppassen" door papa. Ik ben het wel eens met Onje. Er zijn volgens mij veel moeders die graag zelf het heft in handen houden en om dat te bereiken met allerlei smoesjes papa buitenspel proberen te zetten. Wel jammer dat ze daarmee niet alleen zichzelf ongeloofwaardig maken, maar ook de gescheiden ouders waarbij de ander daadwerkelijk op een ongewenste manier met de kinderen omgaat. (En "anders" is niet per definitie hetzelfde als "ongewenst"!)