Als je zoon/dochter thuis komt met een verhaal over een voorval op het schoolplein, bemoeien jullie je er dan mee? Ga je naar de juf, ouders van het kind of het kind zelf? Mijn zoon van 8 had blijkbaar een woordenwisseling gehad met een meisje uit zijn klas. Ik wist hier zelf niks van. Mijn zoon wordt hier zaterdagavond, helemaal nietsvermoedend, over een aangesproken door de moeder. Dat hij haar dochter verdrietig had gemaakt. Ik vind dat je altijd oppassen moet met het maken van een opmerking over een voorval tussen kinderen, waar je niet bij bent geweest. Ook al bedoel je t als een gekkigheidje.(zo bracht die moeder het later naar mij, het was maar een grapje..) Als je er een oordeel aan geeft (je hebt mijn andere dochter ook verdrietig gemaakt) geeft dat toch een bepaalde lading. En een kind kan dat totaal niet plaatsen en is echt nog niet in staat om daar op te reageren. Ik werd dus best boos op die moeder. Als het haar echt zo hoog had gezeten had ze mij toch even zelf kunnen aanspreken ipv tegen mijn zoon waar allemaal andere kinderen en ouders bij waren?Daarom werd ik boos dus. Hij had net een leuke avond gehad en dan zit er niemand op zo'n opmerking te wachten toch?
Tja, deze situatie ken ik natuurlijk niet dus kan ik moeilijk beoordelen. Als ik de moeder van het meisje was geweest, had ik iig niet zelf je zoon erop aangesproken en al helemáál niet waar nog heel veel anderen bij waren. Maar als mijn dochter echt verdrietig was geweest had ik haar wel aangemoedigd om naar de juf te gaan of anders had ik zelf de juf of jou aangesproken. In die zin bemoei ik me er dus wel mee, ja.
Nee ik zou me daar niet mee bemoeien, wat op school gebeurt moet de juf oplossen, als mijn kinderen thuis komen met die en die hebben dit gedaan en ik ben daar verdrietig van vraag ik ze of ze naar de juf zijn gegaan, zo niet oké dan is dat dus wat je de volgende keer moet doen, dan kan de juf de ander erop spreken dat dit niet de bedoeling is en dat het kwetsend kan zijn. Bij een voorval waar ik zelf bij sta bemoei ik me wel weer mee, zo zat onze zoon in groep 1 en was er een kindje dat het kindje 3 stoelen verderop zat op de arm stompte, het kindje riep de juf maar die was met een moeder aan het praten en zei alleen dat hij de juf niet mocht storen, het kindje trok aan de haren en zei sukkel sukkel jij bent een sukkel, ik ben bij de juf gaan staan en zei die daar is niet echt lekker bezig misschien even wat zeggen ? Ik kom zo bij je was haar antwoord, toen het kind nogmaals ging slaan zei ik zelf en nu is het afgelopen en ga jij op de eigen stoel zitten dit is niet leuk en doet het andere kindje veel pijn, hij ging op zijn stoel zitten en heb de juf vriendelijk verteld dat IK ben opgetreden maar dat ik dit eigenlijk van haar verwacht de volgende keer en dat ik niet hoop dat onze zoon ooit met een verhaal thuis komt dat de juf er met de neus bovenop stond en niets deed omdat ze te druk was met praten.
Ligt eraan.. Als het een 'grote' ruzie is geweest waarvan ik niets snap zou ik het eventueel naar de moeder/vader kunnen gaan om het even over te hebben. Geen verwijten maar vragen of hun het eventueel snappen/kunnen uitleggen. Bij een klein voorval of als mijn zoon het duidelijk uitlegt. Nee dan geloof ik het wel hahah. Bij een voorval op school (bijv tussen andere kinderen) zou ik kijken hoe het gaat.. Mocht het uit de hand lopen of niemand tussen beide komen zou ik me er wel mee bemoeien en de kinderen uit elkaar halen.. Maar ik ga niet de ruzie van mijn zoon 'oplossen' of zelfs mee ruzie maken😱
Ik vind dit een taak van juf en zou zeker not amused zijn. Mijn zoon ook ooit aangesproken door een moeder, ze wachtte stiekem tot de bel was gegaan en mijn zoon die nog even gauw naar de wc ging werd er daarna op aangesproken, woest was ik en ben meteen op die moeder afgestapt en ben naar de directrice gegaan. Zeker omdat hij de schuld kreeg terwijl juf zei dat ze het allebei deden. Mijn dochter word weleens gepest en ben dan ook in staat om op de kinderen af te stappen maar we laten het altijd aan juf over. Mits die er niks aan zou doen dan zou ik ze wel aanspreken denk ik. Ik zou dit even aangeven aan juf denk ik.
Ik lees dat de moeder het als een grapje bracht en zei dat je zoon haar dochter verdrietig heeft gemaakt. Dat vind ik niet zo heel beladen zoals jij het opgevat hebt. Ze heeft gewoon een opmerking gemaakt en die zo te lezen ook luchtig gehouden. Dat je zoon haar dochter verdrietig heeft gemaakt is toch geen oordeel? Als ze verdrietig was, was ze verdrietig. Ik zou het helemaal niet erg vinden als mijn 8jarige terugkoppeling krijgt wat voor impact zijn bepaalde acties hebben gehad. Daar worden ze echt niet minder van.
Ligt beetje aan de situatie denk ik... En of het vaak gebeurd. In onze klas zit een meisje dat heel vaak rotopmerkingen maakt tegen een ander meisje. Haar moeder heeft toen eerst beklag gedaan bij de meester.. Maar dat hielp natuurlijk niet. Man is niet continu op gehoordafstand. Nu spreekt ze zelf dat meisje aan... En dat werkt een stuk beter. Maar doorgaans als er iets gebeurd op het schoolplein zou ik dat dus niet zo snel doen. Hooguit als ze ruzie heeft met 1 van dr 2 beste dinnetjes... Dat ik even app of het vriendinnetje in kwestie er ook zo mee zit. Vaak bellen/skypen ze daarna even en is alles weer goed
Als je er niet bij bent geweest hoef je er toch geen opmerking over te maken. Wel of niet als grapje bedoeld. Ik heb later mijn zoon gevraagd over zijn aandeel in het verhaal en die vertelde natuurlijk dat hij niks gedaan had en dat vriendinnetje wel. Ik ga daar verder geen conclusies uit trekken, ik weet ook wel een beetje hoe kinderen zijn (inclusief die van mij zelf.. ) Als mijn zoontje verdrietig is om iets wat er gebeurt is zal ik nooit een ander kind daar op aanspreken. In mijn ogen trek je dan al een beetje partij voor je eigen kind en daar heb ik hekel aan als t gaat om dingen waar je niet bij bent geweest. Als ik iets zie gebeuren grijp ik ook niet gelijk in. Kinderen van die leeftijd moeten leren om zelf dingen op te lossen. Ik ga niet een kind van een ander vertellen dat hij/zij de mijne verdrietig heeft gemaakt.
Dat ligt helemaal aan de situatie. Ik houd altijd in mijn achterhoofd dat er twee kanten aan een verhaal zitten, je kind kan wat verzwijgen of juist overdrijven, het andere kind ook. Verder, ik laat zulke dingen ook aan de juf over, maar die moet dat wel goed oppakken. Naar ouders stappen om er over te praten, zou ik ook niet bij iedereen doen, sommige ouders willen niet over zulke dingen praten, lachen het weg of interesseert het niet zo. Tja, misschien zou ik een kind als verder niets helpt er dan wel persoonlijk op aanspreken. Daarnaast, 'jij hebt mijn kind verdrietig gemaakt' klinkt inderdaad nogal veroordelend, ik zou er minder moeite mee hebben als ze zou zeggen 'mijn kind was wel verdrietig geworden door jullie ruzie', mijn kind mag best weten dat een ander kind verdrietig was door hun woordenwisseling, ongeacht aan wie het lag.
In principe niet, maar het ligt aan de situatie. Laatst werd ik aangesproken door een moeder die zei dat mijn oudste het been van haar dochter open had geschopt in de pauze. meisje heeft heel erge eczeem dus elke stoot ligt haar huid open. Heel vervelend maar wat moest ik ermee? Mijn zoon nogmaals op zijn kop geven? Hij wordt ook weleens geschopt ofzo, ga ik ook niet naar die andere ouder toe. Uiteindelijk heeft de juf het opgelost gelukkig, maar onzinnig vond ik het wel. 1x heb ik wel ingegrepen maar wel via de juf. Mijn oudste is autistisch en gedraagt zich dus soms anders. hij heeft een pesterige jongen in de klas en vertelde dat die bij hem de broek omlaag trok midden op het plein, en tegen de beste vriend van mijn zoon zei dat ie niet meer met zoon mocht spelen etc. Dat was echt pestgedrag. (in groep 2!) Heb het bij de juf aangekaart en zij zei dat de pestkop beetje apart geval was, veel klachten van ouders (wist ik idd ook) en dat ze ermee bezig waren. Kort daarna hield het op gelukkig.