geen contact met familie

Ik heb hier gelukkig geen ervaring mee. Maar vind het wel heel erg voor je dat je familie het zo laat afweten doordat jij met een Turkse man getrouwd bent. Weet je ook waarom ze hier ruzie om maken met jou? Wat is de reden dat ze jou met je man niet accepteren?

 

Jel, zij is Turks en hij is Nederlands.

Ik heb er geen ervaring mee. Ken alleen een stel waarbij zij ook Turks is en hij Nederlands en dat geeft helemaal geen problemen. Misschien in het begin wat, maar daarna helemaal niet meer.

 

oh sorry, ik heb het net verkeerd om gelezen...
Naja dan vraag ik het anders: waarom word het door jouw ouders niet geaccepteerd dat je met een Nederlander getrouwd bent?

 

Wij zien mijn man zijn ouders niet meer.
Mijn man komt uit het buitenland en zijn moeder wil dat hij elke maand geld overmaakt naar zijn familie in het buitenland.
Omdat wij dit niet wilden doen...wil ze (zijn moeder) geen contact meer met ons.
Helaas volgt zijn vader (een hele lieve man) zijn moeder, anders is het dikke ruzie.
Dus met hem hebben we jammer genoeg ook geen contact.

 

ik ga met mijn hele familie niet meer om.
soms doet t pijn,maar ik ben t zat om me laten behandelen alsof ik niks waard ben.
mijn familie zijn mijn man en twee kindjes,waar ik veel van hou.

 

Ik heb al jaren geen contact meer met mijn moeder en 2 halfzussen. Met mijn vader gelukkig sinds 3 jaar weer wel aangezien hij van mijn moeder is gescheiden en in een verpleeghuis woont. Mijn moeder kon nooit accepteren dat ik mijn eigen ideeen en mening ging ontwikkelen en kon dus absoluut niet accepteren dat ik mijn vriend leerde kennen. Tis zelfs zo erg geweest dat ik ben weggelopen uit huis omdat ze beweerde dat hij een loverboy en pooier was. Nou hij is alles behalve dat! Nog steeds kan ze het niet accepteren en heeft ze mij zelfs verzwegen voor dr nieuwe (inmiddels ex) vriend en dat was voor mij de druppel. Heb dr nog 1 brief gestuurd dat ik er helemaal klaar mee ben en dat ze voor mij geen moeder meer is, zelfs daar heeft ze zelf niet meer op gereageerd. Zolang ik mijn vader nog maar af en toe zie en vaak spreek vind ik het best!

 

Wij zijn beide nederlands en hebben geen contact meer meer schoonouders.
Het is goed zo, lekker rustig

 

Ik heb nog contact met een gedeelte van mijn familie, ouders wel, en een tante en 2 nichtjes.. de rest is uit elkaar gevallen door toedoen van mijn oma.

We hebben momenteel geen contact met mijn schoonfamilie.
Mijn man wel, ik niet.
Zijn zusje wil alleen contact met hem en niet met mij, over onze dochter zegt ze niets.. lekker makkelijk?
Leuke tante ook..
Het is een lastige situatie, mijn man wil ze graag in ons leven maar ziet ook dat zijn ouders het ons, en met name mij, ook wel heel moeilijk maken.

 

Ik zie de familie van mijn pa niet meer. Geen ruzie maar gewoon zo gelopen na het overlijden van mijn oma.

Verder geen contact met mijn zwager, die heeft heel de familie laten vallen.... De rede weten we nog steeds niet.

 

Wij hebben alleen contact met beide ouders, en zusjes. Voor de rest eigenlijk niet vind het ook wel goed zo. Ze kijken ook niet na ons om dus waarom wel na hun omkijken dan. Wel vind ik het voor de kinderen sneu, want als ze jarig zijn zijn alleen hun opa's en oma's er en mijn zusje en me man zijn zus. Dat vind ik dan wel weer rot dat ik ze geen grote gezellig verjaardag kan geven, maar voor de rest deert het me ook niet...

 

Niet jouw ervaring maar ik ben er wel even bang voor geweest voor wij iets kregen. Mijn vriend was nog in de 'veroverings'fase en aangezien hij Grieks is en ik half Turkse en ik nog in de veronderstelling leefde dat die twee afkomsten niet samen gingen heb ik daar wel eens angst voor gehad. Ik heb het hem ook gezegd voor we samenkwamen. Of ie zich dat wel realiseerde. Dat maakte helemaal niets uit zei hij.

Realiteit was dat zijn familie mij vanaf dag 1 in het hart gesloten heeft (en andersom ook zo) en ik nog nooit het gevoel heb gehad dat dat een probleem was. Ze zijn erg open minded. Ik hou zielsveel van ze en nu ik hun eerste kleinkind draag is dat alleen nog maar sterker geworden.

Daar ben ik heel dankbaar voor. Ik heb heel erg veel aan die mensen te danken. Zeker zijn moeder. Zij heeft me in moeilijke tijden emotioneel staande gehouden. Ondanks dat we elkaar niet eens konden verstaan toen hield ze me gewoon vast op momenten dat ik het nodig had en hadden we ook geen woorden nodig om te laten zien dat het allemaal wel goedkwam.

Met mijn eigen moeder heb ik een prima band. Ik hou zielsveel van haar en ben supertrots op haar hoe ze het allemaal toch maar voor elkaar gebokst heeft.
Met mijn broer daarentegen heb ik weinig tot geen contact. Aangezien het contact altijd eenzijdig was en hij in al die jaren nog niet 1 x bij mij is geweest liep dat al moeizaam maar toen vervolgens ik erachter kwam dat zijn vrouw begon te klagen over het feit dat ik nooit daar kwam (mijn broertje woont naast mijn moeder) als ik bij mijn moeder was was de maat vol. Ik kwam namelijk altijd daar als ik bij mijn moeder was. Maar welkom heb ik me nooit gevoel. Ondanks dat ging ik toch voor mijn broertje. Maar ja, dan ligt ie te slapen of boven achter de pc. Wat heb je daar dan aan? Weinig. De een na laatste druppel was op een bbq waar zij ineens een opmerking over mijn vent maakte. Als je zelf amper een fatsoenlijke smoel kan opzetten naar je visite dan moet je zeker niet over anderen gaan beginnen vind ik. Mijn vent was, net als de rest, flink aangeschoten en ja, dan praat ie veel . Dat zinde haar blijkbaar niet en dus was het 'ja hou nou maar je mond'. Ik heb het nooit gezegd, maar die dag heeft ze voor mij voorgoed afgedaan.

Maar goed, dat doet wel pijn. Ik kan haar niet verwijten dat mijn broer ons de moeite niet waard vindt (mij en mijn moeder bedoel ik dan) maar pijn doet het wel. Want ondanks alles hou ik zielsveel van hem. Mijn hart en mijn deur zal dan ook nooit voor hem gesloten zijn.

TS, hoe ben jij hier eigenlijk onder? Doet het jou geen pijn?

 

Wat heftig zeg.. Moet vast heel moeilijk voor je zijn.
Tussen je ouders en de man van wie je houdt in staan. Ik kan me er serieus niets bij voorstellen en moet er ook niet aan denken.
Hoe makkelijk is dat.. "Mijn dochter houdt van een Nederlandse man, dus we verstoten haar en willen haar nooit meer zien..."
Nee, dat krijg je er bij mij echt niet in.

Fijn om te lezen dat jij en je man hartstikke gelukkig met elkaar zijn en zelfs al een zoontje hebben, geniet ervan!

 

Ik heb geen contact meer met mijn vader. Ik heb een hoop problemen met hem gehad en er loopt zelfs een aangifte tegen hem wegens serieuze bedreigingen! Ook heb ik geen contact meer met mijn zusje. Met mijn moeder ook niet echt. Spreken elkaar nooit maar er is geen ruzie. Mijn ouders zijn al 25 jaar gescheiden.

 

Wat een schrijnende verhalen allemaal to wat geweldig dat je met je man een gezin hebt. In echte liefde dwing je elkaar niet tot een keuze tussen twee liefdes (man of contact met familie) is mijn mening. En kijk eens wat eruit je liefde met je man is gekomen? Een kind, hoe mooi is dat!

Veel liefs

 

wat ontzettend pijnlijke verhalen allemaal....
heel veel sterkte en heel veel respect voor jullie allemaal!!!!

 

hier ook geen contact met familie.. omdat ik getrouwd ben met een man die twee kinderen heeft uit een eerdere huwelijk. Samen hebben we drue kinderen en nog steeds geen contact met mijn moeder, zus en broer dus haar kleinkinderen ook nooit gezien.. vind het heel erg jammer.... ts wens je heel.veel sterkte meid het is niet niks...

 

contact met schoonfamilie gaat erg moeizaam, ups and downs. Dus ja ergens denk ik dat mijn man in de toekomst het contact met ze helemaal breekt . Juist omdat we een kindje kregen hebben ze nog een kans gekregen, want ik gun het ons kindje om op te groeien tussen liefdevolle familieleden. Maar als het niet meer liefdevol aan toe gaat ook niet omwille van ons zoontje... Een stabiele leefomgeving is hetgeen wat hij nodig heeft. En geen oma die alleen naar hem omkijkt zolang papa en mama alles goeds doen. Overigens hier geen cultuur verschil.

Het neemt niet weg dat ik er ontzettend moeite mee heb, dat het zo eraan toe gaat. Ik had het graag anders gezien. Maar het moet wel van twee kanten gewenst zijn.


heel veel sterkte. En ik hoop dat je familie zich zullen bedenken helemaal als ze zien dat jullie gelukkig zijn.