Voor mezelf denk ik 35, voor anderen 40. Heb zelf oude ouders en het is geen pretje: moeder overleed toen ik 14 was (zij 53) overigens heeft dat niets met leeftijd te maken. Vader is nu 70 terwijl ik 28 ben. Zitten gewoon 2 generaties tussen en dat heeft voor heeeeeeeeeeeeel veel ruzies gezorgd tijdens mn puberjaren! Geen aanrader dus. Maar bij mn ouders ging het zeker niet vanzelf (veel miskramen, mn zusje heeft na haar geboorte maar een week geleefd) en ik ben hun tweede kind (of eigenlijk derde) dus al met al is het geen bewuste keuze geweest...
Ik heb geen leeftijdsgrens denk ik. Iedereen mag dat van mij lekker zelf weten. Maar ik vidn het dan wel weer fijn dat ik nog relatief jong kinderen heb gekregen (25/27) Maar ja, ik heb ook het geluk een stabiele relatie te hebben op deze leeftijd en dat het ook allemaal is gelukt. Ik weet dus niet waar mn grens had gelegen als ik dit niet had/het niet zomaar lukt. Mijn tante is bijv begonnen op haar 18e haar kinderwens proberen te vervullen, en uiteindelijk na een hele hoop ellende (miskramen,bbz, doodgeboren kindje) is ze op haar 41ste bevallen van een levend kindje dmv IVF. Je hebt het niet voor het zeggen helaas..
Voor een ander zal ik er niet veel van zeggen. Hoewel: op de leeftijd dat (normaal gesproken) de overgang begint, denk ik dat je toch wel wat te laat bent. Voor mezelf: ik dacht altijd dat ik voor mij dertigste twee kinderen zou hebben. Maar het is anders gelopen. (Iets te laat begonnen, duurde wat langer, na de eerste toch besloten wat langer te wachten met de tweede.) Ik ben nu 30, dus als ik me aan mijn eigen 'afspraak' houdt, moet het nu dus klaar zijn. Maar we willen nog graag een tweede. De komende maanden gaan we nog niet 'aan de slag' omdat we allebei een druk schooljaar voor de boeg hebben. Maar in januari (ik ben dan 31 en een beetje) stoppen we weer met anticonceptie. Ik hoop dat het dan niet te lang duurt voordat ik weer zwanger mag zijn. Maar ik denk dat als ik 35 ben, dat we dan maar stoppen. Je hebt dan toch echt een duidelijk verhoogd risico op complicaties. En hoewel ieder kindje bij ons welkom is zoals het komt, wil ik toch niet bewust een verhoogd risico lopen. Dan zullen we misschien moeten accepteren dat ons gezin compleet is met één geweldige zoon!
Ik wilde jong maar dat mislukte dus. Maar niet iedere oude ouder heeft een ongelukkig kind. Mijn moeder kwam pas toen mijn oma 41 was en die heeft een superjeugd gehad. Zelf zit ik dus niet zozeer met mijn leeftijd, maar meer het leeftijdsverschil tussen de kids. ( zal er een topic over openen)
40 a 42 jaar Je weet natuurlijk nooit hoe goed je blijft als je ouder wordt maar tot nu toe zijn mijn overgrootmoeder, oma en mijn moeder vrij lang lekker jong. Mijn oma is pas sinds haar 82e iets minder geworden. Door parkinson. Maar... ze is gewoon net als ons op internet, chatten, skype et cetera...loopt elke dag een flink stuk met van die nordic walk stokken. Dus dan vind ik 42 nog niet zo gek. Maar dat gebeurt niet. Mochten we nog een 3e willen zou dat tussen nu en 2 jaar moeten gebeuren. Maar ik denk het niet.
Voor mij tot mijn 35ste. Nu word dit ons laatste kindje en is ons gezinnetje compleet. Dus word het tot mijn 32ste. Voor andere denk ik tot hun 45ste. Als je rekent voor de opvoeding van ong 20 jaar zijn de meeste mensen tot hun 65ste nog vitaal. Daarna zou je sneller lichamelijke probemen kunnen krijgen waardoor het opvoeden lastiger word. Wel lijkt het me lastig om in de overgang te zijn als je kind aan het puberen is.
Ik weet niet hoe ik erover zou denken als ik later aan kinderen zou zijn begonnen. Maar ik denk dat ik überhaupt niet zou hebben gewacht tot mijn 35ste. Als ik in de situatie zou verkeren waarin zwanger raken geen vanzelfsprekendheid is, dan zou ik hier wel zo vlug mogelijk bij willen zijn en wel langer 'proberen'. Maar een echte eind-leeftijd kan ik voor mezelf en zeker voor anderen niet noemen... Mensen die op hun 60ste nog zwanger zijn of willen worden vind ik onverantwoord... Er kunnen dan zoveel meer dingen misgaan... De kans om een ongezond kindje in de wereld te brengen is dan zoveel groter... Dat moet je het kindje niet aan willen doen. Ik ben nu overigens 25, 26 als ik moeder wordt van ons eerste kindje.
Voor mezelf vind ik 30 de grens. Ik was 18 met de eerste 20 met de 2e en stel dat we er nog 1 bij mogen krijgen dan zou ik het fijn vinden als dit voor me 30e gebeurt. Maar vind wel dat dit voor iedereen anders is, ieder lijf-energie is weer anders.
Dat verschilt echt per persoon vond ik. Ligt aan leefstijl, gezondheid, ziektes en ziektes uit het verleden etc etc. Vind kinderen krijgen niet persee leeftijdsgebonden. De max vind ik 40 en als de vrouw echt nog super gezond is vind ik max 45 ook wel kunnen. De ene vrouw van 40 is de andere niet. Wel vind ik dat een vrouw die laat aan kinderen begint ook de voor en nadelen moet afwegen. De risico's op afwijkingen, minder vruchtbaar en vroeggeboorte nemen met elk jaar dat de moeder ouder wordt toe. Als je dus in staat bent jonger kinderen te kunnen krijgen je dit niet bewust moet uitstellen. Ook met het idee in je achterhoofd dat zwanger worden moeilijk kan gaan na een bepaalde leeftijd en de hulp beperkt is op latere leeftijd het nog beter zou zijn om met je 35ste toch echt te gaan starten
Ik wilde graag jong moeder worden, wij hebben net geluk gehad dat dat lukte. Ik was 24 toen ik zwanger werd, 25 met bevallen en nu net 26 geworden. Ik vond mezelf eigenlijk al wat oud, maar mijn man en ik zijn al tien jaar samen, hadden vanaf onze 20 e een kinderwens. Voor anderen kan ik niet oordelen.
Dit is ongeveer net zo discutabel als de minimum leeftijd om mama te worden... Voor mij is dit echt aan de orde.. ik word dit jaar 40 en wij hopen nog op een derde kindje. Ik hoop dat het ons gegeven is maar voel me gelukkig al heel rijk met twee gezonde kindjes (die ik trouwens gekregen heb op mijn 35e en 37e)... Wanneer houden we op met proberen... Ik weet het nog niet
Ik heb altijd aangegeven dat ik voor mijn dertigste mama wilde worden. Als dat niet zou lukken, vraag ik mij af of ik dat ook daadwerkelijk zou zien als de fatale termijn... waarschijnlijk niet. Het ligt denk ik heel erg aan de situatie waarin je verkeert. Voor een ander kan ik niet oordelen. Wel weet ik dat mijn vader al wat ouder was toen ik werd geboren, en dat ik hem al te vroeg moet missen. Dat is zwaar, vooral nu ik in verwachting ben. Het was fijn geweest als hij dit nog mee had kunnen maken. Ik zou een ander dan ook aanraden om er niet al te lang mee te wachten.
Wat was voor mij de leeftijd, want ik ben al mama natuurlijk. 25 was mijn max... En het komt precies zo uit want de 2de beeb zal geboren worden terwijl ik nog net 24 ben. Ik had het liefst nog wat eerder mama geworden dan uiteindelijk is gelukt maar daar zit ik niet mee.
Om mama te wórden of überhaupt om (nog) een kindje te krijgen? Voor mezelf denk ik zo 38 a 40. Ik ben nu 36.5 dus de klok begint aardig hard te tikken
Ik kreeg de eerste op mijn 35e , de tweede op mijn 38e en de derde met 40 jaar, ik vind het zo wel genoeg geweest.