Dames, Ons zoontje heeft sinds enkele maanden echt driftbuien, ik weet dat het erbij hoort maar het lijkt steeds erger te worden. Hij wil niet meer aankleden, geen tanden poetsen dan krijgen we van alles naar onze hoofden geslingerd rot mama, stomme mama en zelfs woorden als k*t en g*dverdomme en dan is het krijsen, gillen, schoppen, slaan. Ik probeer in eerste instantie rustig te blijven, maar ik eindig toch weer altijd in een boze mama. Ik heb zo geen energie meer op het moment, en achteraf voel ik me altijd enorm schuldig als ik zo boos ben geweest en hij zo verdrietig is......ik kan daar echt niet van slapen. Bang dat hij me echt gaat haten om hoe ik doe We hebben al een strafhoek geprobeerd, de gang op en zelfs zijn kamer, ik heb poppetjes van zn sokken gemaakt, spelletje van maken van alles en het helpt voor even en de volgende dag begint het gewoon weer van voren af aan. Heeft iemand nog andere tips of ervaring hiermee?
De woorden die hij gebruikt, waar heeft hij die geleerd? Zijn dit woorden die je zelf ook wel eens gebruikt? Het is cru, maar als je ze zelf ook gebruikt als "vrij normaal", is het logisch dat hij dit ook doet en dus zul je daar zelf heel hard aan moeten denken het dus ook niet meer te doen. Verder vraag ik me af; lukt het je om zo nu en dan even afstand te nemen? Gaat hij naar een opvang? Peuterspeelzaal misschien, kan hij even ergens anders terecht, zodat je er even uit kunt stappen? Het is gewoon super frustrerend. Hier gebeurd het ook. Gisterochtend nog. Alleen maar huilen, boos doen en ik had mijn ogen nog niet eens open. Ik heb haar terug gezet op haar slaapkamer, deur dicht getrokken en ben met mijn hoofd onder het dekbed gekropen. Was het zo spuugzat. Na tien minuten was het stil. Was ze weer in bed gaan liggen en daar lag ze na te snikken. Maar wat ik ook doe is haar soms laten. Ik vraag wat er is en dan is het "ik ben gewoon boos". Ok. Dan mag jij gewoon even boos zijn en dan ga ik mijn ding doen. Ik bemoei me er dan ook verder niet mee. En dan merk ik toch dat het werkt. Maar er zijn ook dagen bij dat ik gewoon geen zin meer heb in dat gemier en gemiep en dan is mijn lontje ook heel kort. En dan heb ik ook uitbarstingen waar ik spijt van heb (schreeuwen, maar me ook rot voelen omdat ik de controle niet meer heb). Als het gezakt is zeg ik dan ook sorry en maken we het goed en leg ik toch een beetje uit dat ook ik niet altijd geduld heb. Natuurlijk op haar eigen niveau. Frustrerend en vermoeiend, dat is het, maar ineens zit er een dag bij dat het wel lekker gaat! En dat benoem ik dan ook. Sterkte!
Wat hier werkt is vooral afleiden. Ik had altijd problemen met tandenpoetsen maar nu haal knuffel of een handpop het mag doen is het leuk. Ze zijn er trouwens niet allemaal even goed in. de kikker bakt er niks van en poetst ook haar wangen en neus, dat is lachen! Wat aankleden betreft daar heb je ook spelletjes voor maar eerlijk gezegd laat ik haar gewoon voor de tv staan. Als ze 's ochtends moet plassen trek ik meteen haar broek uit dan krijgt ze het koud en wil ze wel Ik heb mijn dochter geleerd dat ze best boos mag zijn. Ik heb haar geleerd wat ze dan wel/niet mag doen. Slaan en met speelgoed gooien is een no-no en direct op de gang! Ze mag wel mopperen, weglopen, stampen etc. Ze moeten ook leren hoe je om kan gaan met de gevoelens van boos zijn. Bepaal waar je echt aan wilt werken en wat je (voor nu) laat gaan. teveel regels werken niet doe het stap voor stap. Het heeft lang geduurd voordat mijn dochter begreep dat het geen spelletje was en dat ik sommige dingen echt niet leuk vond. Voor mij was dat wel heel duidelijk. ik had toch een boze stem en ik zei het toch? Toen heb ik haar geleerd om naar mijn gezicht te kijken. We hebben ook veel gezichten geoefend voor de spiegel. Het is vooral doorzetten!!! Je moet bedenken dat je boos speelt om je kind een bepaald gedrag aan te leren. Als je zelf echt boos wordt dan kun je ook even weglopen.
Hier word het juist iets rustiger met drift buien, wij zetten haar op de gang met een time out, ff rust voor beiden, het is aan haar of we dan verder gaan of niet. met eten wil ze niet op de stoel blijven zitten, dan waarschuw ik, en zet ik haar terug, vaak gaat het al gepaard met een drift bui en schop bewegingen en slap houden, dan parkeer ik haar op de gang en met de boodschap dat als ze weer lief mee kan doen aan tafel dat ze erbij mag komen. Werkt perfect. De ene dag hebben we 10 van dit soort conflicten en de andere dag wat minder of helemaal niet. Sinds ze zichzelf beter kan uiten is het wel stukken beter gelukkig.
Nee wij zijn zelf helemaal niet van het schelden...het schelden is begonnen toen hij apart werd gezet samen met nog een paar kindjes bij de bso met oudere kinderen, omdat de peutergroep te vol was. Ik wil dit dan ook niet meer hebben. Zn gedrag speelde daarvoor al. Ik werk zelf 3,5 dag dus ik heb het gelukkig niet constant. Ik heb gewoon vaak het idee dat ik iets fout doe en voel me dan tekort schieten als moeder, terwijl iedereen zegt dat ik het zo goed doe. Zal gewoon geduld moeten hebben denk ik
Ja geduld geduld geduld....en negeren en doorgaan. Ik zie er ook tegenop, de leeftijd van 3,5 tot ongeveer 4. Toen was onze dochter ook het heftigste in haar gedrag. Nu al met 2,5 wil ons jongste monster niet tandenpoetsen, schoenen niet aan et cetera... Als dat in de ochtend is gooi ik meestal zijn laarzen in de fietskar, pruts zijn jas aan en rijd weg. Onderweg trekt hij zelf de laarzen wel aan en eenmaal op school ( waar de oudste heen moet) is hij zijn dwarse gedrag weer vergeten. Ik negeer dus meestal alles. Ik ga de confrontatie niet aan. Als iets niet mag 1 keer waarschuwen en daarna op de gang. Herhalen, duidelijk zijn, geduld en negeren dat zijn de kernwoorden succes