Pff wat vermoeiend al dat gegeneraliseer. Dat er bij de ene scheiding veel ruzie is, wil niet zeggen dat dat bij ALLE scheiding zo is. Dat de een veel te makkelijk opgeeft, wil niet zeggen dat dat voor ALLE scheidingen geldt. Jeminee, een en al vooroordelen en over 1 kam scheren hier...zo jammer
Ik was natuurlijk van woe uit school tot en met de maandag erop in de ochtend bij mijn vader, dus in principe had ik alle boeken met uitzondering van die van dinsdag bij me. Maar als ik die nodig had nam ik ze gewoon mee. Je kan het denk ik zo moeilijk maken als je zelf wilt en ik heb er gewoon nooit moeilijk over gedaan. De situatie was zoals die was en daar deed ik het mee, en dat is me altijd prima bevallen.
En daarna dus opnieuw weer gescheiden? Jeetje joh... dan weet je als kind ook niet meer waar je nou op moet bouwen...
Ik heb alleen het begin van dit topic gelezen, maar als we het gaan hebben over het perspectief van de kinderen... ik ben opgegroeid in een gebroken gezin. Er was co-ouderschap, dus alles werd perfect verdeeld. Dat ik twee huizen had was weleens onhandig, maar heb ik zeker niet als een probleem ervaren en ik wist niet beter. Dat kunnen kinderen best dragen. Ik werd zeer zwaar psychisch mishandeld door mijn vader, maar van buiten was er niks aan me te zien (behalve dan als mijn gedrag je wat interesseerde, buiten mijn fysieke welzijn, maar daar ontbrak het tot aan de puberteit nogal aan). Ik kreeg te eten, had kleren, werd naar bed gestuurd, enz. Ik heb mijn moeder achteraf vaak verweten dat ze me niet tegen mijn vader beschermd heeft, maar als ze het wel gedaan had, dan zouden mensen dat, naar wat ik hier lees, dus fout van haar hebben gevonden, want nogmaals, aan de buitenkant zag je het niet. Ondertussen wist mijn moeder wel heel goed hoe hij in elkaar zat en was ze zelf bang voor hem. De gelijke verdeling van de verzorging zorgde voor een grote mate van contact tussen mijn ouders, wat bijna zonder uitzondering elke keer tot ruzies leidde. Dan niet een woordenwisselingetje, maar ruzies waarbij wordt gebruld en geschreeuwd zo hard als de longen maar aan kunnen en ander van dat soort lawaai. De vakanties waren verschrikkelijk. Drie hele weken achter elkaar MOEST ik bij mijn vader zijn en mocht ik geen dagje naar mijn moeder, want dat was "niet eerlijk." Ik heb al die tijd echt alleen maar mijn tijd uit zitten te zitten en zoveel mogelijk geprobeerd te doen alsof ik niet bestond. Het verdriet destijds van het gemis van mijn moeder en een zekere mate van veiligheid die daarbij hoorde, is onbeschrijfelijk. Ik vind dat moeders het recht hebben om hun kind te beschermen tegen dingen die er in de ogen van de buitenwereld misschien niet toe doen (en vaders trouwens ook). Verder is elke scheiding anders. Er spelen in elk gezin andere specifieke dingen zoals rolpatronen, specifieke kenmerken van de band tussen één van de ouders en een kind en gedrag van ouders. Scheidingen zijn complexer dan "de perfecte omgangsregeling" die zomaar elke leek van buitenaf zou kunnen bepalen.
Zo zwart/wit als jij het stelt is het natuurlijk niet. Mijn ouders zijn ook gescheiden, maar ik heb het nooit als een last ervaren. Tijdens onze bruiloft zat mijn moeder gewoon naast mijn vader en stiefmoeder en na de geboorte van onze kinderen zijn ze gewoon gelijktijdig langs gekomen. Ik vind het verdrietig voor jou dat het allemaal zo gegaan is en dat jij het zo ervaart. Maar het heeft natuurlijk niet op elk kind zo'n impact.
Gescheiden toen ik 9 was, weer getrouwd op mijn 12e. De volgende scheiding begon toen ik 18 was. Ach, je wordt er hard van zullen we maar zeggen!
Dit is eigenlijk wat ik wilde gaan schrijven en gelukkig is dit al voor mij gedaan. Er wordt al snel geschreven over hechtingsproblematiek, terwijl mensen niet weten wat ze dan zeggen. Het gaat er om dat er 1 of 2 vaste verzorgers er (die niet biologisch hoeven te zijn) zijn voor het kind die voor hem/haar veilig, betrouwbaar en voorspelbaar is/zijn. Vanuit mijn beroep ken ik heel veel onveilig gehechte kinderen die wel een thuisblijfmoeder hadden en ook om verschillende redenen. De 1 kon dus heel goed flesjes geven en op tijd verschonen, maar keek haar kind niet aan en reageerde niet wanneer het kindje naar haar lachte door depressiviteit. De ander kon wel knuffelen af en toe en lachen, maar werd de ene keer boos en de andere keer niet om dezelfde situatie. Dat veroorzaakt onveilige hechting. Het eerste jaar ben ik wel van mening dat een kind het grotendeel bij een moeder/vaste verzorger hoort te zijn, maar dan is er dus nog genoeg ruimte voor de andere ouder (kan namelijk ook eens de moeder zijn ach en tegenwoordig heb je ook homoseksuele stellen). Voor de rest van de jaren denk ik dat het het belangrijkste is dat mensen zich niet laten leiden door persoonlijke gevoelens en jaloezie, wat ondanks dat het ontkent wordt heel veel gebeurd, (ook nieuwe partners die zeggen, het is beter 1 weekend in de twee weken omdat ze er niet op zitten te wachten). Maar wat werkt in de situatie, qua werk, qua woonplek en hoe je kind is (de 1 is nou eenmaal anders dan de ander de 1 gaat makkelijker om met veranderingen dan de ander en de 1 heeft meer behoefte aan bijv, de vader of een bepaalde woonplke dan de ander).
Sorry maar in mijn omgeving zijn het dan ook meestal de vrouwen die in 80% van de verzorging van de kinderen doen, 95% van het huishouden doen én moeten werken, zelfs wanneer hun mannen ervan overtuigd zijn dat ze ook "heel veel doen." Het is niet politiek correct om te zeggen en het zou niet zo moeten, is in mijn ogen ook meer een kwestie van training dan van biologie, maar dat is wel wat ik in de realiteit zie. Zulke mannen weten helemaal niet wat hun vrouw allemaal doet en wat er allemaal komt kijken bij de verzorging.
Nou nou nou, het was echt mijn bedoeling niet dat je, je zo aangevallen of gekwetst voelt. Ik vroeg me werkelijk af of wat jij opnoemt echt alleen komt door de keus van je ouders om te gaan scheiden. Om je vraag te beantwoorden, nee ik heb geen gescheiden ouders. Maar desalnietemin betekend dat niet dat mijn jeugd alleen maar rozengeur en maneschijn. Opgroeien met een verstandelijk gehandicapte broer en de stress die daar bij komt, mede bij mijn ouders zorgde ook voor vaak ruzie. Maar ik ga dan de schuld echt niet alleen op mijn ouders schuiven dat het hun schuld is dat ik uiteindelijk mijn studie niet heb afgerond. En echt niet om het te bagatelliseren, maar jij hebt de keuze gemaakt om te stoppen met school. Er zijn altijd meer factoren die mee spelen. En natuurlijk weet ik niet hoe erg het vroeger voor jou was en wat voor impact het op je heeft. Maar dat had ik ook niet als ik wel gescheiden ouders had gehad. Iedere situatie is anders en ieder kind komt er anders uit, dat heeft pa ook te maken met hoe je als kind zelf bent. Ik vind t erg voor je dat jij het blijkbaar als erg traumatisch hebt ervaren, maar uiteindelijk ben je een volwassen vrouw die haar eigen keuzes maakt
ja dat weet ik idd wat ik bedoelde te zeggen is dat mijn stiefzoontje zich gewoon normaal gedraagt... in sommige dingen niet maar ja als ik dan naar zijn vader kijk weet ik ook weer waar dat vandaan komt
Hier dus co-ouderschap de ene week ik mijn stiefzoontje bij ons de andere bij zijn moeder wij hebben na 2,5 jaar echt een goed contact opgebouwd nu met zijn allen wat ook wel mee werkt aan dat de situatie zo goed gaat.
Prachtig wat je allemaal aanhaalt maar ik kan 't vergeleken onze situatie de grootst mogelijke onzin noemen. Duidelijk een voorbeeld van iets zelf moeten meemaken om over te kunnen oordelen, jammer hoor. Niet dat het er wat toe doet maar mijn stiefzoon is het braafste jongetje in de klas, was het slimste jongetje in de klas op de basischool zit nu op vwo, leest nog steeds het liefst Donald Duck en ik zal water zien branden als die ooit iets uit gaat halen wat ècht niet door de beugel kan. Wij noemen 'm wel eens voor de grap 'saaie jodokus'. Ons patchwork gezin is wat mij betreft hèt voorbeeld dat laat zien hoe het kan en ik kan je melden dat het er bij ons heel wat vredelievender en normaler aan toe gaat dan bij menige buren / kennissen die al jaren zijn getrouwd en o zo 'hecht' zijn als gezin.
Pff wat weet jij nog eigenlijk echt van scheiden.... A niks b. niks en c niks. Twee kanten. Of je ouders vechten. Bijna dagelijks dat je als volwassen persoon er haast aan onder door gaat omdat je altijd OP JE TENEN HEBT MOETEN LOPEN> Of ze scheiden net als je 18 bent en je WEER OP JE TENEN MOET LOPEN> Of je scheid en houd een lat en doet het ook weer niet altijd goed... Weet je JE WEET ECHT NIET WAAR OVER JE PRAAT. Een ding weet ik zeker dat de meeste ouders die scheiden hun best doen om het voor hun kind zo goed mogelijk te laten verlopen. In jou ogen doen we het dus allemaal fout als je scheid. En weetje je scheid echt niet voor niks van een ander. Dat heeft altijd redenen. En welke redenen dat zijn. Dat kunnen in jou ogen onbelangrijke redenen zijn. Maar wie ben jij omdat te beoordelen. Jou vellle mening kan ik echt wel begrijpen maar soms sla je de plank volledig MIS>
Ik zie mijn man elke dag en die weet dus alles erover die weet hoe het je beschadigd alleen kwam ie er pas achter bij het krijgen van een eigen gezin wat ie allemaal heeft gemist, dat ie slecht is in het maken van nieuwe banden e.d. hij is alleen erna een ander pad ingeslagen maar je merkt zeker nog wel aan hem alleen nu meer door dat niet te willen voor zijn kinderen. En dat een kind het wel goed doet zegt niets over het algemeen en de onderzoeken e.d. is hetzelfde als die rokende opa van 90 die elke glas een fles jenever zuipt maar kei gezond is en dat zegt dus ook niet dat roken en alcohol gezond is, dus eigen voorbeeldrn erbij halen heeft geen enkele zin er zijn namelijk onderzoeken die anders bewijzen die gaan over het algemeen en niet een paar individuelen.
Jij haalt toch ook je man aan als voorbeeld? of lees ik je post nu verkeerd? Onderzoeken zijn er genoeg idd, om dan maanden later de resultaten van een andere onderzoek te krijgen die het 1e bv totaal tegenspreekt. Wat voor garantie geeft je dat? En daarom ga ik dus wél af op mijn eigen ervaringen.
@Triskele: de onderzoeken die ik daarvoor bekeken heb, lieten toch echt zien dat daar waar gescheiden ouders een goede regeling treffen en zonder ruzie verder gaan en respectvol met elkaar omgaan, (niet alleen face to face, maar ook naar het kind zelf toe), die kids wel wat minder goed in hun vel zitten dan kids van gelukkig getrouwde ouders, maar altijd nog weer beter dan kids van ruziende ouders die getrouwd zijn. Verder zeg je dat persoonlijke voorbeelden erbij halen geen zin heeft. maar dat doe jij ook. Toevallig een voorbeeld dat volkomen in je straatje past, evenals anderen dat omgekeerd doen met te zeggen dat de schade wel meevalt. Realiteit is dat BEIDE er zijn. Over het algemeen geldt wat ik hierboven aanhaal, maar er zijn uiteraard altijd uitzonderingen. Er zijn namelijk zelfs ook altijd kids van gelukkig getrouwde ouders te vinden, die doodongelukkig geworden zijn in hun leven, en kids van ouders die elkaar bijna doodgevochten hebben, die heel gelukkig geworden zijn. Daar is dus in zijn algemeenheid iets over te zeggen, omdat omstandigheden invloed (kunnen) hebben op hoe kinderen en mensen zich ontwikkelen, maar per individu zal dat ook weer verschillen, enerzijds omdat omstandigheden nooit gelijk zijn, maar daarnaast ook omdat karakters nooit gelijk zijn en dat laatste ook weer van grote invloed is op hoe je met dingen omgaat en hoe omstandigheden je vormen.
een kind hoort net zo goed bij de vader als bij de moeder! dat moet je juist koesteren en je kind laten wennen dat het goed is... een paar uurtjes overdag? dat lijkt me juist verwarrend voor een kind en heel oneerlijk naar de andere ouder toe! draai het maar eens om! dat jij je kindje maar een paar uurtjes per dag mag zien!
Voor iedere onderzoek is wel weer een tegen onderzoek te vinden. Eigen voorbeelden erbij halen heeft geen enkele zin? Dat begrijp ik niet helemaal. Waarom niet? Jij noemt jouw man als zijnde voorbeeld van een gescheiden gezin en zo noemen velen hier hun eigen situatie als voorbeeld. Dit soort dingen zijn volgens mij niet in een onderzoek te "bewijzen" iedere situatie is uniek, hoe gaat het kind ermee om, hoe wordt het kind door de ouders begeleid in de situatie, hoe gaan de ouders met elkaar om na de bla bla bla ga zo maar door.