Hel was het, en ik dacht dat mijn eerste evalling zwaar was ( weeënstorm). Nee dan die van vorige maand.... hel hel hel... 21 uur weeën, een sterrenkijkertje van meer dan 8 pond ,56 cm lang en een hoofdomtrek van 8 cm. Yep hij is er zelf uiteindelijk uitgekomen. Maar daarvoor heb ik 5 uur over de laatste 2 cm gedaan. tot 7 cm was het te doen, geen pretje, verre van dat, maar te doen..... Maar toch... ben ik trots. Ik heb het gered, zonder pijnstilling, en oo wat wilde ik graag. Maar toen ik met spoed in het ziekenhuis kwam was het te laat ... 7 cm , ze dachten dat ie elk moment kon komen.... En toch, er zijn denk ik zo'n 30 weeën geweest die ik echt echt niet aankon, en 2 of 3 waarbij ik in paniek raakte .. oh ja de laatste uren had ik rugweeën. Maar, de steun van het ziekenhuis personeel ( een heel team om me heen ) en mijn vriend geven me nog steeds een warm gevoel. En echt echt echt de kleine is het waard, elke dag weer. Blijkbaar zijn wij vrouwen erop gemaakt om de hel te kunnen trotseren
ik heb de gehele "rit" alleen maar rugweeen gehad van dinsdagavond tot dat Marit geboren was vrijdag 00.18 uur. ik heb ook gecrepeert vd pijn...ik zie het mezelf niet gauw weer doen....
Als je bang bent voor de bevalling en voor de pijn dan span je zonder dat zelf te weten je spieren. Hierdoor duurt de bevalling langer en doet het veel meer pijn. Dus maak je niet te veel zorgen. Piekeren heeft geen zin. Laat het gewoon over je heen komen. Ja, het gaat pijn doen maar je gaat er niet dood aan en je krijgt er iets moois voor terug.
Ik vroeg vaak aan mijn moeder, hoe een bevalling voelde ( ze heeft 5 kids) en dan trok ze bij mij 2 vingers uit elkaar... totdat het pijn deet, en dan zei ze... zo voelt een bevalling nou ook! Ik heb 2 dagen weeen gehad. Heb ervoor altijd gezegd, dat ik me sterk zou houden, en gewoon zou gaan lachen tijdens een wee! ( ) Dat lukte ook de eerste paar keer wel, heb nog staan afwassen. Tot ik rond de 3 cm kwam Ik werd steeds moeier, waardoor ik de ontsluiting tegenhield.. en ben savonds op advies van de vk naar het ziekenhuis gegaan. Daar heb ik een soort slaap prik gekregen ( HEEELIJK!) en heb de nacht kunnen slapen daar. Volgende ochtend geen weeen meer, en hup naar huis. Thuis begon het weer.. en mennn wat deet dat pijn! Maar zo stoer als ik me voordeet, was aan mn kop niet te zien dat ik echt verging. Maar ik kon wel janken! Met 6 cm weer naar het ziekenhuis, en daar begon de echte hel pas.. die laatste cmeters! Wist niet hoe ik moest liggen, dus moest van de vk op mn zij liggen, dat deet verrekte pijn zeg! Uiteindelijk mocht ik persen, en dat was echt heeeerlijk! Alsof ik lag te rusten, en mn lichaam mn zoontje eruit perste. Het ging echt helemaal vanzelf ( ja ik moest wel persen, maar voelde geen ruk,en koste me ook geen moeite ) Ook toen ik het koppie eruit voelde gaan.. vond ik het echt heerlijk.. leek alsof de weeen weg waren, en dat mn lichaam mn baby eruit duwde! Wat was ik link op mn moeder! Zij met dr vingers uit elkaar... alle 10 de vingers breken doet nog minder pijn!
Doodsbang ben ik en het komt allemaal wel heel dichtbij,maar ik probeer er ook zo relaxed mogelijk aan te beginnen en er niet teveel over na te denken (overdag teminste s'nachts lig ik stiekem te piekeren). Ik ben al zo'n watje wat pijntjes betreft,maar goed er is geen weg meer terug...trouwens at zou ik ook niet willen.
Heel erg pijnlijk ik heb ook altijd gezegt nooit meer weer. En nu ben ik 8 weken zwanger en zit nu al erg tegen de bevailling op.. maarja... ff doorheen bijten.. en dan heb je het mooiste wat je je maar kan wensen!
Weet zeker dat het wel goed komt met de bevalling. Als je echt bang bent voor de pijn dan vraag je toch om pijnverlichting. Je kunt het nu al aangeven bij de verloskundige. In amerika is het de normaalste zaak van de wereld. Dus gewoon om vragen. Als je dit geregeld hebt voel je je vast stukken beter. Hoef je ook niet te piekeren.
Ik vond de bevalling eigenlijk wel meevallen. Heb geen één keer gedacht 'dit nooit meer'. Wel was ik blij (en heel trots) toen het klaar was. De ontsluitingsweeen vond ik erg vervelend, maar wel te dragen. Ik ben in het ziekenhuis bevallen (zou eigenlijk thuis bevallen) en ik vond het heel prettig. Een volgende keer zou ik dus ook direct voor een ziekenhuisbevalling kiezen.
Hier kan ik me bij aansluiten! Het is me uiteindelijk mee gevallen, hoewel het wel behoorlijk pijnlijk was, maar het was nog wel te dragen. Ik moet wel zeggen dat ik ontzettend veel heb gehad aan de ademhalingsoefeningen.
Dit is inderdaad het geval. Spreek helaas uit eigen ervaring. Ben er na 5 jaar nog niet achter wat ik nou erger vond, de niersteen aanvallen of de bevalling. (Ben na twee weken nierkolieken met 38 wk 2dg ingeleid) Als ik echt moest kiezen dan toch nog maar een keer de bevalling. Voordeel daarvan is dat de pijn opkomt en gaat, ook met een weeënstorm, en met nierkolieken de pijn continue aanblijft.
Mjah..ik ben dus ook zo iemand die zegt : dit nooit weer! Ik zou erg graag een tweede kindje willen..maar zoals het nu lijkt gaat dat echt niet gebeuren omdat ik NOOIT weer wil bevallen
verschrikkelijke afschuwelijke pijn,je weet niet hoe je t hebt,of j links of rechts moet kijken,of je je ogen open of dicht moet doen,je gaat zelfs twijfelen of je het wel overleeft...nee k vond t niet fijn,was 50 keer erger dan menstruatiekramp,op z'n minst
Ach pijn, ik heb geen kik gegeven heel mijn bevalling. Denk dat het per vrouw verschild..ja het doet pijn, er komt een kind uit maar dat ik nou gillende en om mij heen slaand op bed lag...neeeee. Ik ben binnen 5 uur bevallen van de eerste, ik had alleen nog twee dagen daarna heel erg veel last van naweeen.
Ik ben uiteindelijk met een spoedks bevallen maar heb eerst tot en met 3 cm ontsluiting weeen gehad. De pijn zou dus (als ik natuurlijk zou bevallen) alleen nog maar erger zijn geworden, maar ik vond ze echt niet fijn, die weeen! Echt wel een stuk heftiger dan de pijnlijkste menstruatie die ik ooit heb gehad. Daar staat tegenover dat ik ook de pijn van de wond van mijn ks behoorlijk vond. Zeker met bewegen, naar de wc gaan, alles eigenlijk, deed dat gewoon de eerste tijd enorm veel pijn toen ik eenmaal niet meer aan de morfine was. Ergste pijn was met 2 weken wel weg. Dus ik denk dat je kan concluderen dat je voor je bevalling hoe dan ook wel pijn te wachten staat... (geruststellende gedachte, nietwaar?). Je moet er gewoon doorheen en de een trekt het beter dan de ander, helaas weet je van tevoren niet van jezelf in welke categorie je zal vallen.
Ik stel mezelf altijd gerust door te zeggen "als het goed is ga je er niet dood van" waar of niet dames?
Ik heb niet alle antwoorden gelezen (moet nu eigenlijk echt gaan koken...), maar ik denk dat pijn voor iedereen anders is. Ik heb zelf tijdens de ontsluitingsweeën steeds gedacht dat ik een goede buikgriep had of een urineweginfectie. Daar vond ik het op lijken. Ik vond de persweeën waarbij ik niet mocht persen (omdat er nog niemand was die volledige ontsluiting vast kon stellen, het ging hier echt heel snel) een ramp, maar dat was vooral psychisch. Ik dacht dat ik nog 6 uur te gaan had voordat ik mocht gaan persen. Dat bleken nog geen 2 minuten te zijn. Door die drie persweeën weg te zuchten heb ik mezelf in een soort hypnose gebracht (onbedoeld). Ik weet alles nog precies, maar toch was ik een soort van verdoofd. het laatste stukje als het hoofdje geboren is en de vk checkt of de navelstreng niet om het hoofdje zit en jij dus even moet zuchten vond ik ook heel erg branden, maar dat was me van tevoren verteld en dan ben je er ook bijna. Ik vond het meevallen. Maar ik heb geen tijd gehad om uitgeput te raken van ontsluitingsweeën, en mijn dochter was maar 45 cm en 2471 gram (prematuur). Linda
Nou HELSE PIJN ! Ik wist niet hoe ik het had, ik keerde helemaal in mezelf. Echt op dit moment NOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOIT meer! (misschien is dat over een tijdje anders) Ik wens het mijn ergste vijand niet eens toe. Maar gelukkig scheelt het per persoon Ik vond het iig een hel. Heb trouwens tot 2 keer aan toe mijn man ondergekotst van de pijn.....
Ik vond de bevalling ook pijnlijk maar je weet waar je weet waarvoor je het doet en je krijgt er iets ontzettend moois voor terug. Maar ik vond het nou niet zo erg dat ik het nooit meer zou willen. De pijn kon ik op het laatst best goed de baas zijn toen mn ruggenprik was uitgewerkt. Hard puffen iedereen om me heen pufte gezellig mee Het is geen lolletje maar het is pijn met een functie.