@marjanneke: we hebben wel co ouderschap wbt samen zeggenschap en beslissingen nemen enzo maar niet wbt omgangsregeling. Mijn ex werkt doordeweeks gewoon fulltime dus dat is niet haalbaar dus gewoon om het weekend. Misschien als hij in de toekomst een vriendin heeft dat het dan iets makkelijker zou worden om bijv nog een dagje extra bij te voegen maar voorlopig blijft het zo.
Hier gaat het juist heel erg goed. Nou is mijn stiefzoon al 12 nu dus, maar toen ik hier kwam wonen was hij bijna 6 en was het ook al zo. Hij is het dus gewend vanaf het begin en mijn vriend en zijn ex waren dus van mening (en die deel ik) dat allebei de ouders evenveel rechten en plichten hebben dus zo is het gedaan. Het 'gesleep' bestaat uit wekelijks een tas met wat kleding en evt. schoolboeken brengen (vanaf zijn moeder dan) en die wordt of opgehaald of gebracht. Stiefzoon fietst uit school op donderdag hierheen (sinds een jaar of 4, 5 ongeveer, daarvoor werd ie natuurlijk opgehaald) iedere week en blijft dan t/m zaterdag of zondag om en om. Hij heeft dus nooit veel van 'gesleep' gemerkt, heeft hier zijn eigen kamer en speelgoed. Het enige verschil is dat ie de rest van de week uit school naar z'n moeder gaat, op donderdag en vrijdag hier en in het weekend is hij dus ook hier 1 of 2 dagen. Juist omdat wij Dennis hebben gekregen is dit voor ons een ideale oplossing. Stiefzoon is zo dol op zijn broertje en een week zonder hem vindt hij veel te lang. Bovendien is het nu tijdens de weekenden heerlijk om, om de twee weken de zaterdagavond en hele zondag met ons drietjes door te brengen en de volgende week met z'n vieren. Voor ons de perfecte balans zo. Eerlijk gezegd zou ik geen fijn gevoel hebben als het een week om en om was of zo, meer omdat hij bij zijn moeder wel moet opboksen tegen bepaalde dingen en erg op zijn moeder lijkt qua karakter dus dat botst regelmatig. In de vakantie merken we altijd dat hij een tijdje daar is geweest want hij is meteen een stuk rebelser als hij dan hier komt en daar zijn wij (en mijn vriend al helemaal niet) niet van gediend. Ook qua financiën geeft het rust. Mijn vriend en ex delen alle kosten, maar mijn vriend betaalt dus geen alimentatie. Al is het natuurlijk maandelijks wel een bepaald bedrag dus veel verschil is er niet (het is zeker meer dan alimentatie zou zijn) maar het is puur voor zijn zoon en zijn de werkelijke kosten die worden overgemaakt. Klinkt ingewikkeld en is het ook wel geweest maar nu is het gewoon eerlijk en in verhouding.
Dat begrijp ik ja, dat gaat moeilijk dan. Juist omdat ik er ook ben (en thuis ben op donderdagmiddag en vrijdag) kan dit hier wel. In het eerste jaar toen ze waren gescheiden was dit ook wel lastig (ik woonde hier nog niet) geloof ik met opvang na school. Maar nu kan het dus prima. Afijn, hij is nu oud en wijs genoeg om zelf ook een sleutel te hebben maar die heeft ie hier eigenlijk nooit nodig.
Is deze vraag voor mij? Ik maakte gewoon mijn huiswerk bij mijn vader. Maar ik snap eigenlijk de vraag niet zo goed . Het lijkt me toch logisch dat ik ook gewoon bij mijn vader mijn huiswerk maakte...
Wat fijn om dit te lezen! Zo denk ik er ook over. Mijn ouders zijn 2x gescheiden, 1x toen ik 9 was en toen ik 19 was. Dat op en neer verhuizen vond ik verschrikkelijk! Had ik net mijn plekje weer gevonden en dan kon ik weer weg. Bij de 1 eet je om 5 uur, bij de ander om half 7. Mijn school heeft eronder geleden, ben ermee gestopt. Mijn broertje verhuist nog steeds elke week en ook hij is gestopt met school..
Mijn vriend en zijn ex hebben gelijk co ouderschap gedaan. Zijn dochter is dus al vanaf dat ze ander half jaar is 3/4 dagen per week bij der vader en 3/4 dagen per week bij der moeder. Echt ideaal. Ze weet niet beter, is graag bij beide en geen moeilijk gedoe verder. Inmiddels is ze bijna 6. Als ze naar de middelbare school gaat mag ze zelf bepalen bij wie ze woont. Ligt denk ik aan de school die ze kiest en waar wij tegen die tijd wonen Maar co-ouderschap op jonge leeftijd is weer anders als op jonge leeftijd 1x in de 2 weken een weekend. Een heel jong kind kan daar moeilijk aan wennen en word vaak (zo lees ik) door rechters afgeraden tot een bepaalde leeftijd. Maar 3/4 jaar vind ik dan wel weer een beetje oud, dan kunnen ze dat makkelijk aan zolang de vader niet weg gehouden is bij het kind zodat het geen vreemde is. Zolang kinderen er niet onder leiden, is er denk ik geen goed of fout. Niet ieder kind gaat hetzelfde om met dezelfde situatie.
Maar hoe zat je dan met boeken enzo? Dan heb je toch ook dagen dat je bijvoorbeeld geen scheikunde les had, maar de volgende dag wel een toets en dat je die boeken dan allemaal extra mee moet gaan slepen? Daar doelde ik op met mijn vraag Lijkt me zo lastig, helemaal als je puber bent...
Maar dan lijkt me ook dat er wel iets meer aan de hand is dan enkel de scheiding? Dan zal er ook meer spelen qua hoe er vervolgens met die scheiding om is gegaan, het onderlinge contact tussen je ouders, enz enz. En 2 keer gescheiden: zijn je ouders dan weer bij elkaar gekomen op een gegeven moment, of is een van je ouders ook weer van een stiefouder gescheiden?
En dat allemaal omdat je ouders twee keer zijn gescheiden? Dat je stopt met school is toch je eigen keuze geweest, je hebt er zelf niet in doorgezet. En dat je broertje gestopt is met school en steeds blijft verhuizen komt daar ook vandaan? Ik ken meerdere mensen die als kind zijnde vaak zijn verhuist, maar allen hebben ze wel gewoon hun school afgemaakt. Ik zou dus dat niet alleen wijten aan het feit dat je ouders twee keer zijn gescheiden
Het is bewezen dat kinderen van gescheiden ouders zelf grotere kans lopen om slechtere relaties aan te gaan de rest van hun leven (zelfvertrouwen, bindingsproblemen e.d.) Verder noemen zij vaker van het leven genieten en niet een gelukkig gezinsleven als belangrijk doel in het leven (denk aan aan later beginnen met überhaupt een gezin e.d.). En de kans dat ze zelf gaan scheiden is vele malen groter. onderzoek wijst ook uit dat de helft van de kinderen van gescheiden ouders problemen op school hebben. Helft kinderen van gescheiden ouders heeft leerproblemen - De Standaard Er zijn vaak grote gevolgen voor de rest van een kind zijn leven door een scheiding hoor. Gescheiden ouders, criminele kinderen? | Radio Nederland Wereldomroep. Kijk er zijn ook onderzoeken dat er kinderen beter af zijn na scheiding (bj bv veel ruzie maken, mishandeling e.d.) maar goed daar ben je als ouders zijnde zelf bij en heb je zelf de hand in natuurlijk, dus er zijn wel situaties te noemen waarbij het beter is maar in het algemeen is het echt niet beter te noemen en zelfs schadelijk voor de kinderen en tegenwoordig gebeurd het steeds vaker, het is zowat de norm geworden, samengestelde gezinnen zijn er tegenwoordig overal.
Jij gaat heel stellig vanuit dat een kind/mens zich maar op 1 plek vertrouwd/thuis kan voelen. Waar haal je vandaan dat je maar 1 thuis 'hoort' te hebben? Waarom zou dat de natuurlijke basis zijn? (Want dat hoeft helemaal niet en is zeker niet vanzelfsprekend)
Ik heb een jaar of 5 terug voor m'n opleiding onderzoek gedaan, en daaruit bleek dat kids van gescheiden ouders vooral slechter af zijn als ouders na de scheiding door blijven ruzieen. Kids van gescheiden ouders die de zaken goed regelen en goed met elkaar omgaan, functioneren wel ietsje minder goed dan kids van gelukkig getrouwde ouders, maar weer beter dan kids van ruziende getrouwde ouders. Dus samengevat deze volgorde in wie het beste in z'n vel zit: 1) kids van gelukkig getrouwde ouders, (ruzie mag best natuurlijk, maar de relatie is stabiel dan) 2) kids van gescheiden ouders die in goede vrede met elkaar omgaan en goede afspraken hebben gemaakt met elkaar 3) kids van getrouwde ouders die regelmatig ruzie maken 4) kids van gescheiden ouders die na de scheiding door blijven ruzieen Dus dat blondi aangeeft dat zowel zij als haar broertje gestopt zijn met school, heeft OF te maken met het feit dat er rondom die scheiding meer aan de hand is geweest dan enkel de scheiding. En als dat niet het geval is, ligt het mogelijk toch echt meer bij gewoon de opvoeding an sich (en was dat dus ook gebeurd als ouders bij elkaar gebleven waren), of ligt het meer aan haarzelf en haar broertje. Ik gok op de eerste optie, als er sprake is van 2 scheidingen, maar goed... weet niet of ze dat verder toe wil lichten op een forum, ben iig wel benieuwd.
Mijn definitie van thuis is zeker afwijkend, komt zeker door mijn getrouwde ouders dat mijn standaard daarin wat hoger ligt, daarnaast heb ik teveel vriendinnen hun drama gezien die uiteindelijk blij waren dat ze oud genoeg waren om zelf te kiezen om eindelijk op 1 plek hun roots uit te gooien en bij 1 vaste ouder gingen wonen, die waren dat spuugzat (waarvan er trouwens ook 1 bij haar vader is gaan wonen hoor, moeder had teveel nieuwe vriendjes steeds ) Ik ben blij dat ik het nooit heb hoeven meemaken en mijn ouders hebben echt niet altijd makkelijk gehad (in het begin) maar hebben ervoor gevochten en na 35 jaar waren ze nog steeds intens verliefd, tegenwoordig geven mensen zo snel op, dat is wel heel typerend als het even tegenzit gaan mensen uit elkaar.
Kom wat laat 'binnenvallen' en heb niet alle reacties gelezen. Maar vind het raar dat je papa zijn tijd niet lijkt te gunnen. Hechting alleen aan mama? Waarom enkel overdag een paar uurtjes bij papa? Heeft papa niet net zoveel rechten? Het komt meer over alsof het papa niet wordt gegund dat Jim ook mag genieten van zijn kind. Je kind zal ook leren dat papa net zoveel houdt van hem dan dat mama doet. Neem aan dat de rechter eventueel een bezoekregeling voorstelt? Die zal ook niet meegaan in het verhaal van enkele hechting aan mama. Ben zelf ook een kind van gescheiden ouders en zou het echt vreselijk hebben gevonden als mijn moeder me had weggehouden bij mijn vader. * heb natuurlijk niet alle reacties gelezen en ken de ins en outs verder niet. Maar hun mijn optiek lijkt het meer op een eigen probleem dan dat van je kind.
mijn kinderen gaan elk weekend naar hun vader mijn vriend zijn kids komen om de 2 weken daardoor zal het nooit als hun 2de thuis gezien worden zit teveel tijd tussen
Denk dat dat dan per kind en/of situatie verschilt, want de kids geven hier wel aan ons huis als hun tweede thuis te beschouwen.
Als volwassen personen (18+) besluiten om de studie niet af te maken, criminele pad op te gaan of hun leven anderzijds te vergooien zijn ze dat net zo goed zelf bij. Het is ook heel modern om dan de schuld bij gescheiden ouders neer te leggen. Het is een keuze die iemand zelf maakt, niet meer en niet minder (tenzij het gedwongen gebeurt is). Ik ben overigens 9x in mijn leven verhuisd (over meerdere landen), en heb daar echt geen emotionele schade aan overgehouden, integendeel. Een kind is niet per definitie beter af als die zijn hele jeugd binnen een paar vierkante km's doorbrengt.
Ik heb ook gewoon getrouwde ouders hoor, heeft verder niks te maken met de beperktheid van het thuisgevoel. Ik noem mijn oma's huis niet eens een 'logeerplek', maar gewoon het tweede thuis, ook al woon ik daar niet. Laat staan dat ik het huis waar mijn vader zou wonen niet als thuis zou zien. Hechting van een kind zo beperkt houden vind ik net zo veel tekortkomen als een hechtingstoornis.
Jij hebt geen gescheiden ouders? Dan had je je wel wat beter in kunnen leven. Iedereen gaat tegenwoordig veel te snel scheiden. En als excuus gebruiken ze dan.'liever gescheiden dan een ongelukkige moeder zijn want dat voelt het kind ook'. Als mijn ouders geen ruzie hadden gemaakt waar ik bij was had ik niks gemerkt. En scheidingen gaan vroeg of laat altijd met ruzies gepaard. Het blijft ook de rest van je leven bij je, bij mij tijdens de zwangerschappen, de bevalling van mijn dochter, verjaardagen, sinterklaas, kerst, oud en nieuw en ga zo maar door. In ieder geval bedankt voor het kwetsen Manuk, ik denk dat je totaal geen idee hebt wat een scheiding voor impact heeft op een kind. Rozemarijke, mijn ouders waren, opnieuw getrouwd. Dat leek ze makkelijker voor ons.