Omdat we geen goed referentiekader hebben ben ik benieuwd wat normaal gedrag is voor een peuter van ruim 2,5 jaar. Ons zoontje luistert heel vaak niet. Als hij iets doet wat niet mag en je zegt daar wat van dan is het net of je tegen de muur praat want hij stopt gewoon niet. Of hij gaat nog ff snel door om de “schade” nog eerst even snel wat groter te maken en stopt dan pas. Als hij wel stopt of niet doet wat hij van plan was dan resulteert dat meestal is een enorme driftbui. Hij lijkt er gewoon niet mee om te kunnen gaan dat dingen niet altijd gaan of mogen zoals hij het wil. Hij weet heel goed wat wel of niet mag, zegt dat zelf ook, zegt ook zelf dat hij stout is als hij iets gedaan heeft wat niet mag. Zegt daarna ook sorry en dat hij het niet meer zal doen maar soms is het daarna binnen een minuut al weer raak. Ik snap dat dit de fase is dat hij de grenzen opzoekt en leert dat hij een eigen mening heeft en dus wat anders kan willen dan wij. Maar omdat dit de hele dag door gaat is het nu dus vaak niet gezellig in huis en dit vreet energie. Wat me ook opvalt, als hij iets zelf wil doen, bijv zijn slab van de kast pakken, maar ik heb hem al gepakt en geef hem aan hem, dan legt hij eerst de slab terug om hem vervolgens dus echt zelf te pakken. Dit gebeurt met heel veel dingen en komt op mij een beetje autistisch over, maar misschien is dat heel normaal voor een peuter? Met zijn oren is volgens mij niks mis, heb op zo’n moment weleens gevraagd of hij een snoepje wilde en dan reageerde hij meteen. Kan iemand me geruststellen dat dit echt een fase is die weer beter gaat?
Ja hoor, heel normaal!! Vooral dat zelf willen doen. Mijn dochter presteerde het wel eens om bijvoorbeeld haar schoenen weer uit te trekken omdat ze ondertussen bedacht had dat ze het toch zelf wilde doen. Of inderdaad gewoon terug lopen om zelf iets te pakken. Heel veel typisch peutergedrag lijkt op gedrag wat past bij autisme, maar is echt heel normaal. Heeft te maken met persoonlijkheidsontwikkeling en autonomie, maar tegelijkertijd veiligheid zoeken en voorspelbaarheid. Het meeste van dit gedrag dooft uit richting de kleutertijd. Wordt het erger of gaat het echt niet over na de kleuterperiode dan is er misschien wel meer aan de hand. Maar voor nu; no worries!
Herkenbaar hoor! Onze dochter is 3, maar als je zegt dat iets niet mag, toch nog even een keertje extra. En het beklijft vaak maar kort, dus even later kan ze het nogmaals doen. Een kwestie van herhalen, herhalen, herhalen... hier gelukkig geen grote driftbuien tot gevolg. Van dat zelf willen pakken herken ik ook. Ze legt het dan gewoon weer terug en pakt het vervolgens zelf. Ik zie daar niet per we iets geks in. Ze wil het gewoon graag zelf doen, want ze is al 3... soms wel onhandig, want dan wil je even snel en dan werkt het niet. Ik denk echt zoals je zelf al zegt dat het erbij hoort. Jezelf leren ontdekken, je hebt een eigen mening, grenzen verkennen. Mama zegt niet doen, maar betekent dat ook echt niet doen, enzovoort. Geen idee hoe lang die fase duurt, dus we gaan er maar in mee
Herkenbaar! mijn dochter doet iets stout en gaat daarna uit zichzelf op haar strafstoeltje zitten terwijl ze sorry roept En idd ook dingen terugleggen om het dan zelf te pakken. Of zich terug uitkleden om het zelf te doen. En als het dan eens niet gaat zoals ze wil, dan krijg je dus een prachtige peuterwoedeaanval. veel geduld en vooral onthouden dat het een fase is, dan komt het wel goed
Wij hebben tijdens de peuterjaren zoooo vaak ‘terug moeten spoelen’ omdat ze iets zelf wilden doen... Dus bv zelf de slab pakken, nou als ik hem dan al had gepakt móest hij terug zodat ze ‘m zelf konden pakken - anders (zeker bij mijn oudste) driftbuien van hier tot overmorgen Ook wel eens gehad dat ik haar uit de auto had getild en in de tuin had neer gezet; driftbui van een uur, ik begreep er niks van... mevrouw had zélf uit de auto willen stappen ipv getild worden. Dus toen ik dat na een uur eindelijk begreep, spoelden we weer terug - hop weer in de auto, vervolgens zelf uitstappen en alles was weer goed. Het was natuurlijk wel een ‘pick your battles’; soms was dat terug spoelen zo gepiept en geen moeite, maar soms wilden ze iets wat gewoon niet mocht of kon (bv zelf alleen naar de supermarkt op 2km lopen ). Dus ik gaf echt niet altijd toe aan hun wensen om maar de lieve vrede te bewaren... Maar pittige tijden waren dat wel Helemaal goed gekomen overigens, ik heb nu twee heel zelfstandige en zelfredzame dochters en die driftbuien zijn gelukkig echt helemaal verdwenen
Och jee, haha ja blij dat dit voorbij is. Dit deed onze zoon ook, met echt bijna alles. Zelfs met schoenen aandoen. Had ik hem geholpen, moesten ze weer uit want ‘zelf doen’. Vermoeiend, tijdrovend, maar achteraf ook zo grappig en begrijpelijk eigenlijk . Ze willen zelfstandig en groot worden.
Heel normaal! Mijn jongste balanceert continue bij de grens. Meestal gaat ze er dus ook overheen Ik merk nu wel dat het wat minder wordt nu ze bijna 4 is.
Dat klinkt nog heel normaal hoor. Ik geef de dingen meestal een stuk voor tijd zodat mijn dochter er even mee kan rommelen. Bij de ene peuter kan het een stuk vermoeiender zijn dan bij de ander Bij mijn oudste is er meer aan de hand. Maar bij hem waren er op baby leeftijd al dingen te zien. De buien hadden ook meer te maken met prikkels. Dan ging de knop om en kwam hij in een bui waar hij bijna niet uit kon komen. Dat ging in de nacht dan verder op slechte dagen. Maar ook dat is veel beter geworden nu hij in een groep met meer structuur en rust zit dan de prikkelende kleuterklas.
Yep heel normaal. Gevalletje pick your battles en op tijd met dingen beginnen. Hier wordt het ondertussen beter. De dingen die ze vaak genoeg zelf gedaan heeft, mogen we weer helpen.
Ja hoor heel normaal, vanmorgen nog, een appel, ik wil een hele, nee in stukjes , nee een hele , nee in stukjes. En de drift erbij. Lastig is het zeker. En niet iedere peuter is zo. Ik denk maar zo, later als ze groot zijn is het een fijne eigenschap.
Haha heel herkenbaar. Al is het niet willen luisteren hier gelukkig maar met vlagen. Hier is hij echt de grenzen (opnieuw en opnieuw) aan het opzoeken, blijf vooral consequent met de regels met wat wel en niet mag. Is wel heel vermoeiend inderdaad. En over dat terug leggen en dan weer pakken: is het vooral zelf willen doen. Doet mijn zoontje van 2,5 jaar ook, wordt boos dat je iets voor hem doet of hem helpt en roept dan dat hij het zelf wil doen. Dus dan wordt het weer terug gelegd en zelf gedaan. Ik doe nu gewoon niet zo veel meer uit mezelf voor hem, hij vraagt wel om hulp als hij het nodig heeft. Of Ik vraag of ik hè toet doen, maar doe niet meer meteen de deur open voor hem bijvoorbeeld. Scheelt enorm!
Bij onze 2,5 jarige valt het wel mee. Hij heeft wel bepaalde dingen die hij graag zelf doet maar vaak weet ik dat al en dan geef ik hem de tijd en ruimte om dat te doen. Maar aan de andere kant als we dan weer door de supermarkt lopen en hij vraagt en wijst naar een pak koekjes en ik zeg Nee schat die hoeven we niet hebben we al dan vindt hij het prima. Ik moet zeggen dat alledrie mijn kinderen nooit heel erg driftige peuters zijn geweest
Ik weet niet wat je ervaring met autisme is, waarom je dit denkt? Ik herken dit (en andere dingen die je typt) het meeste van mijn jongste en dat lijkt echt een stukje karakter te zijn. Zij is ook de pittigste en meest temperamentvolle van mijn 3 kinderen. De andere twee (de ene autistisch en de andere niet) hebben een ander temperament (gemoedelijk en volgzaam) en zij hadden dat niet. De wereld is groot, onbekend en onzeker voor een peutertje, een manier om daar mee om te gaan is het 'in eigen hand' houden. Een temperamentvol kind zal dit dan ook vol vuur proberen te doen... Stoppen met iets wat niet mag of het überhaupt niet meer doen vergt controle van impuls. Dat heeft een 2,5 jarige nog nauwelijks. Dat ontwikkelt zich langzaam en hoe ouder het kind wordt, hoe beter het zal gaan. Ook hier speelt een groot stuk karakter mee, de een is nu eenmaal (veel) impulsiever dan de ander. Sterkte, je zit nu echt op het hoogtepunt ... het wordt echt beter.
Ik herken je verhaal vooral van onze oudste, die vertoonde al toen ie nog maar een baby was al enorm veel Jeckyll& Hyde gedrag Hij wordt nu bijna 5 en die fase van 'alles wat jullie pakken moet terug want ik wil het zelf doen' is nu al geruime tijd doorgeslagen naar de andere kant: te lui om ook maar íets te doen haha (lachte zij als een boer met kiespijn ). Die fase van grenzen opzoeken en nog erger: er continu overheen gaan is helaas nog altijd in volle glorie aanwezig bij hem Vooral door dat laatste heeft autisme ook door mijn hoofd al regelmatig gespookt Ons dochtertje van 3 heeft dit alles echter vrij weinig en ondertussen denk ik toch echt dat het vooral grotendeels karakter is wat het met de oudste zo lastig maakt.
Dit herken ik bij mijn middelste. Voor hem was uitdaging een oplossing. Nu krijgt hij steeds meer vaardigheden om dingen te doen die hij leuk vindt. Het pittige doorzette karakter gaat nu een andere kant op dan het verkrijgen van zijn zin.
Enig idee hoe ik uitdaging kan bieden bij relatief simpele dingen die ie nu gewoon weigert om te doen zoals z'n broek open maken als ie naar de wc moet of z'n schoenen aan-/uittrekken? Of is het niet zo simpel?
Mijn 8 jarige is hier ook wel een ster in, broek gaat gewoon zo naar beneden, knoop en rits nog dicht, en dus ook weer zo omhoog. Schoenen aan gaat, als stiek veters of klittenband is. Strikken kan hij prima maar geen geduld voor, en zeker niet halverwege een schooldag ofzo. Soms maak ik het dus zo makkelijk mogelijk en knijp ik een oogje toe.niet alles gaat perfect.over 10 jaar strikt ie rustig z'n veters en gaat z'n broek open als ie naar beneden moet, daar ben ik niet bang voor.
Dat ie het nooit leert ben ik niet bang voor Maar dat aartsluie gedrag komt me inmiddels behoorlijk de strot uit.....
Wat fijn om al die reacties te lezen dat het heel herkenbaar is. Maakt het niet makkelijker, maar geeft wel vertrouwen dat het normaal is. Ons zoontje kan vrij druk zijn en is ook behoorlijk temperamentvol met een sterke eigen wil dus zijn karakter zal zeker een rol spelen.
Hier een peutertje dat meestal heel lief is. Maar als ze iets zelf wilde doen en ik doe het per ongeluk al, dan is de wereld te klein. Of als ik de verkeerde laars eerst open rits.. Dan moet hij weer dicht en dan de goede laars als eerste open. En soms is helemaal niks goed. Wil ze niet zelf lopen, maar getild worden, en als ik haar dan optil krijst ze dat ze zelf wil lopen, zet ik haar terug op de grond en laat ze zich huilend op de grond vallen omdat ze niet zelf wil lopen. En als ik haar dan optil en met "geweld" in haar autostoel prop is het huilen want ze wilde van de stoeprand springen. Dodelijk vermoeiend, maar inderdaad, als het om iets kleins gaat dan doe ik maar mee want dat is een stuk makkelijker dan mijn zin doordrammen en dan met een driftige peuter zitten.