Hoi hoi, Zoals het onderwerp het al zegt, hoe kijkt jullie partner tegen de bevalling aan? Mijn vriend is echt bang van alles wat met bloed te maken heeft, als ie een druppeltje bloed ziet ligt ie gestrekt. Als ik tegen hem zou zeggen, dat ie tijdens de bevalling in de wachtkamer mag wachten zou ie dat misschien gerust doen. Heb al tegen hem gezegd dat ie gewoon naast m'n hoofd moet gaan zitten en dat ie gewoon z'n gezicht weg moet draaien wanneer het "eng" is. En dat je net zoveel kan zien als dat je zelf wilt. Maar toch blijft ie angstig. Bij ons in het ziekenhuis kan je een rondleiding krijgen bij de verloskamers, zodat je een beetje de weg kent wanneer het zover is. Ik zelf vindt het heel interessant, maar weet niet of ik er goed aan doe wat betreft de "angst" van mijn vriend. Groetjes Tamara.
Die van mij is zo koel als een kikker wat dat soort dingen betreft. Zo van, het moet eruit dus dat hoort erbij. Heeft me ook uitgebreid staan filmen, inclusief toen de tang in beeld kwam. Daardoor heb ik heel lang de video niet willen zien, brrrrr. (Maar dat is een ander verhaal haha) Nee, mijn man kan voor mijn gevoel overal tegen. Laat het in elk geval niet zien dat hij het moeilijk vind. De verhalen, zijn emoties komen dan pas achteraf. Ik vind wel dat hij moet proberen om er voor je te zijn. Ik denk dat jij ook enigszins 'angsten' hebt voor je bevalling (neem ik aan), kun je ook moeilijk zeggen dat je wel in de wachtkamer gaat zitten haha. Maar goed, leuk is het niet (voor beide). Heel veel succes dus!
hoi! mijn man zat ook gewoon tussen mijn benen te kijken en zei dat hij de haartjes al zag! Ik vroeg laatst aan hem of hij het niet een enge gezicht vond om mijn muts zo uitgerekt te zien... aangezien het normaal voor genot is zeg maar... maar hij heeft daar eigenlijk nooit meer bij stil gestaan.. ik denk, dat als je vriend naast je zit bij je hoofd zodat je lekker zijn hand kan fijnknijpen, dat hij dat toch wel moet overleven? en laat hem dan desnoods met zijn rug naar de vk gaan zitten, zodat hij jou gewoon kan aankijken? misschien krijgt hij dan ineens zoiets van hey, ik wil het toch wel zien! of.... zoniet.... dan blijft hij naar jou kijken en jou steunen! ik had mijn man voor geen goud willen missen hoor tijdens de bevalling. Ik heb geen ene reet aan hem gehad , maar het feit dat hij er was was genoeg... en hij heeft ook veeeeel meer respect gekregen voor me (niet dat hij me daarvoor respectloos behandelde hoor) omdat hij me zoveel pijn heeft zien lijden om ons kindje op de wereld te zetten. Dat heeft hem echt ontroerd!
Als je vriend aan je hoofdeinde gaat zitten, of misschien zelfs achter je zodat je tegen hem aan kunt leunen, valt het volgens mij wel mee met het bloed dat hij ziet. En op die manier is hij toch bij je en kan hij je steunen. Volgens mij zien de meeste mannen wel tegen de bevalling op, vooral omdat ze dan alleen maar machteloos kunnen toekijken en hun vrouw pijn zien lijden. Het duurt nog wel even voordat je moet bevallen dus maak je nu nog niet al te druk over de bevalling, maar geniet eerst nog even van je zwangerschap. Groetjes, Wendy
De eerste keer ging het heel goed. Hij heeft alles meegekeken (had ik niet verwacht) en hij was een grote steun (dat had ik dan weer wel verwacht). Volgens mij ziet hij er nu niet echt tegenop, omdat hij het al een keer eerder heeft meegemaakt. En de vorige bevalling was een tamelijk drama vonden we allebei, dus we houden ons maar voor dat het deze keer makkelijker zal gaan.
mijn vriend is een beetje hetzelfde (valt zelfs flauw bij bloed haha) maar bij de bevalling was ie mijn rots (zoals dat hoort) hij heeft zijn eigen gevoel opzij gezet en was er compleet voor mij, je ziet amper bloed en wat je ziet is "eigen"is heeeeel anders.. gewoon even die ballen verzamelen en stoer zijn voor jou als ie dit al eng vind er komen nog wel meer bloederige dingen als je kindje zich eens bezeert ofzo dan kan je niet aan jezelf denken. Dat gaat eigenlijk helemaal vanzelf op die dag was mijn ervaring en zelfs daarna mijn vriend is compleet veranderd!
Mijn vriend staat er vrij rustig tegenover, en heeft juist aan gegeven heel graag te willen kijken naar hoe de kleine geboren word. Omdat ik dit zelf absoluut geen fijn idee vind, heb ik hem gevraagd of hij tijdens de bevalling achter me wil gaan zitten, hier heeft hij mee ingestemd. Wel heb ik het idee dat hij zich groter houd, dan hij werkelijk is. Heb namelijk best het idee dat hij het héél erg spannend vind.
Mijn vriend is doodsbang......voor mij. Hij is bang dat ik weer zoveel pijn ga krijgen zoals bij mijn 1e (al was hij daar niet eens bij , was toen getrouwd met een andere man). Mja, hij zal me wel steunen hoor, dat weet ik zeker.
mijn vriend vind het ook erg om mij zo te zien (mijn moeder vond het nog erger om haar kind in zoveel pijn te zien) maar ja een bevalling doet nu eenmaal pijn en je kan het jezelf moeilijk maken door ertegen te vechten of het makkelijk maken door te accepteren en die weeen graag te willen (elke wee is een stapje dichter bij je kindje namelijk!)
Die van mij kan niet wachten.. en dan niet dat hij zo graag een bevalling mee wil maken maar hij is gewoon heel nieuwgierig hoe de kleine er uit gaat zien, of hij op hem lijkt enz. Hij wil wel goed voorbereid zijn,dus leest er ook dingen over, vroeg om een noodplan (wanneer hij wie moet bellen ) en alle fototoestellen en de videocamera liggen al in de slaapkamer op de oplader. Hij kijkt er dus heel erg naar uit, en zegt niet zenuwachtig of bang te zijn.
Mijn vriend was ook doodsbang. Eigenlijk is het een hele stoere man, maar zodra meneer bloed ziet gaat 't niet meer goed met 'm. En hij kan er ook helemaal niet tegen om mij pijn te zien hebben. Toen ik bijna uitgerekend was, was hij bij elke schopje van de baby bang dat het ging beginnen, en hij stond ook elke dag wel een paar keer op het punt om de verloskundige te bellen, terwijl er nog helemaal niks aan de hand was. Toen de bevalling eenmaal was begonnen is 'ie er gelukkig wel bijgebleven. Hij had van tevoren namelijk even gepolst wat ik er van zou vinden als 'ie op de gang zou blijven wachten, maar dat zag ik niet zo zitten. Hij is toen naast m'n hoofd gaan staan, maar zodra de weeën wat erger werden en ik echt pijn kreeg is 'ie snel gaan zitten, want hij viel bijna flauw. Hij had ook echt al besloten helemaal niet te gaan kijken, omdat het anders niet goed zou komen. Dus ik was al helemaal verbaasd dat 'ie toch de navelstreng door wilde knippen, omdat ik dat zo graag wilde . Toen de baby er echt bijna uit was, vroeg ik trouwens aan hem of 'ie even een nat doekje wilde pakken, want ik had het echt ontzettend warm. Maar daarvoor moest 'ie achter mij langs, aan de kant waar het gebeurde zeg maar. Dus hij had al helemaal bedacht om vooral niet te kijken, maarja wat doe je in zo'n geval? Juist, toch kijken! Zag ik 'm ineens heel snel een stoel vastpakken en gaan zitten. Dat natte doekje heb ik dus ook niet meer ontvangen, want die had meneer zelf nodig . Volgens mij heeft 'ie er nog nachtmerries van!
leuk dat ie zo meeleeft 1 geluk het schijnt dat alle kindjes in de eerste paar weken erg op papa lijken dat is vanwege het bindingsgevoel zeg maar natuurlijk zo gemaakt.. Ik moet er trouwens niet aan denken om zo'n angsthaas om mijn bed te hebben zou ik doodziek van worden dan mag ie van mij echt ophoepelen haha word je bloednerveus van!
mijn man kan er ook niet tegen, en dan zeg ik het nog netjes. Bij de 1e was hij erbij (die is met een vacuumpomp geboren). De 2e was geen leuke voor hem om te zien (moest eigenlijk ook met een vacuumpomp maar er was geen gyn. in het ziekenhuis en toen ging de verpleegster maar op mijn buik meeduwen) Bij de 3e ging hij bijna van zijn stokje. Bij de 4e zei ik dat ik moest poepen, dat was voor hem het teken om eventjes een peukje te roken. Iedereen vroeg aan mij of ze hem op moesten halen, maar dat wilde ik niet. Ik was op dat moment veel te druk met persen en had nieks aan niemand om me heen. Ook deze keer verwacht ik niet dat hij bij het moment supreme zal zijn. Hoeft voor mij ook niet, want op het moment van persen, heb je (ik) niks aan niemand omdat je volledig met jezelf bezig bent. Maar na afloop mag hij pas als eerste de baby van mijn buik halen JIkke
nou niemand die aan de baby komt net na de bevalling hoor das MIJN recht vind ik ik hebg dan zo hard gewerkt, zoiezo als ie er niet bij zou zijn had ie echt ruzie ik heb juist enorm veel steun aan mijn vriend gehad tijdens het perse (na een half uur had ik effe peptalk nodig toen moest ik nog een half uur) Je maakt toch samen een baby? oei die van mij had dat niet moeten doen hoor ben blij dat mijn man wel zijn eigen gevoelens opzij kan zetten en weet wat belangrijker is op DAT moment (namelijk de vrouw! en de baby) Dat je daar tegen kan...echt knap!
Interesant om de verhalen van jullie te lezen. Dus er zijn wel meer mannen die niet zo goed tegen bloed kunnen. Hij wil wel bij de bevalling zijn hoor, maar is er erg onzeker over of dat ie er wel helemaal bij kan zijn en geen stukken mist, doordat ie gestrekt gaat. Maar heb al een aantal goede tips gezien. Groetjes Tamara.
Mijn man kan echt niet tegen prikken. Tegen enge dingen wel (hij kreeg op zeevaartschool ook een vak waarbij je de meest gekke kwalen die mensen midden op zee zonder dokter in de buurt kunnen krijgen moet kunnen genezen incl. geslachtsziektes) maar als het om zichzelf of naasten gaat en iets met naalden is wordt ie een beetje witjes. Hij is de hele tijd zo lief voor mij geweest tijdens de bevalling, hielp zelf met puffen maar hij wilde niets zien van de prikken. Ook toen ze eruit kwam en men vroeg 'wil je haar zien' zei ie (godzijdank) nee hoor, ik zie hier genoeg (naast hoofdeinde) Dus ja zijn angst voor prikken bleef wel, gelukkig hoefde ie ook de onderkant met halve babie eruit niet te zien maar is ie wel al die tijd zo erbij geweest. Zou het ook niet tof gevonden hebben als ie wel was gaan kijken...
Ik raad je aan de cursus "samen bevallen" te doen. mijn vriend zag er ook tegen op, niet vanwege t bloed enzo, maar omdat hij bang was dat er vanalles mis zou gaan en hij mij pijn zag lijden en niks kon doen. Echt, dit same bevallen gebeuren heeft hem heel goed gedaan, en buiten dat was t ook heel gezellig. Je bent dan samen met zwanger zijn bezig enzo, en niet met zo'n lullig avondje voor de partner.
Hey Crisje, ik wilde precies dezelfde tip geven. Samen Bevallen is echt een goede voorbereiding voor jullie allebei op de bevalling. Tenminste, dat denk ik (want ik moet nog bevallen). Maar mijn man en ik zien er allebei nu niet (meer) tegenop!
Ik heb een hele steun aan mijn vriend hij was bij de geboorte van mijn zoontje aanwezig.. hij heeft gedurende de hele bevalling mijn hand vast gehouden.. aangemoedigd.. meegepuft en mijn rug gemasseerd, hij heeft mij er echt doorheengesleurd want ik had best een heftige bevalling die uiteindelijk best vlot is gegaan Ik dacht eerst dat hij het eng zou vinden maar dat is echt meegevallen, de navelstreng doorknippen vond hij wel vreemd.. hij durfde eerst niet omdat hij dacht dat hij de baby pijn deed haha.
Mijn vriend had "een taak" tijdens de bevalling. Hij moest mijn hoofd naar mijn borst duwen tijdens een wee. Hij zat achter het bed, bij mijn hoofd. Hij vond het prettig dat hij iets kon doen en niet machteloos hoefde toe te kijken. Achteraf vertelde hij dat hij het lastig vond om mij met al die pijn te zien. En bij het op de borst leggen van onze dochter, brak hij in tranen uit. Geweldig moment! Laat je vriend (en ook jij) er niet teveel over nadenken. Maar ga er onbevangen in, als je voor die tijd al druk gaat maken, voert alleen de spanning op. En anders laat hem meedoen met puffen...